საქმე №330310115746296






№ბს-242-240(კ-17) 8 ივნისი, 2017 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა დ. მ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 27 სექტემბრის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2015 წლის 10 მარტს სსიპ ქ.თბილისის №... საჯარო სკოლამ და სსიპ ქ.თბილისის №... საჯარო სკოლის დირექტორმა დ. მ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს მიმართ.
მოსარჩელეებმა „საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქალაქ თბილისის №... საჯარო სკოლისთვის წერილობითი გაფრთხილების მიცემის შესახებ“ საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების მინისტრის 2015 წლის 2 მარტის №133 ბრძანების ბათილად ცნობა მოითხოვეს. ამასთან, მოსარჩელეებმა საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების მინისტრის 2015 წლის 2 მარტის №133 ბრძანების მოქმედების შეჩერების თაობაზე იშუამდგომლეს.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 13 მარტის განჩინებით სსიპ ქ.თბილისის №... საჯარო სკოლისა და სსიპ ქ.თბილისის №... საჯარო სკოლის დირექტორის დ. მ-ის შუამდგომლობა გასაჩივრებული აქტის - საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების მინისტრის 2015 წლის 2 მარტის №133 ბრძანების მოქმედების შეჩერების თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 20 ოქტომბრის განჩინებით მოსარჩელე სსიპ ქალაქ თბილისის №... საჯარო სკოლის დირექტორის მოვალოების შემსრულებლის ნ. ღ-ას შუამდგომლობა, მოსარჩელის მიერ სარჩელზე უარის თქმის გამო, კერძოდ, სსიპ ქალაქ თბილისის №... საჯარო სკოლის მიმართ სასარჩელო მოთხოვნის ნაწილში საქმის წარმოების შეწყვეტის თაობაზე დაკმაყოფილდა; მოსარჩელეების სსიპ ქალაქ თბილისის №... საჯარო სკოლის და დ. მ-ის სარჩელისა გამო, მოპასუხე საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს მიმართ, ადმინისტრაციულ-სამართლებირი აქტის ბათილად ცნობის თაობაზე, შეწყდა საქმის წარმოება სსიპ ქალაქ თბილისის №... საჯარო სკოლის ნაწილში მოსარჩელე მხარის მიერ სასარჩელო მოთხოვნაზე უარის თქმის გამო.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 20 ოქტომბრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, საქმეში მესამე პირად ჩაება სსიპ ქ.თბილისის №... საჯარო სკოლა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 6 იანვრის გადაწყვეტილებით დ. მ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 6 იანვრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა დ. მ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 27 სექტემბრის განჩინებით დ. მ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 6 იანვრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 27 სექტემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა დ. მ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ განჩინებაში აღნიშნა, რომ „არსებითად იზიარებს“ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, თუმცა რომელი გარემოება ჩათვალა „არსებითად“ გასაჩივრებული განჩინებიდან არ დგინდება. კასატორის მითითებით, იმ ფაქტებიდან, რაც 5.1 პუნქტში ასახა სამინისტრომ ივარაუდება, რომ არსებითად ჩათვალა მხოლოდ შემდეგი ფაქტები: ინფორმაციის გამოთხოვა, სკოლის წერილობითი პასუხები იმის თაობაზე, რომ მოკვლევა არ იყო კანონიერი და შიდა აუდიტის დეპარტამენტის წერილობითი დასკვნა იმის შესახებ, რომ დადგინდა სკოლის მხრიდან დარღვევა. კასატორის მოსაზრებით, მხოლოდ ამ ფაქტების შეფასება ვერ ჩაითვლება საკმარისად დასაბუთებული გადაწყვეტილების გამოტანისთვის.
კასატორის მითითებით, სასამართლომ შეფასება არ მისცა იმ ფაქტს, რომ ის ინფორმაცია, რომელიც სამინისტრომ მოითხოვა სკოლისგან უკვე მიღებული ჰქონდა სამინისტროს. კერძოდ, ზეპირი მოთხოვნის საფუძველზე სკოლამ ყველა ფინანსური ინფორმაცია გადასცა დიდუბე-ჩუღურეთის რესურსცენტრს. აღნიშნული ინფორმაცია კი რესურსცენტრმა ასახა თავის 2014 წლის 2 მაისის ანგარიშში, რომელიც სკოლიდან გამოთხოვილ ყველანაირ დოკუმენტთან ერთად გადასცა სამინისტროს. შესაბამისად, ანგარიშში აღნიშნულია, რომ მას ერთვის გამოთხოვილი ინფორმაცია 533 გვერდად. კასატორის მითითებით, ცალსახაა, რომ სკოლას არ უთქვამს უარი ინფორმაციის გაცემაზე და აღნიშნული ინფორმაცია მიაწოდა სამინისტროს მოთხოვნისთანავე.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-5 ნაწილი, რომლის მიხედვითაც ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ არის თავისი გადაწყვეტილება დააფუძნოს იმ გარემოებებზე, ფაქტებზე, მტკიცებულებებზე ან არგუმენტებზე, რომლებიც არ იქნა გამოკვლეული და შესწავლილი ადმინისტრაციული წარმოების დროს.
კასატორის მითითებით, სამინისტროს ტერიტორიული ორგანო დიდუბე-ჩუღურეთის რესურსცენტრი და შიდა აუდიტის დეპარტამენტი არ წარმოადგენენ ცალკე იურიდიულ პირებს და სხვა სამართალსუბიექტებს. ისინი არიან სამინისტროს სტრუქტურული ერთეულები და მათ შორის კოორდინირებული მუშაობის უზრუნველყოფა სამინისტროს ვალდებულებაა, რომლის არასათანადო მუშაობაზე პასუხისმგებლობა არ ნაწილდება სკოლაზე, რომელიც რესურსცენტრისა და შიდა აუდიტის დეპარტამენტისგან განსხვავებით წარმოადგენს დამოუკიდებელ სამართალსუბიექტსა და დაწესებულებას.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სამინისტროს უნდა გამოეკვლია ყველა ის ფაქტი იმ დოკუმენტაციებსა და ინფორმაციის მიღების შესახებ, რომელსაც განმეორებით ითხოვდა მისი დეპარტამენტი სკოლისგან. აღნიშნულის გამოურკვევლობით კი სახეზეა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-5 ნაწილის უგულვებელყოფა. ასევე, სასამართლოს თავისი გადაწყვეტილება უნდა დაეფუძნებინა მითითებული ნორმის მოთხოვნის დარღვევაზე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 30 მარტის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული დ. მ-ის საკასაციო საჩივარი.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ დ. მ-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრების განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება). „დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია“ გულისხმობს მხარის მითითებას საპროცესო-სამართლებრივ დარღვევებზე, რასაც შედეგად ფაქტობრივი გარემოებების არასწორად დადგენა მოჰყვა. განსახილველ შემთხვევაში, ამგვარი შედავება წარმოდგენილი არ ყოფილა, შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო ხელმძღვანელობს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებებით და იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა არსებითად სწორად გადაწყვიტეს მოცემული დავა.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს მთავრობის 2004 წლის 21 მაისის №37 დადგენილებით დამტკიცებული საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს დებულების მე-41 მუხლის მე-3 პუნქტის „პ1“ ქვეპუნქტზე, რომლის შესაბამისად შიდა აუდიტის დეპარტამენტის კომპეტენცია არის საქმიანობის პროცესში მისთვის საჭირო ყველა ინფორმაციის, განმარტებისა და დოკუმენტის მოთხოვნა-მიღება მიუხედავად მისი ფორმისა. შიდა აუდიტის დეპარტამენტის თანამშრომლების კანონშესაბამისი მოთხოვნის, მითითების ან დავალების შეუსრულებლობა სამინისტროს სისტემის თანამშრომლის მიერ გამოიწვევს კანონმდებლობით გათვალისწინებულ პასუხისმგებლობას.
ზემოაღნიშნულ ნორმაზე დაყრდნობით სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ სამინისტროს სისტემის თანამშრომელს, ამ შემთხვევაში დ. მ-ს, გააჩნდა ვალდებულება გადაეცა მოთხოვილი ინფორმაცია და დოკუმენტი, რომელიც გააჩნდა, ხოლო ადმინისტრაციული ორგანოს თანამშრომლის კანონშესაბამისი მოთხოვნის, მითითების ან დავალების შეუსრულებლობა სამინისტროს სისტემის თანამშრომლის მიერ გამოიწვევს კანონმდებლობით გათვალისწინებულ პასუხისმგებლობას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას იმასთან დაკავშირებით, რომ №... სკოლის მიერ მოცემულ შემთხვევაში დარღვეულია საქართველოს მთავრობის 2004 წლის 21 მაისის №37 დადგენილებით დამტკიცებული საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს დებულების მე-41 მუხლის მე-3 პუნქტის „პ1“ ქვეპუნქტი, ასევე მასზე კანონმდებლობით დაკისრებული ვალდებულება, რის შედეგადაც, საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს მხრიდან ვერ იქნა სრულყოფილად განხორციელებული „ზოგადი განათლების შესახებ“ საქართველოს კანონის 49-ე მუხლის 1-ელი და მე-2 პუქნტებით გათვალისწინებული სკოლაზე სახელმწიფო კონტროლის ფუნქცია.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. დ. მ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 27 სექტემბრის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი