ბს-1204-1149(გ-09) 13 ოქტომბერი, 2009 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, პაატა სილაგაძე

განხილვის ფორმა - ზეპირი განხილვის გარეშე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე განიხილა თბილისის საქალაქო სასამართლოს სისხლის სამართლის საქმეთა და ადმინისტრაციულ კოლეგიებს შორის დავა განსჯადობის თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

პ. ბ-ძემ განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს სისხლის სამართლის საქმეთა კოლეგიას, რომლითაც მოითხოვა პატიმრობის რეჟიმის შეცვლა, შემდეგი საფუძვლით:
განმცხადებლის მითითებით, ის სასჯელს იხდიდა ქსნის ¹7 კოლონიაში. ხელმძღვანელის გადაწყვეტილებით მოათავსეს კარცერში და 12 თებერვალს ეტაპირებული იყო ქ. თბილისის ¹1 საპყრობილეში, სადაც მისთვის ცნობილი გახდა, რომ ქსნის კოლონიის ხელმძღვანელობის მიერ მის მიმართ განხორციელდა სადამსჯელო პროცედურული ზომა _ 9 თვე იზოლირება.
განმცხადებელმა განმარტა, რომ მას არავითარი დანაშაული არ ჩაუდენია, არ იყო შემჩნეული დანაშაულის ჩადენაში. დოკუმენტზე, რომლითაც მისთვის უნდა გაეცნოთ სასჯელის არსი, ხელი არ მოუწერია, არც სიტყვიერად არ აცნობეს. შესაბამისად, განმცადებელმა მოითხოვა სასჯელის ერთგვარი ზომის – იზოლირების მოხსნა. ამასთან, განმცხადებელმა მიუთითა, რომ არის ტუბერკულოზის მძიმე ფორმით დაავადებული და ჩაკეტილ სისტემაში მისი ყოფნა საფრთხეს უქმნის მის ჯანმრეთლობას /იხ.ს.ფ. 2/.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს სისხლის სამართლის საქმეთა კოლეგიის 2009 წლის 2 ივლისის განჩინებით პ. ბ-ძის განცხადება განსჯადობით განსახილველად გადაეგზავნა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატას, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ მსჯავრდებულის სასჯელის მოხდის რეჟიმს 2006 წლამდე არეგულირებდა საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსი; «პატიმრობის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-6 მუხლის თანახმად, სასამართლო განაჩენით განსაზღვრული თავისუფლების აღკვეთას აღასრულებენ იუსტიციის სამინისტროს სასჯელაღსრულებითი დაწესებულებები. კანონის მე-19 მუხლის თანახმად თავისუფლების აღკვეთის აღსრულებისა და მოხდის რეჟიმს განსაზღვრავს დეპარტამენტის თავმჯდომარე კანონით დადგენილი წესით, ხოლო ამავე კანონის 25-ე მუხლის თანახმად, მსჯავრდებულის გადაყვანა ერთი რეჟიმის სასჯელაღსრულებითი დაწესებულებიდან სხვა რეჟიმის სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში ხდება დეპარტამენტის თავმჯდომარის ბრძანებით ამ კანონით დადგენილი წესით.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ მსჯავრდებული სასჯელაღსრულების ქსნის ¹7 დაწესებულებიდან ამავე დეპარტამენტის თბილისის ¹1 დაწესებულებაში გადაყვანილია 2009 წლის 12 თებერვლის ბრძანებით «პატიმრობის შესახებ» საქართველოს კანონით გათვალისწინებული წესით; რეჟიმის შეცვლის შესახებ მიღებული გადაწყვეტილება კი წარმოადგენდა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და მისი გაუქმების ან ძალაში დატოვების საკითხი უნდა განხილულიყო ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით /იხ.ს.ფ. 4-5/.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგია არ დაეთანხმა სისხლის სამართლის კოლეგიის მოსაზრებას დავის ადმინისტრაციულ კატეგორიად მიჩნევის თაობაზე და საქმე განსჯადობის საკითხის გადასაწყვეტად განსახილველად გადმოუგზავნა საქართველოს უზენაეს სასამართლოს, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
ადმინისტრაციულმა სასამართლომ განმარტა, რომ «რაიონული (საქალაქო) სასამართლოების შექმნის მათი სამოქმედო ტერიტორიისა და მოსამართლეთა რაოდენობის განსაზღვრის შესახებ» საქართველოს პრეზიდენტის 1997 წლის 14 ნოემბრის ¹649 ბრძანებულებაში 2005 წლის 12 აპრილის საქართველოს პრეზიდენტის ¹213-ე ბრძანებულებით შეტანილი ცვლილებებით, ლიკვიდირებულ იქნა ქ. თბილისის რაიონული სასამართლო და შეიქმნა თბილისის საქალაქო სასამართლო, სპეციალიზირებული სასამართლო კოლეგიებით – ადმინისტრაციულ საქმეთა, სისხლის და სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიები. «საერთო სასამართლოების შესახებ» საქართველოს ორგანული კანონის მე-3 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ყოველი პირი უნდა განსაჯოს მხოლოდ იმ სასამართლომ, რომლის იურისდიქციასაც ექვემდებარება მისი საქმე. «საერთო სასამართლოების შესახებ» საქართველოს ორგანული კანონის მე-16 მუხლით რაიონული (საქალაქო) სასამართლოს განსჯადობა განისაზღვრება კანონით.
ადმინისტრაციულმა სასამართლომ გამოიყენა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2 მუხლი, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის «დ» პუნქტი და განმარტა, რომ იმ პირობებში, როდესაც სადავო აქტი უკავშირდება სასამართლოს მიერ კანონიერ ძალაში შესულ განაჩენს, განმცხადებლის მოთხოვნა სასჯელის მოხდის რეჟიმის შეცვლის თაობაზე არ წარმოადგენს ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობიდან გამომდინარე დავას, რის გამოც აღნიშნული სადაო საკითხი არ წარმოადგენს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-2 მუხლით გათვალისწინებულ სასამართლოს განსჯად ადმინისტრაციულ საქმეს.
სასამართლომ მიუთითა, რომ «პატიმრობის შესახებ» საქართველოს კანონით წესრიგდება საქართველოს ტერიტორიაზე პატიმრობასთან, როგორც სასჯელის ღონისძიების აღსრულებასთან დაკავშირებული ურთიერთობები, ასევე განსაზღვრავს პატიმრობის აღსრულების ორგანოთა სისტემას და სტრუქტურას, აღსრულების პრინციპებსა და წესებს, პატიმართა სოციალური და სამართლებრივი დაცვის გარანტიებს. აღნიშნული კანონით დადგენილი წესით აღსრულდება პატიმრობასთან დაკავშირებული და კანონიერ ძალაში შესული სასამართლოს განაჩენი, განჩინება, დადგენილება და მოსამართლის ბრძანება. ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-3 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, ამ კოდექსის მოქმედება ვრცელდება სახელმწიფო, ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის დაწესებულებების, აგრეთვე იმ პირების საქმიანობაზე, რომლებიც ამ კოდექსის შესაბამისად ითვლებიან ადმინისტრაციულ ორგანოდ. ამავე მუხლის მოქმედება, გარდა III თავისა არ ვრცელდება აღმასრულებელი ხელისუფლების ორგანოთა იმ საქმიანობაზე, რომელიც დაკავშირებულია, სისხლის სამართლის საქმის წარმოებასთან; სასამართლოს მიერ გამოტანილ და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებასთან.
სასამართლოს დასკვნით, მოცემულ დავაში დავის საგანი არის სასჯელის მოხდის რეჟიმის შეცვლა, ხოლო სისხლის სამართლის საქმეთა კოლეგიის განმარტება – ვინაიდან მსჯავრდებული სასჯელაღსრულების ქსნის ¹7 დაწესებულებიდან ამავე დეპარტამენტის თბილისის ¹1 დაწესებულებაში გადაყვანილია 2009 წლის 12 თებერვლის ბრძანებით «პატიმრობის შესახებ» საქართველოს კანონით გათვალისწინებული წესით, შესაბამისად რეჟიმის შეცვლის შესახებ მიღებული გადაწყვეტილება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და მისი გაუქმების ან ძალაში დატოვების საკითხი უნდა გადაწყდეს ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით არ წარმოადგენდა საკმარის და გადამწყვეტ წინაპირობას კონკრეტული დავის ადმინისტრაციულ-სამართლებრივად მიჩნევისათვის. საამისოდ არსებითი მნიშვნელობა ჰქონდა დავის საგნის არსს და ფაქტობრივ შინაარსს, ანუ იმ გარემოებას, თუ მოქმედი კანონმდებლობის რომელი დარგიდან გამომდინარეობდა მოთხოვნები და შესაბამისად სამართალურთიერთობა /ხის.ფ. 8-11/.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების განსჯადობის თაობაზე თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სისხლის საქმეთა კოლეგიებს მოსაზრებების გაცნობის შედეგად, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26.3. მუხლით მინიჭებული უფლებამოსილების საფუძველზე, წყვეტს რა დავას სასამართლოთა შორის განსჯადობის თაობაზე, მიაჩნია, რომ პ. ბ-ძის განცხადება თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის განსჯად ადმინისტრაციულ დავას წარმოადგენს, შესაბამისად, საქმე განსახილველად უნდა დაექვემდებაროს მითითებულ სასამართლოს განსჯადობის მიხედვით, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული სამართალწარმოება წარმოადგენს საერთო სასამართლოების მიერ ადმინისტრაციული საქმეების განხილვისა და გადაწყვეტის საპროცესო წესების ერთობლიობას, რაც დადგენილია ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსით. ამავე კოდექსის მე-2 მუხლი განსაზღვრავს ადმინისტრაციული სასამართლოს განსჯადობას, რომელიც ექვემდებარება შემდეგ პროცესუალურ ფორმულას: სახეზე უნდა იყოს დავა, რომელიც იმ სამართალურთიერთობასთან არის დაკავშირებული, რომელიც გამომდინარეობს ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობიდან.
ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობა საჯარო სამართლის კანონმდებლობის ნაწილია, კონკრეტულად კი მმართველობით სფეროში წარმოშობილ სამართალურთიერთობებს აწესრიგებს. სწორედ მმართველობითი ფუნქციის განხორციელებასთან დაკავშირებულ სამართალურთიერთობაში წარმოშობილი კონფლიქტები წარმოადგენს ადმინისტრაციულ დავებს და მათი განხილვის კომპეტენცია მხოლოდ ადმინისტრაციულ სასამართლოს გააჩნია.
დავის განსჯადობის განსაზღვრის ძირითადი პრინციპია გაირკვეს _ სადავო სამართალურთიერთობა გამომდინარეობს თუ არა ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობიდან.
განსახილველ შემთხვევაში სახეზე არ არის სასარჩელო წარმოება, არამედ წარმოდგენილია განცხადება, რომლის მოთხოვნა მდგომარეობს განმცხადებელს «მოეხსნას სასჯელის ერთგვარი ზომა _ მეთოდი იზოლირება» /იხ.ს.ფ.2/.
საქმეში წარმოდგენილი არ არის ადმინისტრაციული ორგანოს გადაწყვეტილება, რომლითაც მსჯავრდებული პ. ბ-ძე ქსნის კოლონიის ხელმძღვანელის მიერ გადაყვანილ იქნა ქ. თბილისის ¹1 საპყრობილეში. როგორც განცხადების შინაარსიდან ირკვევა, მსჯავრდებულის მიმართ გამოყენებულ იქნა სადამსჯელო პროცედურული ზომა 9 თვე იზოლირება.
არც სისხლის და არც ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის სასამართლოს მიერ სადავო გადაწყვეტილება გამოთხოვილი არ ყოფილა.
1999 წლის 22 ივლისის კანონით «პატიმრობის შესახებ» განისაზღვრა საქართველოს ტერიტორიაზე პატიმრობასთან, როგორც სასჯელის ღონისძიების აღსრულებასთან დაკავშიებული ურთიერთობები, პატიმრობის აღსრულების ორგანოთა სისტემა და სტრუქტურა, აღსრულების პრინციპი და წესები, პატიმართა სოციალური და სამართლებრივი დაცვის გარანტიები /მუხლი 1/.
ამავე კანონის მე-2 მუხლის თანახმად, განისაზღვრა სასჯელაღსრულების ქვემდებარე გადაწყვეტილებათა ნუსხა, კერძოდ, ამ საკანონმდებლო აქტით დადგენილი წესით აღსრულდება პატიმრობასთან დაკავშირებული და კანონიერ ძალაში შესული სასამართლოს განაჩენი, განჩინება, დადგენილება და მოსამართლის ბრძანება, აგრეთვე სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს შესაბამისი გადაწყვეტილება.
ამავე კანონის მე-6 მუხლის მიხედვით სასამართლოს განაჩენით განსაზღვრულ თავისუფლების აღკვეთას აღასრულებენ სასჯელაღსრულების, პრობაციისა და იურიდიული დახმარების საკითხთა სამინისტროს სასჯელაღსრულების დაწესებულებები.
საკასაციო სასამართლო აღმასრულებელი ხელისუფლების ფუნქციური მრავალფეროვნებიდან გამომდინარე განმარტავს, რომ კონკრეტული საქმის განჯადობის კვალიფიციური განსაზღვრა მოითხოვს, რომ საერთო სასამართლოებმა უნდა გამიჯნონ ის ორგანოები, რომლებიც მმართველობით ფუნქციას ახორციელებენ კლასიკური (ორგანიზაციულ-სამართლებრივი) გაგებით და ის ორგანოები, რომელთა საქმიანობაც ყოველთვის არ არის მმართველობითი საქმიანობა, მაგალითად, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4. მუხლის ა), ბ), დ), ე) და ვ) ქვეპუნქტებში ჩამოთვლილი შემთხვევები, რაც სცილდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მოქმედების სფეროს.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს ცნების დეფინიცია 2 ნაწილისგან შედგება: პირველი ნაწილი მოიცავს ადმინისტრაციული ორგანოს ორგანიზაციულ-სამართლებრივ ცნებას: სახელმწიფო და ადგილობირივი თვითმმართველობის ყველა ორგანოსა და დაწესებულებას. ადმინისტრაციული ორგანოს ფუნქციონალური გაგება, რომელიც ცნების მეორე ნაწილშია მოცემული აერთიანებს იმ ფიზიკურ და იურიდიულ პირებს, რომლებიც არ არის სახელმწიფო მმართველობის ან ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოთა სუბიექტები, მაგრამ კანონმდებლობის საფუძველზე ახორციელებენ საჯაროსამართლებრივ უფლებებს და ამ მიზნით გამოსცემენ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სასჯელაღსრულების ორგანოების საქმიანობა სადავო ასპექტით განხილულ უნდა იქნას, როგორც მმართველობითი ფუნქცია, ვინაიდან ისინი ადმინისტრირებას ახორციელებენ საქართველოს ტერიტორიაზე პატიმრობასთან, როგორც სასჯელის ღონისძიების აღსრულებასთან დაკავშირებულ ურიერთობებში, თუმცა ეს ორგანოები გარკვეულწილად გვევლინებიან იუსტიციური ფუნქციების განმხორციელებლადაც, მინიჭებული აქვთ რა სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში მომხდარი დანაშაულის გამოძიების და ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობის განხორციელების კომპეტენცია, რაც უშუალოდ სასჯელაღსრულების დაწესებულებას უსაფრთხოების სამსახურის უფლებამოსილებას წარმოადგენს «პატიმრობის შესახებ» კანონის მე-9 მუხლის შესაბამისად.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სასჯელაღსრულების ორგანოების მიერ ადმინისტრირების მომენტში განხორციელებული საქმიანობა შესაბამის სამართლებრივ ფორმებში (ადმინისტრაციული აქტი, რეალაქტი, ადმინისტრაციული ხელშეკრულება) სადავოობის პირობებში ექვემდებარება სასამართლო კონტროლს ადმინისტრაციული მართლმსაჯულების მეშვეობით, ხოლო იუსტიციური ფუნქციის განხორციელებისას (სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის და «ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობის შესახებ» კანონის საფუძველზე) _ შესაბამისად სისხლის სამართლის მართლმსაჯულების მეშვეობით.
საკასაციო სასამართლო ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4. მუხლის «გ» ქვეპუნქტთან დაკავშირებით, რომლის მიხედვით: «ამ კოდექსის მოქმედება არ ვრცელდება აღმასრულებელი ხელისუფლების ორგანოთა იმ საქმიანობაზე, რომელიც დაკავშირებულია სასამართლოს მიერ გამოტანილი და კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილების აღსრულებასთან», განმარტავს, რომ აღნიშნული დათქმა გაგებულ უნდა იქნას არა იმგვარად, რომ სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღმასრულებელი ორგანოები არ ახორციელებენ მმართველობით ფუნქციას, არამედ იმ კონტექსტით, რომ მათ მიმართ არ ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეების გამოყენების ვალდებულება, ვინაიდან ამ ორგანოებს საკუთრივ, სპეციალური პროცედურა გააჩნიათ გადაწყვეტილებათა მიღების და რეალაქტის განხორციელების მიზნით, ასე მაგალითად, სააღსრულებო სამსახური მოქმედებს «სააღსრულებო წარმოების შესახებ» კანონის, ხოლო სასჯელაღსრულების ორგანოები «პატიმრობის შესახებ» კანონის საფუძველზე, რაც არცერთ შემთხვევაში არ გულისხმობს, რომ ისინი არ წარმოადგენენ ადმინისტრაციულ ორგანოებს, მათზე არ ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით დადგენილი ადმინისტრაციული ორგანოების პრინციპები, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისა და ადმინისტარციული ხელშეკრულების დადების საკანონმდებლო წესები. შესაბამისად, «პატიმრობის შესახებ» კანონით რეგლამენტირებული პროცედურის მიხედვით, მათი მოქმედებების ან გადაწყვეტილებების გასაჩივრებისას სასამართლოების მიერ გამოყენებულ უნდა იქნას ადმინისტრაციული სამართალწარმოება.
აღსანიშნავია, რომ ორივე ადმინისტრაციული ორგანოს მოსამსახურეები «საჯარო სამსახურის შესახებ» კანონის მიხედვით საჯარო მოსამსახურეებს წარმოადგენენ.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ «პატიმრობის შესახებ» კანონის 26-ე მუხლით განსაზღვრულია მსჯავრდებულის უფლებები, რომელთა შორის გათვალისწინებულია მისი უფლების სამართლებრივი დაცვის საშუალებები, კერძოდ, მას აქვს უფლება შეიტანოს საჩივარი სასჯელაღსრულების დაწესებულების ადმინისტრაციის, მოსამსახურეთა, დეპარტამენტის ან სხვა სახელმწიფო დაწესებულების უკანონო მოქმედებაზე, რაც შეესაბამება საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებულ ადამიანის უფლებების და თავისუფლებების რეალიზაციის შესაძლებლობას. ამავდროულად, მსჯავრდებულს ევალება დაიცვას სასჯელაღსრულების დაწესებულების შინაგანაწესი და შეასრულოს ადმინისტრაციიის კანონიერი მოთხოვნა.
აღნიშნული საკანონმდებლო აქტის VII თავის დებულებები ითვალისწინებს მსჯავრდებულის მიმართ ადმინისტრაციული, დისციპლინური და აღმზრდელობითი ზემოქმედების გამოყენებას.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საჯარო სამსახურში დისციპლინური ღონისძიებების გამოიყენება საზოგადოდ საჯარო დაწესებულების შინაგანაწესის დარღვევის შემთხვევაში, მოცემულ ვითარებაშიც მსჯავრდებულის დაწესებულების შინაგანაწესის დარღვევისათვის, თუ მისი ქმედება არ შეიცავს დანაშაულს ან ამ კანონის 30I მუხლით გათვალისწინებულ ქმედებათა ნიშნებს, დაეკისრება დისციპლინური პასუხისმგებლობა, (30.1. მუხლი), ხოლო მე-6 ნაწილში ჩამოთვლილია დისციპლინური სასჯელის სახეები.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ადმინისტრაციულმა სასამართლომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლების საფუძველზე სადავო გადაწყვეტილების გამოთხოვის პირობებში შეფასება უნდა მისცეს სახეზეა თუ არა «პატიმრობის შესახებ» კანონის 30-ე მუხლით გათვალისწინებული მსჯავრდებულის მიმართ დისციპლინური ღონისძიების გამოყენება, რომლის მე-11 პუნქტით პირდაპირ არის გათვალისწინებული მსჯავრდებულის საპროცესო უფლება ზემდგომ თანამდებობის პირთან ან სასამართლოში მის მიმართ გამოყენებული დისციპლინური ზომის გასაჩივრების შესაძლებლობის თაობაზე. შესაბამისად, ადეკვატური საპროცესო მოქმედების ჩატარების შედეგად (სსსკ-ის 185-ე მუხლი) სახეზე უნდა იყოს სასარჩელო წარმოება და საქმე განხილულ უნდა იქნას ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსით დადგენილი წესით.
საგულისხმოა, რომ ამავე კანონის 30I მუხლით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული პატიმრობის შეფარდება ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ხორციელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით გათვალისწინებული საქმიანობის სამართლებრივი ფორმით _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით, რომელიც გამოცემიდან 24 საათის განმავლობაში წარედგინება უფლებამოსილ სასამართლოს და საქმე განიხილება ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსით გათვალისწინებული წესით /იხ. მე-7 _ მე-15 პუნქტები/.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მსჯავრდებულის მიმართ დისციპლინური ღონისძიების შეფარდება მხოლოდ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით უნდა მოხდეს, რაზეც დასაშვებია სასარჩელო წარმოება, რომელზეც შესაბამისი დარგის _ ადმინისტრაციული სამართალწარმოება უნდა შედგეს.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ განსახილველი დავა წარმოადგენს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.1 მუხლის ,,ა" ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით განსახილველ ადმინისტრაციულ დავას და იგი თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის განსჯადია.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; 2.1; 26.3 და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-11, 390-ე, 399-ე, მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. პ. ბ-ძის განცხადება პატიმრობის რეჟიმის შეცვლის შესახებ განსჯადობით განსახილველად დაექვემდებაროს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას;
2. საქმე გადაეცეს განსჯად სასამართლოს;
3. წინამდებარე განჩინება გაეგზავნოთ მხარეებს;
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.