საქმე №ბს-330-328(კ-17) 4 ივლისი, 2017 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ვასილ როინიშვილი (თავჯდომარე, მომხსენებელი)
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა -ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი - სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტო (მოსარჩელე)
მოწინააღმდეგე მხარე - ს. ჩ-ი (მოპასუხე)
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის განჩინება
კასატორების მოთხოვნა - გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება
დავის საგანი - მიწისა და სხვა უძრავი ქონების შეძენის დამადასტურებელი ოქმების
ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულმა სააგენტომ 2015 წლის 30 ივნისს სარჩელი აღძრა ახალქალაქის რაიონულ სასამართლოში მოპასუხე ს. ჩ-ის მიმართ. მოსარჩელემ 2009 წლის 30 სექტემბრის მიწისა და სხვა უძრავი ქონების შეძენის დამადასტურებელი №97 ოქმის ბათილად ცნობა მოითხოვა.
ახალქალაქის რაიონული სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 13 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით სსიპ „სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულმა სააგენტომ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის განჩინებით აპელანტ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა ახალქალაქის რაიონული სასამართლოს 2015 წლის 13 ოქტომბრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულმა სააგენტომ. კასატორმა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორი მიუთითებს, რომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებების შესაბამისად, მართალია ნინოწმინდის რაიონის გამგეობასა და ს. ჩ-ს შორის 2005 წლის 20 ივლისს გაფორმდა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის საიჯარო ხელშეკრულება, თუმცა იგი საჯარო რეესტრში რეგისტრირებულ იქნა 2005 წლის 28 აგვისტოს.
კასატორის მოსაზრებით, სამართლებრივი შეფასებისას სასამართლომ არასწორად გამიჯნა ერთმანეთისაგან საძოვრის პირდაპირი მიყიდვის წესით პრივატიზაციის უფლების წარმოშობა და ამ უფლების რეალიზაციისათვის კანონით დადგენილი პირობები. სასამართლოს განმარტებით, საძოვრის კატეგორის სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთის პირდაპირი მიყიდვის წესით პრივატიზაციის უფლების წარმოშობა დაკავშირებულია კანონის ამოქმედებამდე საიჯარო ხელშეკრულების დადებასთან, ხოლო ამ უფლების რეალიზაციისათვის აუცილებელ პირობას წარმოადგენს პრივატიზაციის პროცესის მომენტისათვის ამ იჯარის ხელშეკრულების საჯარო რეესტრში რეგისტრაცია. ამგვარი მსჯელობა მოკლებულია ყოველგვარ სამართლებრივ საფუძველს, ვინაიდან „სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად: „მიწის ნაკვეთის პირდაპირი მიყიდვის ფორმით პრივატიზების აუცილებელი პირობაა სახელმწიფოსა და მოიჯარეს შორის დადგენილი წესით გაფორმებული და საჯარო რეესტრში რეგისტრირებული საიჯარო ხელშეკრულება“. ხოლო, ამავე კანონის მე-2 მუხლის მე-3 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის თანახმად, პრივატიზებას არ ექვემდებარება საძოვარი, გარდა ამ კანონის ამოქმედებამდე იჯარით გაცემული საძოვრებისა და საძოვრებისა, რომლებიც დადგენილი წესით შესაბამისი სახელმწიფო ან ადგილობრივი ორგანოს მიერ გაცემული აქტით მიმაგრებულია მასზე მდებარე, ფიზიკური და იურიდიული პირების კერძო საკუთრებაში არსებულ ან/და სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ შენობა-ნაგებობებზე. შესაბამისად, საძოვრის პრივატიზებისთვის სავალდებულოა კანონის ამოქმედებამდე დადებული საიჯარო ხელშეკრულება, და ასევე კანონის ამოქმედებამდე მისი საჯარო რეესტრში რეგისტრაცია, რაც მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს.
სსიპ - სახელმწიფო ქონების ეროვნულ სააგენტოს მიაჩნია, რომ ზემოაღნიშნული კანონის შესაბამისად, პირდაპირი მიყიდვის წესით პრივატიზაციის უფლებას წარმოშობს სწორედ სახელმწიფოსა და მოიჯარეს შორის დადგენილი წესით გაფორმებული და საჯარო რეესტრში რეგისტრირებული საიჯარო ხელშეკრულება. ცალსახად დგინდება, რომ საიჯარო ხელშეკრულება რეესტრში რეგისტრირებულია 2005 წლის 28 აგვისტოს, იჯარის ხელშეკრულების თანახმად კი, იჯარა იურიდიულ ძალას იძენდა მისი რეგისტრაციის მომენტიდან. შესაბამისად, მოპასუხეს არ წარმოშობია პრივატიზაციის უფლება, ვინაიდან „სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონის ამოქმედების დროს არ არსებობდა საჯარო რეესტრში რეგისტრირებული საიჯარო ხელშეკრულება.
კასატორი აღნიშნავს, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოსგან განსხვავებით, სხვაგვარი პოზიცია დააფიქსირა სააპელაციო სასამართლომ: მან მიუთითა სასარჩელო მოთხოვნის ხანდაზმულობაზე, რის გამოც გამორიცხა სარჩელის დაკმაყოფილების შესაძლებლობა. კერძოდ, სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა „სახელმწიფო ქონების შესახებ“ საქართველოს კანონის 22-ე მუხლის მე-2 პუნქტი, რომლის თანახმად, პრივატიზებულ სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებასთან დაკავშირებული სადავო საკითხების სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადაა 3 წელი. აღნიშნული ნორმის საფუძველზე, განმარტა, რომ ვინაიდან ოქმი, რომლის ბათილად ცნობასაც ითხოვდა მოსარჩელე, მიღებული იყო 2009 წლის 30 სექტემბერს, ხოლო სარჩელი სასამართლოში წარდგენილ იქნა 2015 წლის 29 ივნისს, აღნიშნულის გამო გაშვებული იყო კანონით განსაზღვრული მოთხოვნის ხანდაზმულობის 3 წლიანი ვადა. სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვეტილებაში მიუთითა, რომ სამცხე-ჯავახეთის საოლქო პროკურატურის მიერ 2012 წლის 7 აგვისტოს მიღებულ დადგენილებაში „სისხლისსამართლებრივი დევნის დაწყებაზე უარის თქმის შესახებ“ არ იყო გამოკვეთილი ისეთი გარემოებები, რომლებიც ადმინისტრაციული ორგანოსათვის იქცეოდა ახლად აღმოჩენილ ან ახლად გამოვლენილ გარემოებად და საფუძვლად დაედებოდა სასარჩელო მოთოვნას. პალატის მოსაზრებით სარჩელი ემყარებოდა მხოლოდ ერთადერთ საფუძველს, რომ პრივატიზების პროცესში დაირღვა ზემოთდასახელებული კანონის მე-2 მუხლის მოთხოვნები. მოთხოვნის ხანდაზმულობასთან დაკავშირებულ პალატის მოსაზრებას კასატორი არ ეთანხმება და განმარტავს, რომ 2012 წელს სამცხე-ჯავახეთის საოლქო პროკურატურის მიერ დაწყებული გამოძიების შედეგად დადგენილ იქნა მთელი რიგი ფაქტობრივი გარემოებები: გამოძიებამ დაადგინა, რომ თეიმურაზ ათუნაშვილმა-საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამცხე-ჯავახეთის სამხარეო სამმართველოს ხელმძღვანელმა ბოროტად გამოიყენა სამსახურებრივი უფლებამოსილება და „სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონის დარღვევით სხვადასხვა ფიზიკურ და იურიდიულ პირებს (მათ შორის ს. ჩ-ს) საკუთრებაში გადასცა ნინოწმინდისა და ასპინძის რაიონებში მდებარე სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების საძოვრის ტიპის მიწის ნაკვეთი, თუმცა იმის გათვალისწინებით, რომ თეიმურაზ ათუნაშვილმა აღიარა დანაშაული, ითანამშრომლა გამოძიებასთან და ჩადენილი ჰქონდა ნაკლებად მძიმე კატეგორიის დანაშაულთა ერთობლიობა, მას შეეთავაზა განრიდება. სამცხე-ჯავახეთის პროკურატურის 2013 წლის 31 ივლისის წერილით სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს სამცხე-ჯავახეთის მომსახურების ცენტრს გადაეგზავნა ზემოაღნიშნული დადგენილება, გამოძიების ეტაპზე გამოთხოვილი საპრივატიზებო საქმეები და ეთხოვა მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად რეაგირება. საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2013 წლის 02 დეკემბრის N1-1/355 ბრძანების თანახმად, სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულ სააგენტოს მიენიჭა უფლებამოსილება 2013 წლის 31 ივლისის N13/34-78155 წერილში მითითებული, 2007-2010 წლებში საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამცხე-ჯავახეთის სამხარეო სამმართველოს მიერ სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთების კანონდარღვევით განხორციელებული პრივატიზების საკითხების განხილვისა და შესაბამისი გადაწყვეტილების მიღებაზე. აღნიშნული უფლებამოსილების მინიჭება კიდევ ერთელ ადასტურებს იმ გარემოებას, რომ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტო არ წარმოადგენს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სამხარეო სამმართველოს სამართალმემკვიდრეს (მისი უფლებამონაცვლე თავად ეკონომიკის სამინისტროა), სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტო დაფუძნებულია 2012 წლის 17 სექტემბერს და ამ დროიდანაა უფლებამოსილი და პასუხისმგებელი სახელმწიფო ქონების მართვასა და განკარგვაზე. საქართველოს ეკონომიკისა და მდგარადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 11 სექტემბრის 1-1/1742 ბრძანებით, ძალადაკარგულად გამოცხადდა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის ზოგიერთი ბრძანება, მათ შორის „საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების ტერიტორიული ორგანოების ტიპიური დებულების დამტკიცების შესახებ“ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2007 წლის 11 იანვრის N1-1/24 ბრძანება და ლიკვიდირებულ იქნა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების ტერიტორიული ორგანოები. შესაბამისად, ლიკვიდირებულ იქნა სამცხე-ჯავახეთის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზაციის სამხარეო სამმართველოც. ლიკვიდაცია განხორციელდა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის მიერ და ამავე დროს, სამხარეო ტერიტორიული ორგანოები შედიოდნენ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს სისტემაში, ამდენად, მისი უფლებამონაცვლე საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროა და არა სსიპ - სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტო. ამრიგად, სააპელაციო სასამართლოს განმარტება, რომ სსიპ- სახელმწიფო ქონების ეროვნულ სააგენტოს, როგორც შემდგომში შემქნილ იურიდიულ პირს ავტომატურად გადაეცა ის უფლებები და ვალდებულებები, რაც სამინისტროს, როგორც, სახელმწიფო ქონების განკარგვაზე უფლებამოსილ პირს გააჩნდა, საფუძველსაა მოკლებული. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 130-ე მუხლის თანახმად, ხანდაზმულობა იწყება მოთხოვნის წარმოშობის მომენტიდან. მოთხოვნის წარმოშობის მომენტად ჩაითლება დრო, როცა პირმა შეიტყო ან უნდა შეეტყო უფლების დარღვევის შესახებ. მოცემულ შემთხვევაში უფლების დარღვევის შესახებ მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა 2013 წლის 31 ივლისს, განრიდების სახით მიღებული საბოლოო დადგენილების პროკურატურის მიერ სააგენტოსათვის გადმოგზავნის შემდგომ, შესაბამისად, მოსარჩელეს ამ დროიდან წარმოეშვა მოთხოვნის უფლება, რაც განახორციელა კიდეც 2015 წელს სასამართლოში სარჩელის შეტანის გზით. ამრიგად, სასარჩელო მოთხოვნა ხანდაზმული არ არის. მსგავს საქმეზე მიღებულ ერთ-ერთ გადაწყვეტილებაში პირველი ინსტანციის სასამართლომ განმარტა, რომ უნდა გავრცელებული სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლით გათვალისწინებული უძრავ ქონებასთან დაკავშირებული საერთო 6 წლიანი ხანდაზმულობის ვადა. ამავე დროს. გამოვლენილი იყო სარჩელის წარდგენის დამაბრკოლებელი განსაკუთრებული და მოცემულ პირობებში აუცდენელი დაუძლეველი ძალა. კერძოდ, გამოვლენილი იყო თანამდებობრივი დანაშაული, ჩადენილი სწორედ იმ პირის მიერ, რომელსაც უნდა დაეცვა სახელმწიფო საკუთრების ინტერესი, შესაბამისად, შეუძლებელი იყო სამინისტროს ანდა სააგენტოს სცოდნოდა უფლების დარღვევის შესახებ, მანამ, სანამ გამოძიება არ დაადგენდა გარკვეულ ფაქტობრივ გარემოებებს. ამრიგად გაშვებული არ იყო სასარჩელო მოთხოვნის ხანდაზმულობის ვადა, აღნიშნულს დაეთანხმა ასევე სააპელაციო პალატა (იგივე შემადგენლობა, რომელმაც განიხილა მიმდინარე საქმე) (იხ. დანართი 1- 2016 წლის 25 თებერვლის გადაწყვეტილება საქმეზე N3ბ/1962-15).
კიდევ ერთ ანალოგიურ საქმეზე, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ (მოსამართლე გიორგი ტყავაძის თავმჯდომარეობით, 2016 წლის 10 მაისის გადაწყვეტილება საქმეზე N3ბ/81-16), განმარტა, რომ უძრავი ქონების შეძენის დამადასტურებელი ოქმი გაცემული იყო კანონმდებლობის უხეში დარღვევით და არსებობდა მისი ბათილად ცნობის საფუძველი, დააკმაყოფილა სააგენტოს სარჩელი. სასამართლოს არ დაუდგენია, რომ სასარჩელო მოთხოვნის ხანდაზმულობის ვადა გაშვებული იყო. უფრო მეტიც, თავად წინამდებარე საჩივრით გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიმღებ სასამართლო შემადგენლობას, განიხილა რა ათეულობით ამგვარი სარჩელი, არც-ერთ სხვა შემთხვევაში არ დაუდგენია სასარჩელო მოთხოვნის ხანდაზმულობა, რაც ნიშნავს, იმას, რომ ერთი და იგივე სასამართლო ანალოგიურ შემთხვევაში სხვადასხვა პოზიციას აფიქსირებს და განსხვავებულ სამართლებრივ მიდგომას ავრცელებს, რაც უკანონოა.
შესაბამისად, სააგენტოს სარჩელი ანალოგიურ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით (სასამართლოს სხვა შემადგენლობით) დაკმაყოფილებულ იქნა და ხანდაზმული არ ყოფილა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე კასატორი მიიჩნევს, რომ არსებობს სასამართლოების მიერ ერთსა და იმავე საკითხზე სხვადასხვაგვარი განმარტება, რაც საჭიროებს უზენაესი სასამართლოს მიერ პრაქტიკის დადგენას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 11 აპრილის განჩინებით სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით (იხ. სუს 24.01.17წ. №ბს-451-446 (კ-16), 28.09.17წ. #ბს-362-359(კ-17), 20.07.17წ. Nბს-442-439(კ-17) განჩინებები) და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი ნაწილი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა არსებითად სწორად გადაწყვიტეს მოცემული დავა.
მართებულია სააპელაციო პალატის მოსაზრება, რომ უნდა გაიმიჯნოს პირდაპირი მიყიდვის წესით პრივატიზაციის უფლების წარმოშობა და ამ უფლების რეალიზაციისათვის აუცილებელი კანონით დადგენილი წინაპირობები. „სახელმწიფო ქონების შესახებ“ კანონის მე-9 მუხლი მართალია კანონის ამოქმედებამდე იჯარით გაცემული მიწის ნაკვეთის პრივატიზების შესაძლებლობას უშვებს მხოლოდ იჯარის ხელშეკრულების საჯარო რეესტრში რეგისტრაციის არსებობისას, თუმცა კანონი არ ახდენს დათქმას რეგისტრაციის კონკრეტულ პერიოდზე, რეგისტრაციის კანონის ამოქმედებამდე განხორციელების საჭიროებაზე.
საკასაციო პალატა იზიარებს აგრეთვე სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას სარჩელის ხანდაზმულობის შესახებ და აღნიშნავს, რომ ხანდაზმულობის ვადის ათვლა უნდა განხორციელდეს სადავო აქტების გამოცემის და არა პროკურატურის წერილის სააგენტოსათვის ჩაბარების დღიდან, რადგან პროკურატურის დადგენილებით ან წერილით არ გამოკვეთილა რაიმე ახალი ფაქტობრივი გარემოება, რაც მანამდე ორგანოსათვის არ შეიძლებოდა ცნობილი ყოფილიყო, პროკურატურა უთითებს მხოლოდ „სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის პრივატიზების შესახებ“ კანონის მოთხოვნების დარღვევაზე.
კონკრეტულ შემთხვევაში სასამართლოების მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ემუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე ვ. როინიშვილი




მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე




ნ. სხირტლაძე