საქმე ¹ბს-704-690(2კ-14) 7 ივლისი, 2015 წელი



ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:


თავმჯდომარე: ლევან მურუსიძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე
ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი განხილვის გარეშე

კასატორები (მოპასუხეები) _ ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია, ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) - შპს „ქ...“

მესამე პირიები - შპს „...“, გ. ა-ი.

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 28 აპრილის გადაწყვეტილება

სარჩელის საგანი _ ინდივიდუალური-ადმინისტრაციული სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2013 წლის 19 ივლისს შპს „ქ...“ წარმომადგენელმა სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას ქ. თბილისის მერიისა და ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიმართ და მოითხოვა ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 მარტის №000191 მითითების, 2013 წლის 15 მარტის №000191 შემოწმების აქტის, 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილებისა და ქ.თბილისის მერიის 2013 წლის 12 ივნისის განკარგულების ბათილად ცნობა.
მოსარჩელის განმარტებით, 2013 წლის 11 მარტს ზედამხედველობის სამსახურის სპეციალისტებმა შეადგინეს №000191 მითითება, რომლითაც განესაზღვრა 3 დღე, რათა მოეხდინა, ქ.თბილისი, ... გამზირი №2-ში მის კუთვნილ ტერიტორიაზე განთავსებული, რკინის კონსტრუქციის დემონტაჟი, რომელიც წარმოადგენდა გადაადგილებად სტაციონარულ კონსტრუქციას. 15 მარტს, ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სპეციალისტის მიერ შედგენილ იქნა შემოწმების აქტი №000191 მასზედ რომ მითითება არ შესრულდა, ხოლო 2013 წლის 11 აპრილს ადმინისტრაციულ ორგანოში გამართულ ზეპირ განხილვაზე უნებართვო მშენებლობისთვის დააჯარიმეს 8 000 ლარით, რის შემდგომაც ზედამხედველობის სამსახურის მიერ, 2013 წლის 11 აპრილს, გამოიცა შესაბამისი №000191 დადგენილება დაჯარიმების შესახებ. აღნიშნული დადგენილება გაასაჩივრა ქალაქ თბილისის მერიაში, რომლის №1185 განკარგულებით შპს „ქ...“ საჩივარი არ დაკმაყოფილდა. მოსარჩელის განმარტებით, აღნიშნული კონსტრუქცია რის გამოც მოხდა მათი დაჯარიმება, წარმოადგენს, გადაადგილებად ლითონის გორგოლაჭებიან ურიკას (საზიდარს) რასაც არ სჭირდება არავითარი ნებართვა, გარდა ამისა, მითითების შედგენის შემდეგ კომპანიამ მოახდინა ამ კონსტრუქციის ერთ ადგილას დასაწყობება. რის გამოც მიაჩნია, რომ უკანონოდ მოხდა მათი კომპანიის დაჯარიმება.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2013 წლის 7 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით შპს „ქ...“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო საჩივრით გაასაჩივრა შპს „ქ...“ და მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 28 აპრილის გადაწყვეტილებით შპს „ქ...“ სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა. გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2013 წლის 7 ოქტომბრის გადაწყვეტილება და საქმეზე მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც მოსარჩელე შპს „ქ...“ სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილება და ქ.თბილისის მერიის 2013 წლის 12 ივნისის №1185 განკარგულება.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სპეციალისტებმა 2013 წლის 11 მარტს შპს „ქ...“ დაავალეს ქ.თბილისში, ... გამზირი №2-ში მდებარე რკინის ლითონის კონსტრუქციის განთავსების თაობაზე ქ.თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიერ გაცემული შესაბამისი სანებართვო დოკუმენტაციის წარდგენა, ან კონსტრუქციის დემონტაჟი, დარღვევის გამოსწორებისთვის განისაზღვრა ვადა - 3 კალენდარული დღე.
თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სპეციალისტებმა 2013 წლის 15 მარტს შპს „ქ...“ მიმართ შეადგინეს შემოწმების აქტი №000191 მასზედ, რომ შპს „ქ...“ არ შეასრულა თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 მარტის მითითებით განსაზღვრული მოთხოვნები.
ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილებით შპს „ქ...“ დაჯარიმდა 8000 ლარით, ქ. თბილისში, ... გამზირი №2-ში რკინა-ლითონის კონსტრუქციების უნებართვოდ განთავსებისთვის „პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის“ 44-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტით.
შპს „ქ...“ წარმომადგენლის მიერ 2013 წლის 2 მაისს ქალაქ თბილისის მერიაში წარდგენილ იქნა ადმინისტრაციული საჩივარი. ქ.თბილისის მერიის 2013 წლის 12 ივნისის №1185 განკარგულებით საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, ძალაში დარჩა ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილება.
ქ.თბილისში, ... გამზირი №2-ში მდებარე 3 163 კვ.მ ფართის მიწის ნაკვეთი საკუთრების უფლებით ეკუთვნის შპს „ქ...“ (საკადასტრო კოდი №...)
სააპელაციო სასამართლოში საქმის ზეპირი განხილვის დროს წარმოდგენილი ფაქტობრივი გარემოებების შემოწმების უდავოდ მიიჩნია, რომ მხარეებს შორის 01.04.2013 წლის იჯარის ხელშეკრულების დადებას დროში უსწრებდა თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 მარტის №000191 მითითების, ასევე 2013 წლის 15 მარტის №0000191 შემოწმების აქტის შედგენა, ანუ სამშენებლო სამართალდარღვევის საქმის წარმოების დაწყების დროისათვის სწორედ შპს „ქ...“ ფლობდა მომავალში იჯარით გასაცემ ტერიტორიას, რომელზედაც უკვე განთავსებული იყო მსუბუქი კონსტრუქციის დახლები; მაგრამ სააპელაციო პალატა დაეყრდნო რა აპელანტის შპს „ქ...“, მესამე პირების - შპს „...“ და გ. ა-ის განმარტებებს, ასევე მხარეებს შორის დადებულ 25.11.2012 წლის წინასწარ ხელშეკრულებას, ასევე შპს „ქ...“ შპს „...“ მიერ გაგზავნილი 20.01.2014 წლის წერილის შინაარსს, დადგენილად მიიჩნია ის ფაქტი, რომ თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 მარტის №000191 მითითებაში, ასევე 2013 წლის 15 მარტის №000191 შემოწმების აქტში მითითებული ლითონის მსუბუქი კონსტრუქციები - დახლები დაამზადა და შპს „ქ...“ ტერიტორიაზე განათავსა შპს „...“.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე დადგენილად ცნო ის ფაქტი, რომ ზედამხედველობის სამსახურის მიერ შედგენილი მითითების შემდგომ შპს „ქ...“ მიერ მოხდა კონსტრუქციების გადატანა და დასაწყობება ერთ ადგილზე, საწარმოს კუთვნილ ტერიტორიაზე. პალატამ ასევე დაადგინა, რომ ლითონის კონსტრუქციების განთავსებას არ გამოუწვევია სხვა რომელიმე ნაგებობის გაბარიტების შეცვლა, აღნიშნული დახლები განთავსებული იყო სხვა შენობებისგან განცალკევებით, დამოუკიდებლად.
სააპელაციო სასამართლომ, „მშენებლობის ნებართვის გაცემის წესისა და სანებართვო პირობების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 2009 წლის 24 მარტის №57 დადგენილებაზე დაყრდნობით განმარტა, რომ რკინა-ლითონის კონსტრუქცია (დახლი) წარმოადგენს დროებით შენობა-ნაგებობას, რომელიც მიიჩნევა I კლასს დაქვემდებარებულ ნაგებობად, რომლის განთავსებასაც ესაჭიროება კომპეტენტური ადმინისტრაციული ორგანოს არა ნებართვა, არამედ დასტური. სასამართლომ გაიზიარა მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოების პოზიცია, მასზედ რომ აღნიშნული რკინა-ლითონის კონსტრუქცია განთავსებული იყო ზემოხსენებული დასტურის გარეშე, რაც წარმოადგენს უნებართვო მშენებლობას, და სამშენებლო სამართალდამრღვევ სუბიექტად მიჩნეულ უნდა იქნეს ის ვინც განათავსა კონსტრუქცია.
სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიერ სამართალდარღვევის საქმის წარმოება განხორციელდა არა იმ სუბიექტის მიერ ვინც ჩაიდინა აღნიშნული სამართალდარღვევა. საქმეში არსებული მასალებიდან გამომდინარე მიიჩნია, რომ დახლები, რომელის უნებართვო განთავსებისთვისაც დაჯარიმდა შპს „ქ...“ წარმოადგენს შპს „...“ მიერ შეძენილ და განთავსებულ ნაგებობას. შესაბამისად, შპს „ქ...“ დაჯარიმება იმის გამო, რომ კონსტრუქცია განთავსებული იყო მათ კუთვნილ ტერიტორიაზე, არ წარმოადგენს საკმარის საფუძველს მისი დამრღვევად მიჩნევისა.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, ზედამხედველობის სამსახურის სპეციალისტების მიერ შედგენილი მითითებიდან შემოწმების აქტამდე გასული დროის განმავლობაში სამართალდარღვევა აღმოფხვრილი იყო, კერძოდ ხსენებული კონსტრუქცია გადაადგილებულ და დასაწყობებულ იქნა ერთ კონკრეტულ ადგილას და არ იყო გამართული საექსპლუატაციოდ, ანუ მისი გამოყენება არ ხდებოდა. სასამართლომ მიიჩნია, რომ გაურკვეველია ადმინისტრაციული ორგანოების პოზიცია, იმასთან დაკავშირებით, რომ საწარმოს აღნიშნული კონსტრუქცია უნდა დაენგრია, დაეშალა. სასამართლომ განმარტა, რომ დემონტაჟი ამ კონკრეტულ შემთხვევაში წარმოადგენს არა ამ ნაგებობის ნაწილებად დაშლას და განადგურებას, არამედ მისი საექსპლოატაციო დანიშნულების გაუქმებას და იმ ადგილიდან გადატანას სადაც განთავსებული იყო. სასამართლოსთვის ასევე გაურკვეველია ადმინისტრაციული ორგანოების მოთხოვნა იმასთან დაკავშირებით, რომ მესაკუთრემ კონსტრუქცია არ უნდა შეინახოს კუთვნილ ტერიტორიაზე. აღნიშნული ფაქტი წარმოადგენს კონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებული საკუთრების უფლების არამართლზომიერ შეზღუდვას. კომპანიას ჰქონდა უფლება თავის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე მოეხდინათ კონსტრუქციის დასაწყობება და ამ უფლების შეზღუდვა დაუშვებელია. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ ასევე მიუთითა, რომ ტერიტორია, რომელზეც განთავსებული იყო კონსტრუქცია, არ მდებარეობდა არც ერთ იმ სპეციალურ ზონაში, რომელსაც განსაზღვრავს „პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის“ 44-ე მუხლი. აგრეთვე, კონსტრუქციის განთავსების შედეგად არ შეცვლილა სხვა რომელიმე შენობის გაბარიტები, რაც აუცილებელი პირობებია იმისათვის რომ სამშენებლო სამართალდარღვევის საქმე წარიმართოს ამ მუხლის გამოყენებით. შესაბამისად, ადმინისტრაციულ ორგანოს შპს უნდა დაეჯარიმებინა არა ,,პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის“ 44-ე მუხლით არამედ 43-ე მუხლით, რომლის „ა“ პუნქტიც ადგენს უნებართვო მშენებლობის, რეკონსტრუქციის ან/და დემონტაჟის წარმოებისათვის პასუხისმგებლობას, კერძოდ ასეთი ქმედება განხორციელებული - თვითმმართველ ქალაქში, გარდა ამ კოდექსის 44-ე მუხლში აღნიშნული ტერიტორიისა, – გამოიწვევს დაჯარიმებას 3 000 ლარით.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე განმარტა, რომ ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურისა და თბილისის მერიის მიერ არ იყო გამოკლვეული საქმის არსებითი გარემოებები რასაც ავალდებულებდათ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი, არასწორად იყო შეფარდებული კანონი და ამასთანავე სამართალდამრღვევად მიჩნეული იყო არასათანადო სუბიექტი, რის გამოც უკანონო და დაუსაბუთებელია ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიერ გამოცემული დადგენილება და ქალაქ თბილისის მერიის მიერ გამოცემული განკარგულება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 28 აპრილის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურმა და ქ. თბილისის მერიამ, რომლებმაც მოითხოვეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
კასატორი ქ.თბილისის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა არსებითი დარღვევებით, ადგილი აქვს ფაქტების არასწორ ინტერპრეტაციას, რამაც გავლენა იქონია საბოლოო შედეგზე. კასატორის განმარტებით, არამართებულია სააპელაციო სასამართლოს მიერ შპს „...“ დამრღვევად მიჩნევა, ვინაიდან სამართალდარღვევა უკვე არსებობდა და იჯარის ხელშეკრულება დაიდო მხოლოდ ამის შემდგომ. გარდა ამისა იჯარის ხელშეკრულების შესახებ მათთვის ცნობილი გახდა მხოლოდ სააპელაციო სასამართლოში წარმართულ სხდომაზე. კასატორი ასევე არ იზიარებს სასამართლოს პოზიციას იმასთან დაკავშირებით რომ სამართალდარღვევა აღმოფხვრილ იქნა და მიიჩნევს, რომ აღნიშნულის შეფასების არც კომპეტენცია და არც სამართლებრივი უფლებამოსილება სასამართოს არ აქვს. ადგილი ჰქონდა არა რეკონსტრუქციის დემონტაჟს, არამედ რამდენიმე მეტრით გადაადგილებას, სამართალდარღვევის ობიექტი არ იქნა გატანილი სამართალდარღვევის ადგილიდან, რაც არ ათავისუფლებს დამრღვევს პასუხისმგებლობისგან.
კასატორის განმარტებით, ასევე არასწორია სასამართლოს მსჯელობა „პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის“ 44-ე მუხლთან მიმართებაში. აღნიშნულ მუხლში გამიჯნულია უნებართვო მშენებლობა და რეკონსტრუქცია, სასამართლომ კი სანახევროდ გააუქმა ნორმის დისპოზიცია და პასუხისმგებლობა დააწესა მხოლოდ რეკონსტრუქციაზე. სხვადასხვა დეფინიცია აქვს „უნებართვო მშენებლობასა“ და „რეკონსტრუქციას“. უნებართვო მშენებლობა არის კრებითი ცნება, რომელიც მოიაზრებს ნებისმიერი სახის სამშენებლო საქმიანობას, რომელიც განხორციელდა სათანადო ნებართვის გარეშე, მათ შორის, ახალი მშენებლობა. „მშენებლობის ნებართვის გაცემის წესისა და სანებართვო პირობების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 2009 წლის 24 მარტის №57-ე დადგენილების მე-3 მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად ახალი მშენებლობა არის მშენებლობა, რომელიც ხორციელდება მიწის ნაკვეთის იმ ნაწილში, სადაც არ დგას შენობა-ნაგებობა, ან ხდება არსებულის მთლიანად ჩანაცვლება. შესაბამისად, გამორიცხულია ახალი მშენებლობა სხვა რომელიმე შენობის გაბარიტების ცვლილებას იწვევდეს. კასატორის განმარტებით, საერთოდ გაუგებარია რას ნიშნავს სხვა ნაგებობის გაბარიტების შეცვლა. რაც შეეხება ნორმის შეფარდებას, სასამართლომ ასევე არასწორად მიუთითა პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 43-ე მუხლზე, რომლის „ა“ პუნქტი ადგენს უნებართვო მშენებლობის, რეკონსტრუქციის ან/და დემონტაჟის წარმოებისათვის პასუხისმგებლობას, კერძოდ ასეთი ქმედება განხორციელებული - თვითმმართველ ქალაქში, გარდა ამ კოდექსის 44-ე მუხლში აღნიშნული ტერიტორიისა, – გამოიწვევს დაჯარიმდებას 3 000 ლარით;
კასატორის განმარტები, აღნიშნული ნორმების დისპოზიციიდან ნათელია, რომ ეს ნორმები მოქმედებს იმპერატიულად და ტერიტორიული პრინციპით. პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 43-ე მუხლის ,,ა“ ქვეპუნქტი არის ზოგადი ხასიათის, მიემართება ქვეყნის იმ ტერიტორიაზე რომელიც არ არის განსაზღვრული ამავე კოდექსის 44-ე მუხლით, ხოლო ამ უკანასკნელ მუხლში ნათლად არის ასახული, რომ სპეციალურ ზონად ითვლება ქალაქ თბილისის ტერიტორია. შესაბამისად, გამორიცხულია ამ სამართალდარღვევის შემთხვევაში გამოყენებული ყოფილიყო პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 43-ე მუხლი.
კასატორი ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ დაარღვია კანონის მოთხოვნა, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა. ამასთანავე, გადაწყვეტილების დასაბუთება არის იმდენად არასრული, რომ შეუძლებელია სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება. კასატორი განმარტავს, რომ სამართალდამრღვევად მითითებული იყო სათანადო სუბიექტი - შპს „ქ...“. მის მიერ არ იქნა აღმოფხვრილი სამართალდარღვევა და შესაბამისად, დაჯარიმება მოხდა კანონის სრული დაცვით. კასატორი არ ეთანხმება სასამართლოს მოსაზრებას, იმასთან დაკავშირებით რომ სამართალდამრღვევი არის შპს „...“, ვინაიდან მხარეებს შორის იჯარის ხელშეკრულება დაიდო სამართალდარღვევის საქმის წარმოების დაწყების შემდგომ. კასატორი იზიარებს ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის პოზიციას და მიიჩნევს, რომ ამ კონკრეტულ სამართალდარღვევაზე საქმის წარმოება გაიმართა კანონის სწორი გამოყენებით და სამართალდამრღვევს სახდელი უნდა დადებოდა სწორედ „პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის“ 44-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:


საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრების საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქმის მასალებში ასახულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე: პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 25-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, შპს „ქ...“ მიმართ თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სპეციალისტებმა 2013 წლის 11 მარტს შეადგინეს მითითება №000191, რომლითაც შპს „ქ...“ დაევალა ქ. თბილისში, ... გამზირი №2-ში მდებარე რკინის ლითონის კონსტრუქციის განთავსების თაობაზე, ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიერ გაცემული შესაბამისი სანებართვო დოკუმენტაციის წარდგენა, ან კონსტრუქციის დემონტაჟი. დარღვევის გამოსწორებისათვის განისაზღვრა ვადა 3 კალენდარული დღე (იხ. ს.ფ. 15; ტ.1).
2013 წლის 15 მარტს თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის შემოწმების აქტით №000191 დაფიქსირდა თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 მარტის მითითებით განსაზღვრულ მოთხოვნათა შეუსრულებლობა (იხ. ს.ფ. 16; ტ.1).
ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილებით, პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, შპს „ქ...“ დაჯარიმდა 8000 ლარით ქ. თბილისში, ... გამზ. №2-ში (ს.კ. ...) რკინა-ლითონის კონსტრუქციების უნებართვოდ განთავსებისათვის (იხ. ს.ფ. 17-19; ტ.1).
აღნიშნული დადგენილება შპს „ქ...“ გაასაჩივრა ქ. თბილისის მერიაში, რომლის 2013 წლის 12 ივნისის №1185 განკარგულებით შპს „ქ...“ ადმინისტრაციული საჩივარი არ დაკმაყოფილდა (იხ. ს.ფ. 21-23; ტ.1).
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ განსახილველ შემთხვევაში დავის საგანს პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული სამშენებლო სამართალდარღვევისთვის შპს „ქ...“ დაჯარიმების კანონიერების დადგენა წარმოადგენს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის პირველი მუხლის „თ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ამ კოდექსის მიზანია სამშენებლო საქმიანობის განხორციელების უზრუნველყოფა სამშენებლო სფეროს ტექნიკური რეგლამენტებითა და საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნების სრული დაცვით. აღნიშნული კოდექსით მოწესრიგებულია სამშენებლო სამართალდარღვევისას სანქციის დაკისრების წინაპირობები. საკასაციო სასამართლოს მითითებით, ამავე კოდექსის მე-14 მუხლის მე-2 პუნქტში ჩამოთვლილია სუბიექტები, რომელთა სამშენებლო საქმიანობაზე ზედამხედველობის სფეროში ვრცელდება ამ კოდექსის მოქმედება, ერთ-ერთი მათგანი არის სამშენებლო მიწის ნაკვეთის მესაკუთრე ან მოსარგებლე, თუ დაუდგენელია მშენებლობის მწარმოებელი პირი. აქვე საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ მესაკუთრესა და მოსარგებლეზე სამშენებლო სამართალდარღვევისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრება იმ შემთხვევაშიც, როდესაც არ არის დადგენილი მართლსაწინააღმდეგო ქმედების ჩამდენი კონკრეტული პირი, არ ადასტურებს უძრავი ქონების მესაკუთრისათვის/მოსარგებლისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრებას სხვისი ბრალისათვის, ასეთ შემთხვევაში მესაკუთრე/მოსარგებლე პასუხს აგებს არა სხვისი, არამედ თავისი ბრალისათვის, რომელიც გამოვლინებას პოულობს მის უმოქმედობაში: მოსარგებლეს მესაკუთრის მსგავსად ეკისრება ვალდებულება უზრუნველყოს სათანადო სამშენებლო ნორმების დაცვა, მის სარგებლობაში არსებული ნაგებობის უსაფრთხოების მოთხოვნებთან შესაბამისობა და შემდგომში კანონშესაბამისი ექსპულატაცია. ამდენად, მოსარგებლის მიერ ამ ვალდებულებების შეუსრულებლობა იწვევს მისთვის კანონით გათვალისწინებული პასუხისმგებლობის დაკისრებას. აღნიშნული ხდება იმ შემთხვევაში თუ არ არის დადგენილი უნებართვო მშენებლობის მწარმოებელი პირი.
კონკრეტულ შემთხვევში, როგორც საქმის მასალებით დასტურდება შპს „ქ...“ დაჯარიმდა პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლის ,,ბ“ ქვეპუნქტით. საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, აღნიშნული მუხლი ეხება უნებართვო მშენებლობის, რეკონსტრუქციის ან/და დემონტაჟის წარმოებას მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და „წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებში და ქალაქ თბილისის ტერიტორიაზე. აღნიშნული მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტი ადგენს, რომ უნებართვო მშენებლობის ან/და რეკონსტრუქციის წარმოება მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და „წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებში და ქალაქ თბილისის ტერიტორიაზე, რომელიც იწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას, გამოიწვევს დაჯარიმებას სახელმწიფოს ან თვითმმართველი ერთეულის საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე – 10 000 ლარით; ხოლო კერძო საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე - 8 000 ლარით.
ამასთან, აღნიშნული მუხლის შენიშვნის მე-2 პუნქტის მიხედვით, გაბარიტების ცვლილებად განიხილება ისეთი სამშენებლო საქმიანობა, რომლის დროსაც იცვლება შენობა-ნაგებობის საძირკვლის, გარე შემომზღუდავი კონსტრუქციების ან/და სახურავის პარამეტრები (მიშენება, დაშენება, შენობა-ნაგებობის სიმაღლის გაზრდა და ა. შ.), ხოლო მშენებლობის შედეგად წარმოქმნილი ობიექტი არის შენობა-ნაგებობის არსებითი შემადგენელი ნაწილი, რომლის გამოცალკევება შეუძლებელია მთლიანი შენობა-ნაგებობის ან ამ ნაწილის განადგურების ანდა მათი დანიშნულების მოსპობის გარეშე. ამდენად, იმისთვის, რომ სამშენებლო სამართალდარღვევა დაეფუძნოს პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლს, აუცილებელია, რომ უნებართვო მშენებლობა განხორციელდეს განსაკუთრებული, გამორჩეული, სპეციალური სტატუსის მქონე ტერიტორიის (ზონის) ფარგლებში, კერძოდ, ისეთი ტერიტორიის ფარგლებში, როგორიც არის: 1) სპეციალური რეჟიმის ზონა, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, 2) ტყის ფონდისა და „წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრული ტერიტორიები, 3) კულტურული მემკვიდრეობის დამცავი ზონები, 4) საკურორტო-სარეკრეაციო ზონები, ან კიდევ 5) ქალაქ თბილისის ტერიტორია, იმ პირობებში, როდესაც უნებართვო მშენებლობა იწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას.
კონკრეტულ შემთხვევაში, შპს „ქ...“ სადავოს ხდის რკინა-ლითონის კონსტრუქციების უნებართვოდ განთავსებისათვის ჯარიმის სახით 8000 ლარის დაკისრებას. თბილისის სააპელაციო სასამართლომ დაადგინა, რომ მართალია, ადგილი ჰქონდა სამართალდარღვევის ფაქტს, მაგრამ სადავო ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2013 წლის 11 აპრილის №000191 დადგენილება გამოცემული იყო იმ პირის მიმართ, ვისაც რეალურად არ ჩაუდენია სამშენებლო სამართალდარღვევა (უნებართვო მშნებელობა).
საკასაციო სასამართლო არ იზიარებს კასატორების მოსაზრებას, იმასთან დაკავშირებით, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად დაადგინა აღნიშნული ფაქტობრივი გარემოება, და არასწორად მიიჩნია შპს „ქ...“ ნაცვლად შპს ,,...“ სამართალდამრღვევად, რაც გახდა ერთ-ერთი ძირითადი არგუმენტი სარჩელის დაკმაყოფილებისა და აღნიშნულთან დაკავშირებით ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და მიუთითებს, რომ ყოველი კონკრეტული საქმის გადაწყვეტა სასამართლოში დაკავშირებულია გარკვეული ფაქტების დადგენასთან. ფაქტების დადგენის აუცილებლობა განპირობებულია იმით, რომ სასამართლო იხილავს და წყვეტს მხარეთა შორის წარმოქმნილ დავებს, რომლებიც სამართლით რეგულირებული ურთიერთობებიდან წარმოიშობიან. სამართლებრივი ურთიერთობა კი შეიძლება აღმოცენდეს, განვითარდეს ან შეწყდეს მხოლოდ იურიდიული ფაქტების საფუძველზე. ე.ი. ისეთი ფაქტების საფუძველზე, რომლებსაც სამართლის ნორმა უკავშირებს გარკვეულ იურიდიულ შედეგს.
საქმის გარემოებების გამორკვევა და ფაქტების დადგენა მართლმსაჯულების უპირველეს ამოცანას წარმოადგენს, სწორედ დადგენილი ფაქტების საფუძველზე ხდება ნორმათშეფარდება.
საქმის მასალებით კი დადგენილია, რომ თბილისში, ... გამზ. N2-ში მდებარე 3 163 კვ.მ. ფართის მიწის ნაკვეთი საკუთრების უფლებით ეკუთვნის შპს „ქ...“ (მიწის ნაკვეთის საკადასტრო კოდია N...).
2012 წლის 25 ნოემბერს შპს „ქ...“ და შპს ,,...“ შორის დაიდო წინასწარი ხელშეკრულება, რომლის შესაბამისად, 2013 წლის 5 აპრილამდე იმავე მხარეებს შორის დაიდებოდა იჯარის ხელშეკრულება, რომლითაც შპს „ქ...“ თავისი კუთვნილი მიწის ნაკვეთის (მდებარე ქ. თბილისი, ... გამზ. N2) ნაწილს - 500 კვ.მ. იჯარით გადასცემდა შპს ,,...’’; მხარეები ასევე შეთანხმდნენ, რომ წინასწარი ხელშეკრულების ხელმოწერის დღიდან შპს ,,...“ უფლებამოსილი იყო, შესაბამისი ხარჯის გაღების გზით განეხორციელებინა საიჯარო ქონების სარგებლობასთან დაკავშირებული სამუშაოები (იხ. ს.ფ. 86; ტ.2).
2013 წლის 1 აპრილს შპს „ქ...“ და შპს ,,...’’ შორის გაფორმდა იჯარის ხელშეკრულება, რომლითაც შპს „ქ...“ თავისი კუთვნილი მიწის ნაკვეთის (მდებარე ქ. თბილისი, ... გამზ. N2) ნაწილს - 500 კვ.მ.-ს და მასზე განთავსებულ დროებითი მსუბუქი კონსტრუქციის ნაგებობას იჯარით გადასცემს შპს ,,...’’ (ხელშეკრულების 1-ლი თავი); ამავე ხელშეკრულების 3.2.6. პუნქტის თანახმად შპს „ქ...“ იკისრა მსუბუქი კონსტრუქციის ნაგებობის არქიტექტურული პროექტის მომზადების და საკადასტრო რუკაზე დატანილი პარამეტრების მიხედვით დამტკიცების ვალდებულება (იხ. ს.ფ. 82-85; ტ.2).
შპს ,,...’’ მიერ 2014 წლის 20 იანვარს შპს „ქ...“ გაგზავნილ წერილში მითითებულია, რომ სწორედ შპს ,,...’’ გაიღო მისთვის იჯარით გადასაცემი ტერიტორიის კეთილმოწყობის (სამშენებლო სამუშაოების), კერძოდ, 50 კვ.მ. ფართის ავტოსამრეცხაოს და 23 კვ.მ. ფართის საერთო სარგებლობის საპირფარეშოს აშენების, 30 მოვაჭრისთვის განკუთვნილი 80 კვ.მ. ფართის ბაზრისთვის გათვალისწინებული დახლების დამზადების ხარჯი.
აღნიშნული გარემოებებიდან გამომდინარე, უდავოდ დასტურდება, რომ შპს „ქ...“ კუთვნილ ტერიტორიაზე არსებული ლითონის მსუბუქი კონსტრუქციები - დახლები დაამზადა და განათავსა შპს ,,...“ ანუ სწორედ ეს უკანსკნელი წარმოადგენს იმ უნებართვო მშენებლობის მწარმოებელ პირს, რომლის გამოც დაჯარიმდა შპს „ქ...“. აღნიშნული ფაქტობრივი გარემოებებიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს სამართლებრივ შეფასებას იმასთან მიმართებაში, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ლითონის მსუბუქი კონსტრუქციები (დახლები) განთავსებული იყო შპს „ქ...“ კუთვნილ ტერიტორიაზე უნებართვო მშენებლობა აწარმოა არა მიწის მესაკუთრემ - შპს „ქ...“ არამედ შპს ,,...“.
საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-2 მუხლის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ საქართველოს კანონმდებლობა შედგება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა საკანონმდებლო აქტებისაგან. ამავე კოდექსის მე-8 მუხლის თანახმად, არავის არ შეიძლება შეეფარდოს ზემოქმედების ზომა ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის გამო, თუ არა კანონმდებლობით დადგენილ საფუძველზე და წესით. ამავე ნორმის თანახმად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა საქმეებს აწარმოებენ კანონიერების მკაცრი დაცვის საფუძველზე. საამისოდ უფლებამოსილი ორგანოები და თანამდებობის პირნი ადმინისტრაციული ზემოქმედების ზომებს შეუფარდებენ თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში, კანონმდებლობის ზუსტი შესაბამისობით. სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-10 მუხლი განსაზღვრავს, რომ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევად (გადაცდომად) ჩაითვლება სახელმწიფო ან საზოგადოებრივი წესრიგის, საკუთრების, მოქალაქეთა უფლებებისა და თავისუფლებების, მმართველობის დადგენილი წესის ხელმყოფი მართლსაწინააღმდეგო, ბრალეული (განზრახი ან გაუფრთხილებელი) მოქმედება ან უმოქმედობა, რომლისთვისაც კანონმდებლობით გათვალისწინებულია ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობა. ამავე კოდექსის 33-ე მუხლის პირველი ნაწილი კი მოითხოვს, რომ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის პირს სახდელი დაედოს იმ ნორმატიული აქტით დაწესებულ ფარგლებში, რომელიც ითვალისწინებს პასუხისმგებლობას ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის ამ კოდექსის და ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ სხვა აქტების ზუსტი შესაბამისობით. ამდენად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის ზოგადი მუხლები ადგენენ ადმინისტრაციული გადაცდომისათვის კანონით გათვალისწინებული სანქციის გამოყენების საერთო წესს. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მითითებით, დაუშვებელია სამართალდამრღვევის სუბიექტის დადგენის გარეშე სამართალდარღვევის სანქციის შეფარდება.
კონკრეტულ შემთხვევაში კი საქმის მასალებით დადგენილია, რომ შპს „ქ...“ არ წარმოადგენდა პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლით განსაზღვრული სამშენებლო სამართალდარღვევაზე პასუხისმგებელ სუბიექტს, შესაბამისად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ დაუსაბუთებელია აღნიშნულთან მიმართებაში კასატორების პრეტენზია.
რაც შეეხება სააპელაციო სასამართლოს სამართლებრივ დასაბუთებას სამართალდარღვევის საერთოდ არსებობის ან იმ გარემოებასთან დაკავშირებით, რომ ასევე 2013 წლის 15 მარტის მდგომარეობით (ანუ შემოწმების აქტის შედგენის დღეს) აღარ არსებობდა სამშენებლო სამართალდარღვევის საქმის გაგრძელების და სანქციის დაკისრების თაობაზე დადგენილების გამოცემისთვის აუცილებელი ფაქტობრივი გარემოება - უნებართვო მშენებლობის განხორციელების ფაქტი, აღნიშნულთან დაკავშირებით, საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ვინაიდან, სადავო აქტების ბათილად ცნობის ძირითად საფუძველს წარმოადგენს ის გარემოება, რომ თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურმა 2013 წლის 11 მარტის N000191 მითითება, ასევე 2013 წლის 15 მარტის N000191 შემოწმების აქტი შეადგინა და ასევე 2013 წლის 11 აპრილის N000191 დადგენილება გამოსცა არასათანადო პირის - შპს „ქ...“ მიმართ, შესაბამისად, აზრს მოკლებულია აღნიშნულ ფაქტზე სააპელაციო სასამართლოს შეფასების კანონიერებაზე მსჯელობა, ვინაიდან, როგორც აღვნიშნეთ დავის კანონიერად გადაწყვეტისათვის მნიშვნელოვანი იყო იმ საკითხის გამორკვევა წარმოადგენს თუ არა შპს „ქ...“ სამშენებლო სამართალდარღვევაზე პასუხისმგებელ სუბიექტს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ არ იზიარებს, სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას, პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსით 44-ე მუხლთან მიმართებაში კერძოდ, ,,გადაცდომის 44.1. მუხლით დაკვალიფიცირებისთვის არ კმარა იმ გარემოებაზე მითითება, რომ უნებართვო მშენებლობა ნაწარმოებია თვითმმართველი ერთეულის - თბილისის ტერიტორიაზე, გარდა მშენებლობის ადგილისა, მუხლის გამოყენებისთვის აუცილებელია, რომ იმავდროულად არსებობდეს მეორე მაკვალიფიცირებელი ელემენტი - ახალი (უნებართვო) ნაგებობის მშენებლობის გზით სხვა, უკვე არსებული, აშენებული ნაგებობის გაბარიტების შეცვლა“ და განმარტავს, რომ პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 44-ე მუხლის დისპოზიცია ჩამოყალიბებულია შემდეგნაირად: „უნებართვო მშენებლობის ან/და რეკონსტრუქციის წარმოება მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და „წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებში და ქალაქ თბილისის ტერიტორიაზე, რომელიც იწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას, გამოიწვეს დაჯარიმებას...“ შეუძლებელია ახალი ნაგებობის მშენებლობის დროს მშენებლობამ გამოიწვიოს სხვა რომელიმე ნაგებობის შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლა. ეს შემთხვევა სახეზე იქნება მაშინ, თუ არსებობს უკვე აშენებული ნაგებობა და მისი რეკონსტრუქციით გაიზრდება მისივე გაბარიტები. „მშენებლობის ნებართვის გაცემის წესისა და სანებართვო პირობების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 2009 წლის 24 მარტის 57-ე დადგენილების მე-3 მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად ახალი მშენებლობა არის მშენებლობა, რომელიც ხორციელდება მიწის ნაკვეთის იმ ნაწილში, სადაც არ დგას შენობა-ნაგებობა, ან ხდება არსებულის მთლიანად ჩანაცვლება. ამ მუხლიდან გამომდინარე საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ხსენებული რკინა-ლითონის კონსტრუქციის განთავსება წარმოადგენს ახალ მშენებლობას, და სიტყვები: „რომელიც იწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას“ დაკავშირებულია „რეკონსტრუქციის წარმოებისკენ“ და არა „უნებართვო მშენებლობასთან. ამასთან, საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსით 44-ე მუხლში მითითებილია, რომ უენაბართვო მშენებლობის განხორციელების, ასევე რეკონსტრუქციის ან/და დემონტაჟის წარმოებისას, რომელიც გამოიწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას დამრღვევი დაჯარიმდება იმ შეთხვევაში თუ აღნიშნული გადაცდომა მოხდება, 1) მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია: მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი; 2) ტყის ფონდისა და ,,წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე; 3) კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებში; 4) საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებაში; 5) ქ. თბილისის ტერიტორიაზე ანუ უნებართვო მშენებლობის სპეციალური ზონის დადგენა არ არის სამართლებრივი შედეგის მომტანი, ვინაიდან, მუხლი სხვა წინაპირობების არსებობის გარეშე ითვალისწინებს სუბიექტის დაჯარიმებას იმ შემთხვევაში, თუ უნებართვო მშენებლობა ან/და რეკონსტრუქცია წარმოებულია ქ. თბილისის ტერიტორიაზე. რაც შეეხება ამავე კანონის 43-ე მუხლს აღნიშნული ეხება თვითმმართველ ქალაქებს, გარდა თბილისისა, ვინაიდან, ,,ა“ ქვეპუნქტში მითითებულია, რომ ,,თვითმმართველი ქალაქში, გარდა ამ კოდექსისი 44-ე მუხლში აღნიშნული ტერიტორისაა“, 44-ე მუხლში კი ჩამოთვლილი ტერიტორიების გარდა ასევე მითითებულია ქ. თბილისი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მართალია სააპელაციო სასამართლოს მიერ ადგილი ჰქონდა რიგი სამართლებრივი გარემოებების არასწორ შეფასებას, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ საქმის ფაქტობრივი გარემოებებიდან გამომდინარე, დადგინა, რომ სადავო ადმინისტრაციული აქტები გამოცემული იყო არასათანადო დამრღვევის მიმართ და დაუშვებელია ერთი სამართალდარღვევის სუბიექტის მიერ ჩადენილი დარღვევის გამო პასუხი აგოს სხვა სუბიექტმა, აღნიშნულის გათვალისწინებით, საკასაციო სასამართლო სარჩელს საფუძვლიანად მიიჩნევს არა სააპელაციო სასამართლოს მიერ წარმოდგენილი განმარტებების საფუძველზე, არამედ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების სწორად შეფასების საფუძველზე, რომლითაც სარჩელი საფუძვლიანია.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, სსსკ-ის 410-ე მუხლის თანახმად, არ არსებობს ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრების დაკმაყოფილებისა და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების სამართლებრივი საფუძვლები.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :


საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 257-ე, 410-ე მუხლებით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქ.თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდეს;
2. ძალაში დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 28 აპრილის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.



თავმჯდომარე ლ. მურუსიძე


მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე


ნ. სხირტლაძე