ბს-623(კ-19) 28 მაისი, 2020წ.
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ქეთევან ცინცაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, განიხილა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლები თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 25.12.2018წ. განჩინებაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

ზ. დ-ემ 01.12.2017წ. სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიმართ მოპასუხის 04.11.2017წ. N2665742 ბრძანების ბათილად ცნობის, ზ. დ-ის თანამდებობაზე აღდგენისა და იძულებითი განაცდურის ანაზღაურების მოთხოვნით.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 10.07.2018წ. გადაწყვეტილებით ზ. დ-ის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 04.11.2017წ. N2665742 ბრძანება და მოპასუხეს დაევალა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა, ზ. დ-ის სარჩელი დანარჩენ ნაწილში არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გასაჩივრდა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიერ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 25.12.2018წ. განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება. პალატამ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მოსაზრება, რომ საქმეში არსებული მასალების ურთიერთშეჯერებით ცალსახად არ დგინდება ზ. დ-ის მიერ სამსახურებრივად გამოყოფილი საწვავის პირადი სარგებლობისათვის გამოყენება. დადგენილად იქნა მიჩნეული, რომ სამსახურებრივი დანიშნულებით გამოყოფილი საწვავის ჩასხმა ზ. დ-ის მიერ ხდებოდა სხვადასხვა ავტომანქანაში, თუმცა გასათვალისწინებელია, რომ სამსახურებრივი ავტომანქანა ხშირად იყო შესაკეთებელი, რა დროსაც ზ. დ-ე სამსახურებრვი დანიშნულებით იყენებდა პირად ავტომანქანას. ამასთანავე, ზ. დ-ის დაქვემდებარებაში მყოფი პირების განმარტებით, რიგ შემთხვევებში ისინი ასრულებდნენ ზ. დ-ის მითითებებს და მათ კუთვნილ ავტომობილებში ზ. დ-ის მიერ საწვავის ჩასხმა ხდებოდა ზ. დ-ის სამსახურებრივი ავტომანქანის დანიშნულების ადგილზე მისაყვანად. სამსახურებრივი ავტომანქანის დაზიანებასთან დაკავშირებით, სააპელაციო პალატამ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ მოსარჩელემ თავად შეაკეთა ავტომანქანა, რაც ადმინისტრაციული ორგანოსათვის მატერიალური ზიანის მიყენების ფაქტს აქარწყლებს. სასამართლომ აღნიშნა აგრეთვე, რომ უდავოა ზ. დ-ის დავალებით შიდა საინფორმაციო სისტემის გამოყენებით მოქალაქის პირადი მონაცემების მოძიება, მაგრამ მისი არასამსახურებრივი მიზნით გამოყენება ან/და გავრცელება არ მომხდარა. საქმეზე გამოკითხული პირების ახსნა-განმარტებებით აღნიშნული გარემოება ვერ იქნა დადასტურებული და ამდენად, დამატებით კვლევას საჭიროებს. სასამართლომ მიიჩნია, რომ დასაბუთებას საჭიროებს აგრეთვე კონკრეტული სახდელის შეფარდების თანაზომიერება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 25.12.2018წ. განჩინება საკასაციო წესით გასაჩივრდა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიერ.
კასატორმა აღნიშნა, რომ შინაგან საქმეთა სამინისტრო თავის უფლებამოსილებებს ახორციელებს მათ შორის სტრუქტურული ერთეულების მეშვეობით. სამინისტროს ერთ-ერთი სტრუქტურული ერთეულია ...ა. ამდენად, მოსაზრება, რომ მინისტრს ...ის მასთან წარდგენილ დასკვნაში ასახული ფაქტობრივი გარემოებები დამატებით უნდა გამოეკვლია და შეესწავლა, არ არის დასაბუთებული. ...ის დასკვნაში დეტალურად არის განხილული ჩადენილი გადაცდომის სიმძიმე, ასევე დასაბუთებულია სახდელის შეფარდების მიზანშეწონილობა. სახდელის შეფარდებისას გათვალისწინებულ იქნა, რომ სადავო აქტის გამოცემამდე, ზ. დ-ეს ჰქონდა მოქმედი დისციპლინური სახდელი, ამასთანავე, უშუალო უფროსის მიერ ზ. დ-ის დახასიათება იყო უარყოფითი. კასატორი თვლის, რომ საქმის მასალებით უდავოდ დასტურდება პირის პერსონალური მონაცემების არასამსახურებრივი მიზნით მოპოვება, რაც იმთავითვე არამართლზომიერი ქმედებაა და დადგენას აღარ საჭიროებს მონაცემის სხვისთვის გადაცემის ფაქტი (სუსგ 13.04.2017წ. Nბს-494-489(2კ-16)). ამასთანავე, საქმის მასალები ერთმნიშვნელოვნად მიუთითებს ავტოსაგზაო შემთხვევის შედეგად სამსახურებრივი ავტომანქანის დაზიანების ფაქტზე, რა დროსაც ზ. დ-ემ არ მოახდინა შესაბამისი პირების ინფორმირება და მიატოვა შემთხვევის ადგილი.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო გასაჩივრებული განჩინების გაცნობის, საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი ნაწილი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, §71; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
მართებულია სააპელაციო პალატის მოსაზრება დავის სასკ-ის 32.4 მუხლის საფუძველზე გადაწყვეტის შესახებ, რადგან მართალია ადმინისტრაციულმა ორგანომ გამოკითხა თვითმხილველები, შეისწავლა შესაბამისი ვიდეო ჩანაწერები და სხვა მტკიცებულებები, თუმცა არ მოახდინა ფაქტობრივ გარემოებათა სათანადო შეფასება, მათი ურთიერთშეჯერება. ...ის დასკვნის მიხედვით, ზ. დ-ის მიერ ჩადენილი გადაცდომა გამოიხატა საწვავით უზრუნველყოფის წესის გვერდის ავლაში, შემდგომი გამოყენების მიზნით შსს-ს კუთვნილი ქონების - საწვავის ბარათის მესამე პირისათვის გადაცემაში, ავტომანქანისადმი დაუდევრად მოპყრობაში, რითაც სამინისტროს მიადგა ქონებრივი ზიანი, ავტოსაგზაო შემთხვევის შეუტყობინებლობაში, შემთხვევის ადგილის თვითნებურად მიტოვებაში, შემთხვევის შესახებ ინფორმაციის დამალვაში, ასევე სამინისტროს შიდა საინფორმაციო სისტემაში მონაცემების არასამსახურებრივი მიზნით მოპოვებაში.
საქმეში დაცული ახსნა-განმარტებებით დასტურდება, რომ სადავო პერიოდში ზ. დ-ის სამსახურებრივი მანქანა ხშირად იყო გაუმართავი, რის გამო ხდებოდა მისი თბილისში გადაყვანა შეკეთების მიზნით. მანქანის თბილისში ტრანსპორტირებას და უკან დაბრუნებას ზოგ შემთხვევაში ახორციელებდნენ ზ. დ-ის დაქვემდებარებაში მყოფი პირები, ზ. დ-ის დავალებით. აღნიშნული მიზნით ზ. დ-ე ახდენდა კონკრეტული პირების საწვავით უზრუნველყოფას. ამასთანავე, დგინდება, რომ სამსახურებრივი მანქანის გაუმართაობის პერიოდში ზ. დ-ე სარგებლობდა პირადი ავტომობილით, რა დროსაც მოიხმარდა ბენზინს სამსახურებრივი ბარათის გამოყენებით. ამდენად, შესაძლოა ყველა იმ შემთხვევაში, როდესაც ზ. დ-ე არა სამსახურებრივი, არამედ სხვა ავტომანქანის საწვავით უზრუნველყოფას ახდენდა, სახეზე არ იყო სამსახურებრივი საწვავის არასამსახურებრივი მიზნით გამოყენება. ამასთანავე, საქმის მასალებით დასტურდება რიგ შემთხვევებში ზ. დ-ის მიერ საწვავის ვალად აღება და ვალის გადახდის მიზნით სამსახურებრივი ბარათის ბენზინგასამართ სადგურში დასაქმებული პირებისათვის დატოვება, თუმცა შეფასებას საჭიროებს აღნიშნული დარღვევის სიმძიმე, ხსენებული ქმედებების შედეგად დამდგარი ზიანი და სხვ., რასაც მნიშვნელობა ენიჭება ზ. დ-ის მიმართ გამოყენებული სახდელის თანაზომიერების შეფასებისას.
მეორე დარღვევა, რაზეც სამინისტრო ამახვილებს ყურადღებას არის სამსახურებრივი ავტომანქანის მიმართ დაუდევრად მოპყრობა, რამაც მატერიალური ზიანი გამოიწვია, ასევე ავტოსაგზაო შემთხვევის შესახებ შეუტყობინებლობა, შემთხვევის ადგილის მიტოვება და ავტოსაგზაო შემთხვევის შესახებ ინფორმაციის დამალვა. ამ კუთხით მნიშვნელოვანია, რომ შემთხვევაში მონაწილე მეორე პირი არ ადასტურებს ავტოსაგზაო შემთხვევის არსებობას, იგი აღნიშნავს, რომ მანქანები მხოლოდ მცირედ შეეხნენ ერთმანეთს, რა დროსაც დაზიანდა მხოლოდ მისი ავტომობილის მოხვევის მაშუქი. ბენზინგასამართი სადგურის თანამშრომელი მართალია უთითებს, რომ გაიგონა ავტომობილების შეჯახების ხმა, თუმცა იქვე აღნიშნავს, რომ შეჯახების ხმის გაგონების გამო ოფისიდან გამოსვლისას დაინახა ავტომანქანები, რომლებიც ტოვებდნენ შემთხვევის ადგილს. ზ. დ-ის უშუალო უფროსი ახსნა-განმარტებისას აღნიშნავს, რომ დაზიანებული იყო სატრანსპორტო საშუალების წინა მარჯვენა ფრთა, ზ. დ-ემ იმავე დღეს წაიყვანა ავტომობილი ხელოსანთან, ხოლო შემთხვევის შესახებ ინფორმაცია უშუალო უფროსს არ შეატყობინა შემთხვევის მცირე მნიშვნელობის გამო. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საექსპერტო-კრიმინალისტიკური დეპარტამენტის აჭარის ა/რ საექსპერტო-კრიმინალისტური სამსახურის ექსპერტის 07.01.2018წ. დასკვნის თანახმად, ავტომობილს ჩატარებული ჰქონდა სარემონტო-აღდგენითი, სათუნუქე, საფითხი-სამღებრო სამუშაოები. ამასთან, მართალია ავტომობილის ვიზუალური დათვალიერებით გამოვლინდა გარკვეული დაზიანებები, თუმცა არ დგინდება აღნიშნული დაზიანებების წარმოშობის საფუძვლები. ამდენად, ზ. დ-ემ შეაკეთა ავტომანქანის მარჯვენა ფრთის დაზიანება, შესაბამისად, კასატორის მოსაზრება კონკრეტული შემთხვევის შედეგად სამინისტროსათვის მატერიალური ზიანის მიყენების შესახებ, არ არის დასაბუთებული.
საფუძველს მოკლებულია აგრეთვე კასატორის მოსაზრება ზ. დ-ის მიერ პერსონალური მონაცემების არასამსახურებრივი მიზნით მოპოვების შესახებ. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ ზ. დ-ის ახსნა-განმარტების მიხედვით, მას კონკრეტული ავტომანქანის მესაკუთრის მაიდენტიფიცირებელი მონაცემების მოძიება დაჭირდა სამედიცინო კლინიკის მიმდებარე ტერიტორიაზე მანქანის არასათანადოდ გაჩერების გამო. ავტომანქანის მესაკუთრემ - ნ. მ-ემ, სასამართლოში წარდგენილ ახსნა-განმარტებაში აღნიშნა, რომ 20.10.2017წ. მართლაც იმყოფებოდა ...ის რაიონში, თავის მფლობელობაში არსებული ავტომობილი გაჩერებული ჰყავდა „...ის“ მიმდებარე ტერიტორიაზე დაახლოებით 30-45 წუთი. ...ისათვის მიცემულ ახსნა-განმარტებაში ნ. მ-ე აღნიშნავს, რომ მანქანა წინა მესაკუთრისაგან შეისყიდა 29.08.2017წ., თუმცა თავის სახელზე აღრიცხა 29.10.2017წ. ამდენად, დგინდება, რომ 20.10.2017წ., როდესაც ზ. დ-ემ მოიძია ინფორმაცია მანქანის მესაკუთრის შესახებ, მას მორიგე-ოპერატორმა გადასცა იმ ეტაპზე მესაკუთრედ რეგისტრირებული პირის - ლ. ჩ-ის მონაცემები. ამასთანავე, დასტურდება, რომ ზ. დ-ის მიერ ინფორმაციის მოძიების დღეს კონკრეტული ავტომობილი მართლაც იყო გაჩერებული ზ. დ-ის მიერ მითითებულ ტერიტორიაზე. ამდენად, დაუსაბუთებელია კასატორის მითითება, რომ ზ. დ-ემ მანქანის მესაკუთრის შესახებ ინფორმაცია მოიძია არასამსახურებრივი მიზნით.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ მართალია საქმის მასალებით იკვეთება გარკვეული სახის გადაცდომები, თუმცა მნიშვნელოვანია, რომ პირს პასუხისმგებლობა დაეკისროს მხოლოდ იმ ქმედებებისათვის (უმოქმედობისთვის), რომელთა ჩადენა უტყუარად დასტურდება. საჯარო მოსამსახურის მიერ კანონმდებლობით განსაზღვრული წესების დარღვევა იწვევს მისთვის დისციპლინური პასუხისმგებლობის დაკისრებას. პასუხისმგებლობის დაკისრების მიზანია საჯარო მოსამსახურის მიერ კანონმდებლობით დადგენილი ფუნქციების ჯეროვნად შესრულების უზრუნველყოფა, დადგენილი ქცევის წესების დაცვა, მათი დარღვევის პრევენცია. დისციპლინური ზომის გამოყენება, როგორც ადმინისტრაციის ცალმხრივი ნების გამოვლენა, მართლზომიერად უნდა განხორციელდეს. ადმინისტრაციის მხრიდან ნებისმიერ დარღვევაზე რეაგირება უნდა მოხდეს პროპორციულობის მოთხოვნის დაცვით, საჯარო მოსამსახურისათვის დაკისრებული დისციპლინური სახდელი შესაბამისობაში უნდა იყოს მის მიერ ჩადენილი დისციპლინური გადაცდომის სიმძიმესთან და ითვალისწინებდეს დისციპლინური გადაცდომის ჩადენისას არსებულ გარემოებებს. დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის შეფარდება ხდება დარღვევის მიზეზის, დამდგარი შედეგის, მისი თავიდან აცილების შესაძლებლობის და სხვა ფაქტორების გათვალისწინებით. ამდენად, სამსახურიდან გათავისუფლება, როგორც უკიდურესი ღონისძიება, უნდა იყოს დარღვევის სიმძიმის პროპორციული (იხ. სუსგ 17.01.2019წ. Nბს-809-805(3კ-17)). დარღვევის ჩამდენი მოხელისათვის კონკრეტული სახდელის შერჩევა უფლებამოსილი ორგანოს დისკრეციაა, თუმცა აღნიშნული არ გამორიცხავს მიღებული გადაწყვეტილების სათანადოდ დასაბუთების საჭიროებას, რაც განსახილველ შემთხვევაში არ არის სახეზე. მართებულია სააპელაციო პალატის მოსაზრება, რომ განსახილველი საქმის გარემოებების დამატებითი გამოკვლევის საჭიროების გათვალისწინებით სასამართლო მოკლებულია შესაძლებლობას შეარჩიოს დარღვევის თანაზომიერი და მიზანშეწონილი დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა. ამდენად, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამო საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ემუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 25.12.2018წ. განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე ნ. სხირტლაძე


მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე


ქ. ცინცაძე