¹ბს-1151-1140(2კ-11) 29 სექტემბერი, 2011 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ

შემადგენლობით:

მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ლევან მურუსიძე, პაატა სილაგაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა ქ. თბილისის მერიისა და დ. ტ-ის საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 17 მარტის განჩინების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2001 წლის 26 ივნისს დ. ტ-მა და მ. ჭ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს, მოპასუხის _ ც. ხ-ის მიმართ.
მოსარჩელეთა განმარტებით, 2000 წლის აპრილში დაიწყეს და განახორციელეს ... ¹..., კორპუს ¹12-ზე სართულისა და მანსარდის მოწყობის სამუშაოები, რომელთა პროექტებიც დადგენილი წესით შეთანხმებული იყო ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურთან. დამტკიცებული პროექტის შესაბამისად, ქ. თბილისის არქმშენინსპექციის მიერ გაიცა მშენებლობის ნებართვა ¹69. სამშენებლო სამუშაოების კანონის სრული დაცვით განხორციელების მიუხედავად, მოპასუხე ყოველგვარი საფუძვლის გარეშე ხელს უშლიდა სამშენებლო სამუშაოების წარმართვას.
ამდენად, მოსარჩელეებმა მოპასუხისათვის მათ მიერ წარმოებული სამშენებლო სამუშაოებისათვის უკანონო ხელშეშლის აღკვეთა მოითხოვეს.
2001 წლის 24 ივლისს მოპასუხე ც. ხ-ემ შეგებებული სარჩელი აღძრა დ. ტ-ისა და მ. ჭ-ის მიმართ. შეგებებული სარჩელის ავტორმა ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურის მიერ დამტკიცებული პროექტის, 2000 წლის 12 დეკემბრის ¹486 ბრძანებისა და ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურულ-სამშენებლო კონტროლის ინსპექციის 2000 წლის 18 აპრილის ¹69 მშენებლობის ნებართვის ბათილად ცნობა მოითხოვა.
შეგებებული სარჩელის ავტორმა აღნიშნა, რომ მოსარჩელეები მშენებლობას ახორციელებდნენ კანონის უხეში დარღვევით. მათ არ გააჩნდათ სახლზე სართულის დაშენების პროექტი და სათანადო ნებართვა. ამასთან, მანსარდის მოწყობის პროექტი შედგენილი იყო სეისმოლოგიური მოთხოვნების უგულვებელყოფით, სველი წერტილები დამონტაჟებული იყო ც. ხ-ის სასადილო ოთახის თავზე, რითაც ილახებოდა მისი უფლებები. შეგებებული სარჩელის ავტორმა ასევე მიუთითა, რომ მანსარდის მოწყობის პროექტის დამტკიცებისას დაშვებული იყო მრავალი დარღვევა, პროექტი დამტკიცდა მშენებლობის დამთავრების შემდეგ და სამუშაოები ჩატარებული იყო კანონის უხეში დარღვევით.
ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილებით დ. ტ-ისა და მ. ჭ-ის სარჩელი უკანონო ხელშეშლის აღკვეთის შესახებ არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის გამო; ც. ხ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 2000 წლის 12 დეკემბრის ¹486 ბრძანება; 2000 წლის 31 დეკემბრიდან ძალადაკარგულად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2000 წლის 18 აპრილის ¹69 მშენებლობის დაწყების ნებართვა.
ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს დ. ტ-მა და მ. ჭ-მა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და მათი სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილება მოითხოვეს.
თბილისის საოლქო სასამართლოს სამოქალაქო, სამეწარმეო და გაკოტრების საქმეთა სააპელაიო პალატის 2003 წლის 22 იანვრის განჩინებით საქმე განსახილველად გადაეცა უფლებამოსილ სასამართლოს _ თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა პალატას.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა პალატის 2003 წლის 16 აპრილის საოქმო განჩინებით საქმეში მესამე პირებად მონაწილე ქ. თბილისის არქიტექტურის სამსახური და ქ. თბილისის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექცია ჩაებნენ მოპასუხეებად, ხოლო ნ. ო-ე, ო. გ-ე და მ. ჭ-ე _ მესამე პირებად.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003 წლის 3 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002 წლის 7 ნოებრის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; დ. ტ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხე ც. ხ-ის შეგებებული სარჩელი არ დაკმაყოფილდა; ც. ხ-ეს სამშენებლო სამუშაოებისათვის უკანონო ხელშეშლის აღკვეთა დაევალა.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003 წლის 3 ოქტომბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ც. ხ-ემ, რომლემაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმის ხელახალი განხილვისათვის საოლქო სასამართლოში დაბრუნება მოითხოვა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2004 წლის 18 ივნისის განჩინებით ც. ხ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003 წლის 3 ოქტომბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვის მიზნით დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
სააპელაციო სასამართლოში საქმის განხილვის ეტაპზე ც. ხ-ემ წარადგინა შეგებებული სააპელაციო საჩივარი, რომლითაც ქ. თბილისის მერიის ადგილობრივი მმართველობის ვაკის რაიონის გამგეობის ¹13.19.151 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2005 წლის 17 მაისის განჩინებით თბილისის მერიის ქალაქგეგმარებისა და სივრცითი მოწყობის საქალაქო სამსახური შეიცვალა მისი უფლებამონაცვლით _ ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურით.
თბილისის საპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 14 აგვისტოს განჩინებით ქ. თბილისის არქიტექტურის საქალაქო სამსახურის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახური, ხოლო 2008 წლის 2 ოქტომბრის საოქმო განჩინებით საქმეში მესამე პირების _ ო. გ-ის, ნ. ო-ისა და გ. ჭ-ის უფლებამონაცვლედ ჩაბმულ იქნა ბინის მესაკუთრეთა ამხანაგობა «...».
თბილისის საპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 დეკემბრის გადაწყვეტილებით დ. ტ-ისა და მ. ჭ-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; დ. ტ-ისა და მ. ჭ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ც. ხ-ეს მოსარჩელეთა მიერ წარმოებული სამშენებლო სამუშაოების წინააღმდეგ უკანონო ხელშეშლის აღკვეთა დაევალა; ც. ხ-ის შეგებებული სარჩელი ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 2000 წლის 12 დეკემბრის ¹486 ბრძანებისა და ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2000 წლის 18 აპრილის მშნებელობის ნებართვის იმ ნაწილის ბათილად ცნობის თაობაზე, რომლითაც გაგრძელდა მშენებლობის ვადა ¹486 კორექტირებული პროექტით არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 დეკემბრის განჩინებით ც. ხ-ის მოთხოვნა ქ. თბილისის მერიის ადგილობრივი მმართველობის ვაკის რაიონის გამგეობის ¹13.19.151 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის თაობაზე ცნობილ იქნა დაუშვებლად და ამ ნაწილში შეწყდა საქმის წარმოება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 დეკემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ც. ხ-ემ, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმის ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოში დაბრუნება მოითხოვა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2009 წლის 8 მაისის განჩინებით ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა სსიპ ქალაქ თბილისის არქიტექტურის სამსახური ქ. თბილისის მერიასთან ერთად.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 16 ივნისის განჩინებით ც. ხ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 დეკემბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 17 მარტის განჩინებით დ. ტ-ისა და მ. ჭ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცლელად დარჩა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 17 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა დ. ტ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 17 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ქ. თბილისის მერიამ, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით ც. ხ-ის შეგებებული სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 22 ივლისის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ქ. თბილისის მერიის საკასაციო საჩივარი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 6 სექტემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული დ. ტ-ის საკასაციო საჩივარი.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ქ. თბილისის მერიისა და დ. ტ-ის საკასაციო საჩივრები არ აკმაყოფილებენ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარებიან დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, როგორიცაა: ა) საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ) სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით და არსებობს ვარაუდი, რომ მას შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
ამასთან, საკასაციო საჩივრების განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივრებს _ წარმატების პერსპექტივა.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ, ვინაიდან, დ. ტ-ს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, მას უნდა დაუბრუნდეს მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 210 ლარი.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ქ. თბილისის მერიისა და დ. ტ-ის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 17 მარტის განჩინება;
3. დ. ტ-ს დაუბრუნდეს მის მიერ საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 210 ლარი;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.