საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით

საქმე №ბს-354(კ-22) 9 ივნისი, 2022 წელი
თბილისი
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობა:
გიორგი გოგიაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ქეთევან ცინცაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი (მოპასუხე) - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტო
მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) - ს. გ-ა
დავის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა, ქმედების განხორციელების დავალება
გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2021 წლის 21 ოქტომბრის განჩინება
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება

აღწერილობითი ნაწილი:

ს. გ-ამ 2019 წლის 13 აგვისტოს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს მიმართ და ამავე სააგენტოს 2019 წლის 3 მაისის №61-01191233549 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა, ასევე, მოსარჩელის მფლობელობაში არსებული ფართის (ქ. თბილისი, ...ი, ...ის ქუჩა №21-ის მიმდებარედ, ს/კ ...) გამრიცხველიანების შესახებ მოპასუხისთვის თანხმობის გაცემის დავალება მოითხოვა.
სარჩელის მიხედვით, ს. გ-ა არის იძულებით გადაადგილებული პირი - დევნილი, რომელიც არასრულწლოვან შვილთან - ნ. ი-თან ერთად ცხოვრობს ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს ბალანსზე რიცხულ, ქალაქ თბილისში, ...ში, ...ის ქუჩის №21-ის მიმდებარედ არსებულ ფართში. მოსარჩელის მითითებით, ვინაიდან ოჯახი არ არის კომუნალური მომსახურებით მოსარგებლე სუბიექტი (ელექტროენერგია და ბუნებრივი აირი), მან განცხადებით მიმართა ქონების მესაკუთრეს, რომელმაც მიზანშეუწონლობის საფუძვლით უარი განაცხადა მისთვის გამრიცხველიანებაზე თანხმობის გაცემაზე მაშინ, როცა მოსარჩელის მეზობლად მცხოვრები სხვა დევნილები გამრიცხველიანებული არიან და სარგებლობენ კომუნალური მომსახურებით. ისინი ასევე არ წარმოადგენენ ფართის მესაკუთრეებს.
აღნიშნულ გარემოებებზე მითითებით, მოსარჩელემ მოითხოვა სადავო აქტის ბათილად ცნობა და მოპასუხის დავალდებულება, გაეცა თანხმობა ოჯახის გამრიცხველიანებაზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2020 წლის 31 იანვრის გადაწყვეტილებით ს. გ-ას სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2019 წლის 3 მაისის №61-01191233549 გადაწყვეტილება და მოპასუხეს დაევალა, თანხმობა გაეცა ს. გ-ას მფლობელობაში არსებული ფართის გამრიცხველიანების შესახებ. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტომ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2021 წლის 21 ოქტომბრის განჩინებით ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა. შესაბამისად, უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2020 წლის 31 იანვრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2021 წლის 21 ოქტომბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტომ, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი მიუთითებს იმავე ფაქტობრივ და სამართლებრივ გარემოებებზე, რაზეც მიუთითებდა სააპელაციო სასამართლოში და დამატებით აღნიშნავს, რომ გასაჩივრებულ განჩინებაში გამოყენებულია ადამიანის ზოგადი უფლებების შესახებ საერთაშორისო და კონსტიტუციური სამართლის ნორმები, თუმცა, მასში არ არის მიმოხილული, ერთი მხრივ, დევნილთა პრობლემების (მათ შორის, საცხოვრებლით უზრუნველყოფის) გადაჭრის და მეორე მხრივ, მუნიციპალური ქონების მართვა-განკარგვის მარეგულირებელი კანონმდებლობა. განჩინებაში მითითებული არც ერთი კანონი თუ კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტი არ უშვებს და არც შეიძლება უშვებდეს დევნილის ან სოციალური პრობლემების მქონე ნებისმიერი სხვა პირის მიერ, საცხოვრებლით უზრუნველყოფის მიზნით, სახელმწიფო (მუნიციპალურ) საკუთრებაში არსებული უძრავი ქონების თვითნებურად დაკავებისა და შემდგომში მისი გამრიცხველიანების მოთხოვნის უფლებას. ს. გ-ას მიერ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებაში არსებული ფართის თვითნებურად დაკავების ფაქტი უდავო ფაქტობრივ გარემოებად არის მიჩნეული. მითითებულ შემთხვევაში, სასამართლოების მიერ მოსარჩელისათვის გამრიცხველიანებაზე თანხმობის გაცემის დავალება, არათუ ემსახურება მოსარჩელის აუცილებელი სოციალური საჭიროებებით უზრუნველყოფას, არამედ ირიბად, დასაშვებად მიიჩნევს საქართველოს კონსტიტუციითა და საერთაშორისო აქტებით გათვალისწინებული ჯანმრთელობისა და კეთილდღეობის შენარჩუნებისა და სოციალური თანასწორობის მიღწევის სახელით, აღნიშნულის მარეგულირებელი კანონმდებლობის გვერდის ავლით, მოქალაქეებმა თვითნებურად ხელყონ სახელმწიფო (მუნიციპალური) ქონება.
კასატორის მოსაზრებით, მოსარჩელეს, მიუხედავად მისი სოციალური სტატუსისა, მუნიციპალური ქონების დაკავებისა და მისი გამრიცხველიანების მოთხოვნის არანაირი სამართლებრივი საფუძველი არ გააჩნია. შესაბამისად, ქვედა ინსტანციის სასამართლთა მიერ მიღებული გადაწყვეტილებებით ირღვევა მუნიციპალიტეტის, როგორც მესაკუთრის კანონიერი უფლება/ინტერესი, თავისუფლად ფლობდეს და სარგებლობდეს ქონებით, არ დაუშვას სხვა პირთა მიერ ამ ქონებით სარგებლობა და განკარგოს იგი. კასატორი მიიჩნევს, რომ სააგენტომ, გამრიცხველიანებაზე თანხმობის გაცემის შესახებ ს. გ-ას განცხადებასთან დაკავშირებული წერილის მომზადებისას, დაიცვა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96.1. მუხლით გათვალისწინებული მოთხოვნები, გამოიკვლა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება და გადაწყვეტილება მიიღო ამ გარემოებათა შეფასებისა და ურთიერთშეჯერების საფუძველზე. ასეთ გარემოებას მუნიციპალური ქონების დაკავების უსაფუძვლობა წარმოადგენს და არა განმცხადებლის სოციალური სტატუსი.
ამდენად, კასატორს მიაჩნია, რომ გასაჩივრებული განჩინება არ არის საკმარისად დასაბუთებული, რაც მისი გაუქმებისა და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის საფუძველს ქმნის.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2022 წლის 8 აპრილის განჩინებით ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს საკასაციო საჩივარი, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.
სამოტივაციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს საკასაციო საჩივარი ვერ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები, ვინაიდან:
- არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი;
- არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების საფუძველი;
- სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს;
- საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით;
- კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით და საკასაციო საჩივარში მითითებული პოზიცია ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
შესაბამისად, საქმეზე არ იქმნება საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განსაზღვრული საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების წინაპირობა. ამასთან, საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გამოთქმულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
განსახილველ საქმეში მთავარ სადავო საკითხს ს. გ-ასთვის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ, მიზანშეუწონლობის საფუძვლით, ოჯახის გამრიცხველიანების შესახებ თანხმობის გაცემაზე უარის თქმის კანონიერების შეფასება წარმოადგენს.
საკასაციო სასამართლო, პირველ ყოვლისა, აღნიშნავს, რომ სამართლიანი სასამართლოს უფლება ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო, საქართველოს კონსტიტუციის მე-5 მუხლის შესაბამისად, აღნიშნავს, რომ მითითებული ნორმით გარანტირებულია სოციალური და სამართლებრივი სახელმწიფოს მიერ ადამიანის ჯანმრთელობასა და სოციალურ დაცვაზე, საარსებო მინიმუმითა და ღირსეული საცხოვრებლით უზრუნველყოფასა და ოჯახის კეთილდღეობის დაცვაზე ზრუნვა. სწორედ კონსტიტუციის პრინციპებიდან გამომდინარეობს სახელმწიფოს მხრიდან მისი მოქალაქეებისთვის სოციალური დაცვის გარანტიების უზრუნველყოფის ვალდებულება, რაც ასევე გათვალისწინებულია საერთაშორისო აქტებითაც. საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ „ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის“, „ევროპის სოციალური ქარტიის“, „ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული უფლებების შესახებ“ პაქტის (საქართველოსთან მიმართებით ძალაშია 1994 წლის 3 აგვისტოდან) შესაბამისი ნორმებით ასევე განმტკიცებულია ადამიანის ძირითადი უფლებების დაცვის გარანტიები, რაც გულისხმობს, სახელმწიფოში მცხოვრები ინდივიდების ცხოვრების შესაბამისი დონის უზრუნველყოფას, ადეკვატური საცხოვრებელი ადგილის ხელმისაწვდომობას, სხვა სოციალური გარანტიების შექმნას და ა.შ.
საკასაციო სასამართლო ასევე მიუთითებს „საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან იძულებით გადაადგილებულ პირთა - დევნილთა შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის თანახმად, დევნილის განსახლების, რეგისტრაციის, სოციალური და სხვა საკითხების გადაწყვეტას ორგანიზებას უწევს სამინისტრო სხვა სახელმწიფო დაწესებულებებთან ერთად, საქართველოს კანონმდებლობით მინიჭებული კომპეტენციის ფარგლებში. ამავე კანონის მე-20 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, დევნილის უფლებებს იცავენ სამინისტრო, სხვა სახელმწიფო დაწესებულებები და ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოები თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში. ამდენად, ცალსახაა, რომ დასახელებული სოციალური გარანტიების უზრუნველყოფა პირებისთვის, რომლებიც იძულებით არიან გადაადგილებული მათი მუდმივი საცხოვრებელი ადგილიდან და არ გააჩნიათ საცხოვრებელი ადგილი, არსებითი მნიშვნელობის მატარებელია და ასევე მნიშვნელოვანია სახელმწიფო ორგანოებისა და მუნიციპალიტეტების ჩართულობა მათ დაცვაში. საკასაციო სასამართლო დამატებით მიუთითებს, „ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსის“ 109.1. მუხლზე, რომლის თანახმად, მუნიციპალიტეტი ქონებაზე საკუთრების უფლების განხორციელებისას დამოუკიდებელია. ამ კოდექსის 110.1. მუხლის მიხედვით, მუნიციპალიტეტის ორგანოები ქონებრივ უფლებებს ახორციელებენ მუნიციპალიტეტის სახელით, ხოლო ამავე ნორმის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, მუნიციპალიტეტის ორგანოები მუნიციპალიტეტის საკუთრებაში არსებულ ქონებაზე ქონებრივ უფლებებს ახორციელებენ მოსახლეობის ინტერესების გათვალისწინებით, საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი წესით.
განსახილველ შემთხვევაში უდავოდ დადგენილია, რომ ს. გ-ა არის იძულებით გადაადგილებული პირი - დევნილი (დევნილი ოჯახი), რომელსაც თვითნებურად აქვს დაკავებული ქალაქ თბილისში, ...ში, ...ის ქუჩა №21-ის მიმდებარედ, №... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებულ უძრავ ნივთზე (მოქმედი მისამართი - ქალაქი თბილისი, ...ი, ...ის ქუჩა №23) განთავსებული ნაგებობა - კოტეჯი. აღნიშნული კოტეჯი საჯარო რეესტრში შენობა-ნაგებობის სახით რეგისტრირებული არ არის, თუმცა მასზე, როგორც სსიპ თვითმმართველი ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთის არსებით შემადგენელ ნაწილზე, ვრცელდება სსიპ თვითმმართველი ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრების უფლება და სწორედ ამიტომ, მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს, როგორც უძრავი ქონების მესაკუთრის უფლებამოსილებას წარმოადგენს მოსარჩელე ს. გ-ას აბონენტად რეგისტრაციაზე თანხმობის გაცემა.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ ოჯახის აბონენტად რეგისტრაციის წესებს განსაზღვრავს საქართველოს ენერგეტიკისა და წყალმომარაგების მარეგულირებელი ეროვნული კომისიის 2008 წლის 18 სექტემბრის №20 დადგენილებით დამტკიცებული „ელექტროენერგიის (სიმძლავრის) მიწოდებისა და მოხმარების წესები“, რომლის მე-4 მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, პირის მიერ უძრავი ქონებით დროებით სარგებლობისას, მას ამ უძრავი ქონების მესაკუთრის წერილობითი თანხმობის შემთხვევაში, უფლება აქვს მოითხოვოს აბონენტად რეგისტრაცია, ხოლო განაწილების ლიცენზიანტი ვალდებულია ამ მისამართზე დაარეგისტრიროს იგი აბონენტად.
საკასაციო პალატა მიუთითებს საქმის მასალებში წარმოდგენილ ქალაქ თბილისში, ...ში, ...ის ქუჩის №21-სა და მის მიმდებარედ განთავსებულ №2, №3, №4, №5, №6, №9 კოტეჯებში მცხოვრებ პირთა კომუნალური გადასახადების გადახდის დამადასტურებელ ქვითრებზე (ელექტროენერგია, დასუფთავება, წყალი, გაზი), რომლებითაც დასტურდება აღნიშნული პირების აბონენტად რეგისტრაციის ფაქტები. მოცემულ პირობებში, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო პალატის შეფასებას, რომ სადავოდ გამხდარი ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2019 წლის 3 მაისის №61-01191233549 გადაწყვეტილება არ შეიცავს დასაბუთებას, თუ რატომ მიიჩნია ადმინისტრაციულმა ორგანომ მიზანშეუწონლად ს. გ-ას აბონენტად რეგისტრაციაზე თანხმობის გაცემა, მით უფრო რომ „საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან იძულებით გადაადგილებულ პირთა - დევნილთა შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-20 მუხლის პირველი ნაწილის იმპერატიული დანაწესის მიხედვით, მუნიციპალიტეტებს ეკისრებათ, დევნილის უფლებების დაცვა თავისი კომპეტენციის ფარგლებში. იძულებით გადაადგილებული პირის - დევნილის (დევნილი ოჯახის) საცხოვრებელი პირობები შესაბამისობაში უნდა იყოს იმ მინიმალურ მოთხოვნებთან მაინც, რაც უზრუნველყოფს პირის ღირსეული არსებობის შესაძლებლობას და საფრთხეს არ შეუქმნის მისი და/ან მასთან მცხოვრები სხვა პირების სიცოცხლესა და ჯანმრთელობას, ამასთან სახელმწიფოს ეკისრება კანონისმიერი ვალდებულება დევნილი სათანადო საცხოვრებელით და დევნილის გრძელვადიანი საცხოვრებლით უზრუნველყოფისა. ამავდროულად, მეზობლად მცხოვრები დევნილების აბონენტებად რეგისტრაციის ფაქტის არსებობა გამორიცხავს ს. გ-ასთვის სააგენტოს მიერ გამრიცხველიანების თანხმობაზე უარის თქმის კანონიერებას. დასახელებულ გარემოებებზე დაყრდნობით, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ დასტურდება სადავო აქტის დაუსაბუთებლობა, რაც მისი ბათილად ცნობისა და სარჩელის დაკმაყოფილების სამართლებრივ წინაპირობას ქმნის.
საკასაციო სასამართლო დამატებით მიუთითებს „ბავშვის უფლებების შესახებ“ 1989 წლის 20 ნოემბრის კონვენციის მე-3 მუხლის პირველ და მეორე პუნქტებზე, რომელთა ნორმატიული შინაარსი სოციალური უზრუნველყოფის საკითხებზე მუშაობისას, მოცემულ შემთხვევაში ადმინისტრაციულ ორგანოს ავალდებულებს უპირველესი ყურადღება დაუთმოს ბავშვის ინტერესების დაცვის უკეთ უზრუნველყოფას. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ ვინაიდან კანონმდებლობა იცავს ბავშვის ინტერესებს, ბავშვის უფლებებს, მისი ინდივიდუალურობის შენარჩუნებას, არასრულწლოვანთან დაკავშირებული გადაწყვეტილებების მიღებისას გათვალისწინებული უნდა იქნეს არასრულწლოვნის საუკეთესო ინტერესები, მისი ასაკისა და განვითარების დონის შესაბამისად. მოცემულ შემთხვევაში, არასრულწლოვანის - ნ. ი-ის ინტერესები არ ყოფილა გათვალისწინებული ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე და ქვედა ინსტანციის სასამართლოთა მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.


სარეზოლუციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დაადგინა:


1. ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2021 წლის 21 ოქტომბრის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე გ. გოგიაშვილი



მოსამართლეები: ქ. ცინცაძე



ნ. სხირტლაძე