საქმე ბს-319-315(2კ-12) 6 ნოემბერი, 2012 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, პაატა სილაგაძე


საქმის განხილვის ფორმა – მხარეთა დასწრების გარეშე

კასატორები (მოპასუხეები) _ ქ. თბილისის მერია; ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური

მოწინააღმდეგე მხარეე (მოსარჩელე) - ი. გ-ი

დავის საგანი - ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა

გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 15 თებერვლის განჩინება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

მოსარჩელე: ი. გ-ი
წარმომადგენელი: ე. ხ-ე

მოპასუხეები: ქ. თბილისის მერია; ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური

სარჩელის სახე: საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-601 მუხლის საფუძველზე ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა.

სარჩელის საგანი:
1. ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 მარტის №000575 დადგენილების ბათილად ცნობა;

2. ქ. თბილისის მერიის 2011 წლის 10 ივნისის №1215 განკარგულების ბათილად ცნობა;

3. ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 14.8 მუხლის შესაბამისად, მშენებლობის ნებართვის გამცემი ორგანოს დავალდებულება ხელახლა განიხილოს განცხადება და მიიღოს გადაწყვეტილება 2007 წლის 1 იანვრამდე უნებართვოდ აშენებული ზემოაღნიშნული ობიექტის ლეგალიზაციის თაობაზე (იხ. ს.ფ. 1-14).

სარჩელის საფუძველი:
ფაქტობრივი: 2011 წლის 14 მარტის ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის უფროსის №000575 დადგენილებით დაჯარიმდა 10000 ლარით, ქ. თბილისში, ... მდებარე კორპ. ...-ში მე-2 სადარბაზო, 1-ლი სართული, ბ.№...-ის ქვეშ დამხმარე სათავსოს უნებართვოდ მიშენებისათვის. ამავდროულად დაევალა უნებართვოდ მიშენებული დამხმარე სათავსოს დემონტაჟი და ჯარიმის გადახდის შემთხვევაში შესაბამისი ქვითრის წარდგენა. დადგენილების გამოცემის ძირითადი მოტივი იყო, ის გარემოება, რომ ი. გ-მა მიაშენა საცხოვრებელ კორპუსზე დამხმარე სათავსო, შესაბამისი საპროექტო დოკუმენტაციის (შეთანხმებული პროქტისა და ნებართვის) გარეშე. აღნიშნული დადგენილება გაასაჩივრა ი. გ-მა ქ. თბლისის მერიაში, რომლის 2011 წლის 10 ივლისის განკარგულებით ი. გ-ის საჩივარი არ დაკმაყოფილდა.

მოსარჩელის განმარტებით, მან დამხმარე სათავსო მიაშენა 14-15 წლის წინ და დღეისათვის სათავსოს მიშენების დემონტაჟი დამოუკიდებლად შეუძლებელია ვინაიდან, ამ ნაგებობაზე დაშენებულია სხვა მიშენებები და მისი დემონტაჟი, აუცილებლად გამოიწვევს სხვა პირებისათვის (მეზობლებისათვის) ზიანის მიყენებას, რისი უფლებაც მას არ აქვს.

სამართლებრივი: საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლი და ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონი (იხ. ს.ფ. 1-13).

მოპასუხის - ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის შესაგებელი:
ფაქტობრივი: მოპასუხემ შესაგებლით სარჩელი არ ცნო და მიუთითა, რომ ი. გ-მა ვერ წარმოადგინა ვერც მშენებლობის კანონიერების დამადასტურებელი მტკიცებულება, ვერც მშენებლობის ნებართვა და შეთანხმებული პროექტი, ასევე ვერც თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურის მიერ გაცემული ლეგალიზაციის ბრძანება.

მოპასუხის განმარტებით, საქმის წარმოება დაიწყო ,,მითითების” გაცემით რომლის შეუსრულებლობას მოჰყვა ,,შემოწმების აქტში” მითითების არ შერულების დაფიქსირება, ხოლო შემდეგ ადმინისტრაციულმა ორგანომ გამოსცა დადგენილება უნებართვო მიშენების მწარმოებელი პირის მიმართ.

სამართლებრივი: ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 2.2 და 13.3 მუხლები (იხ. ს.ფ. 65-73).


მოპასუხის – ქ. თბილსის მერიის შესაგებელი:
ფაქტობრივი: მოპასუხემ შესაგებლით სარჩელი არ ცნო და განმარტა, რომ ვერ გაიზიარებს მოსარჩელის მოსაზრებას, რომ მიშენება განხორციელდა 14-15 წლის წინ და ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-14 მუხლის მე-8 პუნქტის საფუძველზე ობიექტი ექვემდებარებოდა ლეგალიზებას.

მოპასუხის განმარტებით, მოსარჩელემ ვერ წარმოადგინა ის დოკუმენტაცია, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ სამართალდარღვევა განხორციელდა 2007 წლის 1 იანვრამდე. ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-13 მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, ,,მითითებით განსზღვრული ვადის დინება ჩერდება უნებართვოდ ან/და პროექტის დარღვევით აშენებული ობიექტების ან მათი ნაწილების ლეგალიზების შესახებ წარმოების დაწყებიდან შესაბამისი გადაწყვეტილების მიღებამდე”. საქმეში არ მოიპოვება მტკიცებულება, რომელიც წარდგენილი იქნებოდა ადმინისტრაციულ ორგანოში ობიექტის ლეგალიზების მოთხოვნით, რაც გახდებოდა მიმდინარე ადმინისტრაციული წარმოების შეჩერების საფუძველი.

მოპასუხის მოსაზრებით, ასევე უსაფუძვლოა, მოსარჩელის განმარტება მიშენების დემონტაჟის შეუძლებლობის თაობაზე. კონკრეტულ შემთხვევაში დავის საგანს არ წარმოადგენს მზიდი კონსტრუქციები ე.წ. ბოძების დემონტაჟი, რომელიც არის საცხოვრებელი კორპუსების მთელ პერიმეტრზე, არამედ დავის საგანია მოსარჩელის მიერ აგურის კონსტრუქცით განხორციელებული მიშენების დემონტაჟი, რომლითაც წარმოიქმნა დამატებითი ფართი.

სამართლებრივი: ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 2.2 ,,ა” და ,,ბ” პუნქტები, 13.2. მუხლი, 13.6 ,,ა” პუნქტი, 22. ,,ა” პუნქტი, მე-14 მუხლი (იხ. ს.ფ. 83-90).

საქმის გარემოებები:
2011 წლის 10 თებერვალს ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის თანამშრომელმა შეადგინა ,,მითითება”, რომლის შესაბამისად, ი. გ-მა, უნებართვოდ, შესაბამისი სანებართვო დოკუმენტაციის გარეშე, განახორციელა დამხმარე სათავსოს მიშენება ქ. თბილისში, ... კორპ. №...-ში, მე-2 სადარბაზო, 1-ლი სართული, ბ.№...-ის ქვეშ, რითაც დაირღვა ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 22-3 მუხლის ,,ა” პუნქტის მოთხოვნები. მითითების შესაბამისად, ი. გ-ს მიეცა ვადა დარღვევის გამოსასწორებლად (იხ. ს.ფ. 17-18).

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სასახურის 2011 წლის 21 თებერვალს შედგა №000575 შემოწმების აქტი, რომლის შესაბამისად ი. გ-მა არ შეასრულა 2011 წლის 10 თებერვლის მითითება (იხ. ს.ფ. 15-16).

აღნიშნული მიწერილობის გამო ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 მარტის №000575 დადგენილებით ი. გ-ი დაჯარიმდა 10000 ლარით და იმავდროულად დაევალა უნებართვოდ მიშენებული დამხმარე სათავსოს დემონტაჟი (იხ. ს.ფ. 20-22)

აღნიშნული დადგენილება ი. გ-მა გაასაჩივრა ქ. თბილისის მერიაში.
ქ. თბილისის მერიის 2011 წლის 10 ივნისის №1215 განკარგულებით ი. გ-ის ადმინისტრაციული საჩივარი არ დაკმაყოფილდა (იხ. ს.ფ. 25-29).

საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება/სარეზოლუციო/:
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 31 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით ი. გ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 მარტის №000575 დადგენილება და ქ. თბილისის მერიის 2011 წლის 10 ივნისის №1215 განკარგულება, მათი ძალაში შესვლის დღიდან (იხ. ს.ფ. 173-174).

სასამართლოს მიერ უდავოდ მიჩნეული ფაქტები:
2011 წლის 10 თებერვალს ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის თანამშრომლებმა შეადგინეს ,,მითითება”, მასზედ, რომ ი. გ-მა თბილისში, ... კორპ. №...-ში მე-2 სადარბაზო, 1-ლი სართული, ბ.№...-ის ქვეშ უნებართვოდ განახორციელა დამხმარე სათავსოს მიშენება, შესაბამისი სანებართვო დოკუმენტაციის გარეშე, რითაც დაირღვა ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 22-3 მუხლის ,,ა” პუნქტის მოთხოვნები. მითითების შესაბამისად ი. გ-ს მიეცა ვადა დარღვევის გამოსასწორებლად.

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მთავარი სპეციალისტის მიერ 2011 წლის 21 თებერვალს შედგა №000575 შემოწმების აქტი, რომლის შესაბამისად ი. გ-მა არ შეასრულა 2011 წლის 10 თებერვლის მითითება.

აღნიშნული მიწერილობის შეუსრულებლობის გამო ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 მარტის №000575 დადგენილებით ი. გ-ი დაჯარიმა 10000 ლარით და ამავდროულად დაევალა უნებართვოდ მიშენებული დამხმარე სათავსოს დემონტაჟი.

ქ. თბილისის მერიის 2011 წლის 10 ივნისის ¹1215 განკარგულებით ი. გ-ის ადმინისტრაციული საჩივარი არ დაკმაყოფილდა.

სასამართლოს მიერ სადავოდ მიჩნეული ფაქტები:
სადავოა ი. გ-ის მიერ განხორციელებული დამხმარე სათავსოს მიშენების კანონიერება.

სასამართლოს დასკვნები - საქმის მასალების გაცნობის, მხარის ახსნა-განმარტებების მოსმენის, სარჩელის ფაქტობრივი და სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმებისა და საქმეში არსებულ მტკიცებულებათა სამართლებრივი შეფასების შედეგად სასამართლო მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ი. გ-ის სარჩელი უნდა დაკმაყოფილდეს.


დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების სამართლებრივი შეფასება:
,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 22-ე მუხლის ,,ა” ქვეპუნქტის შესაბამისად, უნებართვო მშენებლობა მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და ,,წყლის შესახებ” საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებში და ქ. თბილისის ტერიტორიაზე – გამოიწვევს დაჯარიმებას 10000 ლარით.

ზემოაღნიშნული მუხლიდან გამომდინარე, პირი შეიძლება დაჯარიმდეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მშენებლობას განახორციელებს უნებართვოდ, ანუ უკანონოდ – შესაბამისი სახელმწიფო ორგანოს ნებართვის გარეშე.

საქალაქო სასამართლოს განმარტებით, საქმეში წარმოდგენილია ქ. თბილისის ... რაიონის სახალხო დეპუტატთა საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 1989 წლის 18 ოქტომბრის №22/55-2129 გადაწყვეტილება, რომლითაც დაკმაყოფილდა ... №...-ში მდებარე რვა სართულიან საცხოვრებელ კორპუსში მცხოვრები მოქალაქეების განცხადება ლოჯიების მიშენების შესახებ და საქართველოს სსრ მინისტრთა საბჭოს 1989 წლის 7 ივლისის №521-გ განკარგულების შესაბამისად, კორპუსის მობინადრეებს, რომელთა ლოჯიების უმრავლესობა აკმაყოფილებდა საცხოვრებელი სათავსოს ყველა პირობას, ნება მიეცათ საკუთარი ხარჯებით ლოჯიების მიშენებაზე (იხ. ს.ფ. 126).

ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილების საფუძველზე გამოიცა ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანება, რომლითაც შეთანხმებულად ჩაითვალა ქ. თბილისში, ... რაიონში, ... №...-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლის მობინადრეებისათვის ლოჯიების მიშენების პროექტი (იხ. ს.ფ. 282).

საქალაქო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილება და ბრძანება წარმოადგენს მოსარჩელის – ი. გ-ის მიშენების კანონიერების დამადასტურებელ დოკუმენტს.

საქალაქო სასამართლოს შეფასებით, მართალია, მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოები თბილისის ... რაიონის სახალხო დეპუტატთა საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 1989 წლის 18 ოქტომბრის №22/55-2129 გადაწყვეტილებას და მის საფუძველზე გამოცემულ ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანებას არ მიიჩნევენ სადავო მიშენების კანონიერების დამადასტურებელ დოკუმენტებად, მაგრამ საქმეში წარმოდგენილია ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 ივლისის №12/28430-16 წერილი, რომლითაც დასტურდება, რომ მოპასუხის მიერ აღნიშნული დოკუმენტები მოსარჩელის მეზობლის შემთხვევაში მიიჩნიეს მიშენების განხორციელების ნებართვად.

საქალაქო სასამართლოს განმარტებით, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-4 მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილების შესაბამისად, ყველა თანასწორია კანონისა და ადმინისტრაციული ორგანოს წინაშე. დაუშვებელია ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი ურთიერთობის მონაწილე რომელიმე მხარის კანონიერი უფლებისა და თავისუფლების, კანონიერი ინტერესის შეზღუდვა ან მათი განხორციელებისათვის ხელის შეშლა, აგრეთვე მათთვის კანონმდებლობით გათვალისწინებული რაიმე უპირატესობის მინიჭება ან რომელიმე მხარის მიმართ რაიმე დისკრიმინაციული ზომების მიღება. ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, საქმის გარემოებათა იდენტურობის შემთხვევაში დაუშვებელია სხვადსხვა პირის მიმართ განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება, გარდა კანონით გათვალისწინებული საფუძვლის არსებობისა.

სამართლებრივი კვალიფიკაცია:
საქალაქო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაცილი კოდექსის მე-4, მე-601 მუხლებით, ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 22-ე მუხლით. (იხ. ს.ფ. 175-179).
აპელანტი: თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური

წარმომადგენელი: ე. გ-ე


მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე): ი. გ-ი

წარმომადგენელი: ე. ხ-ე


სარჩელზე მოპასუხე: ქ. თბილისის მერია

წარმომადგენელი: ს. ხ-ა


აპელაციის საგანი და მოცულობა /ფარგლები/:
გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.

აპელაციის მოტივები:
ფაქტობრივი : აპელანტის განმარტებით, სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და ამასთან, არასწორად განმარტა იგი. სასამართლომ სრულად გამოიკვლია საქმეში არსებული მასალები, თუმცა აღნიშნული საქმის მასალებით დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს არ მისცა სათანადო სამართლებრივი შეაფასება.

სამართლებრივი: აპელანტის მითითებით, ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის საქმის წარმოებისას არ გამოვლინდა ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-13 მუხლის მე-8 პუნქტით გათვალისწინებული სამშენებლო სამართალდარღვევის საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლები, შესაბამისად, სამართალდარღვევის ფაქტი სახეზე იყო და ი. გ-ის მიერ დარღვევის აღმოფხვრას ადგილი არ ჰქონია.

აპელანტის განმარტებით, საქალაქო სასამართლომ არასწორი შეფასება მისცა საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს, კერძოდ, ქ. თბილისის ... რაიონის სახალახო დეპუტატთა საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 1989 წლის 18 ოქტომბრის ¹22/55-2129 გადაწყვეტილების საფუძველზე გამოცემულ ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანებას, რომლითაც დაკმაყოფილდა ... №...-ში მდებარე რვასართულიან საცხოვრებელ კორპუსში მცხოვრები მოქალაქეების განცხადება ლოჯიების მიშენების შესახებ და საქართველოს სსრ მინისტრთა კაბინეტის 1989 წლის 7 ივლისის №521-გ განკარგულების შესაბამისად, კორპუსის მობინადრეებს, რომელთა ლოჯიების უმრავლესობა აკმაყოფილებდა საცხოვრებელი სათავსოს ყველა პირობას, ნება მიეცათ საკუთარი ხარჯებით ლოჯიების მიშენებაზე. აპელატის მოსაზრებით, მითითებული მტკიცებულებები პირდაპირ უთითებს, რომ მოქალაქეების განცხადება დაკმაყოფილდა ლოჯიების მიშენებაზე და არა დამხმარე სათავსოს მიშენებაზე, ი. გ-მა კი მიაშენა სათავსო, რომელსაც საერთოდ არ გააჩნია ფანჯარა და იგი არ გამოიყენება საცხოვრებელი დანიშნულებით.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტის განმარტებით, მოსარჩელის მიშენება ზემოაღნიშნული დოკუმენტაციის საფუძველზე არ შეიძლება ჩაითვალოს კანონიერ მიშენებად (იხ. ს.ფ.186-195).

მეორე აპელანტი: ქ. თბილისის მერია
წარმომადგენელი: ს. ხ-ა

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე): ი. გ-ი
წარმომადგენელი: ე. ხ-ე

სარჩელზე მოპასუხე: ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური
წარმომადგენელი: ე. გ-ე

აპელაციის საგანი და მოცულობა /ფარგლები/:
გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.

აპელაციის მოტივები:
ფაქტობრივი: აპელანტის მტკიცებით, სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და ამასთან, არასწორად განმარტა იგი. სასამართლომ სრულად გამოიკვლია საქმეში არსებული მასალები, თუმცა აღნიშნული საქმის მასალებით დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს არ მისცა სათანადო სამართლებრივი შეაფასება.

სამართლებრივი: აპელანტის განმარტებით, საქმეში წარმოდგენილი ქ. თბილისის ... რაიონის სახალხო დეპუტატთა საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 1989 წლის 18 ოქტომბრის №22/55-2129 სამშენებლო პასპორტი, რომლის საფუძველზეც ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის მიერ 1990 წლის 5 მარტს გამოიცა №261 ბრძანება, რომლითაც შეთანხმებულად ჩაითვალა ქ. თბილისში, ... რაიონში, ... №...-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლის მობინადრეებისათვის ლოჯიების მიშენების პროექტი. ამავე ბრძანების თანახმად, სამშენებლო სამუშაობები დაწყებული უნდა ყოფილიყო არქიტექტურისა და ქალაქმშენებლობის მთავარი სამმართველოს სახელმწიფო არქიტექტურულ-სამშენებლო კონტროლის ინსპექციაში წარდგენილი მუშა ნახაზების საფუძველზე გაცემული ნებართვის შედეგად და ინსპექციის მიერვე უნდა ყოფილიყო მიღებული დამთავრებული ობიექტი ექსპლუატაციაში. შესაბამისად, აპელანტის მოსაზრებით, საქალაქო სასამართლომ არასწორი შეფასება მისცა საქმეში არსებულ დოკუმენტაციას და უსაფუძვლოდ მიიჩნია აღნიშნული ბრძანება ი. გ-ის მიერ ნაწარმოები მშენებლობის კანონიერების დამადასტურებელ დოკუმენტად, ვინაიდან, როგორც ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტურის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანებაშია მითითებული, საქმეში არ მოიძებნება მუშა ნახაზების საფუძველზე გაცემული მშენებლობის ნებართვა და არც დამთავრებული ობიექტის ექსპლუატაციაში მიღების აქტი. შესაბამისად, უკანონოდ არსებული შენობა-ნაგებობები საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 24 ნოემბრის №660 ბრძანებულების შესაბამისად, სამართლებრივ ჩარჩოში მოსაყვანად საჭიროებს ლეგალიზებას, თუმცა საქმეში არც შენობის ლეგალიზების დოკუმენტია წარმოდგენილი.

ამასთან, აპელანტის მითითებით, 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანებით შეთანხმებულად ჩაითვალა ქ. თბილისში, ... რაიონში ... №...-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლის მობინადრეებისათვის ლოჯიების მიშენების პროექტი, ხოლო ი. გ-ი დაჯარიმდა დამხმარე სათავსოს მიშენებისათვის და არა ზემოაღნიშნული ბრძანებით გათვალისწინებული ლოჯიების მიშენებისათვის. აპელანტის განმარტებით, ი. გ-ის მიერ უნებართვოდ ნაწარმოები მშენებლობა არ შეიძლება ჩაითვალოს ლოჯიების მიშენებად, ვინაიდან მის მიერ აშენებული ნაგებობა წარმოადგენს ოთხივე მხრიდან კედლით შემოსაზღვრულ ფართს.

ასევე უსაფუძვლოა 2011 წლის 14 ივლისის წერილთან დაკავშირებით საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-4 მუხლით განსაზღვრული თანასწორობის პრინციპის მითითება, ვინაიდან, საქალაქო სასამართლო არ უთითებს, თუ რაში გამოიხატება საქმის გარემოების იდენტურობა, აპელანტის განმარტებით, ი. გ-ის შემთხვევაში განხორციელებულია უნებართვოდ დამხმარე სათავსოს მშენებლობა, ხოლო მეზობელ ნ. გ-ის შემთხვევაში მოხდა 1990 წლის 5 მარტის ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის №261 ბრძანების საფუძველზე განხორციელებული ლოჯიის მიშენება, აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლოს მსჯელობა ამ საკითხთან მიმართებაში უსაფუძვლო და დაუსაბუთებელია (იხ. ს.ფ. 197-207).

მოწინააღმდეგე მხარის - ი. გ-ის შესაგებელი:
ი. გ-მა სააპელაციო შესაგებლით ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სააპელაციო საჩივრები არ ცნო და მოითხოვა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 31 ოქტომბრის გადაწყვეტილების ძალაში დატოვება.


სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება /სარეზოლუციო/:
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 15 თებერვლის განჩინებით ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 31 ოქტომბრის გადაწყვეტილება

აპელაციის მოტივების არგაზიარების თაობაზე სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობა:
სააპელაციო პალატამ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება, რომ ქ. თბილისში, ... კორპ. №...-ში გათვალისწინებული იყო მიშენება რვა სართულის დონეზე, ისე, რომ პირველ სართულზე იგი გათვალისწინებული იყო მხოლოდ ერთ ადგილზე, რადგანაც საქმეში წარმოდგენილი პირველი სართულის გეგმის მიხედვით დადგენილია, რომ პროექტი დამუშავებულია ლოჯიების მიშენების ორ ვარიანტად: რკინა-ბეტონის ვარიანტი და ლითონის კონსტრუქციების ვარიანტში. ამასთან, ფასადი ეზოს მხრიდან ნახზზე ჭრილი I-I-ის მიხედვით მიშენება გათვალისწინებულია რვავე სართულზე, მათ შორის პირველ სართულზეც. ამასთან, მუშა პროექტი, რომელიც პროექტის ქ. თბილისის არქიტექტურულ-დაგეგმარებით მთავარ სამმართველოში დამტკიცების შედეგად უნდა დამუშავებულიყო, მხარეებმა ვერ წარმოადგინეს, წარმოდგენილი ნახაზები კი ერთმანეთს ნაწილობრივ არ ემთხვევა, თანაც წარმოდგენილია კორპუსის ნაწილზე.
სააპელაციო პალატის განმარტებით, მოცემულ შემთხვევაში ადმინისტრაციულმა ორგანომ წარმოდგენილი დოკუმენტების საფუძველზე ვერ დაადასტურა ი. გ-ის მიერ ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის 22-ე მუხლის ,,ა” ქვეპუნქტის დარღვევის ფაქტი.

კასატორები: ქ. თბილისის მერია
წარმომადგენელი: ს. ხ-ა

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის სამსახური
წარმომადგენელი: გ. კ-ე

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) – ი. გ-ი
წარმომადგენელი: ე. ხ-ე

კასაციის საგანი და მოცულობა /ფარგლები/:
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 15 თებერვლის განჩინების გაუქმება და მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა (იხ. ს.ფ. 313-320; 322-330).

კასატორები საკასაციო საჩივრებს ამყარებდნენ ძირითადად იმავე საფუძვლებზე, რაზეც მიუთითებდნენ სააპელაციო საჩივრებში (იხ. ს.ფ. 313-320; 322-330).

საკასაციო შესაგებლით ი. გ-მა მოითხოვა ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრების დაუშვებლად ცნობა (იხ. ს.ფ. ).


საკასაციო სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის პროცესუალური წანამძღვრები: (სასკ 34.3 მ.)

საკასაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ კასატორების თბილისის მერიისა და თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრები შეიცავენ მითითებებს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3 მუხლით, კერძოდ „გ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლის თაობაზე. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრების მოტივების შესწავლა-გაანალიზებისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს და უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 15 თებერვლის განჩინება შემდეგ გარემოებათა გამო:

საკასაციო სასამართლოს საკასაციო საჩივრის ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3 “გ” პუნქტით გათვალისწინებული საფუძვლების გადამოწმების შედეგად მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დავის განხილვა-გადაწყვეტისას არ არის დაშვებული იმგვარი საპროცესო-სამართლებრივი დარღვევა, რომელსაც შესაძლოა გამოეწვია საქმეზე უკანონო გადაწყვეტილების დადგენა, სასამართლომ სწორად შეუფარდა ნორმა სადავო სამართალურთიერთობას და არსებითად სწორად გადაწყვიტა დავა.

პროცესუალური კასაციის წარმოდგენილი მოტივები არ ქმნის გასაჩივრებული განჩინების საპროცესო დარღვევებით გამოტანილად მიჩნევის საპროცესო კანონით (სსსკ-ის 393.2. მუხლი) განსაზღვრულ შემთხვევას. საკასაციო საჩივარი არ შეიცავს დასაბუთებულ სამართლებრივ არგუმენტაციას გადაწყვეტილების კანონთან შეუსაბამობის თაობაზე, კერძოდ, კასატორების არგუმენტი, რომ სასამართლოებმა არასწორი შეფასება მისცეს საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს, კერძოდ, თბილისის ... რაიონის სახალხო დეპუტატთა საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 1989 წლის 18 ოქტომბრის №22/55-2129 გადაწყვეტილებას, სსრ მინისტრთა საბჭოს 1989 წლის 7 ივლისის №521-გ განკარგულებას, ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანებას და აღნიშნული ბრძანებები მიიჩნიეს ი. გ-ის მიერ განხორციელებული მშენებლობის ნებართვებად, არ წარმოადგენს პროცესუალურ დარღვევას, რამდენადაც სააპელაციო სასამართლომ დავის საგნის - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერება შეამოწმა, როგორც სარჩელის ფაქტობრივ და სამართლებრივი საფუძვლების ფარგლებში, ასევე მიუთითა, რომ სადავო გადაწყვეტილების გამოცემისას საქმეზე არ არის ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.1. “ა” მუხლით გათვალისწინებული შემთხვევა.

საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სადავო სამართალურთიერთობა წარმოიშვა სამშენებლო სამართალდაღვევათა სფეროში ქ. თბილისის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურსა და ფიზიკურ პირს – ი. გ-ს შორის, კერძოდ, მოცემულ სამართალურთიერთობაში ქ. თბილისის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიერ გამოვლინდა სამართალდარღვევა, რომელზეც შედგა მითითება და შემოწმების აქტი, რომლის საფუძველზეც შემდეგ გამოიცა დადგენილება სამშენებლო სამართალდამრღვევის დაჯარიმების თაობაზე.

საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სამშენებლო სამართალდარღვევები მოწესრიგებულია ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონით, რომლის (სადავო აქტების გამოცემის დროს მოქმედი ) მე-3 მუხლის ,,ს” პუნქტის თანახმად, სამშენებლო სამართალდარღვევა წარმოადგენს საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნების დარღვევას ან/და შეუსრულებლობას, რისთვისაც პასუხისმგებლობა განსაზღვრულია ამ კანონით. ამავე კანონის პირველი მუხლის ,,ვ” ქვეპუნქტის შესაბამისად, ამ კანონის მიზანია ტექნიკური ბარიერებისა და რისკების გათვალისწინებით სამშენებლო ტექნიკური რეგლამენტებითა და საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილ მოთხოვნათა სრული დაცვით სამშენებლო საქმიანობის განხორციელების უზრუნველყოფა.

,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ“ საქართველოს კანონის თანახმად, უნებართვო მშენებლობად ჩაითვლება უფლებამოსილი ორგანოს მიერ საქართველოს კანონით დადგენილი წესითა და ფორმით, განსაზღვრული ვადით მინიჭებული უფლების გარეშე წარმოებული მშენებლობა ანუ მშენებლობის განხორციელების სამართლებრივი საფუძვლის არარსებობის გარეშე წარმოებული მშენებლობა, რომლის გამოც კანონით გათვალისწინებულია პასუხისმგებლობის ზომა.

ამავე კანონის 22-ე მუხლის ,,ა“ ქვეპუნტის შესაბამისად, უნებართვო მშენებლობა მშენებლობის განხორციელების სპეციალურ რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და ,,წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებაში და ქ. თბილისის ტერიტორიაზე - გამოიწვევს დაჯარიმებას 10000 ლარით.

საკასაციო სასამართლოს საქმის მასალების ანალიზის საფუძველზე მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ წინამდებარე დავა განიხილა საპროცესო და მატერიალური კანონმდებლობის სრული დაცვით, სრულფასოვნად მოიპოვა ახალი და გამოიკვლია საქმეში არსებული მტკიცებულებები, სრულყოფილად შეისწავლა სადავო აქტების კანონიერება, შესაბამისად საქმეზე ჩამოაყალიბა ობიექტური სასამართლო დასკვნები, რის გამოც საკასაციო სასამართლო სრულად იზიარებს მათ, ვინაიდან, საკასაციო საჩივრის მოტივებით მათი კანონიერება-დასაბუთებულობა გაქარწყლებული არ არის, კერძოდ:

1. სადავო აქტების კანონიერების დადგენა დაკავშირებულია ადმინისტრაციული ორგანოების მიერ ფაქტობრივი გარემოების - აქტების ადრესატის - ი. გ-ის უკანონო მიშენების განხორციელების დადგენასთან;

2. ადმინისტრაციულმა ორგანოებმა ადმინისტრაციული წარმოება ჩაატარეს არასრულყოფილად, სადავო აქტების გამოცემისას მათ არ გამოიკვლიეს საკითხის გადაწყვეტისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები, რის გამოც სასამართლოს მოუწია ყველა ფაქტობრივი გარემოებების მოპოვება-გამოკვლევა ანუ სადავო აქტები არ ემყარება საკითხის ირგვლივ ფაქტების დადგენას, რითაც უხეშად ირღვევა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების წესი.

3. სასამართლო განხილვებში მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანოებმა ვერ დაამტკიცეს სადავო აქტებით დადგენილი ფაქტობრივი გარემოების - უკანონო მიშენების ფაქტის უტყუარობა და სარწმუნობა.

4. სადავო ადმინისტრაციული აქტებით ჩამოყალიბებული დასკვნა - ი. გ-ის მიშენების უკანონობის შესახებ ეწინააღმდეგება მათსავე პრაქტიკას, კერძოდ, დასკვნას სხვა ადრესატთან - ნ. გ-თან მიმართებით.


საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ კასატორების მიერ მოყვანილი არგუმენტები ვერ აბათილებს ზემომითითებულ სასამართლო დასკვნებს და ვერ ადასტურებს მათი მოქმედ კანონმდებლობასთან შეუსაბამობას. კერძოდ, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრების მოტივი - ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1990 წლის 5 მარტის №261 ბრძანების ი. გ-ის მეზობლის ნ. გ-ის შემთხვევაში მშენებლობის ნებართვად მიჩნევა არ უნდა გახდეს ი. გ-ის ობიექტთან მიმართებით მშენებლობის ნებართვის არსებობის წინაპირობა, ვინაიდან №261 ბრძანებით შეთანხმებულად ჩაითვალა ქ. თბილისში, ... რაიონში, ... №...-...-... საცხოვრებელი სახლის მობინადრეებისათვის ლოჯიების მიშენების პროექტი, მაშინ როცა მოსარჩელე ი. გ-ი დაჯარიმებულია არა ამ ბრძანების მიხედვით ლოჯიის მიშენებისათვის, არამედ დამხმარე სათავსოს მშენებლობისათვის, გაქარწყლებულია ჯერ კიდევ სააპელაციო სასამართლოს სამართლებრივი შეფასებითა და დასკვნებით, კერძოდ, რომ მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანოებმა ვერ დაასაბუთეს მოსარჩელე ი. გ-ის ქმედების - მიშენების წარმოება - ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ასეთი მშენებლობის წარმოებისათვის დადგენილ ფარგლებთან წინააღმდეგობა ან მისი გაცდენის ფაქტი. მითუფრო, რომ მათ მიერ ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარებისას საერთოდ არ ყოფილა მოპოვებული, გამოკვლეული და შეფასებული შენობის ესკიზური და ფასადური ნახაზები.

საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, ქვემდგომი სასამართლოს სამართლებრივი შეფასება და სასამართლო დასკვნები მოცემულ საკითხთან დაკავშირებით დასაბუთებულია, ხოლო კასატორებმა ვერ უზრუნველყოფს საწინააღმდეგოს დამტკიცება, მათი მოსაზრება არ ჰპოვებს დადასტურებას საქმეში არსებული არცერთი მტკიცებულებით, რომლის შეფასების პირობებში შესაძლებელი იქნება განსხვავებული სასამართლო დასკვნის ჩამოყალიბება.

საკასაციო სასამართლო წინამდებარე დავის ბუნებიდან გამომდინარე, საჭიროდ მიიჩნევს აღნიშნოს, რომ სამშენებლო სამართალდარღვევისათვის გათვალისწინებული სანქცია არსებული სოციალური ფონის გათვალისწინებით საკმაოდ სოლიდური თანხობრივი მოცულობით გამოირჩევა, რის გამოც ამგვარი, რეპრესიული ხასიათის ადმინისტრაციული აქტების მიღება აუცილებლად უნდა დაეფუძნოს სადავო საკითხთან დაკავშირებული ყველა ფაქტობრივი გარემოების დეტალურ შესწავლა-გამოკვლევას, მათ ობიექტურ შეფასებას, წინააღმდეგ შემთხვევაში, საჯარო ინტერესი - საჯარო წესრიგის, კანონიერების დაცვა, ზედამხედველობა და კონტროლი შესაძლებელია გადაიზარდოს კერძო ინტერესის - ადამიანის უფლებების, მათ შორის საკუთრების უფლების სრულ იგნორირებასა და უპატივცემულობაში.

საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ მმართველობის კანონიერება კომპლექსურად მოიცავს, როგორც საჯარო ინტერესების, ასევე, ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების (კერძო ინტერესის) და კანონის უზრუნველყოფის დაცვას. სწორედ აღნიშნულის უზრუნველსაყოფად არის დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების პროცედურების ზედმიწევნით დაცვის ვალდებულება, რაც მინიმუმამდე ამცირებს კანონსაწინააღმდეგო და დაუსაბუთებელი ადმინისტრაციული აქტების გამოცემის შესაძლებლობას.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ი. გ-ი ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2011 წლის 14 მარტის №000575 დადგენილებით დაჯარიმდა, უნებართვო მშენებლობისათვის და იზიარებს ქვემდგომი სასამართლოების ,,ტექნიკური საფრთხის კონტროლის შესახებ“ საქართველოს კანონის 22-ე მუხლის შინაარსის განმარტებას, რომ პირი მხოლოდ იმ შემთხევაში უნდა დაჯარიმდეს სამშენებლო სამართალდარღვევისთვის თუ იგი მშენებლობას განახორციელებს უნებართვოდ შესაბამისი დოკუმენტაციის გარეშე ანუ მშენებლობის განხორციელების სამართლებრივი საფუძვლის გარეშე.

საკასაციო სასამართლო სრულად იზიარებს ქვემდგომი სასამართლოების მიერ ადმინისტრაციული სამართლის ერთ-ერთი ფუნდამენტური პრინციპის - თანასწორობის პრინციპით ხელმძღვანელობას წინამდებარე დავაში და დამატებით განმარტავს:

საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით აღიარებული კანონის წინაშე თანასწორობის პრინციპი გამომდინარეობს საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით აღიარებული ყველა ადამიანის დაბადებით თავისუფლებისა და კანონის წინაშე თანასწორობის პრინციპიდან. კანონის წინაშე თანასწორობა, ერთის მხრივ საქართველოს კონსტიტუციითა და საერთაშორისო აქტებით აღიარებული კონკრეტული უფლებაა, ხოლო მეორეს მხრივ ფუნდამენტური სამართლებრივი პრინციპია, რომელიც განსაზღვრავს ძირითადი უფლებებით სარგებლობის ზოგად წესს, უზრუნველყოფს უფლება-თავისუფლებათა განხორციელებას დისკრიმინაციის გარეშე და იცავს ადამიანს უთანასწორო მოპყრობისაგან. კანონის წინაშე თანასწორობის ეს ზოგადი დებულება გულისხმობს სახელმწიფო აპარატის მხრიდან თვითნებობის აკრძალვას, დაუშვებელია ადმინისტრაციული პროცესის მონაწილე პირთა, იქნება ეს ფიზიკური თუ იურიდიული პირი, ასევე ადმინისტრაციული ორგანო, კანონიერი უფლებებისა და ინტერესების შეზღუდვა ან მათი განხორციელებისათვის ხელის შეშლა, აგრეთვე მათთვის კანონმდებლობით გაუთვალისწინებელი რაიმე უპირატესობის მინიჭება ან რომელიმე მხარის მიმართ რაიმე დისკრიმინაციული ზომების მიღება. დისკრიმინაციის აკრძალვას ითვალისწინებს აგრეთვე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-14 მუხლიც.

საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, განსხვავებული საკანონმდებლო რეგულირება, რა თქმა უნდა, ყველა შემთხვევაში არ ჩაითვლება კანონის წინაშე თანასწორობის პრინციპის დარღვევად, ამ მოთხოვნის დარღვევა სახეზეა მაშინ, როდესაც არ იკვეთება ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი ურთიერთობის ერთ-ერთი მხარის შეზღუდვის ან მისთვის უპირატესობის მინიჭების გონივრული, საქმის არსიდან გამომდინარე საფუძველი, არამედ აშკარაა შეუსაბამობა განხორციელებულ ღონისძიებასა და საქმის ფაქტობრივ გარემოებებს შორის. საკასაციო სასამართლოს შეფასებით, სადავო შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანოები საქმეში არსებული მასალებიდან და მათ მიერ წარმოდგენილი დოკუმენტებიდან ვერ ასაბუთებენ თუ რა განსხვავებული ფაქტობრივი გარემოებებია ი. გ-ისა და მისი მეზობლის ნ. გ-ის მიერ განხორციელებული მიშენების დროს და რატომ არ უნდა ჩაითვალოს ქ. თბილისის სახალხო დეპუტატთა საქალაქო საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის მთავარი არქიტექტურულ-დაგეგმარებითი სამმართველოს მიერ 1898 წლის 13 დეკემბერს გაცემული სამშენებლო პასპორტი №281 და 1990 წლის 5 მარტის ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის №261 ბრძანება ი. გ-ის მიერ ნაწარმოები მიშენების კანონიერების დამადასტურებელ დოკუმენტად. მართალია, კანონის წინაშე თანასწორობის პრინციპი არ გულისხმობს, ფაქტებისადმი დიფერენციული მიდგომის აკრძალვას და არ ნიშნავს იმას, რომ ყველაფერი ერთგვარად უნდა შეფასდეს, მაგრამ თანასწორობის პრინციპის არსი იმაში მდგომარებს, რომ არსებითად ერთნაირი საქმის გარემოებების შემთხვევაში მიღებულ იქნეს ერთნაირი გადაწყვეტილება. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ თანასწორობის პრინციპიდან გამომდინარე, არამართებულია ი. გ-ის მიერ ნაწარმოები მიშენების კანონიერების დამადასტურებელ დოკუმენტებად იმ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების არმიჩნევა, რომელიც მისი მეზობლის შემთხვევაში მიჩნეული იყო მშენებლობის ნებართვად, მაშინ როცა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ხაზგასმით და მკაფიოდ არ არის დადასტურებული ის იურიდიული და ფაქტობრივი საფუძვლები, რაც ადმინისტრაციულ ორგანოს აძლევდა შესაძლებლობას მიეღო განსხვავებული გადაწყვეტილებები.

საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-4 მუხლის შინაარსი იმაში მდგომარეობს, რომ კანონის წინაშე თანასწორობის პრინციპი გულისხმობს ყველა იმ ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების თანაბარ აღიარებას, რომლებიც იმყოფებიან თანაბარ პირობებში, ხოლო მმართველობის კანონიერება გულისხმობს, რომ თანაბარ გარემოებებში მყოფი ადამიანებისათვის მოხდეს თანაბარი პრივილეგიების მინიჭება და შესაბამისად, თანაბარი პასუხისმგებლობის დაკისრება.

ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივრებში ჩამოყალიბებული არგუმენტები სააპელაციო სასამართლოს მიერ ფაქტების არასწორ დადგენასთან და კანონის არასწორ გამოყენებასთან დაკავშირებით არ არის იურიდიულად დასაბუთებული და არ გამომდინარეობს განხილული ნორმის ნამდვილი შინაარსიდან და მოწესრიგებული ურთიერთობის ნამდვილი მიზნიდან; შესაბამისად, ქვემდგომი სასამართლოების სამართლებრივი შეფასებები სწორია და სრულად გამომდინარეობს ადმინისტრაციული სამართლის პრინციპებისა და კონკრეტული ნორმების სწორი გამოყენება – განმარტებიდან, რის გამოც მოცემული დავა გადაწყვეტილია ობიექტურად და მოქმედი კანონმდებლობის საფუძველზე. შესაბამისად, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლის მიხედვით არ არსებობს საკასაციო საჩივრების დაკმაყოფილებისა და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების სამართლებრივი საფუძვლები.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სსსკ-ის 53 მუხლის თანახმად, ქ. თბილისის მერიასა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურს
სასამართლო ხარჯების სახით უნდა დაეკისროთ 100-100 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე, 390-ე, 399-ე, 410-ე მუხლებით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცველად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 15 თებერვლის განჩინება;
3. ქ. თბილისის მერიასა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურს დაეკისროთ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ სასამართლო ხარჯების სახით 100 – 100 ლარის გადახდა;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე: /ნ. წკეპლაძე/

მოსამართლეები: /მ. ვაჩაძე/

/პ. სილაგაძე/