#ბს-1533(კ-18) 14 მარტი, 2019 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 4 ივლისის განჩინების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2016 წლის 16 მაისს ზ. დ-ემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის მიმართ.
მოსარჩელემ ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის 07.12.2015წ. #464 სხდომის ოქმის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა და მოპასუხისთვის სადავო მიწის ნაკვეთზე ზ. დ-ის საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება მოითხოვა.
მოსარჩელის განმარტებით, იგი რამდენიმე ათეული წელია ფლობს 1340 კვ.მ მიწის ნაკვეთს, შენობა-ნაგებობებითა და ხეხილის ბაღით, მდებარე: ქ. თბილისი, ... #23 (ნაკვეთი ...). აღნიშნული მიწის ნაკვეთის 900 კვ.მ საჯარო რეესტრში საკუთრების უფლებით აღრიცხულია მის სახელზე, ხოლო მისი მიმდებარე ნაწილის 440 კვ.მ, რომელზეც გაშენებულია ხეხილის ბაღი, საკუთრების უფლებით აღრიცხვა იმთავითვე ვერ მოხერხდა იმ დროს მოქმედი საკანონმდებლო შეზღუდვების გამო.
მოსარჩელის მითითებით, კომისიის 2015 წლის 7 დეკემბრის გადაწყვეტილებით მას უარი ეთქვა მიწის ნაკვეთის დაკანონებაზე იმ საფუძვლით, რომ არ დასტურდებოდა მიწის ნაკვეთის თვითნებურად დაკავებისა და ფლობის ფაქტი „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ“ საქართველოს კანონის ამოქმედებამდე. მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ მანამდე ანალოგიური მოთხოვნით მიმართულ განცხადებაზე იმავე კომისიის 2015 წლის 20 აპრილის გადაწყვეტილებით მას უარი ეთქვა იმ საფუძვლით, რომ მიწის ნაკვეთი დედაქალაქის პერსპექტიული განვითარების გენერალური გეგმის მიხედვით, მოქცეულია სარეკრეაციო ზონაში. მასზე მუშავდება მდ. ... ტერიტორიის ჩარჩო გეგმა. მოსარჩელის მოსაზრებით, აღნიშნული გადაწყვეტილებები წინააღმდეგობაშია ერთმანეთთან.
მოსარჩელის მითითებით, კომისიის 16.02.2015წ. დასკვნაში სადავო არ არის მიწის ნაკვეთის ფლობისა და სარგებლობის ფაქტი კანონის ამოქმედებამდე. მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ სადავო მიწის ნაკვეთთან მდებარე სხვა ნაკვეთებზე, რომლებიც თვითნებურად იყო დაკავებული, საკუთრების უფლება დაკანონებულია მიწის ნაკვეთის სხვა კერძო მფლობელებზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილებით ზ. დ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის საკრებულოს ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის 07.12.15წ. #464 ოქმით მიღებული გადაწყვეტილება; ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიას საქმის არსებითი გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი გადაწყვეტილების მიღება დაევალა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილება სარჩელის დაკმაყოფილების ნაწილში სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიამ, რომელმაც გასაჩივრებულ ნაწილში გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე სრულად უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 4 ივლისის განჩინებით ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ მოსარჩელის მიერ წარდგენილ პირველ განცხადებასთან დაკავშირებით, მოპასუხე დამატებით მიუთითებდა იმ გარემოებაზეც, რომ მიწის ნაკვეთი ხვდებოდა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის არქიტექტურის სამსახურის მიერ გამოცხადებულ მდინარე ვერეს ხეობისა და მისი მიმდებარე ტერიტორიის ჩარჩო-გეგმის დამუშავების საკონკურსო არეალში. ამასთან დაკავშირებით, მოსარჩელემ მიუთითა სადავო მიწის ნაკვეთის მოსაზღვრედ მდებარე მიწის ნაკვეთების მიმართ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებული თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის მიერ საკუთრების აღიარების შესახებ მიღებულ გადაწყვეტილებებზე.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, ზ. დ-ის მეორე განცხადებასთან დაკავშირებით მიღებული საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის 2015 წლის 7 დეკემბრის გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით განმცხადებლის მოთხოვნა არ დაკმაყოფილდა მიწის ნაკვეთის თვითნებურად დაკავებისა და ფლობის ფაქტის დაუდასტურებლობის საფუძვლით.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, მოცემულ შემთხვევაში მნიშვნელოვანია ფაქტობრივ გარემოებათა სწორად დადგენა-შეფასება, მიწის ნაკვეთზე მფლობელობის დამადასტურებელ გარემოებათა გამოვლენა. საქმეში არსებული ფაქტობრივი გარემოებების საფუძველზე, სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ კომისიამ გადაწყვეტილება მიიღო მოსარჩელის ახსნა-განმარტებისა და წარდგენილი მტკიცებულებების შეფასების გარეშე. სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე მუხლზე, რომელიც წარმოადგენს ადმინისტრაციულ ორგანოთა საქმიანობის ნორმა-პრინციპს. პალატამ აღნიშნა, რომ ყოველი გადაწყვეტილება უნდა ეფუძნებოდეს საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებათა ჯეროვან შესწავლა-გამოკვლევას და მათ კვალიფიციურ სამართლებრივ შეფასებას, რაც განსახილველ შემთხვევაში აღიარების კომისიას არ განუხორციელებია.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 4 ივლისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიამ, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი მიუთითებს „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-2 მუხლის „გ“ ქვეპუნქტზე და აღნიშნავს, რომ მიწის ნაკვეთის საკუთრების უფლების აღიარებისთვის დადგენილია რამდენიმე პირობის კუმულატიურად არსებობის აუცილებლობა. მათ შორის, აუცილებელია, რომ მიწის ნაკვეთზე 2007 წლამდე განთავსებული იყოს კაპიტალური ტიპის შენობა, რომელსაც განმცხადებელი ფლობდა (სარგებლობდა) ზემოაღნიშნული კანონის ამოქმედებამდე.
კასატორის განმარტებით, მოცემულ შემთხვევაში განცხადებაზე თანდართული დოკუმენტებით ვერ დგინდება ზ. დ-ის მიერ მიწის ნაკვეთის ფლობისა და სარგებლობის ფაქტი. განმცხადებლის მიერ წარდგენილი იყო მხოლოდ მოწმეთა ჩვენება, რომელიც არ ყოფილა გამყარებული სხვა დამატებითი მტკიცებულებებით. ამასთან, განმცხადებელი ითხოვს საკუთრების უფლების აღიარებას მომიჯნავე მიწის ნაკვეთზე, რა დროსაც კანონის იმპერატიული მოთხოვნაა საკუთრებაში არსებული და უფლებაასაღიარებელი მიწის ნაკვეთები შემოფარგლული იყოს ერთიანი სასაზღვრო მიჯნით. კასატორის მითითებით, მოცემულ შემთხვევაში ამგვარი მიჯნა არ არსებობს, რაც ასევე გამორიცხავდა ზ. დ-ის საკუთრების უფლების აღიარებას.
კომისიამ ასევე ყურადღება გაამახვილა სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის არქიტექტურის სამსახურის ქალაქგეგმარებით დასკვნაზე. ამასთან აღნიშნა, რომ სადავო გადაწყვეტილების მიღების დროს მოქმედი საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 15 სექტემბრის #525 ბრძანებულებით დამტკიცებული „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების წესის“ მე-3 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის თანახმად, მოთხოვნილი მიწის ნაკვეთი არ ექვემდებარება საკუთრების უფლების აღიარებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 21 დეკემბრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში სახეზეა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების წინაპირობები. საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4 მუხლით მინიჭებულ უფლებამოსილებას სასამართლო იყენებს მაშინ, როდესაც სასამართლო წესით ვერ ხერხდება ფაქტობრივი გარემოებების დადგენა და შეფასება, შესაბამისად, შეუძლებელი ხდება სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მატერიალური კანონიერების შემოწმება.
განსახილველ შემთხვევაში სადავოა თბილისის საკრებულოს ფიზიკურ და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის 2015 წლის 7 დეკემბრის #464 სხდომის ოქმით მიღებული გადაწყვეტილების კანონიერება, რომლითაც ზ. დ-ეს უარი ეთქვა სადავო მიწის ნაკვეთის დაკანონებაზე იმ საფუძვლით, რომ არ დასტურდებოდა მიწის ნაკვეთის თვითნებურად დაკავებისა და ფლობის ფაქტი „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ“ საქართველოს კანონის ამოქმედებამდე.
საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს საქმეში წარმოდგენილ ფოტოსურათებზე, სადაც ფიქსირდება, რომ ტერიტორია შემოსაზღვრულია ღობით და არსებულ ტერიტორიაზე არის შენობა-ნაგებობა, ხეხილის ბაღით. ამასთანავე, საქმეში დაცულია სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ინფორმაცია უძრავ ნივთებზე უფლებრივი მდგომარეობის შესახებ, რომლითაც დასტურდება, რომ სადავო მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლება არ არის რეგისტრირებული. საქმის მასალებში აგრეთვე წარმოდგენილია 2015 წლის 11 თებერვლის სანოტარო აქტი, რომლითაც რ. ხ-ი, ჯ. ე-ა და გ. ნ-ე ადასტურებენ, რომ ზ. დ-ე 1998 წლიდან ფლობს და სარგებლობს ქ. თბილისში, ... #23-ის (ნაკვეთი ...) მიმდებარედ არსებული 440კვ.მ მიწის ნაკვეთით. მითითებულ გარემოებათა საფუძველზე, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ კომისიამ გადაწყვეტილება მიიღო მოსარჩელის ახსნა-განმარტებისა და წარდგენილი მტკიცებულებების შეფასების გარეშე.
ყოველივე აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გადაწყვეტილების მიღებისას არ არის სათანადოდ გამოკვლეული საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, რაც ადასტურებს მოცემულ შემთხვევაში საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების საჭიროებას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.



ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერთან არსებულ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 4 ივლისის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი