საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით

Nბს-165(კ-20) 22 აპრილი, 2020 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ნინო ქადაგიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა დ. გ-ისა და ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობა „...ას“ საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 29.01.2019წ. განჩინებაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

26.10.2016წ. დ. გ-მა სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ (მესამე პირები - ბმა ,,...ა“, ნ. ა-ე), სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 06.10.2016წ. N... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით.

მოსარჩელის განმარტებით, გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით პირდაპირი და უშუალო ზიანი მიადგა მოსარჩელის კანონიერ ინტერესს, სადავო აქტი გამოცემულია ზაკ-ის 96-99-ე მუხლების დარღვევით, სამოქალაქო კოდექსისა და „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ" კანონის ნორმების გაუთვალისწინებლად. გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით მიჩნეულია, რომ საერთო სარგებლობის დერეფანზე საკუთრების უფლება არ უნდა დარეგისტრირებულიყო, ვინაიდან იგი წარმოადგენს ამხანაგობის საერთო ქონებას. „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ" კანონის მე-18 მუხლის „გ.ბ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ამხანაგობას უფლება აქვს იჯარით გასცეს, გააქირაოს ან გაასხვისოს ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის წევრთა საერთო უძრავი ქონება (საკუთრება). ამხანაგობამ გამოიყენა ეს უფლება და დააფიქსირა N4 ოქმში, რომელიც უფლების დამდგენი დოკუმენტია და გაუგებარია, რატომ ან რომელი ნორმის საფუძველზე არ უნდა მომხდარიყო საკუთრების უფლების რეგისტრაცია. სადავო ფართის ინდივიდუალურ საკუთრებად რეგისტრაციით არ ილახება სხვა პირთა (მეზობელთა) უფლებები, შესაბამისი ფართით სარგებლობის შესახებ. პრეტენზია გააჩნია მხოლოდ ნ. ა-ეს. მოსარჩელის მოსაზრებით, ვიდრე საბოლოოდ არ გაუქმდება საკუთრების უფლების რეგისტრაცია, მესაკუთრეს უფლება აქვს, სამოქალაქო კოდექსის 170-ე მუხლის საფუძველზე, არ დაუშვას სხვა პირთა მიერ ამ ქონებით სარგებლობა. ნ. ა-ის ფართს აქვს ალტერნატიული შესასვლელი, რაც დასტურდება სართულებრივი გეგმით და 10 მეტრის ზედმეტად გავლა ვერ გამოიწვევს მისი უფლების შეზღუდვას. მოსარჩელემ მიუთითა, რომ ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის კრება ჩატარდა 22.10.2013წ., ხოლო მოსარჩელეზე საკუთრების უფლება დარეგისტრირდა 18.11.2013წ. ა-ის სახელზე საკუთრების უფლება დარეგისტრირდა 09.01.2014წ., ანუ კრების ჩატარებიდან 79-ე და რეგისტრაციიდან 52-ე დღის შემდეგ. ამდენად, ა-ის მიერ ფართის შეძენის შემდეგ, უკვე არსებობდა ამხანაგობის გადაწყვეტილების საფუძველზე შემდგარი ფაქტი, რაზეც თანხმობა ჰქონდა გაცემული ა-ის წინამორბედს. „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ“ კანონის 28.9 მუხლის თანახმად, კრების გადაწყვეტილება სავალდებულოა ყველა წევრისათვის. ამდენად, ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილება სავალდებულოა ა-ისათვის, რომელიც 2013 წელს მესაკუთრეც კი არ იყო. ამხანაგობა ვერ და არც გაითვალისწინებდა სავარაუდო მომავალი მესაკუთრის პრეტენზიებს. იურიდიული თვალსაზრისით, ნ. ა-ეს მოთხოვნის უფლება არ აქვს.

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 19.07.2017წ. გადაწყვეტილებით დ. გ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს მოსარჩელე დ. გ-მა და მესამე პირმა - ბმა „...ამ“. აპელანტებმა მოითხოვეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 29.01.2019წ. განჩინებით დ. გ-ის და ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობა „...ას“ სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 19.07.2017წ. გადაწყვეტილება.

სააპელაციო პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2013 წლის 18 ნოემბრის №... გადაწყვეტილებით დ. გ-ის საკუთრებად გაერთიანდა ქალაქ თბილისში, ...ის ქუჩა №7/ქალაქ თბილისში, ...ის ქუჩა №5-ში მდებარე, №..., №... საკადასტრო კოდებით რეგისტრირებული ფართები და უძრავ ქონებას მიენიჭა საკადასტრო კოდი N... . აღნიშნული გადაწყვეტილებით დ. გ-ის სახელზე საკუთრების უფლებით დარეგისტრირდა 72.40 კვ.მ. ფართი, რომელიც მოიცავს №... და №... საკადასტრო კოდების გაერთიანებამდე, აღნიშნული ფართების დამაკავშირებელ 10,83 კვ.მ. ფართს. 18.13.2013წ. რეგისტრაციას საფუძვლად დაედო ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის 22.10.2013წ. №4 კრების ოქმი, რომლითაც დადგინდა შპს „...ის“ მიერ აზომვით ნახაზზე ასახული, ...ის ქუჩა №7/5-ში მდებარე 10.83 კვ.მ სათავსის (დერეფანის) დ. გ-ის ინდივიდუალურ საკუთრებაში გადაცემა და საკუთრების უფლების თანდართული აზომვითი ნახაზის მიხედვით რეგისტრაცია. განმცხადებელს ასევე წარდგენილი ჰქონდა ტექნიკური აღრიცხვის არქივში დაცული სართულის გეგმა, სარეგისტრაციო ფართის მონიშვნით.

სააპელაციო სასამართლომ ასევე დადგენილად მიიჩნია, რომ ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობა ,,...ას'' მიერ დ. გ-ისათვის გადაცემული საერთო სარგებლობის 10.83 კვ.მ ფართი (დერეფანი) შეესაბამება ლიტერ ,,ა-ს“ I სართულზე მდებარე ფართს, ზომით 5,40 x 1,92, რომელზეც ფანქრით მიწერილია: „10,36 კვ.მ. ფართს გასასვლელი კარი აქვს ოთხივე მხრიდან“. ადგილზე დათვალიერებით სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ...ის ქუჩის მხრიდან დ. გ-ის კუთვნილ ფართში შესვლა შესაძლებელია კარის მეშვეობით. ამ კარის შემდეგ მდებარეობს სადავო ფართი (დაინტერესებული პირის მიერ წარმოდგენილი აზომვითი ნახაზით, ფართობი შეადგენს 10.83 კვ.მ-ს), სადავო ფართის გავლით კი, შესაძლებელია ...ის ქუჩაზე გასვლა, თუმცა აზომვით ნახაზზე, რომელიც წარდგენილია საჯარო რეესტრში და რომლის საფუძველზეც მოხდა სადავო ფართის რეგისტრაცია, ...ის ქუჩის მხრიდან კარის ნაცვლად ასახულია ყრუ კედელი და არა კარი. ამასთან, ტექნიკური აღრიცხვის არქივში დაცულ სართულის გეგმაზე, შესაბამის ადგილზე არ არის დატანილი კედელი. გარდა ამისა, დ. გ-ის მიერ ადგილზე დათვალიერების დროს მითითებული ფართი, რომელიც რეგისტრირებულია მის საკუთრებად, შეესაბამება ტექნიკური აღრიცხვის არქივში დაცულ სართულის გეგმაზე მონიშნულ ფართს.

სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ განსახილველ საქმეზე დავის საგანს წარმოადგენს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2016 წლის 6 ოქტომბრის №... გადაწყვეტილება, რომლითაც ბათილად იქნა ცნობილი რეგისტრაციის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 18.11.2013წ. №... გადაწყვეტილება და მარეგისტრირებელ ორგანოს დაევალა №... სარეგისტრაციო განცხადებასთან დაკავშირებით სარეგისტრაციო წარმოების შეჩერების შესახებ გადაწყვეტილებების მიღება, რომლებითაც დაინტერესებულ პირს განემარტებოდა, თუ რატომ ვერ მოხდებოდა საერთო სარგებლობის ფართის ინდივიდუალურ საკუთრებაში რეგისტრაცია, შესაბამისად, უნდა დავალებოდა შესაბამისი გარემოებების გათვალისწინებით სარეგისტრაციო მოთხოვნის დაზუსტება. მითითებული გადაწყვეტილებით საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ დაადგინა, რომ თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურმა სარეგისტრაციო წარმოების პროცესში არ გამოიკვლია საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, კერძოდ, არ მოხდა საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოში დაცული და სარეგისტრაციოდ წარდგენილ განცხადებაზე თანდართული დოკუმენტაციის ურთიერთშეჯერება.

სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, იმ პირობებში, როდესაც სადავო ფართის დ. გ-ის სახელზე რეგისტრაციის საფუძველი - აზომვითი ნახაზი არ შეესაბამება მარეგისტრირებელ ორგანოში დაცულ ინფორმაციას, მათ შორის - ტექნიკური აღრიცხვის არქივში არსებულ ინფორმაციას, მარეგისტრირებელმა ორგანომ სადავო რეგისტრაციის განხორციელებისას დაარღვია ადმინისტრაციული ორგანოსათვის კანონმდებლობით დაკისრებული ვალდებულება, გადაწყვეტილება მიიღოს საქმის გარემოებების სრულყოფილი გამოკვლევის საფუძველზე, კერძოდ, მარეგისტრირებელმა ორგანომ სარეგისტრაციოდ წარდგენილი დოკუმენტაციისა და მასთან დაცული მონაცემების შედარების გზით არ დაადგინა, არსებობდა თუ არა დაინტერესებული პირის მიერ წარდგენილი, ასევე, მარეგისტრირებელ ორგანოში დაცული სარეგისტრაციო დოკუმენტაციის გათვალისწინებით, შესაბამისი რეგისტრაციის მოთხოვნის უფლების წარმოშობის უშუალო საფუძველი. სასამართლოს განმარტებით, მოცემული დავის ფარგლებში ვერ შეფასდება 18.11.2013წ. რეგისტრაციის საფუძვლის - ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის კრების ოქმის კანონიერება, აღნიშნული არ წარმოადგენს ადმინისტრაციული სამართალწარმოების ფარგლებში განსახილველ მოთხოვნას, ამასთან, მოცემულ შემთხვევაში, სახეზეა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 601.5 მუხლით გათვალისწინებული, კანონსაწინააღმდეგო აღმჭურველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მიმართ დაინტერესებული პირის კანონიერი ნდობის გამომრიცხავი გარემოება - დაინტერესებული პირის უკანონო ქმედება. მოსარჩელისათვის ცნობილი უნდა ყოფილიყო შიდა აზომვით ნახაზში არსებული უზუსტობები.

სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ სადავო 06.10.2016წ. №... გადაწყვეტილებით ასევე ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 07.09.2015წ. №... გადაწყვეტილება, რომლითაც ქ. თბილისში, ...ის ქუჩა №7/ქ. თბილისში, ...ის ქუჩა №5-ში მდებარე უძრავ ნივთზე რეგისტრირებულ მონაცემებში განხორციელდა ცვლილებების რეგისტრაცია, რეგისტრირებულ მონაცემებში აისახა დ. გ-ის საკუთრებაში არსებული ფართის (საკადასტრო კოდი: ...) ნომერი და უძრავ ნივთზე დაფიქსირდა შემდეგი მონაცემები: ქალაქი თბილისი, ...ის ქუჩა №7/ქალაქი თბილისი, ...ის ქუჩა №5, ბინა №8 (72.40 კვ.მ), საკადასტრო კოდი ... . სასამართლოს განმარტებით, ვინაიდან საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ ბათილად ცნო ქ. თბილისში, ...ის ქუჩა №7/ქ. თბილისში, ...ის ქუჩა №5-ში მდებარე ფართის (საკადასტრო კოდი: ...) დ. გ-ის საკუთრებად რეგისტრაციის შესახებ გადაწყვეტილება, რაც კანონიერად მიიჩნია სასამართლომ, ასევე კანონიერად უნდა იქნეს მიჩნეული საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გადაწყვეტილება მითითებული უძრავი ნივთის რეგისტრირებულ მონაცემებში ცვლილებების შეტანის შესახებ გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურისათვის №... სარეგისტრაციო განცხადებასთან დაკავშირებით სარეგისტრაციო წარმოების, №... განცხადების საფუძველზე დაწყებული სარეგისტრაციო წარმოების დასრულებამდე შეჩერების ნაწილშიც.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 29.01.2019წ. განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს დ. გ-მა და ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობა „...ამ“. კასატორებმა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვეს.

კასატორების განმარტებით, სააპელაციო სასამართლოს განჩინებაში არ არის ნამსჯელი სადავო აქტში მითითებულ გარემოებებზე, რაც ადასტურებს იმას, რომ სასამართლომ გაიზიარა მოსარჩელე მხარის არგუმენტები. სადავო აქტის კანონიერების დასადასტურებლად სასამართლომ მხოლოდ იმ გარემოებაზე მიუთითა, რომ აზომვით ნახაზზე კარის ნაცვლად კედელია ასახული, რაც არ უნდა იქნეს გაზიარებული. უდავოა, რომ ზემოაღნიშნული ფართის მესაკუთრე იყო ბმა „...ა". ამასთან, ამხანაგობის ყველა წევრის თანხმობით ფართი გადაეცა დ. გ-ს. კრების ოქმით დადგენილია, რომ ამხანაგობამ გ-ს გადასცა 10,83 კვ.მ ფართის დერეფანი, იმ სახით, როგორც ეს ასახული იყო ნახაზზე, ე.ი. ამხანაგობისათვის ცნობილი იყო, რომ აზომვით ნახაზზე კარის ნაცვლად კედელი იყო გამოსახული, ანუ სახეზეა გარიგება მესაკუთრე ამხანაგობასა და დ. გ-ს შორის, რომლითაც ამხანაგობამ გ-ს გადასცა ზუსტად ის ფართი და იმ სახით, როგორც ეს ასახული იყო ნახაზზე. ამ ფართიდან გამავალი ღიობი (კარი) ამხანაგობას არ გადაუცია, ამიტომ ნახაზზე აისახა მხოლოდ ის 10,83 კვ.მ. ფართი, რომელიც მდებარეობს დ. გ-ის უკვე საკუთრებაში არსებული ფართების შუაში. ამდენად, არც გ-ის და არც ამხანაგობის მხრიდან ადგილი არ ჰქონია ვინმეს შეცდომაში შეყვანას, ნახაზზე აისახა ის ფაქტობრივი გარემოება, რაზეც შეთანხმდნენ ამხანაგობა და გ-ი.

კასატორების განმარტებით, მოცემულ შემთხვევაში, სარეგისტრაციო დოკუმენტს წარმოადგენდა ამხანაგობის კრების ოქმი. „საჯარო რეესტრის შესახებ“ კანონი, სარეგისტრაციო დოკუმენტაციაში მოიაზრებს სარეგიტრაციო და სხვა დოკუმენტებს. „სხვა დოკუმენტი“ შეიძლება იყოს რეგისტრაციის მოსაკრებელი, პირადობის მოწმობის ასლი, აზომვითი ნახაზი და სხვა. სააპელაციო სასამართლომ თავადვე მიუთითა, რომ ვინაიდან კანონში არ არსებობს ზუსტი ჩამონათვალი, დოკუმენტაცია ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში უნდა ქმნიდეს რეგისტრაციის სამართლებრივ საფუძველს. აზომვითი ნახაზი არ არის იურიდიული დოკუმენტი და მას არანაირი სამართლებრივი დატვირთვა არ აქვს. აზომვით ნახაზს აქვს ტექნიკური დანიშნულება, იგი ასახავს სარეგისტრაციო ფართობის ოდენობას და ამ ფართის ადგილმდებარეობას. მოცემულ შემთხვევაში, აზომვით ნახაზზე ზუსტად არის მითითებული როგორც ფართობი, ისე მისი ადგილმდებარეობა და არანაირი სამართლებრივი დატვირთვა არ აქვს ნახაზზე კარის ასახვა/არასახვას. ამხანაგობამ დ. გ-ს 10,83 კვ.მ ფართის დერეფანი საკუთრებაში ზუსტად იქ გადასცა, სადაც ეს ასახულია აზომვით ნახაზზე, შესაბამისად, გ-მა საკუთრებაში 10,83 კვ.მ. ფართობის დერეფანი მიიღო აზომვით ნახაზზე მითითებული მდებარეობის გათვალისწინებით. კასატორების განმარტებით, გასათვალისწინებელია, რომ ამხანაგობა, როგორც მესაკუთრე, არ მიიჩნევს თავის უფლებას შელახულად. ამხანაგობამ 22.10.2013წ. N4 კრების ოქმით გამოხატა თავისი ნება და დღესაც მხარს უჭერს ამ გადაწყვეტილებას. აქედან გამომდინარე, გაუგებარია, ვისი ინტერესები იქნა დაცული 06.10.2016წ. N... ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით. სასამართლოს არც კი უმსჯელია სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის სხვა საფუძვლებზე. აქედან გამომდინარე, ამხანაგობა მიიჩნევს, რომ სწორედ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით და გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით ირღვევა მისი, როგორც მესაკუთრის უფლება, თავისუფლად ფლობდეს, სარგებლობდეს და განკარგავდეს საკუთრებას.

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 19.02.2020წ. განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული დ. გ-ის და ბმა „...ას“ საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საქმის მასალების შესწავლის და საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ დ. გ-ის და ბმა „...ას“ საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას, შემდეგ გარემოებათა გამო:

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.

საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არცერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.

საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით, ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.

საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.

საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, N7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).

საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალებით დადგენილად მიიჩნევს, რომ ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობა „...ას“ 22.10.2013წ. №4 კრების ოქმით გადაწყდა ამხანაგობის წევრის - დ. გ-ისათვის თბილისში, ...ის ქუჩა №7/5-ში მდებარე, ამხანაგობის საერთო საკუთრებაში არსებული 10.83 კვ.მ ფართის დერეფნის ინდივიდუალურ საკუთრებაში გადაცემა. ამხანაგობამ კრების ოქმის განუყოფელ ნაწილად და დ. გ-ის სახელზე მითითებული ფართის საკუთრებად რეგისტრაციის საფუძვლად მიიჩნია შპს „...ის“ მიერ გაკეთებული შიდა აზომვითი ნახაზი. მითითებული 22.10.2013წ. №4 კრების ოქმის საფუძველზე, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 18.11.2013წ. №... გადაწყვეტილებით დ. გ-ის საკუთრებად გაერთიანდა თბილისში, ...ის ქუჩა №7-ში და ...ის ქუჩა №5-ში მდებარე №..., №... საკადასტრო კოდებით რეგისტრირებული ფართები. გაერთიანებულ უძრავ ქონებას მიენიჭა საკადასტრო კოდი N... და შედეგად, დ. გ-ის სახელზე საკუთრების უფლებით დარეგისტრირდა 72.40 კვ.მ. ფართი, რომელიც მოიცავს №... და №... საკადასტრო კოდების გაერთიანებამდე, შესაბამისი ფართების დამაკავშირებელ 10,83 კვ.მ. ფართის დერეფანსაც. ამასთან, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 07.09.2015წ. №... გადაწყვეტილებით განხორციელებული ცვლილების რეგისტრაციის შედეგად, დ. გ-ის საკუთრებაში არსებულ ფართს მიენიჭა ნომერი და უძრავ ნივთზე დაფიქსირდა შემდეგი მონაცემები: ქალაქ თბილისში, ...ის ქუჩა №7/ქალაქ თბილისში, ...ის ქუჩა №5-ში მდებარე ბინა №8 (72.40 კვ.მ, ს/კ ...).

განსახილველ საქმეზე დავის საგანს წარმოადგენს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 06.10.2016წ. №... გადაწყვეტილება, რომლითაც ბათილად იქნა ცნობილი ზემოაღნიშნული საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 18.11.2013წ. №... გადაწყვეტილება, ასევე, 07.09.2015წ. №... გადაწყვეტილება და მარეგისტრირებელ ორგანოს დაევალა მითითებულ სარეგისტრაციო განცხადებებთან დაკავშირებით სარეგისტრაციო წარმოების შეჩერების შესახებ გადაწყვეტილებების მიღება, რომლებითაც დაინტერესებულ პირს განემარტებოდა საერთო სარგებლობის ფართის ინდივიდუალურ საკუთრებად რეგისტრაციის შეუძლებლობის მიზეზები და შესაბამისი გარემოებების გათვალისწინებით, დაევალებოდა სარეგისტრაციო მოთხოვნის დაზუსტება. სააგენტომ მიიჩნია, რომ თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურმა სარეგისტრაციო წარმოების პროცესში არ გამოიკვლია საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, კერძოდ, არ მოახდინა საჯარო რეესტრში დაცული და დაინტერესებული პირის - დ. გ-ის მიერ რეგისტრაციის მიზნით წარდგენილ განცხადებაზე თანდართული დოკუმენტაციის ურთიერთშეჯერება. სააგენტომ მიუთითა „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ“ კანონის 5.4 მუხლის „დ“ ქვეპუნქტზე, ამავე კანონის 6.5 მუხლზე და მიიჩნია, რომ 18.11.2013წ. გადაწყვეტილებით არ უნდა მომხდარიყო საერთო სარგებლობის დერეფნის საკუთრების უფლებით რეგისტრაცია დ. გ-ის სახელზე, ვინაიდან აღნიშნული ფართი წარმოადგენს ამხანაგობის წევრთა საერთო ქონებას. სააგენტომ ყურადღება ასევე გაამახვილა ადგილზე დათვალიერების შედეგებზე, რომლითაც დადგინდა, რომ დღეს არსებული მდგომარეობით, დ. გ-ის ინდივიდუალურ საკუთრებად საერთო სარგებლობის ფართის რეგისტრაცია, ლახავს სხვა პირთა (მეზობლების) უფლებას, ისარგებლონ შესაბამისი ფართობით. გარდა ამისა, დ. გ-ის მიერ წარდგენილი შიდა აზომვითი ნახაზი შეიცავს მცდარ მონაცემებს - მასში კარის ნაცვლად ასახულია ყრუ კედელი.

საკასაციო სასამართლო მიუთითებს „საჯარო რეესტრის შესახებ“ საქართველოს კანონზე, რომელიც განსაზღვრავს საჯარო რეესტრის წარმოების ორგანიზაციულ-სამართლებრივ საფუძვლებს და საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს უფლება-მოვალეობებს. აღნიშნული კანონის 8.1 მუხლის შესაბამისად, სარეგისტრაციო წარმოების დაწყების საფუძველი შეიძლება იყოს განცხადება, რომელსაც, ამავე მუხლის მეორე პუნქტის თანახმად, უნდა ერთვოდეს ინსტრუქციით განსაზღვრული სარეგისტრაციო დოკუმენტაცია და ინფორმაცია. კანონის მეორე მუხლის „კ“ ქვეპუნქტის თანახმად, სარეგისტრაციო დოკუმენტი არის სამართლებრივი აქტი, რომელიც უშუალოდ წარმოშობს ამ კანონით გასაზღვრული რეგისტრაციის მოთხოვნის უფლებას, ხოლო „ლ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, სარეგისტრაციო დოკუმენტაცია არის რეგისტრაციის მიზნით მარეგისტრირებელ ორგანოში წარსადგენი სარეგისტრაციო და სხვა დოკუმენტები. ამავე კანონის 21.1 მუხლის „ა“, „ბ“ ქვეპუნქტების შესაბამისად, მარეგისტრირებელი ორგანო იღებს გადაწყვეტილებას სარეგისტრაციო წარმოების შეჩერების შესახებ, თუ განცხადებას არ ერთვის საქართველოს კანონმდებლობით განსაზღვრული დოკუმენტი ან ინფორმაცია, რომელიც აუცილებელია განცხადებით მოთხოვნილ საკითხზე გადაწყვეტილების მისაღებად; განცხადება ან/და თანდართული დოკუმენტი ან ინფორმაცია არ არის წარდგენილი საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი ფორმითა და წესით. პალატა ასევე მიუთითებს აღნიშნული კანონის 3.6 მუხლზე, რომლის თანახმად, მარეგისტრირებელი ორგანო და მისი თანამშრომელი პასუხს არ აგებენ წარდგენილი სარეგისტრაციო დოკუმენტაციის ნამდვილობაზე, ისინი პასუხისმგებელი არიან მხოლოდ რეგისტრირებული მონაცემებისა და მათთან დაცული სარეგისტრაციო თუ სხვა დოკუმენტაციის ურთიერთშესაბამისობასა და უსაფრთხოებაზე.

საკასაციო პალატა იზიარებს სააპელაციო პალატის დასკვნას, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 06.10.2016წ. №... სადავო გადაწყვეტილების კანონიერად მიჩნევის თაობაზე, ვინაიდან მარეგისტრირებელმა ორგანომ სარეგისტრაციოდ წარდგენილი დოკუმენტაციისა და მასთან დაცული მონაცემების შედარების გზით არ დაადგინა, არსებობდა თუ არა ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის საერთო საკუთრებაში არსებულ დერეფნის ფართზე დ. გ-ის საკუთრების უფლების წარმოშობის საფუძველი.

საქმის მასალებით დადგენილია, რომ სადავო ფართის რეგისტრაციის მიზნით საჯარო რეესტრში წარდგენილ შიდა აზომვით ნახაზში ასახული მონაცემები სრულად არ არის შესაბამისობაში სარეგისტრაციო ფართთან დაკავშირებით საჯარო რეესტრში დაცულ მონაცემებთან, კერძოდ, ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის მიერ დ. გ-ისათვის საკუთრებაში გადაცემული საერთო სარგებლობის 10.83 კვ.მ ფართი (დერეფანი) შეესაბამება ტექნიკური აღრიცხვის არქივში დაცულ სართულებრივ გეგმაზე ასახულ ფართს, თუმცა აღნიშნულ ნახაზზე, 10,36 კვ.მ. ფართს გასასვლელი კარი აქვს ოთხივე მხრიდან, ხოლო რეგისტრაციის მიზნით მოსარჩელის მიერ წარდგენილ შიდა აზომვით ნახაზზე, ...ის ქუჩის მხრიდან, ფართზე, კარის ნაცვლად ასახულია ყრუ კედელი. ამასთან, სადავო წარმოების ფარგლებში საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიერ 04.10.2016წ. ჩატარებული ადგილზე დათვალიერების შედეგად დადგინდა, რომ ...ის ქუჩის მხრიდან დ. გ-ის კუთვნილ ფართში შესვლა შესაძლებელია კარის მეშვეობით. ამ კარის შემდეგ მდებარეობს სადავო ფართი, რომლის გავლით შესაძლებელია ...ის ქუჩაზე გასვლა.

საკასაციო პალატა უსაფუძვლოდ მიიჩნევს კასატორთა მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ ვინაიდან სადავო ფართთან დაკავშირებით დ. გ-ის მიერ საჯარო რეესტრში წარდგენილ შიდა აზომვით ნახაზზე ზუსტად იყო მითითებული ფართობი, ასევე ნივთის ადგილმდებარეობა, არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს ნახაზზე კარის ასახვა/არასახვას, აზომვითი ნახაზი არ არის იურიდიული დოკუმენტი, ამხანაგობამ 22.10.2013წ. N4 კრების ოქმით გამოხატა თავისი ნება საერთო სარგებლობაში არსებული ფართის განკარგვის შესახებ.

საკასაციო სასამართლო განმარტავს, მართალია, უშუალოდ აზომვითი ნახაზი არ წარმოადგენს საკუთრების უფლების დამადასტურებელ დოკუმენტს, თუმცა ,,საჯარო რეესტრის შესახებ“ საქართველოს კანონის საფუძველზე მიეკუთვნება სარეგისტრაციო დოკუმენტაციას და არის უძრავი ნივთის საკადასტრო მონაცემების ამსახველი დოკუმენტი, რომლიც ქმნის შესაძლებლობას დადგინდეს რეგისტრაციის მიზნით მოთხოვნილი ობიექტის მონაცემების საჯარო რეესტრში რეგისტრირებულ მონაცემებთან შესაბამისობა. რომლის ურთიერთშესაბამისობის დადგენა და გამოკვლევა, თავის მხრივ, წარმოადგენს ადმინისტრაციული ორგანოს ვალდებულებას. იგი უძრავ ნივთთან დაკავშირებული რეალური მდგომარეობის დამაზუსტებელი საშუალებაა. ამდენად, მარეგისტრირებელი ორგანო ვალდებულია, შესაბამის შენობა-ნაგებობასთან დაკავშირებით მასთან დაცული მონაცემები შეადაროს დაინტერესებული პირის მიერ წარდგენილი ნახაზის მონაცემებთან. ამასთან, უნდა აღინიშნოს, რომ რეგისტრაციის შესახებ გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის საფუძველს არ ქმნის მხოლოდ შენობა-ნაგებობის აზომვით ნახაზთან შეუსაბამობის ფაქტი. სააგენტომ სადავო გადაწყვეტილებაში მიუთითა „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ“ კანონის 5.4 მუხლის „დ“ ქვეპუნქტზე, ამავე კანონის 6.5 მუხლზე და მიიჩნია, რომ 18.11.2013წ. გადაწყვეტილებით დაირღვა აღნიშნული მუხლების მოთხოვნები.

საკასაციო პალატა აღნიშნავს, „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ“ კანონი არ გამორიცხავს ამხანაგობის წევრთა საერთო სარგებლობაში არსებული ქონების განკარგვის შესაძლებლობას, თუმცა ადგენს განკარგვისათვის აუცილებელ წინაპირობებს. აღნიშნული კანონის 5.4 მუხლის „დ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, მრავალბინიანი სახლის დერეფნები, რომლებიც არ იმყოფება ინდივიდუალურ საკუთრებაში, ითვლება ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის წევრთა საერთო ქონებად. ამავე კანონის 6.5 მუხლის „გ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის წევრთა საერთო ქონებაში შემავალი საერთო სარგებლობის დერეფნების და გალერეების სარგებლობაში გადაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის ყველა წევრის მიერ ერთხმად მიღებული გადაწყვეტილების საფუძველზე.

საქმის მასალებით დადგენილია, რომ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 18.11.2013წ. №... გადაწყვეტილებით 72.40 კვ.მ. ფართის რეგისტრაციამდე, დ. გ-ის სახელზე, პრივატიზაციის ხელშეკრულების საფუძველზე რეგისტრირებული იყო ორი დამოუკიდებელი ფართი (N... და №...), რომელთაგან არც ერთის ფარგლებში არ იყო მოქცეული 10,83 კვ.მ ფართის დერეფანი. ამდენად, აღნიშნული დერეფანი, დ. გ-ზე რეგისტრაციამდე, წარმოადგენდა ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის საერთო საკუთრებას და მისი გადაცემა უნდა მომხდარიყო „ბინათმესაკუთრეთა ამხანაგობის შესახებ“ კანონით დადგენილი ზემოაღნიშნულ მოთხოვნათა დაცვით.

სადავო წარმოების ფარგლებში საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიერ 04.10.2016წ. ჩატარებული ადგილზე დათვალიერების შედეგებით დადგინდა, რომ სადავო მისამართზე მდებარე მრავალბინიანი სახლის ერთ-ერთ მცხოვრებს - ნ. ა-ეს, საერთო სარგებლობის დერეფნის მოსარჩელის სახელზე ინდივიდუალურ საკუთრებად რეგისტრაციის პირობებში, ეზღუდება კუთვნილ ბინაში შესვლის უფლება, ...ის ქუჩის მხრიდან. შესასვლელი კარი დაკეტილია და მისით სარგებლობის შესაძლებლობა აქვს მხოლოდ სადავო ფართის მესაკუთრეს - დ. გ-ს. ამდენად, არსებული ფაქტობრივი ვითარება ადასტურებს, რომ მოსარჩელის სახელზე საერთო სარგებლობის ფართის საკუთრებაში გადაცემით არ არის დაცული მრავალბინიანი სახლის ყველა მცხოვრები პირის ინდივიდუალური ინტერესი და არ გამოირიცხება სხვა პირთა უფლებების შეზღუდვა.

საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ყოველივე აღნიშნული იძლევა საკმარის საფუძველს, ადმინისტრაციულმა ორგანომ დაიწყოს ადმინისტრაციული წარმოება, რეგისტრაციის შესახებ შესაბამისი გადაწყვეტილებების კანონიერების შესწავლის მიზნით. საკასაციო სასამართლო მართებულად მიიჩნევს სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში ასახულ მსჯელობას იმასთან დაკავშირებით, რომ ვინაიდან დღეის მდგომარეობით, დ. გ-ის ინდივიდუალურ საკუთრებად საერთო სარგებლობის ფართის რეგისტრაცია ლახავს სხვა პირთა (მეზობლების) უფლებას, ისარგებლონ შესაბამისი ფართობით, მარეგისტრირებელ ორგანოს უნდა დაევალოს დ. გ-ის განცხადებაზე სარეგისტრაციო წარმოების შეჩერების შესახებ გადაწყვეტილებების მიღება, რომლებითაც დაინტერესებულ პირს განემარტება საერთო სარგებლობის ფართის ინდივიდუალურ საკუთრებად რეგისტრაციის შეუძლებლობის მიზეზები და შესაბამისი გარემოებების გათვალისწინებით, დაევალება სარეგისტრაციო მოთხოვნის დაზუსტება.

ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორების მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს, მოცემულ საქმეს არ გააჩნია პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა.

ამდენად, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც, საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.

საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან დ. გ-სა და ბმა „...ას“ საკასაციო საჩივარზე პ. ჯ-ას 26.06.2019წ. №12 საგადახდო დავალებით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, პ. ჯ-ას (პ/ნ ...) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 26.06.2019წ. №12 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 300 ლარის 70 პროცენტი _ 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. დ. გ-ის და ბმა „...ას“ საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 29.01.2019წ. განჩინება;
3. პ. ჯ-ას (პ/ნ ...) დაუბრუნდეს დ. გ-ის და ბმა „...ას“ საკასაციო საჩივარზე 26.06.2019წ. N12 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის, 300 ლარის 70% - 210 ლარი, შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე: ნ. ქადაგიძე



მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე



ნ. სხირტლაძე