ბს-1024(კ-18) 16 მაისი, 2019წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, განიხილა სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლები ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 28.06.2018წ. განჩინებაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

სსიპ შემოსავლების სამსახურმა 02.10.2017წ. სარჩელით მიმართა საჩხერის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხეების შპს „…ის“, შპს „ი…ის“, ბ. ბ-ის და შ. კ-ის მიმართ მოპასუხეების ერთმანეთის ცრუმაგიერ პირებად ცნობის მოთხოვნით.
საჩხერის რაიონული სასამართლოს 03.04.2018წ. გადაწყვეტილებით სსიპ შემოსავლების სამსახურის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც სააპელაციო წესით გასაჩივრდა სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიერ.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 28.06.2018წ. განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელი დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება, რაც საკასაციო წესით გასაჩივრდა სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიერ.
კასატორი მიიჩნევს, რომ ცრუმაგიერ პირად ცნობისათვის აუცილებლობას არ წარმოადგენს მხოლოდ ქონების და ფულადი საშუალებების განრიდება, მთავარია სასამართლო ფაქტობრივი გარემოებების საფუძველზე დარწმუნდეს, რომ შეუძლებელია გადასახადის გადამხდელის სხვა პირისგან განსხვავება და ეს პირი გამოყენებულია გადასახადის გადახდევინების უზრუნველყოფის ღონისძიებებისაგან თავის არიდების მიზნით. შპს „…ის“ მიერ საგადასახადო დავალიანების წარმოშობის შემდგომ საქმიანობის შეჩერება, შ. კ-ის სახელზე 100%-იანი წილობრივი მონაწილეობით ახალი საწარმოს - შპს „ი…ის“ რეგისტრაცია და იმავე მისამართზე იგივე საქმიანობის განხორციელება, პარალელურად იმავე ობიექტზე ი/მ ბ. ბ-ის საქმიანობა, რომელმაც რეგისტრაციაში გაატარა ი/მ შ. კ-ის სახელზე რეგისტრირებული საკონტროლო სალარო აპარატი, უდავოდ ადასტურებს აღნიშნული პირების ცრუმაგიერობას. კასატორი აღნიშნავს, რომ „მეწარმეთა შესახებ“ კანონის მე-9 მუხლის 1-ლი და მე-6 პუნქტების მიხედვით, შპს-ს დირექტორი ყოველთვის არ არის გათავისუფლებული პასუხისმგებლობისაგან. კასატორი მიიჩნევს, რომ მოპასუხეთა მიერ განხორციელებული ქმედებები ფიქტიურია და ემსახურება საგადასახადო დავალიანების გადახდევინების უზრუნველყოფის ღონისძიებების თავიდან არიდებას და შესაბამისად, მიუთითებს მათ ცრუმაგიერობაზე. კასატორი თვლის, რომ გასაჩივრებული განჩინება ეწინააღმდეგება საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკას (სუს 13.03.2018წ. ბს-763-755(კ-16)).

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო გასაჩივრებული განჩინების გაცნობის, საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
კასატორი ვერ ასაბუთებს შპს „…ის“ საგადასახადო დავალიანების გადახდევინების ხელისშემშლელი გარემოებების შექმნას მოპასუხეთა შეთანხმებული ქმედებით, არ დასტურდება მოპასუხეთა შორის მართლსაწინააღმდეგო შეთანხმება, გადახდევინების უზრუნველყოფის ღონისძიებისათვის თავის არიდების მიზნით განხორციელებული ქმედებები, მოპასუხეთა ერთმანეთისაგან გამიჯვნის შეუძლებლობა, ქონების დავალიანებისგან განრიდება და სხვ.. მართალია მოპასუხეები რეგისტრირებულები არიან ერთიდაიგივე მისამართზე და ერთსადაიმავე საქმიანობას ეწევიან, თუმცა აღნიშნული გარემოება დამოუკიდებლად არ ქმნის მოპასუხეთა ცრუმაგიერ პირებად მიჩნევის საფუძველს, რადგან საქმის მასალებით დასტურდება, რომ მისამართზე: თბილისი, …ის ქ. 14 მოწყობილია სავაჭრო სივრცე და არაერთი მეწარმე სუბიექტი ახორციელებს ერთსადაიმავე საქმიანობას: შერეული საქონლით ვაჭრობას.
საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ ი/მ ბ. ბ-ე და ი/მ შ. კ-ე დაარსდნენ და სამეწარმეო საქმიანობას ეწეოდნენ შპს „…ის“ დაარსებამდე და მისი დავალიანების წარმოშობამდე. ამასთან, მართალია შპს „ი...ი“ დაარსდა საგადასახადო დავალიანების გამო შპს „…ის“ ქონებაზე ყადაღის დადების შემდეგ, თუმცა გაურკვეველია რა სახით შეიძლება განხორციელდეს დავალიანების გადახდევინების თავიდან არიდება მხოლოდ აღნიშნული შპს-ს დაარსებით, სხვა თანამდევი ერთობლივი ქმედებების გარეშე. სსიპ შემოსავლების სამსახურს არ მიუთითებია შპს „…ის“ მიერ თავის საკუთრებაში რიცხულ ქონებაზე გადახდევინების მიქცევის თავიდან არიდების მიზნით რაიმე კონკრეტული ქმედებების განხორციელების თაობაზე. მხოლოდ ის, რომ შ. კ-ის მიერ დაარსდა შპს, რომელიც იმავე მისამართზე იმავე საქმიანობას ეწევა, არ ადასტურებს მათ ცრუმაგიერობას.
შპს „…ის“ მიერ თავისი სალარო აპარატის შპს „ი…ზე“ გადაფორმება, არ ადასტურებს მათი გამიჯვნის შეუძლებლობას, მათი საქმიანობის ურთიერთაღრევას. სსიპ შემოსავლების სამსახურმა ვერ დაადასტურა, რომ მოპასუხეებს აქვთ საერთო ფინანსური ანგარიშები, საერთო აქტივები, ურთიერთაღრეული საქმიანობა, ახორციელებენ შეთანხმებულ, არამართლზომიერ ქმედებებს და ა.შ.. ამდენად, დაუსაბუთებელია მოპასუხეთა ერთმანეთის ცრუმაგიერ პირებად ცნობის შესახებ სსიპ შემოსავლების სამსახურის მოთხოვნა.
კასატორის მითითება საკასაციო პალატის 13.03.2018წ. Nბს-763-755(კ-16) გადაწყვეტილებაზე არარელევანტურია, რადგან არსებითად განსხვავებულია ფაქტობრივი გარემოებები. აღნიშნული გადაწყვეტილებიდან ერთმნიშვნელოვნად იკვეთება, მეწარმის მიერ უზრუნველყოფის ღონისძიებისაგან ქონების განრიდების მცდელობა, მითითებულ საქმეში დადასტურდა, რომ მოპასუხეთა მიერ აქტივების ფორმირება განხორციელდა სწორედ გადასახადისაგან თავის არიდების მიზნით, კერძოდ, გაფორმდა უძრავი ნივთის ჩუქებისა და ნასყიდობის ხელშეკრულებები, ამასთანავე დავალიანების მქონე სუბიექტმა ეტაპობრივად თავის სახელზე არსებული ფასიანი აქტივების იზოლაცია განახორციელა სხვა პირებზე. მსგავსი გარემოებების არსებობა განსახილველ დავაში მოსარჩელის მიერ ვერ იქნა დადასტურებული, შესაბამისად არასწორია მოსაზრება ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დავის უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკის უგულებელყოფით გადაწყვეტის შესახებ.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა თვლის, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა. ამდენად, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 28.06.2018წ. განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე ნ. სხირტლაძე


მოსამართლეები: მ.ვაჩაძე


ვ. როინიშვილი