საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით

№ბს-229(კ-21) 30 სექტემბერი, 2021 წელი
თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

გიორგი გოგიაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ქეთევან ცინცაძე, ნუგზარ სხირტლაძე


საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 30.12.2020წ. გადაწყვეტილებაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

28.03.2018წ. ზ. გ-მა სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ. მოსარჩელემ მოითხოვა სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.02.2018წ. გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და მოპასუხისათვის ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება, რომლითაც უძრავ ქონებაზე (ს/კ ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ...) დარეგისტრირდება მოსარჩელის საკუთრების უფლება.

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 29.03.2018წ. განჩინებით ზ. გ-ის სარჩელი განსჯადობით გადაეგზავნა სიღნაღის რაიონულ სასამართლოს.

სიღნაღის რაიონული სასამართლოს 02.04.2018წ. განჩინებით ზ. გ-ის სარჩელი (საქმე №3/20-18) მიღებულ იქნა წარმოებაში. ამავე განჩინებით, ასკ-ის 16.2 მუხლის საფუძველზე, საქმეში მესამე პირებად ჩაბმულ იქნენ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტო და ო. ბ-ე.

სიღნაღის რაიონული სასამართლოს 30.04.2018წ. განჩინებით წარმოებაში იქნა მიღებული ზ. გ-ის სარჩელი (საქმე №3/30-18) მოპასუხე სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ, სააგენტოს 28.02.2018წ. №... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და №...უძრავ ქონებაზე ზ. გ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაციის დავალების თაობაზე. ამავე განჩინებით ერთ წარმოებად გაერთიანდა №3/20-18, №3/30-18წ. ადმინისტრაციული საქმეები და გაერთიანების შემდგომ საქმეს მიენიჭა №3/30-18.

სიღნაღის რაიონული სასამართლოს 30.07.2019წ. გადაწყვეტილებით ზ. გ-ის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.2017წ. №..., 28.12.20117წ. №..., 28.12.2017წ. №... და 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილებები; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.02.2018წ. №..., 26.01.2018წ. №..., 26.02.2018წ. №... გადაწყვეტილებები ადმინისტრაციული საჩივრების დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ; დაევალა მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს, საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებათა შესწავლისა და გამოკვლევის შემდეგ, მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად, ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა, 25.09.2017წ. ზ. გ-ის მიერ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოში წარდგენილ №... განცხადებასთან დაკავშირებით. საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსათვის მიწის ნაკვეთებზე ზ. გ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაციის დავალების მოთხოვნის ნაწილში სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.

სიღნაღის რაიონული სასამართლოს 30.07.2019წ. გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ზ. გ-მა და სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულმა სააგენტომ.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 30.12.2020წ. გადაწყვეტილებით სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; ზ. გ-ის სააპელაციო საჩივარი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; გაუქმდა სიღნაღის რაიონული სასამართლოს 30.07.2019წ. გადაწყვეტილება და საქმეზე მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; ზ. გ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ბათილად იქნა ცნობილი სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.12.2017წ. №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... გადაწყვეტილებები სარეგისტრაციო წარმოების შეწყვეტის შესახებ; ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.02.2018წ. №... გადაწყვეტილება, 26.01.2018წ. №..., 26.02.2018წ. №... გადაწყვეტილებები ადმინისტრაციული საჩივრების დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ; დაევალა მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემა, რომლებითაც ზ. გ-ი დარეგისტრირდება №...; №...; №...; №...; №...; №...; №...; №...; №... საკადასტრო კოდებზე განთავსებული უძრავი ნივთების ერთადერთ მესაკუთრედ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილება და საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს დაევალა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, კანონმდებლობით დადგენილი წესით და ვადაში, სადავო საკითხთან დაკავშირებით ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა.

სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა საქმესთან დაკავშირებულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე:

04.04.2017წ. საჯარო რეესტრიდან ამონაწერების მიხედვით, №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... საკადასტრო კოდების მქონე უძრავ ქონებაზე (სასოფლო-სამეურნეო (სახნავი) მიწები) მიწის ნაკვეთის მესაკუთრედ მითითებულია სახელმწიფო, ხოლო ვენახის ნარგაობის მესაკუთრედ - ზ. გ-ი. ამავე ამონაწერების მიხედვით, შესაბამისი რეგისტრაციების განხორციელების საფუძველს წარმოადგენს საკუთრების უფლების დამადასტურებელი შემდეგი დოკუმენტები: 20.12.2002წ. №15 მიღება-ჩაბარების აქტი, 12.05.2003წ. №1-338 ხელშეკრულება და საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს დედოფლისწყაროს რაიონული სამმართველოს 06.06.2003წ. №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობა.

ზემოაღნიშნულისაგან განსხვავებით, №... საკადასტრო კოდის მქონე უძრავ ქონებაზე რეგისტრირებულია მხოლოდ სახელმწიფოს საკუთრების უფლება. ამასთან, ყველა ამონაწერის სარგებლობის გრაფაში მოიჯარედ მითითებულია ზ. გ-ი, ხოლო მესაკუთრედ - სახელმწიფო (საფუძველი - 30.06.2003წ. სასოფლო-სამეურნეო მიწის იჯარის ხელშეკრულება).

სააპელაციო სასამართლომ საქმის მასალებით დადგენილად მიიჩნია, რომ ზემოაღნიშნული საკუთრების უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტების გაცემის საფუძველი გახდა დედოფლისწყაროს რაიონის სახელმწიფო ქონების სამმართველოს მიერ 17.12.2002წ. ჩატარებული აუქციონი. აუქციონის №14 ოქმის თანახმად, საპრივატიზაციო ქონებას წარმოადგენდა ფიროსმანის დამხმარე მეურნეობის კუთვნილი 72,2 ჰა ვენახი, რომელიც განთავსებული იყო სხვადასხვა კონტურებზე და მისი 1 ჰექტარის ღირებულება 50% ფასდაკლებით შეადგენდა 104 აშშ დოლარს. აუქციონზე გამარჯვებულად გამოცხადდა და დედოფლისწყაროს რაიონის მელიორაციისა და წყალთა მეურნეობის სამმართველოს ფიროსმანის დამხმარე მეურნეობის კუთვნილი 72.2 ჰა ვენახის შემძენი გახდა ზ. გ-ი.

სააპელაციო პალატამ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ აუქციონის ოქმის საფუძველზე გაფორმებულ მიღება-ჩაბარების აქტში, ხელშეკრულებასა და საკუთრების დამადასტურებელ მოწმობაში შეძენილ უძრავ ნივთად მითითებულია 72.2 ჰა ვენახი. სხვა დოკუმენტაცია აუქციონის ჩატარებასთან დაკავშირებით მოპასუხემ ვერ წარმოადგინა.

საქმეში არსებული სააღრიცხვო ბარათებით დადგენილად იქნა მიჩნეული, რომ უძრავის ქონების პრივატიზაციის შემდგომ, პირველადი რეგისტრაცია მოსარჩელის დაინტერესებაში არსებულ უძრავ ნივთებზე (გარდა №...საკადასტრო კოდისა) განხორციელდა 04.06.2003წ. - ზ. გ-ის სახელზე აღირიცხა მხოლოდ ვენახის ნარგაობა, ხოლო მიწის ნაკვეთის მესაკუთრედ მითითებულ იქნა სახელმწიფო.

25.09.2017წ. ზ. გ-მა განცხადებით მიმართა საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს. განმცხადებელმა მოითხოვა სახელმწიფო პროექტის ფარგლებში, დედოფლისწყაროს მუნიციპალიტეტში, სოფელ ფიროსმანში (ალაზანი) მდებარე უძრავი ქონების (ს/კ ..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №№... და №...) ერთადერთ მესაკუთრედ აღრიცხვა. 23.10.2017წ. მიღებულ იქნა №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... და №... პირობითი განცხადებები.

საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ ადმინისტრაციული წარმოების პროცესში არაერთხელ მიიღო სარეგისტრაციო წარმოების მიმდინარეობის შესახებ გადაწყვეტილებები №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... განცხადებებზე, იმ საფუძვლით, რომ დაინტერესებულ პირს კანონმდებლობით დადგენილ ვადაში უნდა წარედგინა მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტი. ამასთან, №... განცხადებასთან დაკავშირებით განმცხადებელს ეცნობა, რომ წარდგენილი საკადასტრო აზომვითი ნახაზის მიხედვით, დაფიქსირდა ზედდება საჯარო რეესტრში №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებული უძრავი ნივთის საკადასტრო მონაცემებთან. ამასთან, დაინტერესებულ პირს ეცნობა, რომ №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებული უძრავი ნივთის მესაკუთრეს წარმოადგენს სახელმწიფო, მოიჯარეს კი, ო. ბ-ე.

სარეგისტრაციო წარმოების შეჩერების ვადაში შეჩერების საფუძვლის აღმოფხვრის დამადასტურებელი დოკუმენტის წარუდგენლობის გამო, საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ 28.12.2017წ. მიიღო სარეგისტრაციო წარმოების შეწყვეტის შესახებ №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... გადაწყვეტილებები, ხოლო 29.01.2018წ. - №... გადაწყვეტილება.

სააპელაციო პალატამ მიუთითა სადავო პერიოდში მოქმედი ,,სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონის, ასევე სააღრიცხვო ბარათებში ვენახის რეგისტრაციის დროისთვის მოქმედი ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ“ საქართველოს კანონისა და დღეს მოქმედი ,,საჯარო რეესტრის შესახებ” საქართველოს კანონის შესაბამის ნორმებზე.

სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, მხარეთა შორის სადავოა, რა ქონება შეიძინა ზ. გ-მა 17.12.2002წ. დედოფლისწყაროს რაიონის სახელმწიფო ქონების სამმართველოს მიერ ჩატარებულ აუქციონზე, სადაც გატანილ იქნა რაიონის მელიორაციისა და წყალთა მეურნეობის სამმართველოს ფიროსმანის დამხმარე მეურნეობის კუთვნილი 72 ჰა ვენახი. შესაბამისად, მოცემული დავის გადაწყვეტისას უნდა შეფასდეს, ვენახის ფაქტობრივ-სამართლებრივი კავშირი მიწის ნაკვეთთან, როგორც ნივთის (მიწის) შემადგენელ ნაწილთან და განისაზღვროს მისი (ვენახის), როგორც ცალკე უფლების ობიექტის რეგისტრაციის შესაძლებლობა.

სააპელაციო პალატამ აღნიშნა, რომ სამოქალაქო კოდექსის 150-ე მუხლიდან გამომდინარე, მიწის ნაკვეთის არსებით შემადგენელ ნაწილად მიიჩნევა შენობა-ნაგებობანი და ნივთები, რომლებიც მყარადაა დაკავშირებული მიწასთან და არ არის გამიზნული დროებითი სარგებლობისათვის, რაც ხელშეკრულებითაც შეიძლება განისაზღვროს. მითითებული მუხლის მიზანია, შეინარჩუნოს ნივთების შეერთების შედეგად შექმნილი ერთიანი ნივთის ეკონომიკური ღირებულება და თავიდან აიცილოს ნივთის ეკონომიკური თვალსაზრისით მიზანშეუწონელი განცალკევება მხოლოდ იმ გარემოების გამო, რომ შესაძლებელი იყოს განცალკევებულ ნაწილებზე სხვადასხვა უფლების წარმოშობა. ნივთის არსებითი შემადგენელი ნაწილის განსაზღვრისას მხედველობაში მიიღება სამოქალაქო ბრუნვის ტრადიციები, ხოლო თუ ასეთი არ არსებობს, თვით ნივთის სამეურნეო დანიშნულება. ნივთის შემადგენელ ნაწილად უნდა ჩაითვალოს ის, რაც მიზნობრივადაა დაკავშირებული მასთან. ასევე საჭიროა, რომ ამ კავშირის შედეგები განვიხილოთ, როგორც ერთიანი ნივთი.

სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ საქართველოსთვის, როგორც რომანულ-გერმანული სამართლებრივი სისტემის ქვეყნისათვის, ყურადსაღებია განსახილველ სადავო საკითხზე გერმანიის საკანონმდებლო მიდგომა. გერმანიის სამოქალაქო კოდექსი ცალკ-ცალკე იძლევა მიწის ნაკვეთის და შენობა-ნაგებობის არსებითი შემადგენელი ნაწილების ცნებებს. §94.1 თანახმად, მიწის ნაკვეთის არსებით შემადგენელ ნაწილებს განეკუთვნება მიწასთან მყარად დაკავშირებული ნივთები, კერძოდ: შენობა-ნაგებობები, ასევე მიწის ნაკვეთის მოსავალი მანამდე, სანამ იგი მიწასთან არის დაკავშირებული. თესლი ხდება მიწის ნაკვეთის არსებითი შემადგენელი ნაწილი დათესვის მომენტიდან, ხოლო მცენარე მისი დარგვის მომენტიდან. პალატის განმარტებით, არსებითი შემადგენელი ნაწილის იურიდიული ბედი მთლიანად არის დაკავშირებული მთავარ ნივთთან და, როგორც წესი, იგი არ შეიძლება იყოს ცალკე უფლების ობიექტი. აქედან გამომდინარე, შეუძლებელია არსებითი შემადგენელი ნაწილის დამოუკიდებლად განკარგვა. იგი განიკარგება მთავარ ნივთთან ერთად და ეს არაა დამოკიდებული ურთიერთობის მონაწილეთა ნებაზე.

სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა დედოფლისწყაროს რაიონის სახელმწიფო ქონების სამმართველოს მიერ 17.12.2002წ. აუქციონის ჩატარების დროს მოქმედ ,,ვაზისა და ღვინის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის ,,ა“ ქვეპუნქტზე, რომლითაც „ვენახი“ განმარტებული იყო, როგორც ვაზის ნარგაობა. სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, „ვენახის“ ამგვარი განმარტება არ განაპირობებდა მისი ცალკე უფლების ობიექტად მიჩნევის შესაძლებლობას, ვინაიდან ვაზის ნარგაობა მიწის ნაკვეთის გარეშე შეუძლებელია წარმოადგენდეს ვენახს. გარდა ამისა, დღეს მოქმედი ამავე კანონის მე-3 მუხლის ,,ჟ“ ქვეპუნქტის თანახმად, „ვენახი“ არის მიწის ნაკვეთი ვაზის ნარგაობით, რაც კიდევ ერთხელ მიუთითებს იმ გარემოებაზე, რომ ვენახის არსებობა მიწის ნაკვეთის არსებობის გარეშე შეუძლებელია. სასამართლომ საყურადღებოდ მიიჩნია ის გარემოება, რომ ზ. გ-მა აუქციონზე შეიძინა არა ვაზის ნარგაობა, არამედ ვენახი. ამასთან, არამართებულია ვაზის ნარგაობის განსაზღვრა რაოდენობის ფართობის საზომი ერთეულით - ჰექტრობით. ამდენად, პალატის მოსაზრებით, შეძენილი 72 ჰა ვენახი გულისხმობდა ვაზის ნარგაობას მიწასთან ერთად, როგორც ერთიან ნივთს და სახელმწიფოს მიერ მისი პრივატიზაცია (საკუთრების უფლებით გადაცემა) განცალკევებულად, მიწის ნაკვეთის გარეშე, იყო შეუძლებელი.

სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის შესახებ სასარჩელო მოთხოვნასთან მიმართებაში სააპელაციო პალატამ ჩათვალა, რომ ადმინისტრაციულმა ორგანომ სრულყოფილად არ გამოიკვლია საქმის გარემოებები, ისე გამოსცა სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, რომ ობიექტურად არ გამოუკვლევია საქმის გარემოებები. სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა ,,საჯარო რეესტრის შესახებ” საქართველოს კანონის 21-22-ე მუხლებზე, ,,სახელმწიფო პროექტის ფარგლებში მიწის ნაკვეთებზე უფლებათა სისტემური და სპორადული რეგისტრაციის სპეციალური წესისა და საკადასტრო მონაცემების სრულყოფის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-16, მე-18 მუხლებზე და მიიჩნია, რომ სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ ადმინისტრაციული წარმოება არასრულყოფილად ჩაატარა. სადავო საკითხის სწორად გადაწყვეტისათვის, იმ პირობებში, როდესაც არ არსებობს №... და №... საკადასტრო კოდებით რეგისტრირებული მიწის ნაკვეთების იდენტურობის დამადასტურებელი უტყუარი მტკიცებულება და ამასთან, ზ. გ-ი განსხვავებით სხვა საკადასტრო ერთეულებისა, მითითებული არ არის არც ვენახის ნარგაობის მესაკუთრედ, მოპასუხე სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს უპირველესად უნდა გამოეკვლია, რამდენად წარმოადგენდა №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებული მიწის ნაკვეთი იმ უძრავ ნივთს, რომელიც ზ. გ-მა 17.12.2002წ. ჩატარებულ აუქციონზე შეიძინა. ადმინისტრაციულ ორგანოს უნდა შეეფასებინა, რამდენად მოიცავდა 06.06.2003 №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელ მოწმობაში აღნიშნული 72,2ჰა მიწის ნაკვეთი №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებულ 1ჰა ფართობს. ამასთან, სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს უნდა გამოეკვლია №... და №... საკადასტრო კოდებით რეგისტრირებული მიწის ნაკვეთების ადგილმდებარეობა.

სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, იმ პირობებში, როდესაც სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილება, ხოლო დანარჩენ ნაწილში სასარჩელო მოთხოვნები სრულად დაკმაყოფილდა, არსებობს ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.02.2018წ. №... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის საფუძველი.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 30.12.2020წ. გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნულმა სააგენტომ. კასატორმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.

კასატორის მოსაზრებით, მოცემული საქმის განხილვისას სააპელაციო სასამართლოს სრულყოფილად არ გამოუკვლევია საქმეში არსებული მასალები, დადგენილად მიჩნეული გარემოებები არ ჰპოვებს დადასტურებას შესაბამისი მტკიცებულებებით, საქმეზე შეკრებილ მტკიცებულებებს კი არ მიეცა ობიექტური შეფასება, სასამართლოს დასკვნები დაუსაბუთებელია როგორც ფაქტობრივი, ისე სამართლებრივი თვალსაზრისით.

კასატორი მიუთითებს საქმეზე დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებზე და აღნიშნავს, რომ 16.06.2003წ. №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის საფუძველზე ზ. გ-მა მოიპოვა საკუთრების უფლება ვენახის ნარგაობაზე და არა მიწის ნაკვეთზე, რომლის მესაკუთრესაც სახელმწიფო წარმოადგენს. მოსარჩელეს არ გააჩნია საკუთრების უფლება მიწის ნაკვეთზე, რის გამოც, მისი მოთხოვნა მიწის ნაკვეთის მესაკუთრედ აღრიცხვის შესახებ დაუსაბუთებელია. მარეგისტრირებელმა ორგანომ მოსარჩელეს მოსთხოვა მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების დამდგენი დოკუმენტის წარდგენა, რამდენადაც ასეთი დოკუმენტის გარეშე საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტო მოკლებული იყო შესაძლებლობას, უძრავ ქონებაზე ვენახის ნარგაობასთან ერთად, სახელმწიფოს ნაცვლად, მიწის ნაკვეთის მესაკუთრედ აღერიცხა ის პირი, რომელსაც შესაბამისი უფლების დამდგენი დოკუმენტი არ გააჩნია. 16.06.2003წ. №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის საფუძველზე პრივატიზებულ იქნა მხოლოდ ვენახის ნარგაობა და არა მიწის ნაკვეთი. ამდენად, მითითებული მოწმობა არ წარმოადგენს შესაბამის მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების დამდგენ დოკუმენტს.

კასატორის მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა 16.06.2003წ. საკუთრების მოწმობის გაცემის დროისათვის მოქმედი "ვაზისა და ღვინის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის "ა" ქვეპუნქტი, რომლის თანახმად, ვენახი არის ვაზის ნარგაობა. სასამართლოს მოსაზრებით, ვაზის ნარგაობა გულისხმობდა როგორც მიწის ნაკვეთს, ისე მასზე არსებულ ვაზს, თუმცა აღნიშნულის საპირისპიროდ, საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობაში დაფიქსირებული 72,20 ჰა ვენახი, იმ დროს მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად, აუცილებლად მოიაზრებდა მხოლოდ ვაზის ნარგაობას, რაც დარეგისტრირდა კიდეც შესაბამისი ფორმით (მიწის ნაკვეთზე - სახელმწიფო, ხოლო ვენახის ნარგაობაზე - ზ. გ-ი). კასატორის განმარტებით, კანონის მოქმედი რედაქციაც ადასტურებს, რომ ვენახი რომ მხოლოდ ვაზის ნარგაობას გულისხმობს, მიწის ნაკვეთის გარეშე (კანონის დღეს მოქმედი რედაქციით, ვენახი განიმარტება, როგორც მიწის ნაკვეთი ვაზის ნარგაობით).

კასატორი თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ ასევე არასწორად განმარტა სადავო ურთიერთობის დროს მოქმედი "სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ" კანონის შესაბამისი ნორმები. აღნიშნული კანონის პირველი მუხლის "ა" ქვეპუნქტის და 6.4 მუხლის გათვალისწინებით, დაშვებული იყო ცალკე უფლების ობიექტებად შენობების და სხვა მსგავსი მატერიალური სიკეთეების პრივატიზება. ამდენად, დაუსაბუთებელია სასამართლოს დასკვნა, რომ ვენახის, როგორც ცალკე უფლების ობიექტის რეგისტრაციას, კანონმდებლობა არც ერთ ეტაპზე არ ითვალისწინებდა. აღნიშნულ რეგისტრაციას არ გამორიცხავდა არც "მიწის რეგისტრაციის შესახებ" საქართველოს კანონიც. იგი დარეგისტრირდა კიდეც ამგვარი ფორმით, კერძოდ ზ. გ-ის საკუთრებად ცალკე უფლების ობიექტად დარეგისტრირდა მხოლოდ ვენახი. იმ ფაქტზე, რომ ზ. გ-ის საკუთრების უფლება ვრცელდება მხოლოდ ვენახის ნარგაობაზე, ასევე მეტყველებს მიწის ნაკვეთებზე მოსარჩელის სარგებლობის უფლების რეგისტრაცია - ზ. გ-ს გაუფორმდა სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის საიჯარო ხელშეკრულება ვენახის ქვეშ არსებულ მიწის ნაკვეთებზე. შესაბამის ამონაწერებში დაფიქსირებულია, რომ მეიჯარეს წარმოადგენს სახელმწიფო, ხოლო მოიჯარეს - ზ. გ-ი. აღნიშნული ჩანაწერი სადავო არასდროს გამხდარა. ამრიგად, 06.06.2003წ. №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის საფუძველზე არ დგინდება, რომ ზ. გ-ს წარმოეშვა საკუთრების უფლება 72,2 ჰა მიწის ნაკვეთზე, რის გამოც, სააპელაციო სასამართლოს დასკვნები დაუსაბუთებელი და უსაფუძვლოა. კასატორის მოსაზრებით, სახეზეა ასკ-ის 34.3 მუხლით გათვალისწინებული საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლები. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება უკანონოა და უნდა გაუქმდეს.

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 26.03.2021წ. განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საქმის მასალების შესწავლის და საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას, შემდეგ გარემოებათა გამო:

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.

საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არცერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.

საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით, ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.

საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Va№ de Hurk v. №etherla№ds, par.61, Garcia Ruiz v. Spai№ [GC] par.26; Jah№ke a№d Le№oble v Fra№ce (dec.); Perez v Fra№ce [GC], par. 81).

საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ კასატორის ძირითადი არგუმენტებიდან გამომდინარე, მოცემული დავის ფარგლებში უნდა შეფასდეს - წარმოადგენდა თუ არა მარეგისტრირებელ ორგანოში წარდგენილი დოკუმენტაცია №..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ... საკადასტრო კოდების მქონე მიწის ნაკვეთზე ზ. გ-ის ერთადერთ მესაკუთრედ აღრიცხვის საკმარის წინაპირობას. ამ მიზნით, უნდა გაიმიჯნოს „ნივთის არსებითი შემადგენელი ნაწილისა“ და „საკუთვნებელის“ ცნებები და დადგინდეს, რომ ზ. გ-ზე არსებული შესაბამისი უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტაცია (მიღება-ჩაბარების აქტი, ხელშეკრულება და საკუთრების მოწმობა), მათი გაცემის მომენტისათვის, 72,2 ჰა სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთზე გაშენებულ ვენახზე საკუთრების უფლების მოპოვებასთან ერთად, მოიაზრებდა შესაბამის მიწის ნაკვეთზე საკუთრებასაც.

საკასაციო პალატა თავდაპირველად იმ გარემოებაზე მიუთითებს, რომ დოკუმენტაცია, რომლებიც მოსარჩელემ ვენახთან ერთად შესაბამის მიწის ნაკვეთებზე უფლების დამადასტურებლად მიიჩნია და წარადგინა მარეგისტრირებელ ორგანოში, გაცემულ იქნა სადავო პერიოდში მოქმედი „სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონით დადგენილი პროცედურის შესაბამისად. ამასთანავე, სადავო უძრავ ქონებაზე შესაბამისი უფლების პირველადი აღრიცხვა განხორციელდა სააღრიცხვო ბარათებში ვენახის რეგისტრაციის დროისთვის მოქმედი ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ“ საქართველოს კანონის საფუძველზე.

საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ სამოქალაქო კოდექსის 150.1 მუხლის თანახმად, ნივთის შემადგენელი ნაწილი, რომლის გამოცალკევებაც შეუძლებელია მთლიანი ნივთის ან ამ ნაწილის განადგურების ანდა მათი დანიშნულების მოსპობის გარეშე (ნივთის არსებითი შემადგენელი ნაწილი), ცალკე უფლების ობიექტად შეიძლება იყოს მხოლოდ კანონით გათვალისწინებულ შემთხვევებში. 150.2 მუხლის თანახმად კი, მიწის ნაკვეთის არსებით შემადგენელ ნაწილს განეკუთვნება შენობა-ნაგებობანი და ნივთები, რომლებიც მყარადაა დაკავშირებული მიწასთან და არ არის გამიზნული დროებითი სარგებლობისათვის, რაც ხელშეკრულებითაც შეიძლება განისაზღვროს. ამავე კოდექსის 151-ე მუხლის თანახმად, საკუთვნებელი არის მოძრავი ნივთი, რომელიც, თუმცა არ არის მთავარი ნივთის შემადგენელი ნაწილი, მაგრამ განკუთვნილია მთავარი ნივთის სამსახურისთვის, დაკავშირებულია მასთან საერთო სამეურნეო დანიშნულებით, რის გამოც იგი სივრცობრივ კავშირშია მთავარ ნივთთან და დამკვიდრებული შეხედულების მიხედვით, ითვლება საკუთვნებლად.

საკასაციო პალატა მართებულად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას იმასთან დაკავშირებით, რომ ნივთის არსებითი შემადგენელი ნაწილის განსაზღვრება დამოკიდებულია სივრცობრივად ერთიანი, მთლიანი ნივთის წარმოშობაზე. „..არსებითი შემადგენელი ნაწილები ნივთის ისეთი ნაწილებია, რომლებიც შეუძლებელია ერთმანეთისაგან იმგვარად იქნეს დაშორებული, გამოცალკევებული, რომ ამით არ განადგურდეს ერთი ან მეორე ნაწილი ან არ შეიცვალოს მათი ბუნება და დანიშნულება. აღნიშნულ შემთხვევაში გამოცალკევება შესაძლებელია, მაგრამ ეს უარყოფითად აისახება მათ ბუნებასა და დანიშნულებაზე, ასევე მათ ეკონომიკურ ღირებულებაზე. ამდენად, ან ერთი, ან მეორე წინაპირობის არსებობის შემთხვევაში ნივთის შემადგენელი ნაწილი შეიძლება მივიჩნიოთ არსებითად. არსებითი შემადგენელი ნაწილის განსაზღვრისას გადამწყვეტია სამოქალაქო ბრუნვაში დამკვიდრებული შეხედულება ან ობიექტური დამკვირვებლის გონივრული განსჯა..“ (სუს №ას-263-2020, 06.11.2020წ. გადაწყვეტილება). „..ნივთის შემადგენელ ნაწილად უნდა ჩაითვალოს ის, რაც მიზნობრივადაა დაკავშირებული მასთან. ასევე საჭიროა, რომ ამ კავშირის შედეგები განვიხილოთ, როგორც ერთიანი ნივთი. როცა ნივთების კავშირით იქმნება ერთიანი ნივთი, მაშინ არ შეიძლება ვილაპარაკოთ სხვადასხვა ნივთზე ერთმანეთისაგან დამოუკიდებელი საკუთრების უფლებით“ (სუს №3კ-675-02, 22.11.2002წ. განჩინება). ინფორმაციული თვალსაზრისით საყურადღებოა ასევე სააპელაციო სასამართლოს მითითება გერმანიის სამოქალაქო კოდექსის ნორმაზე, რომელიც მიწის ნაკვეთის არსებითი შემადგენელი ნაწილის განმარტებას შეეხება. კერძოდ, §94.1 თანახმად, მიწის ნაკვეთის არსებით შემადგენელ ნაწილებს განეკუთვნება მიწასთან მყარად დაკავშირებული ნივთები: შენობა-ნაგებობები, ასევე მიწის ნაკვეთის მოსავალი მანამდე, სანამ იგი მიწასთან არის დაკავშირებული. თესლი ხდება მიწის ნაკვეთის არსებითი შემადგენელი ნაწილი დათესვის მომენტიდან, ხოლო მცენარე მისი დარგვის მომენტიდან.

საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ არსებითი შემადგენელი ნაწილის იურიდიული ბედი მთლიანად არის დაკავშირებული მთავარ ნივთთან და, როგორც წესი, იგი არ შეიძლება იყოს ცალკე უფლების ობიექტი. აქედან გამომდინარე, შეუძლებელია არსებითი შემადგენელი ნაწილის დამოუკიდებლად განკარგვა. იგი განიკარგება მთავარ ნივთთან ერთად და ეს არ არის დამოკიდებული ურთიერთობის მონაწილეთა ნებაზე. ამდენად, საქმეზე დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებებიდან და ზემოაღნიშნული ნორმების განმარტებიდან გამომდინარე, უსაფუძვლოა კასატორის მოსაზრება იმასთან დაკავშირებით, რომ ზ. გ-მა 16.06.2003წ. №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის საფუძველზე საკუთრების უფლება მოიპოვა მხოლოდ ვენახის ნარგაობაზე. საკასაციო პალატის მოსაზრებით, ზ. გ-ზე არსებული უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტაცია, მათი გაცემის მომენტისათვის, 72,2 ჰა სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთზე გაშენებულ ვენახზე საკუთრების უფლების მოპოვებასთან ერთად, უდავოდ გულისხმობდა შესაბამის მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების მოპოვებასაც. ვაზის ნარგაობა მიწასთან ერთად, გულისხმობდა ერთიან ნივთს და შეუძლებელი იყო სახელმწიფოს მხრიდან მისი პრივატიზაცია განცალკევებულად, მიწის ნაკვეთის გარეშე.

საკასაციო პალატა უსაფუძვლოდ მიიჩნევს კასატორის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა 16.06.2003წ. საკუთრების მოწმობის გაცემის დროს მოქმედი „ვაზისა და ღვინის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის „ა“ ქვეპუნქტი.

საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ 17.12.2002წ. აუქციონის ჩატარების დროს მოქმედი „ვაზისა და ღვინის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის ,,ა“ ქვეპუნქტის თანახმად, „ვენახი“ განმარტებული იყო, როგორც ვაზის ნარგაობა, ხოლო ამავე კანონის დღეს მოქმედი რედაქციის მე-3 მუხლის „ჟ“ ქვეპუნქტის თანახმად, „ვენახი“ არის მიწის ნაკვეთი ვაზის ნარგაობით. საკასაციო პალატა მართებულად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ სადავო პერიოდში მოქმედი კანონით „ვენახის“ განმარტება არ განაპირობებდა მისი ცალკე უფლების ობიექტად მიჩნევის შესაძლებლობას, რამდენადაც ვაზის ნარგაობა მიწის ნაკვეთის გარეშე შეუძლებელია წარმოადგენდეს ვენახს. ამასთანავე, დღეს მოქმედი რედაქციის ნორმით „ვენახის“ განმარტების შინაარსი ადასტურებს, რომ ვენახის არსებობა მიწის ნაკვეთის არსებობის გარეშე შეუძლებელია. სააპელაციო სასამართლომ სწორად აღნიშნა, რომ კანონმდებლობა, არცერთ ეტაპზე არ ითვალისწინებდა ვენახის, როგორც ცალკე უფლების ობიექტის რეგისტრაციის შესაძლებლობას, მით უფრო იმ პირობებში, როდესაც საჯარო რეესტრი ყოველთვის წარმოადგენდა უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეესტრს და გამოცალკევებას ანდა გადაადგილებას დაქვემდებარებულ ნივთთა აღრიცხვას არ ახორციელებდა.

ამდენად, საკასაციო პალატა მართებულად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ ზ. გ-ის მოთხოვნა №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... საკადასტრო კოდების ერთადერთ მესაკუთრედ მისი რეგისტრაციის თაობაზე საფუძვლიანია, რის გამოც ბათილად უნდა იქნეს ცნობილი სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.12.2017წ. №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №..., №... გადაწყვეტილებები და მოპასუხე სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს უნდა დაევალოს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემა, შესაბამის უძრავ ქონებაზე ზ. გ-ის ერთადერთ მესაკუთრედ აღრიცხვის თაობაზე.

საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ასკ-ის 32.4 მუხლის გამოყენების აუცილებელ წინაპირობას წარმოადგენს სასამართლოს მხრიდან საქმის გარემოებების გამოკვლევისა და სადავო საკითხის არსებითად გადაწყვეტის შეუძლებლობა. კონკრეტული გარემოებების გამოკვლევა და შეფასება შესაბამისი ადმინისტრაციული ორგანოს დისკრეციულ უფლებამოსილებას უნდა წარმოადგენდეს. „..საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილით მინიჭებულ უფლებამოსილებას სასამართლო იყენებს იმ შემთხვევაში, როცა სასამართლო წესით ვერ ხერხდება ფაქტობრივი გარემოებების დადგენა და შეფასება. მათი დადგენა მხოლოდ ადმინისტრაციულ ორგანოს შეუძლია მისთვის კანონით მინიჭებული უფლებამოსილებიდან გამომდინარე ან აღნიშნული საკითხი მის დისკრეციას განეკუთვნება. შესაბამისად, შეუძლებელი ხდება სასამართლოს მიერ სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მატერიალური კანონიერების შეფასება..“ (სუს 13.12.2018წ. №ბს-681-681(კ-18) გადაწყვეტილება).

საკასაციო პალატა მართებულად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის შესახებ მოთხოვნასთან მიმართებაში. საქმის მასალებით დადგენილად უნდა იქნეს მიჩნეული, რომ მითითებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემასთან დაკავშირებული ადმინისტრაციული წარმოებისას, საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ სრულყოფილად არ გამოიკვლია საქმის გარემოებები. ადმინისტრაციულ ორგანოს უნდა გამოეკვლია, რამდენად წარმოადგენდა №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებული მიწის ნაკვეთი იმ უძრავ ნივთს, რომელიც ზ. გ-მა 17.12.2002წ. ჩატარებულ აუქციონზე შეიძინა. ამასთანავე, საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს არ გამოუკვლევია, რამდენად მოიცავდა 06.06.2003 №17-82ა საკუთრების დამადასტურებელ მოწმობაში აღნიშნული 72,2ჰა მიწის ნაკვეთი №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებულ ფართობს. ასევე არ იქნა გამოკვლეული №... და №... საკადასტრო კოდებით რეგისტრირებული მიწის ნაკვეთების ადგილმდებარეობა.

გარდა ზემოაღნიშნულისა, საკასაციო პალატის მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ სწორად გადაწყვიტა, რომ ვინაიდან სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 29.01.2018წ. №... გადაწყვეტილება, ხოლო დანარჩენ ნაწილში სასარჩელო მოთხოვნები სრულად დაკმაყოფილდა, არსებობს ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 28.02.2018წ. №... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის საფუძველი.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს, მოცემულ საქმეს არ გააჩნია პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა. ამდენად, საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;

2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 30 დეკემბრის გადაწყვეტილება;

3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.




თავმჯდომარე: გ. გოგიაშვილი




მოსამართლეები: ქ. ცინცაძე




ნ. სხირტლაძე