საქმე Nბს-1019-1014(კ-17) 16 იანვარი, 2018 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობა:
ვასილ როინიშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე
საქმის განხილვის ფორმა -ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი - სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტო (მოსარჩელე)
მოწინააღმდეგე მხარე - შპს „... სამედიცინო ცენტრი“ (მოპასუხე)
მესამე პირი - საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტო
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილება
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების ნაწილობრივ გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება
დავის საგანი - თანხის დაკისრება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტომ 2015 წლის 29 აპრილს სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში მოპასუხე შპს „... სამედიცინო ცენტრის“ მიმართ. მოსარჩელემ მოპასუხისათვის - შპს „... სამედიცინო ცენტრისათვის“ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ 1184,37 (ათას ას ოთხმოცდაოთხი ლარი და ოცდაჩვიდმეტი თეთრი) ლარის გადახდის დაკისრება მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 12 ნოემბრის განჩინებით ადმინისტრაციულ საქმეში, სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს სარჩელისა გამო, მოპასუხე შპს „... სამედიცინო ცენტრის“ მიმართ თანხის დაკისრების თაობაზე მოთხოვნით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე, მესამე პირად ჩაება საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტო.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 22 იანვრის გადაწყვეტილებით სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; მოპასუხეს - შპს „... სამედიცინო ცენტრს“ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაეკისრა 690,90 (ექვსას ოთხმოცდაათი ლარი და ოთხმოცდაათი თეთრი) ლარის გადახდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტომ და შპს „... სამედიცინო ცენტრმა“.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილებით სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; შპს „... სამედიცინო ცენტრის“ სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 22 იანვრის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; შპს „... სამედიცინო ცენტრს“ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაეკისროს პაციენტ ლ. ლ-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების გამო დაკისრებული საჯარიმო სანქციის - 493,47 ლარის გადახდა; დანარჩენ ნაწილში სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილება საკასაციო საჩივრით გაასაჩივრა სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტომ, რომლითაც სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში გადაწყვეტილების გაუქმება და საკასაციო სასამართლოს მიერ სარჩელის სრულად დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააგენტოს უარი ეთქვა პაციენტების: ქ. ს-ისა და ქ. ც-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების გამო გათვალისწინებული თანხის მოპასუხისათვის დაკისრებაზე. პაციენტს - ქ. ს-ეს, შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ მომსახურება გაეწია 2013 წლის 2 სექტემბრის „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის“ სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში, დიაგნოზით „ცეფალგია“ (ხელოვნური კოდი–110000001, საინფორმაციო პორტალზე ატვირთული ღირებულება შეადგენს 280.00 ლარს). მკურნალობის ღირებულებამ შეადგინა 408.74 ლარი. აქედან 169 ლარის ღირებულების სამედიცინო მომსახურება (თავის ტვინის კტ-კვლევა, სისხლის საერთო ანალიზი, კოაგულოგრამა, სისხლში შაქრის დონის განსაზღვრა, ნევროპათოლოგის კონსულტაცია), რაც სრულად იფარება პროგრამის ფარგლებში, შემთხვევის ტარიფით, ჩათვალა ე.წ. „ზესტანდარტულად“ და აანაზღაურებინა პაციენტს. დარჩენილი 239.74 ლარი კი მოთხოვნილია და დაფარულია სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში. კასატორის მოსაზრებით აღნიშნული ქმედებით, სამედიცინო დაწესებულებამ დაარღვია პროგრამის მე-20 მუხლის მე-3 პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტი.
კასატორი ასევე აღნიშნავს, რომ პაციენტი ქ. ც-ე კლინიკაში მოთავსდა თვითდინებით, მიმწოდებელთან 6 საათით და გაეწია მომსახურება, რომლის ღირებულებამ შეადგინა 104, 9 ლარი და დაფინანსებულია სახელმწიფო პროგრამით. პაციენტის ტრანსპორტირება მოხდა შპს „... სამედიცინო ცენტრიდან“ სხვა სამედიცინო დაწესებულებაში კატასტროფის ბრიგადის მიერ, რაც დაფინანსებულია სახელმწიფო პროგრამით. ტრანსპორტირების ღირებულებამ შეადგინა 79,00 ლარი. „საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-15 მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად, სტაციონარულ სამედიცინო მომსახურებად ამ სახელმწიფო პროგრამაში განხილულ უნდა იქნეს მხოლოდ ის შემთხვევები, რომლებიც საჭიროებენ პაციენტის სტაციონარში 24 საათზე მეტი დროით მოთავსებას (გარდა თვალისა და თვალის დანამატების ტრავმების დროს გასაწევი გადაუდებელი სამედიცინო მომსახურებისა). შესაბამისად, სტაციონარში მკურნალობის 24 სთ-ზე ნაკლები დროით დაყოვნება პროგრამის მიზნებიდან გამომდინარე, არ განიხილება სტაციონარული სამედიცინო მომსახურების შემთხვევად.
კასატორი ამასთან აღნიშნავს, რომ მიმწოდებელთან დაცული სამედიცინო დოკუმენტაცია არ იძლევა სრულყოფილ ინფორმაციას პაციენტის კატასტროფის ბრიგადით ტრანსპორტირების გადაწყვეტილების მიღების აუცილებლობის თაობაზე. შესაბამისად, მიმწოდებელმა დაარღვია პროგრამის მე-15 მუხლის მე-7 პუნქტის მოთხოვნა. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებაში მითითებულია, რომ სხვა დამატებითი კვლევები, პროგრამის სახსრებით ფინანსდებოდა მხოლოდ საცხოვრებელი ადგილზის მიხედვით პოლიკლინიკის პირობებში, რაც სამედიცინო დაწესებულების მიერ განემარტა პაციენტს. მიუხედავად ამისა, როგორც საქმის გარემოებებით დგინდება, პაციენტის მხარემ ისურვა ზემოაღნიშნული კონსულტაციისა და კვლევების გადაუდებლად ჩატარება თავისი ხარჯით. შესაბამისად, მათი მხრიდან მოხდა იმ მომსახურების ანაზღაურება, რომელიც არ იყო საქართველოს მთავრობის 2013 წლის N36 დადგენილების №1.2 დანართით (რომელიც განსაზღვრავს დიაგნოზის შესაბამის სამედიცინო ჩარევებს) გათვალისწინებული და წარმოადგენდა ზესტანდარტულ მომსახურებას. აღნიშნულის თანახმად, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ ... კლინიკის მხრიდან ქ. ს-ის ეპიზოდში დარღვევას ადგილი არ ჰქონია და გააუქმა დაკისრებული საჯარიმო სანქცია. მოცემულ შემთხვევაში სასამართლოს მიერ მოხდა ნორმის არასწორი განმარტება, ვინაიდან პროგრამის 22-ე მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრული გეგმური და გადაუდებელი სტაციონარული მომსახურების მიმწოდებელი ვალდებულია, განაცხადის თანახმად (წერილობითი დასტური პროგრამაში მონაწილეობის შესახებ), განმახორციელებელთან წარადგინოს №1.1 დანართით, №1.2 დანართით, №1.3დანართით და №1.4 დანართით განსაზღვრული სამედიცინო მომსახურების შესაბამისი ღირებულებები ელექტრონული ფორმატით, სამედიცინო დაწესებულებების საინფორმაციო პორტალზე, ხოლო შემდგომ - დოკუმენტური ფორმით. ამასთან, ეს ღირებულებები არ უნდა აღემატებოდეს საქართველოს მთავრობის 2009 წლის 9 დეკემბრის №218 დადგენილებითა და საქართველოს მთავრობის 2012 წლის 7 მაისის №165 დადგენილებით განსაზღვრული მოსარგებლეებისათვის გაწეული შესაბამისი სამედიცინო მომსახურების და/ან შესაბამის ხელშეკრულებებში ბოლო 1 წლის განმავლობაში დაფიქსირებულ ისტორიულ მინიმალურ ღირებულებას (ასეთის არსებობის შემთხვევაში), მაქსიმუმ 10 - პროცენტიანი გადახრით. შესაბამისად, კლინიკის მიერ თავად მოხდა სამედიცინო ღირებულებების შესაბამისი ტარიფების განსაზღვრა. პროგრამის ამავე მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, მიმწოდებლის მიერ ამ მუხლის მე–4 პუნქტით გათვალისწინებული წესით წარმოდგენილი ტარიფი ითვალისწინებს პროგრამული შემთხვევის დასაწყისიდან მის დასრულებამდე სამედიცინო დაწესებულებაში პაციენტისთვის აღმოჩენილ ყველა სამედიცინო აუცილებლობით განპირობებულ ჩარევას, მათ შორის, გაუტკივარების, გამოყენებული მედიკამენტების, სხვა სა-მკურნალო თუ სახარჯი მასალისა და ლაბორატორიული და ინსტუმენტული კვლევების ღირებულებას.
კასატორის მოსაზრებით აღნიშნულიდან გამომდინარე, კლინიკის მიერ ჩატარებული სამედიცინო ღონისძიებები სრულად იფარება შემთხვევის ტარიფით და არ უნდა იქნეს მიჩნეული ზესტანდარტულად.
ის ფაქტი, რომ სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტოს მიერ შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ პაციენტ ქ. ს-ისათვის გაწეული სამედიცინო დახმარების მოცულობისა და მომსახურების ანაზღაურების მართლზომიერების საკითხის შესწავლა მოხდა პაციენტის წარმომადგენლის - თ. ს-ის განცხადების (N96415, 02.09.13წ.) საფუძველზე. პაციენტ ქ. ც-ის შემთხვევასთან დაკავშირებით სააპელაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ მართალია, პაციენტის კლინიკაში დაყოვნება ნაკლებია 24 საათზე, თუმცა N36 დადგენილების მე-15 მუხლის მე-7 პუნქტი ითვალისწინებს გამონაკლისს და კრიტიკულ მდგომარეობაში მყოფი პაციენტების შემთხვევაში 24 საათზე ნაკლები დროით კლინიკაში დაყოვნებას ჩვეულებრივად მიიჩნევს სტაციონალურ სამედიცინო მომსახურებად. შესაბამისად, საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის N36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის დანართი N1 მე-15 მუხლის მე-6 მუხლის „გ“ ქვეპუნქტი ადგენს ასეთი შემთხვევების ანაზღაურების წესს, კერძოდ, სტაციონალური სამედიცინო მომსახურებისას პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებაში 24 საათზე ნაკლები დროით დაყოვნების შემთხვევაში მომსახურება ანაზღაურდება ქვემოთ მოყვანილი წესით: კრიტიკული მდგომარეობის დროს პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებიდან სხვა სამედიცინო დაწესებულებაში გადაყვანისას გადაყვანის დღისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ღირებულებას მიიღებს ორივე დაწესებულება. დღის მომსახურების ღირებულების გადაანგარიშება მოხდება დაწესებულებაში გატარებული სრული საათის რაოდენობის მიხედვით. მოცემულ შემთხვევაშიც სააპელაციო სასამართლოს მიერ მოხდა ნორმის არასწორი განმარტება, ვინაიდან პროგრამის №1.2 დანართი (გადაუდებელი სტაციონარული მომსახურების პირველი დონის ინტენსიური მკურნალობა/მოვლა) განხილულია მხოლოდ „პირველი დონის ინტენსიური მკურნალობა/მოვლის დაზუსტება“ ფორმაში მოცემული ნოზოლოგიების ჩამონათვალი და არ ითვალისწინებს პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებაში 24 საათზე ნაკლები დროით დაყოვნებას. ასევე სამედიცინო დოკუმენტაცია არ იძლევა სრულყოფილ ინფორმაციას პაციენტის კატასტროფის ბრიგადით ტრანსპორტირების გადაწყვეტილების მიღების თაობაზე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 2 ნოემბრის განჩინებით სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო ინსტანციის სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
საკასაციო პალატა მიუთითებს, რომ საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის №36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის საფუძველზე სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსა და სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტოს მიერ გადამოწმებულ იქნა შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ ქ. ს-ისათვის, ლ. ლ-ისა და ქ. ც-ისათვის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში გაწეული სამედიცინო მომსახურების მოცულობა და ხარისხი.
მოცემულ შემთხვევაში საკასაციო სასამართლო იხილავს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს საკასაციო საჩივარს პაციენტების ქ. ს-ისა და ქ. ც-ის მიმართ გაწეული სამედიცინო მომსახურების ნაწილში.
საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ ქ. ს-ის შემთხვევასთან მიმართებაში ადგილი არ ჰქონია 2013 წლის 21 თებერვლის საქართველოს მთავრობის №36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის №1 დანართის მე-19 მუხლის მე-13 პუნქტით გათვალისწინებულ შემთხვევას, მიმწოდებლის მიერ მოსარგებლისათვის თანხის გადახდევინებას იმ მომსახურებაში, რომელიც მთლიანად დაფარულია პროგრამით, რამდენადაც საქმეზე დადგენილია, რომ ქ. ს-ეს შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ მომსახურება გაეწია 2013 წლის 2 სექტემბერს „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის“ სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში დიაგნოზით „ცეფალგია“. მკურნალობის ღირებულებამ შეადგინა 408.74 ლარი. აქედან 169 ლარის ღირებულების სამედიცინო მომსახურება (თავის ტვინის კტ-კვლევა, სისხლის საერთო ანალიზი, კოაგულოგრამა, სისხლში შაქრის დონის განსაზღვრა, ნევროპათოლოგის კონსულტაცია) სამედიცინო დაწესებულებამ მართებულად აანაზღაურებინა პაციენტს, რადგან 2013 წლის 21 თებერვლის საქართველოს მთავრობის №36 დადგენილების №1.2 დანართით განსაზღვრული გადაუდებელი ამბულატორიული და სტაციონარული მომსახურების პირობები არ ითვალისწინებდა პაციენტის მიერ საკუთარი მოთხოვნით ჩატარებული და ანაზღაურებული ამბულატორიული მომსახურების საყოველთაო დაზღვევის პროგრამით ანაზღაურებას შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ და აღნიშნული საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის სახსრებით ფინანსდებოდა მხოლოდ საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით პოლიკლინიკის პირობებში, რაც სამედიცინო დაწესებულების მიერ განემარტა პაციენტს და ამდენად, მიმწოდებლის მიერ მხოლოდ დარჩენილი 239.74 ლარია მოთხოვნილი და დაფარული სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში.
საკასაციო პალატა მიუთითებს, რომ ქ. ც-ესთან მიმართებაში დადგენილია, რომ ქ. ც-ე მოთავსდა თვითდინებით მიმწოდებელთან 6 საათით და გაეწია მომსახურება, რომლის ღირებულებამ შეადგინა 104.9 ლარი, აღნიშნული დაფინანსებულია სახელმწიფო პროგრამით. პაციენტის ტრანსპორტირება მოხდა შპს „... სამედიცინო დაწესებულებიდან“ სხვა სამედიცინო დაწესებულებაში კატასტროფის ბრიგადის მიერ, რაც დაფინანსებულია სახელმწიფო პროგრამით. ტრანსპორტირების ღირებულებამ შეადგინა 79.00 ლარი.
კასატორი მიუთითებს იმ გარემოებაზე, რომ ქ. ც-ე შპს „... სამედიცინო ცენტრში“ დაყოვნდა მკურნალობის 24 სთ-ზე ნაკლები დროით, რაც საქართველოს მთავრობის №36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის №1 დანართის მე-15 მუხლის მე-7 პუნქტის მიზნებიდან გამომდინარე, არ განიხილება სტაციონარული სამედიცინო მომსახურების შემთხვევად. ასევე, ამ შემთხვევაში, მოპასუხის მხრიდან სრულად არ არის ჩატარებული სახელმწიფო პროგრამით გათვალისწინებული მომსახურება. ამასთან, მოპასუხემ ვერ წარმოადგინა მიმწოდებელთან დაცული სამედიცინო დოკუმენტაცია, რომელიც შეიცავდა სრულყოფილ ინფორმაციას პაციენტის კატასტროფის ბრიგადით ტრანსპორტირების გადაწყვეტილების მიღების აუცილებლობის თაობაზე.
საკასაციო პალატა იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს სამართლებრივ დასაბუთებას, რომ მართალია, აღნიშნულ შემთხვევაში პაციენტის კლინიკაში დაყოვნების დრო ნაკლებია 24 საათზე, თუმცა N36 დადგენილება (მე-15 მუხლის მე-7 პუნქტი) ითვალისწინებს გამონაკლისს და კრიტიკულ მდგომარეობაში მყოფი პაციენტების შემთხვევაში 24 საათზე ნაკლები დროით კლინიკაში დაყოვნებას ჩვეულებრივად მიიჩნევს სტაციონალურ სამედიცინო მომსახურებად. შესაბამისად, 2013 წლის 21 თებერვლის საქართველოს მთავრობის №36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის №1 დანართის მე-15 მუხლის მე-6 პუნქტის ,,გ’’ ქვეპუნქტი ადგენს ასეთი შემთხვევების ანაზღაურების წესს, კერძოდ, სტაციონალური სამედიცინო მომსახურებისას პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებაში 24 საათზე ნაკლები დროით დაყოვნების შემთხვევაში მომსახურება ანაზღაურდება ქვემოთ მოყვანილი წესით: კრიტიკული მდგომარეობის დროს პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებიდან სხვა სამედიცინო დაწესებულებაში გადაყვანისას-გადაყვანის დღისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ღირებულებას მიიღებს ორივე დაწესებულება. დღის მომსახურების ღირებულების გადაანგარიშება მოხდება დაწესებულებაში გატარებული სრული საათის რაოდენობის მიხედვით. შესაბამისად, კონკრეტულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე ვ. როინიშვილი



მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე



ნ. სხირტლაძე