ბს-876(კ-20) 25 ნოემბერი, 2022წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: ქეთევან ცინცაძე, ბიძინა სტურუა

საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი - შპს „ ჭ...“

მოწინააღმდეგე მხარე - სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრი

მესამე პირი - საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრო

გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.04.2020წ. განჩინება

დავის საგანი - ავტოსატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრის (გაფართოების) აკრედიტაციის შესახებ ხელშეკრულების დადების და შემდგომი პროცედურების განხორციელების დავალდებულება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

შპს „ჭ...-მა“ 26.11.2018წ. სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხის სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის მიმართ. მოსარჩელემ მოითხოვა აკრედიტაციის ხელშეკრულების დადებისა და აკრედიტაციის პროცედურების ჩატარების თაობაზე მოპასუხის დავალდებულება.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ შპს „ჭ...“ არის აკრედიტირებული ინსპექტირების ორგანო. 30.08.2018წ. აკრედიტაციის ცენტრში წარადგინა განცხადება, რომელიც დარეგისტრირდა და მიენიჭა ნომერი 850. სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 03.10.2018წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის წესების და პროცედურების“ საკ 1.1 7.2 მუხლიდან გამომდინარე განცხადების რეგისტრაცია ნიშნავს, რომ განცხადება და თანდართული დოკუმენტები წარდგენილი იქნა წესებისა და პროცედურების შესაბამისად. აღნიშნულის საწინააღმდეგოდ მოპასუხემ კონკრეტული საფუძვლის მითითებისა და დასაბუთების გარეშე უარი თქვა აკრედიტაციის ხელშეკრულებისა გაფორმებასა და დამატებით სფეროში აკრედიტაციაზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 11.01.2019წ. განჩინებით სასკ-ის 16.1 მუხლის საფუძველზე საქმეში ჩაება საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრო.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 08.05.2019წ. გადაწყვეტილებით შპს „ჭ...-ის“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ „ნორმატიული აქტების შესახებ“ კანონის მე-7 მუხლი ადგენს ნორმატიულ აქტთა ურთიერთმიმართებას, პირველი პუნქტის თანახმად, საქართველოს ნორმატიული აქტები იყოფა საკანონმდებლო და კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტებად, რომლებიც ქმნიან საქართველოს კანონმდებლობას. მითითებული საკანონმდებლო აქტის მე-13 მუხლის მიხედვით, საქართველოს მინისტრის ბრძანება შეიძლება გამოიცეს მხოლოდ საქართველოს საკანონმდებლო აქტით, საქართველოს პრეზიდენტის ნორმატიული აქტითა და საქართველოს მთავრობის დადგენილებით განსაზღვრულ შემთხვევებსა და ფარგლებში. საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. №1-1/5 ბრძანებით ცვლილება იქნა შეტანილი „საჯარო სამართლის იურიდიული პირის – აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს – აკრედიტაციის ცენტრის დებულების დამტკიცების შესახებ“ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1–1/330 ბრძანებაში, რომლის №1 დანართით განისაზღვრა ავტოსატრანსპორტო საშუალების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრის აკრედიტაციისათვის დამატებითი პირობები. განსახილველ შემთხვევაში სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანო - აკრედიტაციის ცენტრის 13.07.2018წ. წერილის საფუძველზე დგინდება, რომ 09.11.2017წ. გაფორმდა ხელშეკრულება, რომლის საფუძველზე აკრედიტაციის ცენტრის წამყვანმა შემფასებელმა განახორციელა შპს „ჭ...-ის“ მიერ წარმოდგენილი დოკუმენტაციის ანალიზი. ჩატარებული შეფასების შედეგებიდან გამომდინარე აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის გადაწყვეტილებით 17.11.2017წ. შპს „ჭ...-ის“ ინსპექტირების ორგანოს მიენიჭა აკრედიტაცია განაცხადში მოცემული ავტოსატრანსპორტო საშუალებების კატეგორიების პერიოდულ ტექნიკურ ინსპექტირებაზე. 30.08.2018წ. შპს „ჭ...-ის“ მიერ სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანო - აკრედიტაციის ცენტრში წარდგენილ იქნა №850 განცხადება, რომლითაც მოთხოვნილ იქნა პერსონალის ინსპექტირების ორგანოების აკრედიტაციის სქემის თანახმად სსტ ისო/იეკ 17020:2012/2013 სტანდარტთან შესაბამისობაზე აკრედიტაციისთვის შესაბამისი პროცედურების გავლა. სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანო - აკრედიტაციის ცენტრის 01.10.2018წ. წერილით შპს „ჭ...-ს“ ეცნობა, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. ბრძანებით ცვლილებები შევიდა 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებულ აკრედიტაციის ცენტრის დებულებაში და დადგინდა დამატებითი პირობები ავტოსატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ჩამტარებელი ორგანოების მიმართ, რის გამო აკრედიტაციის ცენტრს არ აქვს უფლება, შპს „ჭ...-ის“ ინსპექტირების ორგანოს მიერ წარდგენილ განაცხადს მისცეს მსვლელობა. საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ შპს „ჭ...-მა“ აკრედიტაციის ცენტრს განცხადებით მიმართა 30.08.2018წ., ანუ მას შემდეგ, რაც საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. ბრძანებით ცვლილებები უკვე იყო შესული 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებულ აკრედიტაციის ცენტრის დებულებაში და დადგენილი იყო დამატებითი პირობები ავტოსატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ჩამტარებელი ორგანოების მიმართ. მოსარჩელემ განცხადებით პირდაპირ მიმართა აკრედიტაციის ცენტრს და მას არ წარუდგენია დამატებითი პირობებით გათვალისწინებული საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროსთან დადებული ხელშეკრულება, შესაბამისად მოპასუხეს არ ჰქონდა უფლება შპს „ჭ...-ის“ განცხადებისთვის მიეცა მსვლელობა.
საქალაქო სასამართლომ არ გაიზიარა მოსარჩელის არგუმენტაცია მისი უფლებების შეზღუდვის თაობაზე. მოსარჩელის ინტერესი მხოლოდ მაშინ არის დაცვის ღირსი, როდესაც ეს ინტერესი პატივსადებია და შესაბამისად, კანონით არის დაცული. მოპასუხისათვის აკრედიტაციის ხელშეკრულების დადებისა და აკრედიტაციის პროცედურების ჩატარების დავალდებულება წინააღმდეგობაში მოდის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მისთვის კანონით დაკისრებული უფლებამოსილების განხორციელებასთან, მატერიალურ სამართალთან და კანონის მიზნებთან. საქალაქო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 05.07.2018წ. (საქმე №ბს-389-389(კ-18)) განჩინებაზე და აღნიშნა, რომ უფლებისა თუ ხელშესახები კანონიერი ინტერესის მოსალოდნელი შელახვა უნდა იყოს არა ჰიპოთეტური, არამედ რეალური. თავის მხრივ, სასამართლო მოკლებულია შესაძლებლობას, მხარის არააბსტრაქტული, კონკრეტული მითითებების გარეშე დაადგინოს სუბიექტურ შეხედულებებთან დაკავშირებული უფლების დარღვევა. საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელემ სასკ-ის მე-17 და სსკ-ის 102-ე მუხლებით განსაზღვრული ვალდებულების შესაბამისად, ვერ უზრუნველყო იმ გარემოებების დამადასტურებელი მტკიცებულებების წარმოდგენა, რომელზეც ის ამყარებდა თავის სასარჩელო მოთხოვნას.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 08.05.2019წ.გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გასაჩივრდა შპს „ჭ...-ის“ მიერ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.04.2020წ. განჩინებით შპს „ჭ...-ის“ სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ, გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 08.05.2019წ. გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს. სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ არ გამოიყენა ის შესაძლებლობები და მექანიზმები, რაც კანონმდებლობით აქვს მინიჭებული, ფორმალურად მიუდგა სადავო საკითხს და დავის საგანი არსებითი განხილვის გარეშე დატოვა. სასკ-ის მე-4 და მე-19 მუხლების თანახმად, ადმინისტრაციული საქმის განხილვისას მხარეები სარგებლობენ თანაბარი შესაძლებლობებით, თუმცა სასამართლო უფლებამოსილია თავისი ინიციატივით მიიღოს გადაწყვეტილება დამატებითი ინფორმაციის ან მტკიცებულების წარმოსადგენად, სწორედ ადმინისტრაციული სამართალწარმოებისას, აქტიურ სასამართლოს გააჩნია ყველა ის საპროცესო მექანიზმი, რომელიც აუცილებელია საქმის სრულყოფილი და კომპლექსური განხილვისათვის. საქალაქო სასამართლომ საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევის გარეშე სამართლებრივი შეფასება მისცა სადავო საკითხს და მიიღო დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილება. სადავო საკითხის სწორად გადაწყვეტისათვის საქალაქო სასამართლოს უნდა დაედგინა შპს „ჭ...-ის“ მიერ წარდგენილი განცხადებით მოთხოვნილი საკითხი რამდენად იყო აკრედიტაციის საგანი, ასევე დაედგინა მოსარჩელის მიერ მოთხოვნილი ხელშეკრულების დადების დავალების საფუძვლის არსებობა. შპს „ჭ...“-ს გააჩნდა კანონიერი ინტერესი მისი განცხადების განხილვისათვის და მისი უფლების თუ კანონიერი ინტერესის მოსალოდნელი შელახვა იყო რეალური, თუმცა აღნიშნული პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ უსაფუძვლოდ არ იქნა გაზიარებული. სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ არსებობდა გადაწყვეტილების გაუქმების აბსოლუტური საფუძველი. სსკ-ის 385.2 მუხლის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს შეუძლია არ გადააგზავნოს საქმე ხელახალი განხილვისათვის და თავად გადაწყვიტოს იგი, თუმცა სააპელაციო პალატის მოსაზრებით ყოველთვის არაა შესაძლებელი საკითხის გადაწყვეტა სააპელაციო სასამართლოს მიერ, სწორედ ამიტომაცაა მითითებული ზემოაღნიშნულ ნორმაში შესაძლებლობის და არა ვალდებულების თაობაზე. სააპელაციო სასამართლო შეზღუდულია სააპელაციო მოთხოვნის ფარგლებით, განსხვავებით პირველი ინსტანციის მოთხოვნისაგან, რომელმაც ყველა სასარჩელო მოთხოვნაზე უნდა იმსჯელოს, ხოლო სააპელაციო სასამართლო მხოლოდ იმ მოთხოვნებზე მსჯელობს, რომელსაც მოსარჩელე არ ეთანხმება. ხსენებული ნორმა არ გულისხმობს იმას, რომ პირველი ინსტანციის ვალდებულება საქმის სრულყოფილად გამოკვლევის და გადაწყვეტილების სათანადოდ დასაბუთების შესახებ, შესაძლოა სრულად ჩანაცვლდეს სააპელაციო სასამართლოს, როგორც ფაქტების დადგენაზე პროცესუალურად ასევე უფლებამოსილი სასამართლოს მიერ. ამგვარი გაგება ეწინააღმდეგება ნორმის მიზანს, გადაწყვეტილების დასაბუთების ვალდებულებას და ინსტანციურობის პრინციპს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ზოგადად პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილების სრულებით დაუსაბუთებლობის შემთხვევაში, ეს ვალდებულება სისტემატიურად გადაინაცვლებს სააპელაციო სასამართლოზე, რაც ფორმალურს გახდის პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ მართლმსაჯულების განხორციელებას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.04.2020წ. განჩინება საკასაციო წესით გასაჩივრდა შპს „ჭ...-ის“ მიერ.
კასატორმა აღნიშნა, რომ საკასაციო საჩივარი დასაშვებია სსკ-ის 391.5 მუხლის „ა“ და „ბ“ ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული საფუძვლებით. ანალოგიურ საქმეზე თბილისის სააპელაციო სასამართლომ 29.01.2019წ. განჩინებაში აღნიშნა, რომ აკრედიტაციის ცენტრში განცხადების წარდგენით იწყება ადმინისტრაციული წარმოების პროცესი, რომლის ერთ-ერთი ეტაპია ხელშეკრულების გაფორმება და მის საფუძველზე შეფასების პროცედურების წარმართვა. გასაჩივრებული განჩინება აკრედიტაციის პროცესზე მსჯელობას საერთოდ არ შეიცავს. ავტოსატრანსპორტო საშუალებების ინსპექტირების ცენტრების აკრედიტაციის პროცესთან დაკავშირებით სასამართლო პრაქტიკა არ არის ჩამოყალიბებული.
კასატორმა აღნიშნა, რომ გასაჩივრებული განჩინება განსხვავდება ინციდენტურ კონტროლთან დაკავშირებით საკასაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი სტანდარტებისაგან. ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა ისე გამოიყენეს ნორმატიული აქტი სადავო საკითხთან მიმართებით, რომ არ გამოუკვლევიათ აღნიშნული ნორმატიული აქტის გამომცემის ორგანოს უფლებამოსილება ასეთი აქტის გამოცემაზე. სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა „საგზაო მოძრაობის შესახებ“ კანონი და პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსი, რომლის თანახმად აკრედიტაციის პროცედურების დადგენა არის მხოლოდ სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის კომპეტენცია. კასატორმა მიუთითა საკასაციო სასამართლოს განჩინებებზე (საქმე №ბს-964-960(კ-17), 21.11.2017წ., საქმე №ბს-815-807(კ-16), 25.05.2017წ., საქმე №ბს-854-836(კ-12), 10.10.2013წ., საქმე №ბს-403-398(კ-12), 13.02.2013წ., საქმე №ბს-654-626(2კ-08), 11.03.2009წ.) და აღნიშნა, რომ მითითებულ განჩინებებში, სსკ-ის 6.3 მუხლზე მითითებით, საქართველოს უზენაესი სასამართლო მსჯელობს ინციდენტურ კონტროლზე.სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპი გადმოსცემს კონსტიტუციის შესაბამისად მიღებული კანონებით სახელმწიფოს (აღმასრულებელი ხელისუფლების) შეზღუდვის, ხოლო კონსტიტუციით მთელი სახელმწიფო ხელისუფლების შეზღუდვის იდეას (საქმე №ბს-1020(კ-18), 12.09.2019წ. გადაწყვეტილება).
კასატორმა მიუთითა, რომ კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტი, რომელიც გამოიყენეს ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა, თბილისის საქალაქო სასამართლოს 05.02.2020წ. გადაწყვეტილებით არარა აქტად იქნა აღიარებული იმ საფუძვლით, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრო არ იყო ავტოსატრანსპორტო საშუალებების ინსპექტირების ცენტრების აკრედიტაციის მარეგულირებელი ნორმის მიღებაზე უფლებამოსილი ორგანო. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა ინციდენტური კონტროლი, რაც სსკ-ის 395.1 მუხლის „ბ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ საკასაციო საჩივრის დაშვების საფუძველს ქმნის.
კასატორმა აღნიშნა, რომ ინსპექტირების ცენტრების აკრედიტაცია კანონით განეკუთვნება მოპასუხის უფლებამოსილებას, შესაბამისად, შპს „ჭ...“ განცხადება წარმოშობდა ადმინისტრაციული ორგანოს ვალდებულებას დაეწყო და წარემართა ადმინისტრაციული წარმოების პროცედურები, შეეფასებინა საქმის გარემოებები და მიეღო საბოლოო გადაწყვეტილება. განსახილველ შემთხვევაში შპს „ჭ...-მა“ მოპასუხეს 30.08.2018წ. წარუდგინა განცხადება, რომელიც დარეგისტრირდა, შესაბამისად, ამ დროიდან დაიწყო ადმინისტრაციული წარმოება და მოპასუხეს წარმოეშვა კონსტიტუციითა და სზაკ-ით დაკისრებული ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების ვალდებულება. მოპასუხეს სზაკ-ით დადგენილ ვადაში დამატებითი დოკუმენტის წარმოდგენა არ მოუთხოვია, შესაბამისად, აკრედიტაციის ცენტრს ადმინისტრაციული წარმოება უნდა გაეგრძელებინა და მიეღო საბოლოო გადაწყვეტილება - აკრედიტაციის მინიჭების ან მინიჭებაზე უარის თქმის შესახებ. სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ ფაქტები დადგენილია და არ არის სადავო, შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლოს შეეძლო არსებითი საკითხის სამართლებრივი შეფასება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება. კასატორის მოსაზრებით განსახილველი დავის ფარგლებში შეფასებას საჭიროებს დაწყებული ადმინისტრაციული წარმოების გაგრძელების ვალდებულების არსებობა, სზაკ-ით ადმინისტრაციული წარმოებისთვის დადგენილი წესებისა და პირობებისაგან განსხვავებული წესებისა და პირობების კანონქვემდებარე აქტით დადგენის შესაძლებლობა, ასევე ადმინისტრაციული ორგანოსა და სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილების მიღებისას საკანონმდებლო აქტებისა თუ ამ საკანონმდებლო აქტებთან წინააღმდეგობაში მყოფი კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის გამოყენების მართებულობა.
შპს „ჭ...-ის“ საკასაციო საჩივარი დასაშვებად იქნა ცნობილი სასკ-ის 34.3 მუხლის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე და საკასაციო საჩივრის განხილვა დადგინდა მხარეთა დასწრების გარეშე.
სსიპ აკრედიტაციის ცენტრის ერთიანმა ეროვნულმა ორგანომ - აკრედიტაციის ცენტრმა 17.11.2022წ. საკასაციო სასამართლოში წარმოადგინა წერილობითი მოსაზრება. მოწინააღმდეგე მხარემ მიუთითა, რომ ინსპექტირების ორგანომ შპს „ჭ...-მა“ დამატებითი სფეროს აკრედიტიაზე განცხადებით აკრედიტაციის ცენტრს მიმართა 30.08.2018წ. (რეგ. №850) საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროსთან შესაბამისი ხელშეკრულების გაფორმების გარეშე. აღნიშნულის გამო შპს „ჭ...-ის“ განცხადებას არ მიეცა მსვლელობა. აკრედიტაციის ცენტრმა აღნიშნა, რომ არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებისა და სარჩელის დაკმაყოფილების სამართლებრივი საფუძველი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების და საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლის შედეგად თვლის, რომ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებულ განჩინებაში მითითებულია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ გადაწყვეტილება მიიღო სადავო საკითხზე არსებითი მსჯელობის გარეშე, შპს „ჭ...-ს“ გააჩნდა კანონიერი ინტერესი მისი განცხადების განხილვისათვის, მისი უფლებების თუ ხელშესახები კანონიერი ინტერესის მოსალოდნელი შელახვა იყო რეალური, თუმცა აღნიშნული არ იქნა უსაფუძვლოდ გაზიარებული პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ. სასკ-ის მე-4, მე-19 მუხლების შინაარსიდან გამომდინარე სააპელაციო სასამართლოს საკასაციო წესით გასაჩივრებულ განჩინებაში მითითებულია სასამართლოს ინიციატივით დამატებითი ინფორმაციის ან მტკიცებულებების გამოთხოვის შესაძლებლობაზე, სასამართლოს აქტივიზმის აუცილებლობაზე საქმის სრულყოფილი განხილვისათვის, სააპელაციო სასამართლოს შეზღუდულ ფუნქციებზე. იმის გათვალისწინებით, რომ მხარეები სადავოდ არ ხდიდნენ ფაქტობრივ გარემოებებს, ხოლო სააპელაციო სასამართლო არ უთითებს საქმეზე დასადგენ გარემოებებს, სააპელაციო სასამართლოს ზემოაღნიშნული მსჯელობა არ ადასტურებს პირველი ინსტანციის სასამართლოსათვის საქმის დაბრუნების საფუძველს. სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია საკითხზე, რომელსაც აყენებდა აპელანტი, კერძოდ, იმაზე თუ რამდენად იყო შესაძლებელი აკრედიტაციის დამატებითი პირობების დადგენა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის მიერ, რამდენად გამომდინარეობდა აღნიშნული საკანონმდებლო აქტებისაგან („საგზაო მოძრაობის შესახებ“ კანონი, პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსი). სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია კანონსა და კანონქვემდებარე აქტს (საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანება) შორის კოლიზიის არსებობაზე, ასეთის არსებობის შემთხვევაში მის დასაძლევად ინციდენტური კონტროლის გამოყენებაზე.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ ზოგადად აკრედიტაცია გულისხმობს სახელმწიფოს მიერ სხვადასხვა სახის სუბიექტებისთვის კონკრეტული საქმიანობის სფეროში გარკვეული უფლებამოსილებების მინიჭებას (აღიარებას, დადასტურებას). მოქმედი კანონმდებლობით აკრედიტაცია განმარტებულია, როგორც ოფიციალური საექსპერტო შეფასება, რომლის საფუძველზე სსიპ − აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანო − აკრედიტაციის ცენტრი აკრედიტაციის მოწმობის გაცემით ოფიციალურად აღიარებს შესაბამისობის შემფასებელი პირის კომპეტენტურობას შესაბამისობის შეფასების სფეროში განსაზღვრული (სპეციფიკური) საქმიანობის განხორციელებისთვის, აკრედიტაციის ეროვნული სისტემა ემყარება ერთიან წესებსა და პრინციპებს, აკრედიტაციის ცენტრი ახორციელებს სხვადასხვა ტიპის ლაბორატორიების, სერტიფიკაციის ორგანოების, ინსპექტირების ორგანოების (მათ შორის, ავტოსატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრების, დაკანონებული გაზომვის საშუალებების დამამოწმებელი პირის) აკრედიტაციას, როგორც საქართველოში, ისე მის ფარგლების გარეთ, დაინტერესებული მხარის მოთხოვნის საფუძველზე (პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 96.1, 96.4 მუხ.). აკრედიტაცია არის ოფიციალური საექსპერტო შეფასება, აკრედიტაციის ცენტრი აკრედიტაციის მოწმობის გამოცემით ოფიციალურად აღიარებს შესაბამისობის შემფასებელი პირის კომპეტენტურობას შესაბამისობის შეფასების სფეროში განსაზღვრული (სპეციფიკური) საქმიანობის განხორციელებისთვის (განცხადებით მიმართვის დროს მოქმედი აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 31.12.2012წ. №07 ბრძანებით დამტკიცებული საკ 1.1:2012 - „აკრედიტაციის სქემები და პროცედურები“, 1.2 მუხ.), დამოუკიდებლობას და მიუკერძოებლობას შესაბამისობის შეფასების სფეროში განსაზღვრული საქმიანობის განხორციელებისათვის (ამჟამად მოქმედი აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული საკ 1.1:2020 - „აკრედიტაციის საერთო წესები და პროცედურები“, მე-2 მუხ., 1-ელი პ., „ა“ ქვ.პ.). აკრედიტაციის პროცედურა მდებარეობს განმცხადებლის და სახელმწიფოს ინტერესების გადაკვეთის მიჯნაზე, აკრედიტაციის ინსტიტუტი არის აკრედიტაციასთან დაკავშირებით წარმოქმნილ ურთიერთობებზე სახელმწიფოს ზემოქმედების ერთ-ერთი საშუალება, რაც თავის მხრივ იძლევა მისი სახელმწიფო კონტროლის ფორმად განხილვის საშუალებას. როგორც წესი ლიცენზიისგან განსხვავებით, რაც გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ პირისთვის განსაზღვრული საქმიანობის განხორციელების უფლებამოსილების მინიჭებას, აკრედიტაცია ასევე მოიცავს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ კონკრეტულ სფეროში სუბიექტის კვალიფიკაციის დადასტურებას, ამასთანავე აკრედიტაცია უმეტესად არის სახელმწიფო ორგანოს მიერ სუბიექტის განსაკუთრებული უფლებამოსილების აღიარების (დადასტურების) პროცედურა, თავისი ბუნებით აკრედიტაცია არის სახელმწიფო რეგულირების განსაკუთრებული ფორმა, რომლის ფარგლებში სპეციალურად უფლებამოსილი ორგანო აღჭურავს გარკვეულ სუბიექტს განსაკუთრებული უფლებამოსილებით. აკრედიტაცია, როგორც ადმინისტრაციული სამართლის დამოუკიდებელი ინსტიტუტი გულისხმობს ნორმატიულ-სამართლებრივი რეგულირების მექანიზმს, რომელიც აწესრიგებს ურთიერთობებს ერთის მხრივ სახელმწიფო ორგანოს, ხოლო მეორეს მხრივ განსაკუთრებული უფლებამოსილების მიღების მქონე სუბიექტს შორის. აკრედიტაციის პროცედურის გავლის შედეგად აკრედიტაციის ცენტრის მიერ აკრედიტაციის მოწმობის გაცემა ნიშნავს შესაბამისობის შემფასებელი პირის კომპეტენტურობის, დამოუკიდებლობისა და მიუკერძოებლობის ოფიციალურად აღიარებას შეფასების სფეროში განსაზღვრული (სპეციფიკური) საქმიანობის განსახორციელებლად, შესაბამისად, როგორც პირველადი აკრედიტაციისას, ასევე მისი გაფართოებისას აკრედიტაციის ცენტრი ახდენს აკრედიტაციის მაძიებელი პირის კომპეტენტურობის შეფასებას. აკრედიტაციის ცენტრის მიერ კომპტენტურობის შეფასების ეტაპებს განსაზღვრავდა აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 31.12.2012წ. №07 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის სქემებისა და საერთო პროცედურების“ (საკ 1.1:2012) 4.2 მუხლი.
აკრედიტაციის ცენტრი შექმნა აკრედიტაციის სფეროში საქმიანობის ორგანიზებისა და განხორციელების მიზნით, რომელიც სახელმწიფო კონტროლით დამოუკიდებლად ახორციელებს თავის საქმიანობას (საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებული „სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის დებულების“ 1.1 მუხ.). სხვადასხვა ტიპის შესაბამისობის შემფასებელ პირთა აკრედიტაცია ხორციელდება აკრედიტაციის ცენტრის მიერ მიღებული იმ წესებისა და პროცედურების საფუძველზე, რომლებიც ეფუძნება შესაბამის, აკრედიტაციის სფეროში საერთაშორისოდ აღიარებული ორგანიზაციების მიერ მიღებულ სტანდარტებსა და სახელმძღვანელო დოკუმენტებს. აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორი საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად, თავისი კომპეტენციის ფარგლებში, კანონის მიზნების განსახორციელებლად გამოსცემს ნორმატიულ აქტებს – ბრძანებებს და ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს − განკარგულებებს (პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 97.1, 99.3 მუხ.). აკრედიტაციის ცენტრი შეიმუშავებს აკრედიტაციის წესებს და პროცედურებს (საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებული „სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის დებულების“ მე-2 მუხ., „მ“ ქვ.პ., მე-3 მუხ. მე-4 პ. „გ“ ქვ.პ.). მოსარჩელის მიერ აკრედიტაციის ცენტრში განცხადების წარდგენის დროისთვის მოქმედებდა სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 31.12.2012წ. №07 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის სისტემის წესები და პროცედურები“ (ძალადაკარგულია სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 03.10.2018წ. №01-1 ბრძანებით). ზოგადად, წესსა და პროცედურაში მოიაზრება დადგენილ ქცევათა ერთობლიობა პირის მიერ მისი უფლებების რეალიზაციისა და მისთვის მოვალეობების დაკისრების მიზნით. საერთო წესის მიხედვით პროცედურა გულისხმობს საკითხის მსვლელობის და განხილვის წესს, უფლება-მოვალეობათა რეალიზაციისათვის თანმიმდევრულ წესრიგს. არსებობს პროცედურის შემოღების განსხვავებული საშუალებები (კანონი, რეგლამენტი, წესი, ინსტრუქცია და სხვ.). სზაკ-ით დადგენილი ზოგადი პროცედურები გამოიყენება სპეციალური მოწესრიგების არარსებობის შემთხვევაში. მოცემულ შემთხვევაში სახეზეა პროცედურის სპეციალური მოწესრიგება, რაც ქმნის აკრედიტაციის მიმართ სპეციალურად დადგენილი წესის გამოყენების საფუძველს.
საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებული „სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის“ დებულებაში 08.01.2018წ. №1-1/5 ბრძანებით შეტანილი დამატებების შედეგად დებულებას დაემატა 21 მუხლი, რომლის თანახმად „ტექნიკური რეგლამენტის - „ავტოსატრანსპორტო საშუალების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრების შენობა-ნაგებობების, აღჭურვილობისა და პერსონალის ტექნიკური კვალიფიკაციის მიმართ მოთხოვნების“ დამტკიცების თაობაზე“ 01.12. 2017წ. №511 დადგენილებით გათვალისწინებული ავტოსატრანსპორტო საშუალების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრის აკრედიტაციის დამატებითი პირობები განისაზღვრა დებულების №1 დანართით (დებულების 21 მუხლი და №1 დანართი გაუქმებულია საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 03.02.2021წ. №1-1/27 ბრძანებით). საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. №1-1/5 ბრძანებით დამტკიცდა აგრეთვე სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის დებულების დანართი №1, რომლითაც დადგინდა ავტოსატრანსპორტო საშუალების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრის აკრედიტაციის დამატებითი პირობები. ამ დანართით განისაზღვრა, რომ ინსპექტირების ცენტრის აკრედიტაციისთვის დამატებითი პირობების დადგენას, შესარჩევი პროცესის წარმართვას და გამარჯვებულ(ებ)ის გამოვლენას ახორციელებდა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრო, ამავე დებულებით დადგენილი წესით. აღნიშნული დანართი ასევე აწესრიგებდა ერთმანეთისგან შინაარსობრივად განსხვავებულ საკითხებს: განსაზღვრავდა აკრედიტაციის მიღების წესებს და ვადებს, ადგენდა შესარჩევი პროცესის წარმართვასა და გამარჯვებულის გამოვლენაზე პასუხისმგებელ ორგანოს, შერჩევის პროცესში მონაწილეობის პირობებს, ხელშეკრულების ხელმოწერის საფასურს და სხვ.. საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს აგრეთვე იმ გარემოებაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს განჩინების მიღების შემდეგ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 03.02.2021წ. №1-1/27 ბრძანებით ცვლილება იქნა შეტანილი 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებულ აკრედიტაციის ცენტრის დებულებაში, ამოღებულ იქნა დებულების 21 მუხლი და დებულების №1 დანართი. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ ინსპექტირების ორგანომ - შპს „ჭ...-მა“ 30.08.2018წ. განცხადებით მიმართა აკრედიტაციის ცენტრს დამატებით სფეროში აკრედიტაციის მოთხოვნით, ამდენად, კასატორმა აკრედიტაციის ცენტრში განცხადება აკრედიტაციის ცენტრის დებულების №1 დანართის მოქმედების პერიოდში წარადგინა, განცხადებას მსვლელობა არ მიეცა №1 დანართით გათვალისწინებული დამატებითი პირობებისადმი მისი შეუსაბამობის გამო, თუმცა განსახილველი დავის მიმდინარეობისას შეიცვალა აღნიშნული საკითხის ნორმატიული მოწესრიგება, კერძოდ, დებულების №1 დანართით გათვალისწინებული აკრედიტაციის დამატებითი პირობები გაუქმდა და დღეის მდგომარეობით აღარ მოქმედებს. განსახილველ საქმეზე აღნიშნული გარემოება განაპირობებს იმ სამართლებრივი შედეგების შეცვლას, რაც იმ დროს მოქმედი კანონმდებლობის საფუძველზე წარმოიშვა. საქმეზე დადგენილად არის ცნობილი, რომ მოსარჩელეს (კასატორს) აკრედიტაციის ხელშეკრულების და ზოგადად აკრედიტაციასთან დაკავშირებული პროცედურების განხორციელებაზე, შპს „ჭ...-ის“ განცხადების განხილვაზე უარი ეთქვა სწორედ იმ საფუძვლით, რომ დაცული არ იყო აკრედიტაციის ცენტრის დებულების №1 დანართით გათვალისწინებული პირობა, რაც მდგომარეობდა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროსთან ხელშეკრულების გაფორმებაში. როგორც წესი, სამართლებრივი ნორმის ცვლილება/გაუქმება გავლენას არ ახდენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერებაზე, თუ ეს უკანასკნელი გამოცემული იქნა ამ ნორმის ცვლილებამდე/გაუქმებამდე, გარდა გამონაკლისი შემთხვევებისა, მაგ. საჯარიმო სანქციის შეფარდების მართლზომიერების შეფასებისას (იხ. სუსგ 18.01.2018წ. საქმე №380-375(2კ-16)). საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ განსახილველ შემთხვევაში დავის საგანს არ შეადგენს არც ინდივიდუალური ადმინისტრაციული აქტის და არც ნორმატიული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერება (საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. №1-1/5 ბრძანებით დამტკიცებული №1 დანართი, რომლითაც დადგინდა აკრედიტაციის დამატებითი პირობები ცალკე სასამართლო დავის საგანს შეადგენს), მოცემულ შემთხვევაში დავა ეხება ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადების დავალდებულებას და ადმინისტრაციული ორგანოსთვის ადმინისტრაციული წარმოების გაგრძელების დავალებას. ვინაიდან დღეის მდგომარეობით ზემოთ მითითებული ნორმატიული მოწესრიგება არ არსებობს (გაუქმდა დანართი №1), სასარჩელო მოთხოვნის მართლზომიერება უნდა შემოწმდეს არა აკრედიტაციის ცენტრის დებულების №1 დანართთან შესაბამისობის თვალსაზრისით, არამედ ამჟამად მოქმედი აკრედიტაციის წესებისა და პროცედურების გათვალისწინებით. აკრედიტაციის პროცესში განმცხადებელი არის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ კონკრეტული მოქმედებების განხორციელებაში, აგრეთვე საბოლოო ჯამში აკრედიტაციის მინიჭების შესახებ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაში დაინტერესებული პირი. იმის გათვალისწინებით, რომ ნორმატიული აქტი სამართალურთიერთობებს აწესრიგებს მისი ძალაში შესვლის მომენტიდან, ამასთანავე დავის განხილვის პროცესში გაუქმდა აკრედიტაციის დამატებითი პირობები, რომლებთანაც განცხადების შეუსაბამობის გამო აკრედიტაციის პროცედურები არ განხორციელდა, რაც აუმჯობესებს მოსარჩელის მდგომარეობას, აგრეთვე იმის მხედველობაში მიღებით, რომ განსახილველი სამართალურთიერობა კასატორის მიერ სადავოდ არის გამხდარი და შესაბამისად არ დასრულებულა, მოსარჩელისთვის საბოლოო შედეგს კი იწვევს სასამართლოს გადაწყვეტილება, ხოლო სადავო საკითხის გადაწყვეტის დრო მოიცავს არა მხოლოდ ორგანოს მიერ მისი გამოყენების მომენტს, არამედ აგრეთვე ზემდგომი ორგანოების ან სასამართლოს მიერ საკითხის გადაწყვეტის პერიოდს, ამასთანავე პროცედურული ნორმების არაპირდაპირი უკუქცევითი ანუ რეტროსპექტრიული ძალის გათვალისწინებით (საკითხი იხილება მისი განხილვის დროს მოქმედი პროცედურის მიხედვით), შესაძლებლად უნდა ჩაითვალოს სადავო სამართალურთიერთობის მიმართ საკანონმდებლო ცვლილების შემდგომი სამართლებრივი რეჟიმის გამოყენება.
საკასაციო საჩივრის მნიშვნელოვანი ნაწილი ეხება სააპელაციო სასამართლოს მიერ სადავო სამართალურთიერთობის შეფასებისას ინციდენტური კონტროლის გამოუყენებლობას. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ დავის გადაწყვეტა შესაძლებელია უკავშირდებოდეს ნორმებს შორის კოლიზიის გადაჭრას, სადავო სამართალურთიერთობის მიმართ სათანადო ნორმატიული აქტის გამოყენების და სხვა, საწინააღმდეგო, კოლიზიაში მყოფი ნორმატიული აქტის გამოყენებაზე უარის თქმის საკითხის გადაწყვეტას. სასამართლოს მიერ დავის გადაწყვეტისას სასამართლო უფლებამოსილია ნაკლები იურიდიული ძალის მქონე ნორმატიული აქტის იერარქიულად უფრო მაღალი დონის ნორმატიული აქტისადმი შესაბამისობის საკითხი გადაწყვიტოს კონკრეტულ საქმესთან დაკავშირებით და ასეთი შეუსაბამობის დადგენის შემთხვევაში უარი თქვას ნორმატიული აქტის გამოყენებაზე, მისი ფორმალური გაუქმების გარეშე (ინციდენტური კონტროლი). ამასთანავე, ის ნორმატიული აქტი, რომელიც შეუსაბამობის გამო არ იქნა გამოყენებული სასამართლოს მიერ, ავტომატურად არ კარგავს ძალას და აგრძელებს მოქმედებას. სსკ-ის მე-6 მუხლის მე-3 ნაწილის დანაწესის თანახმად, თუ საქმის განმხილველი სასამართლოს აზრით კანონს არ შეესაბამება კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტი, სასამართლო გამოიტანს გადაწყვეტილებას კანონის მიხედვით (იხ. სუს 25.05.2017წ. გადაწყვეტილება, საქმე №ბს-815-807(კ-16)). მოცემულ შემთხვევაში დგინდება, რომ ადმინისტრაციული სასამართლოწარმოების პერიოდში შეიცვალა ნორმატიული მოწესრიგება, კერძოდ, კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის ის ნაწილი (საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებული „სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის დებულების“ №1 დანართი), რომელიც კასატორს მიაჩნია შეუსაბამოდ იერარქიულად უფრო მაღლა მდგომ ნორმატიულ აქტებთან („საგზაო მოძრაობის შესახებ“ კანონთან და პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსთან), აღარ მოქმედებს, შესაბამისად, მოცემულ საქმეზე სასარჩელო მოთხოვნის (ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადების დავალების, ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების) საფუძვლიანობის განმსაზღვრელი ხსენებული კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის მითითებული ნაწილი ვერ იქნება. ამდენად, მოცემული დავის გადაწყვეტა საკასაციო ინსტანციის ეტაპზე არ საჭიროებს სასამართლოს მიერ ინციდენტური კონტროლის გამოყენებას. ამასთანავე, კასატორის მითითება თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 05.02.2020წ. გადაწყვეტილებაზე, რომლითაც არარად იქნა აღიარებული საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებული სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის დებულების 21 მუხლი და დანართი №1, არ არის რელევანტური, ვინაიდან ხსენებული სასამართლოს აქტი გასაჩივრებულია და მოცემული პერიოდისათვის არ არის შესული კანონიერ ძალაში. განსახილველ საქმეზე მისაღებ გადაწყვეტილებაზე გავლენას ვერ იქონიებს აკრედიტაციის დამატებითი პირობების დადგენის ნაწილში საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს მიერ კანონმდებლობით მინიჭებული უფლებამოსილების ფარგლების გაცდენის შესახებ ხსენებული სასამართლოს გადაწყვეტილებით დადგენილი გარემოება, ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში სასარჩელო მოთხოვნის საფუძვლიანობა, კერძოდ, ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადების, ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების დავალდებულება ამ ეტაპზე აღარ საჭიროებს მითითებულ კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის ნაწილთან (აკრედიტაციის ცენტრის დებულების №1 დანართთან) შესაბამისობის შეფასებას.
27.06.2014წ. ხელმოწერილი „ერთის მხრივ, საქართველოსა და მეორეს მხრივ, ევროკავშირს და ევროპის ატომური ენერგიის გაერთიანებას და მათ წევრ სახელმწიფოებს შორის“ ი სტრატეგიების განვითარებას საგზაო ტრასნპორტის სფეროში, ასოცირების შეთანხმების დანართებში განსაზღვრული საერთაშორისო სტანდარტების შესაბამისად (293-ე (b) მუხ.). საქართველომ იკისრა ვალდებულება მოეხდინა ეროვნული კანონმდებლობის დაახლოება ასოცირების შეთანხმების XXIV და XV-D დანართებში მითითებულ ევროკავშირის საკანონმდებლო აქტებთან და საერთაშორისო-სამართლებრივ ინსტრუმენტებთან, ამავე დანართების შესაბამისად (296-ე მუხ.). ასოცირების შეთანხმების დანართი XXIV მოიცავს საგზაო ტრანსპორტთან დაკავშირებულ საკითხებს, მათ შორის გათვალისწინებულია 06.05.2009წ. ევროპარლამენტისა და ევროკავშირის საბჭოს 2009/40/EC დირექტივა „ძრავიანი სატრანსპორტო საშუალებებისა და მათი მისაბმელების საგზაო მოძრაობისთვის გამოსადეგი ტესტების შესახებ“, ამასთანავე ასოცირების შეთანხმებით განისაზღვრა, რომ ამ დირექტივის დებულებები ავტობუსებისა და სატვირთო მანქანებისთვის უნდა შესრულდეს წინამდებარე შეთანხმების ძალაში შესვლიდან ორი წლის განმავლობაში, ხოლო სხვა კატეგორიის სატრანსპორტო საშუალებებისათვის შეთანხმების ძალაში შესვლიდან ოთხი წლის განმავლობაში. 2009/40/EC დირექტივა გაუქმდა „ავტოსატრანსპორტო საშუალებებისა და მათი მისაბმელების პერიოდული ტექნიკურის შემოწმების შესახებ“ 03.04.2014წ. ევროპარლამენტისა და ევროკავშირის საბჭოს 2014/45/EU დირექტივით (2009/40/EC დირექტივამ ძალა დაკარგა 2018 წლის 20 მაისიდან), რომლითაც დადგინდა სატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური შემოწმების მინიმალური მოთხოვნები, ტესტირების ცენტრების მიერ სატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული შემოწმების, ტესტირების ცენტრებისთვის წევრი სახელმწიფოს მიერ უფლებამოსილების მინიჭების და შემდგომი კონტროლის ვალდებულება, ასევე ამ დირექტივის შესასრულებლად წევრი სახელმწიფოს მიერ შესაბამისი ნორმატიული აქტების მიღების ვალდებულება. ასოცირების შეთანხმების საფუძველზე მიღებული საქართველოს მთავრობის 01.12.2017წ. №510 და №511 დადგენილებებით დამტკიცდა ტექნიკური რეგლამენტები „ავტოსატრანსპორტო საშუალებებისა და მათი მისაბმელების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების შესახებ“ და „ავტოსატრანსპორტო საშუალების პერიოდულ ტექნიკური ინსპექტირების ცენტრების შენობა-ნაგებობების, აღჭურვილობის და პერსონალის ტექნიკური კვალიფიკაციის მიმართ მოთხოვნების შესახებ“. პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირება, უპირველეს ყოვლისა, ემსახურება ეკოლოგიურად სუფთა, ეფექტიანი და უსაფრთხო სატრანსპორტო სისტემის განვითარებას. პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირება არის ტექნიკური ოპერაციების და პროცედურების ერთობლიობა, რომლის მეშვეობით დაწესებული პერიოდულობით დგინდება ავტოსატრანსპორტო საშუალების მოძრაობის უსაფრთხოების ძირითადი ელემენტების ტექნიკური მდგომარეობა და ატმოსფერულ ჰაერში გაფრქვეულ გამონაბოლქვში მავნე ნივთიერებათა შემადგენლობა. საქართველოს ტერიტორიაზე ექსპლუატაციაში არსებული და საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი წესით რეგისტრირებული ავტოსატრანსპორტო საშუალება ექვემდებარება პერიოდულ ტექნიკურ ინსპექტირებას სსიპ − აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს – აკრედიტაციის ცენტრის მიერ შესაბამის სფეროში აკრედიტებულ ინსპექტირების ცენტრებში. ინსპექტირების ცენტრების აკრედიტაცია ხორციელდება აკრედიტაციის ცენტრის მიერ დამტკიცებული აკრედიტაციის სისტემის წესებისა და პროცედურების შესაბამისად („საგზაო მოძრაობის შესახებ“ კანონის 5.6, 11.1 და 11.3 მუხ.). მოსარჩელის მიერ აკრედიტაციის ცენტრში განცხადების წარდგენის დროისთვის მოქმედი კანონმდებლობის მიხედვით აკრედიტაციის მაძიებელი პირი აკრედიტაციისთვის განცხადებით მიმართავდა აკრედიტაციის ცენტრს თანდართულ დოკუმენტებთან ერთად. თუ განცხადებაზე თანდართული დოკუმენტების კომპლექტი იყო აკრედიტაციის ცენტრის შესაბამისი წესებისა და პროცედურების თანახმად სრულად წარდგენილი, განმცხადებლის მიერ აკრედიტაციაზე წარდგენილი დოკუმენტი მიიღებოდა და რეგისტრირდებოდა აკრედიტაციის ცენტრის ადმინისტრაციულ სამსახურში („წესებისა და პროცედურების“ მე-5 მუხ.). მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელე ითხოვს მოპასუხისთვის ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადების დავალდებულებას, ხელშეკრულების დადების შემდეგ ადმინისტრაციული ორგანოსთვის არსებული პროცედურების ჩატარების დავალებას, ამასთანავე საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ მანამდელი და ამჟამად მოქმედი წესის თანახმად განცხადების რეგისტრაციის შემდეგ, ხელშეკრულების დადებამდე აკრედიტაციის ცენტრი ატარებდა აკრედიტაციის პროცედურით გათვალისწინებულ მოქმედებებს. განცხადების შეტანის პერიოდში მოქმედი აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 31.12.2012წ. №07 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის სქემების და საერთო პროცედურების“ (საკ 1.1:2012) 6.1 მუხლის თანახმად, განცხადების რეგისტრაციის შემდეგ აკრედიტაციის ცენტრი ადგენს: ა) განაცხადის აკრედიტაციის საგნისადმი კუთვნილებას; ბ) კანონმდებლობასა და დადგენილ მოთხოვნებთან განაცხადის შესაბამისობას. ამჟამად მოქმედი სსიპ „აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის“ გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის საერთო წესებისა და პროცედურების“ (საკ 1.1:2020) მე-5 მუხლის შესაბამისად, აკრედიტაციის შესახებ განაცხადის რეგისტრაციის შემდეგ აკრედიტაციის ცენტრი პირველ რიგში ადგენს: ა) განაცხადის აკრედიტაციის საგნისადმი კუთვნილებას; ბ) საქართველოს კანონმდებლობასთან, აკრედიტაციის სქემასთან და აკრედიტაციის წესებითა და პროცედურებით განსაზღვრულ მოთხოვნებთან წარდგენილი განაცხადის შესაბამისობას. თუ განაცხადი არ აკმაყოფილებს აღნიშნულ პირობებს, აკრედიტაციის ცენტრი არ ატარებს აკრედიტაციის პროცესით გათვალისწინებულ შემდგომ პროცედურებს და განაცხადის განხილვაზე დასაბუთებულ უარს აცნობებს განმცხადებელს დადგენილ ვადაში (მე-5 მუხ. მე-2 პ.), მითითებულ პირობებთან განაცხადის დაკმაყოფილების შემთხვევაში აკრედიტაციის ცენტრი ატარებს აკრედიტაციის პროცესით გათვალისწინებულ შემდგომ პროცედურებს და აკრედიტაციის ცენტრსა და განმცხადებელს შორის ფორმდება „შეთანმება აკრედიტაციაზე“ და შესაბამისი ხელშეკრულება. განაცხადის განმხილველი ჯგუფის ხელმძღვანელის კოორდინაციით ცენტრის შემფასებელი ჯგუფი ახორციელებს განაცხადის განხილვას, დოკუმენტების ანალიზს ისეთი კრიტერიუმების მიხედვით, როგორიცაა აკრედიტაციის საგანთან განაცხადის კუთვნილება, გამოყენებული სქემის შესაბამისობა აკრედიტაციის სქემასთან და სხვ. (მე-5 მუხ. მე-9 პ.).
საქმის მასალებით დასტურდება და დავას არ იწვევს, რომ აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 17.11.2017წ. გადაწყვეტილებით შპს „ჭ...-ს“ მიენიჭა აკრედიტაცია (GAC-1B-0135) განცხადებაში მოცემული ავტოსატრანსპორტო საშუალებების კატეგორიების პერიოდულ ტექნიკურ ინსპექტირებაზე. შპს „ჭ...-მა“ 30.08.2018წ. განცხადებით მიმართა სსიპ „აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრს“ სფეროს გაფართოების მოთხოვნით. აკრედიტაციის სფეროს გაფართოება ხორციელდებოდა დამატებით სფეროში აკრედიტაციის გზით, რისთვისაც აკრედიტებულ პირს განცხადებით უნდა მიემართა აკრედიტაციის ცენტრისთვის. აკრედიტაციის სფეროს გაფართოების მიზნით ჩატარებული შეფასება, აკრედიტაციის მიზნით ჩატარებული შეფასების პროცესის იდენტურია. საბოლოოდ აკრედიტაციის სფეროს გაფართოების შესახებ გამოიცემოდა აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის განკარგულება, ცვლილება შედიოდა აკრედიტაციის მოწმობის დანართში – აკრედიტაციის სფეროში და კეთდებოდა შესაბამისი მითითება აკრედიტებულ პირთა რეესტრში („წესებისა და პროცედურების“ მე-16 მუხ.). განსახილველ შემთხვევაში დადგენილია, რომ მოსარჩელემ 30.08.2018წ. განცხადებით მოითხოვა გაფართოება, კერძოდ, აკრედიტაცია დამატებით ერთ ინსპექტირების ხაზზე, შესაბამისად ხელშეკრულების დადებისა და შემდგომი აკრედიტაციის პროცედურების განხორციელების საფუძვლების არსებობა უნდა შემოწმდეს პირველადი აკრედიტაციისათვის დადგენილი წესებისა და პროცედურების მიხედვით.
დაუსაბუთებელია მოსარჩელის (კასატორის) მოსაზრება იმის შესახებ, რომ შპს „ჭ...-ის“ 30.08.2018წ. განცხადების რეგისტრაცია და მისთვის ნომრის მინიჭება გულისხმობდა განცხადების და თანდართული დოკუმენტების აკრედიტაციის წესებთან და პროცედურებთან შესაბამისობას, რაც წარმოშობდა ხელშეკრულების დადების საფუძველს. აკრედიტაციის განაცხადის წარდგენა არის აკრედიტაციის პროცედურის ერთ-ერთი ეტაპი. „აკრედიტაციის სქემებისა და პროცედურების (საკ 1.1:2012)“ №1 დანართის - აკრედიტაციის ბლოკ-სქემა „ა“-ს თანახმად, ხელშეკრულების მომზადებას წინ უსწრებდა განცხადების წარდგენა აკრედიტაციის ცენტრში, განცხადების და თანდართული დოკუმენტების სისრულის გადასინჯვა, დოკუმენტაციის მოთხოვნასთან შესაბამისობის განსაზღვრა, განცხადების რეგისტრაცია, საქმის მენეჯერის/წამყვანი შემფასებლის დანიშვნა და წარდგენილ განცხადებაზე საფასურის კალკულაცია (2.1, 2.2, 2.3 და 2.4 პუნქ.). ამდენად, აკრედიტაციის მისაღებად დადგენილი პროცედურის პირველი ეტაპია აკრედიტაციის მოპოვების მიზნით დაინტერესებული პირის მიერ აკრედიტაციის ცენტრში განცხადების წარდგენა, შესაბამისი წესებისა და პროცედურების თანახმად მომზადებულ დოკუმენტებთან ერთად. აღნიშნული ეტაპი სრულდება განცხადების დადგენილ ფორმალურ პირობებთან შესაბამისობის დადგენით, კერძოდ, დგინდება, რომ განცხადება შეტანილია სათანადო სუბიექტის მიერ, განცხადება წარდგენილია სათანადო ფორმის დაცვით, განცხადება და მასზე თანდართული დოკუმენტები შეიცავს სათანადო ინფორმაციას. აღნიშნულის დაცვის შემთხვევაში აკრედიტაციის საწყისი სტადია სრულდება განცხადების რეგისტრაციით, მისთვის სათანადო ნომრის მინიჭებით. შემდგომი სტადიები უკავშირდება განცხადების სახელდობრ განხილვას და გადაწყვეტილების მიღებას. საქმეში დაცული მასალებით დგინდება, რომ შპს „ჭ...-მა“ დამატებით სფეროში აკრედიტაციის მიღების მიზნით გაიარა მხოლოდ ერთი - პირველი ეტაპი, კერძოდ, წარადგინა განცხადება. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ განცხადების წარდგენა და მისთვის რეგისტრაციის ნომრის მინიჭება ადასტურებს ასეთი განცხადებით (აკრედიტაციაზე) მიმართვის დასაშვებობას, კერძოდ, ადასტურებს იმას, რომ განცხადება წარდგენილია აკრედიტაციის მოსაპოვებლად უფლებამოსილი პირის მიერ, სათანადო ფორმით და შესაბამისობაშია ფორმალურ მოთხოვნებთან, ასევე განცხადებას ერთვის კანონით დადგენილი ყველა საჭირო დოკუმენტი. ამ მოთხოვნების დაუცველობის შემთხვევაში, ადმინისტრაციულ ორგანოს განმცხადებლისთვის უნდა ეცნობებინა განცხადების მიღებაზე უარის თქმის შესახებ, შესაბამისი საფუძვლების მითითებით. განცხადების წარდგენა და მისი რეგისტრაცია ადასტურებს შესაბამისი წესებისა და პროცედურების თანახმად განცხადების და მასზე თანდართული დოკუმენტების კომპლექტის სრულად წარდგენას. აკრედიტაციის ხელშეკრულების დასადებად საკმარისია არა უბრალოდ განმცხადებლის ნება, რაც გამოიხატება განცხადების (მასზე თანდართული დოკუმენტების) წარდგენაში, არამედ სავალდებულოა დადგენილი პირობების დაკმაყოფილება. საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლით დადგენილია სამართლიანი ადმინისტრაციული წარმოების უფლება. სზაკ-ის 12.2 მუხლის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია განიხილოს მის უფლებამოსილებას მიკუთვნებულ საკითხზე შეტანილი განცხადება და მიიღოს შესაბამისი გადაწყვეტილება. სზაკ-ის 76.1 მუხლის შესაბამისად ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების საფუძველია დაინტერესებული პირის განცხადება, ადმინისტრაციული წარმოება იწყება განცხადების რეგისტრაციიდან. იმის გათვალისწინებით, რომ დავის განხილვის პროცესში გაუქმდა აკრედიტაციის დამატებითი პირობები, ადმინისტრაციული წარმოება უნდა გაგრძელდეს. 30.08.2018წ. განცხადების რეგისტრაცია არ წარმოადგენდა ხელშეკრულების დადების უპირობო საფუძველს, ვინაიდან უკვე აღინიშნა, რომ მიმართვის დროს და ამჟამად მოქმედი კანონმდებლობის თანახმად ხელშეკრულების დადებამდე აკრედიტაციის ცენტრმა უნდა შეამოწმოს: განაცხადით წარმოდგენილი საკითხის აკრედიტაციის საგანთან შესაბამისობა, აგრეთვე, წარდგენილი განაცხადის შესაბამისობა აკრედიტაციის სქემებთან და პროცედურებთან. ხსენებული პროცედურების წარმატებით გავლის შემდეგ იდება ხელშეკრულება აკრედიტაციაზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში აკრედიტაციის ცენტრის მიერ აკრედიტაციის შემდეგი პროცედურები არ ტარდება, მათ შორის არ იდება ხელშეკრულება ცენტრსა და განმცხადებელს შორის. მოსარჩელის მოთხოვნა ხელშეკრულების დადების დავალდებულების შესახებ ემყარება იმ გარემოებას, რომ მოპასუხის 01.10.2018წ. №GAC-04/782 წერილი არ შეიცავს რაიმე მითითებას შპს „ჭ...-ის“ განცხადებით წარდგენილი საკითხის აკრედიტაციის საგანთან შესაბამისობაზე, წერილი არ შეიცავს აგრეთვე რაიმე მითითებას „წესით“ გათვალისწინებული სქემების და პროცედურების მოთხოვნებისადმი შპს „ჭ...-ის“ განცხადების შეუსაბამობაზე. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ ერთი ინსპექტირების ხაზის დამატების შესახებ 30.08.2018წ. აკრედიტაციის ცენტრში წარდგენილ განცხადებასთან დაკავშირებით შპს „ჭ...-ს“ პასუხი ეცნობა აკრედიტაციის ცენტრის 01.10.2018წ. წერილით. მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანომ განმცხადებელს განუმარტა, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. ბრძანებით ცვლილებები იქნა შეტანილი 16.03.2010წ. №1-1/330 ბრძანებით დამტკიცებულ აკრედიტაციის ცენტრის დებულებაში, დადგინდა დამატებითი პირობები ავტოსატრანსპორტო საშუალებების პერიოდული ტექნიკური ინსპექტირების ჩამტარებელი ორგანოების მიმართ, რის გამო აკრედიტაციის ცენტრს არ აქვს უფლება შპს „ჭ...-ის“ განცხადებას მისცეს მსვლელობა. ამდენად, ცალსახაა, რომ შპს „ჭ...-ის“ განცხადების წარდგენის შემდეგ, განცხადებას არ გაუვლია ის ეტაპები, რაც წარმოშობდა ხელშეკრულების დადების მითითებული „წესებითა და პროცედურებით“ დადგენილ საფუძველს. შპს „ჭ...-ის“ მიერ განცხადების რეგისტრაციის შემდგომ აკრედიტაციის ცენტრს განცხადებასთან დაკავშირებით რაიმე პროცედურები (გარდა განცხადების რეგისტრაციისა) არ განუხორციელებია. ადმინისტრაციულ ორგანოს საერთოდ არ შეუფასებია და არ უმსჯელია შპს „ჭ...-ის“ 30.08.2018წ. განცხადებისა და მასზე დართული დოკუმენტების დადგენილ პირობებთან შესაბამისობაზე. ცენტრის 01.10.2018წ. №GAC-04/782 წერილში მითითებულია მხოლოდ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. №1-1/5 ბრძანებაზე, აღნიშნული აქტის საფუძველზე აკრედიტაციის ცენტრში 30.08.2018წ. შპს „ჭ...-ის“ განცხადება არ იქნა განხილული, განცხადება დარჩა განუხილველად, წერილის შინაარსიდან სავსებით ნათელია, რომ სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნულ ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრს არ უმსჯელია არც შპს „ჭ...-ის“ განცხადებაში დასმულ აკრედიტაციის საგანზე და არც განაცხადის შესაბამისობაზე დამტკიცებულ სქემასა და პროცედურასთან. ამდენად, ცენტრის 01.10.2018წ. №GAC-04/782 წერილში შპს „ჭ...-ის“ განცხადების აკრედიტაციის საგანთან, დამტკიცებულ სქემასა და პროცედურასთან შეუსაბამისობაზე მითითების არარსებობა არ ადასტურებს ცენტრის მიერ ხსენებული ასპექტების შემოწმებას. ამდენად, მოსარჩელის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ განცხადების რეგისტრაცია და მისთვის ნომრის მინიჭება ადასტურებს განცხადებისა და თანდართული დოკუმენტების წესებისა და პროცედურების შესაბამისად წარდგენას და წარმოშობს ხელშეკრულების დადების საფუძველს, არ გამომდინარეობს, როგორც განცხადების წარდგენის დროს (30.08.2018წ.), ასევე ამჟამად მოქმედი აკრედიტაციისთვის დადგენილი წესებიდან.
აკრედიტაციის ცენტრი აკრედიტაციას ახორციელებს დაინტერესებულ პირთან გაფორმებული ხელშეკრულების საფუძველზე (პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 97.3 მუხ.). აკრედიტაციის ცენტრსა და აკრედიტაციის მაძიებელ შესაბამისობის შემფასებელ ორგანოს შორის შესაბამის ხელშეკრულებასთან ერთად ფორმდება „შეთანხმება აკრედიტაციაზე“ (სსიპ „აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის“ გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის საერთო წესების და პროცედურების“ (საკ 1.1:2020) მე-4 მუხ. მე-7 პ.). აკრედიტაციის განაცხადის წარდგენის შემდეგ, აკრედიტაციის მიღების მსურველ პირთან ფორმდება ხელშეკრულება შესაბამისი მომსახურების გაწევის თაობაზე და ამის პარალელურად აკრედიტაციის მსურველ პირსა და აკრედიტაციის ცენტრს შორის ფორმდება დამატებითი შეთანხმება აკრედიტაციაზე, რითიც აკრედიტაციის მსურველი პირი ადასტურებს, რომ მინიჭებული აკრედიტაციის ფარგლებში საქმიანობას წარმართავს საქართველოს კანონმდებლობის, აკრედიტაციის წესებსა და პროცედურების, აკრედიტაციის სქემების და აკრედიტაციის ცენტრის მიერ მიღებულ პოლიტიკის დოკუმენტების შესაბამისად შესაბამის სფეროში. შეთანხმება ასევე განსაზღვრავს აკრედიტაციის ცენტრის ვალდებულებებს, რომ შეფასებას განახორციელებს მიუკერძოებლად და აკრედიტაციის სრული ციკლის განმავლობაში დაიცავს კონფიდენციალობას აკრედიტებული პირის შესაბამის ინფორმაციაზე. შეთანხმების თანახმად აკრედიტაციის ცენტრი იღებს ვალდებულებას, რომ აკრედიტებულ პირს დროულად მიაწოდოს ყველა ინფორმაცია აკრედიტაციის წესებსა და პროცედურებში განხორციელებული ცვლილებების შესახებ. აკრედიტაციის სფეროს გაფართოება ხორციელდება დამატებით სფეროში აკრედიტაციის გზით, რისთვისაც აკრედიტირებულმა შესაბამისობის შემფასებელმა ორგანომ განცხადებით უნდა მიმართოს აკრედიტაციის ცენტრს. ასეთ შემთხვევაში უნდა შეფასდეს ორგანიზაციის ტექნიკური კომპეტენცია. განაცხადი და წარმოება აკრედიტაციის სფეროს გაფართოებაზე არის პირველადი აკრედიტაციის მსგავსი. დამატებით სფეროში აკრედიტაციისათვის შეფასება განხორციელდება პირველადი აკრედიტაციის მსგავსად და მიიღება შესაბამისი გადაწყვეტილება. ამასთან, ვინაიდან ამ შემთხვევაში „შეთანხმება აკრედიტაციაზე“ მხარეებს შორის ძალაშია, ახალი შეთანხმების გაფორმება აღარ არის საჭირო (მე-16 მუხ. მე-3 პ.). რაც შეეხება ხელშეკრულებას, მისი დადება ხდება ადმინისტრაციული პროცედურის გარკვეულ ეტაპზე, ამასთანავე ის წარმოადგენს ადმინისტრაციული წარმოების გაგრძელების აუცილებელს პირობას. სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულებისგან განსხვავებით, ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადებისას ერთ-ერთი მხარე - ადმინისტრაციული ორგანო მოქმედებს არა კერძო პირისთვის დამახასიათებელი კერძო ავტონომიის თავისუფლების ფარგლებში, არამედ მხოლოდ იმ უფლებამოსილებების ფარგლებში, რომელიც მას მოქმედი კანონმდებლობით აქვს განსაზღვრული (სზაკ-ის 66-ე მუხ.). ადმინისტრაციული ხელშეკრულება ადმინისტრაციული წარმოების პროდუქტია, რომელიც წარმოშობს, ცვლის ან წყვეტს სამართლებრივ ურთიერთობას საჯარო სამართლის სფეროში და მიზნად ისახავს საჯარო უფლებამოსილების განხორციელებას. სასკ-ის 2.1 მუხლის „ბ“, „გ“ ქვეპუნქტების მიხედვით სასამართლოში ადმინისტრაციული დავის საგანი შეიძლება იყოს ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადება, ქმედების განხორციელების ვალდებულება. ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადებასთან (სასკ-ის 251 მუხ.), ასევე რეალაქტის განხორციელებასთან (სასკ-ის 24-ე მუხ.) დაკავშირებული დავები განიხილება საერთო სასამართლოების მიერ ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით. განმცხადებელსა და ადმინისტრაციულ ორგანოს შორის აკრედიტაციის ხელშეკრულების დადების შემდგომ სადავო პერიოდში მოქმედი „წესებისა და პროცედურების“ მე-9-მე-12 მუხლები ითვალისწინებდა საქმის მენეჯერის, შეფასების ჯგუფის და წამყვანი შემფასებლის მიერ განსახორციელებელ ქმედებებს, ადგენდა ასევე ადგილზე შეფასების წესს. ამავე „წესებისა და პროცედურების“ მე-13 მუხლი განსაზღვრავდა აკრედიტაციის კომიტეტის მიერ გადაწყვეტილების მიღების, აკრედიტაციის ცენტრის დირექტორის (ან მისი მოადგილის) მიერ შესაბამისი განკარგულების გამოცემის, აკრედიტაციის მოწმობის და მისი დანართის გაცემის წესს. მოცემულ შემთხვევაში ხელშეკრულების დადების შემდეგ აკრედიტაციის შემდგომი პროცედურების მოპასუხისთვის განხორციელების დავალების საფუძველი არ დასტურდება, ვინაიდან განსახილველი დავის ფარგლებში არ იკვეთება ხელშეკრულების დადების დავალდებულების საფუძვლების არსებობა. ხელშეკრულების დადებისა და აკრედიტაციის პროცედურების განხორციელების საფუძველს არ იძლევა აგრეთვე ამჟამად მოქმედი სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის წესები და პროცედურები“. ამ წესებისა და პროცედურების მიზანი და ამოცანებია საქართველოს კანონმდებლობისა და შესაბამისი საერთაშორისო და ევროპული სტანდარტების შესაბამისად აკრედიტაციასთან დაკავშირებული განცხადების მიღების, დამუშავების, შეფასებისა და გადაწყვეტილების მიღების პროცედურების დადგენა (საკ 1.1:2020 1.1 მუხ.). განმცხადებლის მიერ აკრედიტაციის მისაღებად წარდგენილი განცხადება მიიღება და რეგისტრირდება აკრედიტაციის ცენტრის ადმინისტრაციულ სამსახურში მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ განცხადებით მოთხოვნილი ყველა თანდართული დოკუმენტი წარდგენილია სრულად, მათ შორის, განცხადება უნდა იყოს ხელმოწერილი შშო-ს (შესაბამისობის შემფასებელი ორგანოს) შესაბამისი უფლებამოსილების მქონე პირის მიერ და წარდგენილი უნდა იყოს მტკიცებულება, რომ შშო არის საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებული შესაბამისი იურიდიული პირი ან იურიდიული პირის ნაწილი (საკ 1.1:2020, 4.2 მუხ.). აკრედიტაციის ცენტრსა და განმცხადებელს შორის ხელშეკრულების გაფორმება და აკრედიტაციის ცენტრით გათვალისწინებული შემდგომი პროცედურები ხორციელდება იმ შემთხვევაში, თუ განცხადება აკმაყოფილებს ზემოთ უკვე აღნიშნულ კონკრეტულ პირობებს. აკრედიტაციის ცენტრში შპს „ჭ...-ის“ 30.08.2018წ. განცხადების რეგისტრაციით დასტურდება განცხადების ფორმალური და არა შინაარსობრივი შესაბამისობა აკრედიტაციისთვის დადგენილ შესაბამის წესებთან და პროცედურებთან, რაც იმთავითვე არ გულისხმობს ხელშეკრულების დადების ვალდებულებას, შესაბამისად არ წარმოშობს აკრედიტაციის მომდევნო პროცედურების განხორციელების საფუძველს.
განსახილველ შემთხვევაში ადმინისტრაციული წარმოება დაიწყო არა ადმინისტრაციული ორგანოს, არამედ შპს „ჭ...-ის“ განცხადების საფუძველზე (სზაკ-ის 76.1 მუხლის „ა“ ქვეპუნქტი), შესაბამისად მას, როგორც განმცხადებელს და დაინტერესებულ მხარეს, რომლის მოთხოვნის საფუძველზე დაიწყო წარმოება, უნდა მისცემოდა წარმოებაში მონაწილეობის მიღების უფლება. სზაკ-ი ითვალისწინებს განმცხადებლის, როგორც სპეციალური სტატუსის მქონე პირის, ინტერესების დაცვის განსაკუთრებულ გარანტიებს, სხვა დაინტერესებულ პირებთან შედარებით. მოქმედი კანონმდებლობის თანახმად, თუ ადმინისტრაციული წარმოების მასალებში არსებულ გარემოებებზე დაყრდნობით ადმინისტრაციულ ორგანოს გადაწყვეტილი აქვს განმცხადებლის მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, იგი ვალდებულია მისცეს განმცხადებელს შესაძლებლობა წარადგინოს საკუთარი მოსაზრება ამ გარემოებასთან დაკავშრებით (სზაკ-ის 101.1 მუხ., სუსგ 21.11.2012წ. საქმე №ბს-558-548(კ-12)). ადმინისტრაციული წარმოების მასალებში არსებულ გარემოებებზე დაყრდნობით ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ განმცხადებლის მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ გადაწყვეტილების მიღებამდე, იგი ვალდებულია მისცეს მას შესაძლებლობა წარადგინოს საკუთარი მოსაზრება ამ გარემოებათა თაობაზე. ამდენად, აკრედიტაციის ცენტრი ვალდებული იყო განცხადების განუხილველად დატოვებამდე (01.10.2018წ. №GAC-04/782), მიეცა განმცხადებლისთვის შესაძლებლობა გამოეთქვა თავისი მოსაზრება საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 08.01.2018წ. ბრძანებით დადგენილი დამატებითი პირობების შესრულების თაობაზე. ასეთი უფლება ენიჭება არა წარმოების ყველა წევრს, არამედ განმცხადებელს, რაც იმით არის განპირობებული, რომ სწორედ განმცხადებლის მიერ არის ინიცირებული ადმინისტრაციული წარმოება და მისაღები გადაწყვეტილება მასზე პირდაპირ და უშუალო გავლენას ახდენს.
სააპელაციო სასამართლომ საქმე ხელახალი განხილვისათვის დააბრუნა პირველი ინსტანციის სასამართლოში იმ საფუძვლით, რომ საქალაქო სასამართლოს არ დაუდგენია შპს „ჭ...-ის“ მიერ წარდგენილი განცხადებით მოთხოვნილი საკითხის აკრედიტაციის საგანთან შესაბამისობა და მოსარჩელის მიერ მოთხოვნილი ხელშეკრულების დადების დავალების საფუძველი. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ ადმინისტრაციული პროცესის ინკვიზიციური ხასიათის გათვალისწინებით (სასკ-ის მე-4, მე-19 მუხ.) მართალია სასამართლოს აქვს შესაძლებლობა ფაქტობრივი გარემოებების სრულყოფილად გამოკვლევის მიზნით შეაგროვოს დამატებითი მტკიცებულებები, თუმცა აღნიშნული უზრუნველყოფს ადმინისტრაციული წარმოების ფარგლებში დაშვებული ხარვეზების აღმოფხვრას და არა ორგანოში განსახორციელებელი წარმოების სასამართლოს მიერ ჩანაცვლებას. ადმინისტრაციული ორგანოს ფუნქციების მთლიანად სასამართლოზე გადაბარების შემთხვევაში, სასამართლო სრულად ჩაანაცვლებდა ადმინისტრაციულ ორგანოს და განახორციელებდა საჯარო მმართველობას, რაც ხელისუფლების დანაწილების პრინციპიდან გამომდინარე დაუშვებელია. უკვე აღინიშნა, რომ მოსარჩელის მიერ აკრედიტაციის ცენტრში განცხადების წარდგენის დროისთვის მოქმედი წესი განცხადების რეგისტრაციის შემდეგ ითვალისწინებდა აკრედიტაციის ცენტრის მიერ განცხადებით წარდგენილი საკითხის აკრედიტაციის საგნისადმი კუთვნილების დადგენას და განცხადების კანონმდებლობასა და დადგენილ მოთხოვნებთან შესაბამისობის დადგენას. განსახილველ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლომ საქალაქო სასამართლოს ისეთი გარემოებების დადგენა დაავალა (აკრედიტაციის საგნის განსაზღვრა, ხელშეკრულების დადების წინაპირობების დადგენა), რაზეც ადმინისტრაციულ ორგანოს საერთოდ არ უმსჯელია და არ გამოუკვლევია. ასეთი გარემოებების პირველი ინსტანციის სასამართლოსთვის გამოკვლევის დავალება წარმოადგენს არა სასამართლოს მიერ საქმეზე დასადგენ გარემოებებზე მითითებას, არამედ გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს ფუნქციების განხორციელების სასამართლოზე გადაბარებას, რაც ფაქტიურად წარმოადგენს სასამართლოს მიერ ადმინისტრაციული ორგანოს ჩანაცვლებას და სასამართლოსთვის მმართველობითი საქმიანობის განხორციელების დავალებას. საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული სასამართლოსადმი მიმართვის გზით უფლების დაცვა (31-ე მუხ.) გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილების სრულყოფილ გადამოწმებას ფაქტობრივი და სამართლებრივი თვალსაზრისით. სასამართლოს აქვს უფლებამოსილება დამატებითი მტკიცებულებების მოპოვების და შესწავლის საფუძველზე დაადგინოს ფაქტობრივი გარემოებები, რომელიც ადმინისტრაციული წარმოების ფარგლებში არ იქნა სრულყოფილად გამოკვლეული. ადმინისტრაციული წარმოება არის მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმის გამოყენების ანუ გადაწყვეტილების მიღების ორგანიზებული პროცესი, რომლის დროსაც ადმინისტრაციული ორგანო ასრულებს კანონით მასზე დაკისრებულ ამოცანებს და აწესრიგებს სამართალურთიერთობის მონაწილეების უფლება-მოვალეობებს. ადმინისტრაციული წარმოება შედგება რამდენიმე ეტაპისაგან (ინფორმაციის მოპოვება, გადაწყვეტილების მომზადება და გადაწყვეტილების მიღება), რაც ემსახურება ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მასზე კანონით დაკისრებული ძირითადი ფუნქციის შესრულებას, საჯარო მმართველობის განხორციელებას. სასამართლო ადმინისტრაციული დავის გადაწყვეტის პროცესში ახორციელებს სასამართლოწარმოებას და არა ადმინისტრაციულ წარმოებას, უკანასკნელი გულისხმობს იურიდიული მნიშვნელობის ფაქტების განსაზღვრას, მათ შესახებ ინფორმაციის მოძიებას, მოძიებული ინფორმაციის მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმის ფაქტობრივ შემადგენლობასთან შესაბამისობის დადგენას და სამართლებრივი შედეგის განსაზღვრას. სასამართლოს მიერ მითითებული ფუნქციების საკუთარ თავზე აღების შემთხვევაში, სასამართლო სრულად ჩაანაცვლებდა ადმინისტრაციულ ორგანოს და განახორციელებდა საჯარო მმართველობას, რაც ხელისუფლების დანაწილების პრინციპიდან გამომდინარე დაუშვებელია (სუსგ 05.02.2020წ. საქმე №ბს-1350(2კ-19)). ხელისუფლების დანაწილების პრინციპი აყალიბებს ხელისუფლების სხვადასხვა შტოს შორის ურთიერთკონტროლისა და ბალანსის მექანიზმს. ხელისუფლებათა დანაწილებამ მაქსიმალურად უნდა უზრუნველყოს ეფექტური მართვა და გამორიცხოს უფლებამოსილებათა დუბლირება და პარალელიზმი სახელმწიფო ორგანოთა სისტემაში. სასამართლო არ არის შებოჭილი ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებებით. ადმინისტრაციული საპროცესო კანონმდებლობით სასამართლოსთვის მინიჭებული საკუთარი ინიციატივით მტკიცებულებების შეგროვების უფლებამოსილება ემსახურება საჯარო მმართველობის კანონიერების პრინციპის დაცვას. სასამართლოში საჯარო მმართველობის კონტროლი უნდა განხორციელდეს ხელისუფლების დანაწილების პრინციპის დაცვით. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ აკრედიტაცია არის სახელმწიფო რეგულირების განსაკუთრებული სახე, რომლის ფარგლებში შესაბამისი ადმინისტრაციული ორგანო განსაზღვრული საქმიანობის განხორციელებისათვის პირს გარკვეული და სპეციალური უფლებამოსილებებით აღჭურავს, შესაბამისად, აკრედიტაციის პროცესში სახეზეა ორი მხარე, ადმინისტრაციული ორგანო, რომელიც უფლებამოსილია მოახდინოს აკრედიტაცია და პირი, რომელსაც სურს აღიჭურვოს გარკვეული უფლებამოსილებებით. აკრედიტაციის პროცესი ემსახურება პირის კომპეტენტურობის, დამოუკიდებლობის და მიუკერძოებლობის ოფიციალურად აღიარებას, ამასთანავე დადგენილია ადმინისტრაციული ორგანოს წინაშე მუდმივი ანგარიშვალდებულება შესაბამისი აკრედიტაციის ციკლის პროგრამის ფარგლებში აკრედიტირებული პირის ყოველწლიური შეფასების გზით. აკრედიტაციის პროცედურა არ მოიცავს მხოლოდ ხელშეკრულების დადებას. ეს პროცესი სრულდება აკრედიტაციის მოწმობის გაცემით, რომლითაც დასტურდება პირის შესაძლებლობა, უნარი და კომპეტენცია გაწიოს მომსახურება კონკრეტულ სფეროში დადგენილი მოთხოვნების შესაბამისად. ამდენად, ხელშეკრულების დადება ერთ-ერთი ეტაპია. მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელემ მოითხოვა ხელშეკრულების დადებისა და მოპასუხისთვის აკრედიტაციის შემდგომი პროცედურების განხორციელების დავალება, რაც არ გულისხმობს განმცხადებლისთვის აკრედიტაციის მინიჭებას. ადმინისტრაციული ორგანო არის უფლებამოსილი და ვალდებული განიხილოს განცხადება, მასზე თანდართული დოკუმენტები და კონკრეტულ საქმეზე დაადგინოს საქმისათვის მნიშვნელოვანი ყველა გარემოება. სწორედ ადმინისტრაციული ორგანო განსაზღვრავს გამოსაკვლევი გარემოებების მოცულობასა და მახასიათებლებს, რაც განსახილველ შემთხვევაში დადგენილია აკრედიტაციის მოწმობის გამცემი ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით. აკრედიტაციის ცენტრი თავად წარმართავს აკრედიტაციის პროცესს. აკრედიტაციის ცენტრს არ აქვს უფლება სხვა პირს გადასცეს მის კომპეტენციას მიკუთვნებული უფლებამოსილებები (სსიპ აკრედიტაციის ერთიანი ეროვნული ორგანოს - აკრედიტაციის ცენტრის გენერალური დირექტორის 10.04.2020წ. №01-1 ბრძანებით დამტკიცებული „აკრედიტაციის წესების და პროცედურები“, საკ 1.1:2020, 1.2 მუხ.). ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ შემთხვევაში ქვედა ინსტანციის სასამართლოსთვის ისეთი გარემოებების დადგენის დავალება, რომელიც უკავშირდება აკრედიტაციის საგნის განსაზღვრასა და ხელშეკრულების დადების წინაპირობების დადგენას, გულისხმობს სასამართლოს მიერ ადმინისტრაციული ორგანოს ჩანაცვლებას, სასამართლოსთვის მმართველობითი ფუნქციების განხორციელების დავალებას, რაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების აბსოლუტურ საფუძველს ქმნის. აღნიშნულს არ ცვლის სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებულ განჩინებაში მოყვანილი მსჯელობა სააპელაციო სასამართლოს ინსტანციის არასრული (შეზღუდული) მოდელის საფუძველზე აგების შესახებ. არასრული აპელაციის შემთხვევაში იკვეთება სხვაობა პირველი და სააპელაციო ინსტანციის სასამართლო წარმოებებს შორის, შესაბამისად, ასეთ დროს სააპელაციო პალატას არ ერთმევა დავის პირველი ინსტანციის სასამართლოში ხელახლა განსახილველად დაბრუნების შესაძლებლობა, თუმცა მნიშვნელოვანია, რომ სააპელაციო სასამართლოს განჩინება შეიცავდეს სათანადო დასაბუთებას დავის სააპელაციო სასამართლოს მიერ გადაწყვეტის შეუძლებლობის თაობაზე (სუსგ საქმე Nბს-568(2კ-კს-20), 02.06.2021წ.). მოცემულ შემთხვევაში გასაჩივრებული განჩინება აღნიშნულ სტანდარტსაც არ პასუხობს. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების ტექსტიდან გაურკვეველი რჩება სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოს მოსაზრება მოცემული საქმის სადავო საკითხების მიმართ, რის გამოც საკასაციო სასამართლოს არ ეძლევა სააპელაციო პალატის მოსაზრების კანონიერების შეფასების შესაძლებლობა. საფუძველს მოკლებულია აგრეთვე სააპელაციო პალატის მითითება იმაზე, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოსაგან განსხვავებით სააპელაციო ინსტანციის სასამართლო შეზღუდულია სააპელაციო საჩივრის იმ მოთხოვნით, რომლებსაც არ ეთანხმება აპელანტი, ვინაიდან მოსარჩელის სასარჩელო მოთხოვნა უცვლელია ყველა ინსტანციაში.
საქმის პირველი ინსტანციის სასამართლოში დაბრუნების მართებულობას არ ადასტურებს სააპელაციო სასამართლოს მითითება სსკ-ის 385.1 მუხლის „ა“ ქვეპუნქტსა და 394-ე მუხლის „ე1“ ქვეპუნქტების დანაწესზე. გადაწყვეტილების დაუსაბუთებლობა (სსკ-ის 394-ე მუხ. „ე1“ ქვ.პ.) არ გამორიცხავს თავად სააპელაციო პალატის მიერ გადაწყვეტილების გამოტანის შესაძლებლობას, ამასთანავე აღნიშნულის დასადასტურებლად სააპელაციო პალატის განჩინება არ შეიცავს რაიმე მსჯელობას, გასაჩივრებული განჩინებიდან არ იკვეთება თუ რა მოსაზრებას და რა საფუძვლით არ დაეთანხმა სააპელაციო სასამართლო. სსკ-ის 385-ე მუხლის „ა“ ქვეპუნქტში მითითებული შემთხვევა არ გამორიცხავს თავად სააპელაციო სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილების გამოტანას (სსკ-ის 386-ე მუხ.). სსკ-ის 385-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს შეუძლია საქმის დაბრუნების გარეშე თავად გადაწყვიტოს დავა. აპელაციაში პროცესუალურ-სამართლებრივი რეგულაციური ფუნქციის ფარგლები გამოიხატება იმაში, რომ სასამართლოს შეუძლია შეამოწმოს არა მხოლოდ პროცესუალური დარღვევები, რომლებითაც დასტურდება მატერიალურ-სამართლებრივი ფაქტის დადგენასთან დაკავშირებული პროცესუალური წესების დარღვევები, სააპელაციო სასამართლოს თავადაც ძალუძს გამოიკვლიოს მტკიცებულებები და დაადგინოს საქმისათვის მნიშვნელოვანი ფაქტობრივი გარემოებები. ამდენად, სსკ-ის 385.2 მუხლის თანახმად სააპელაციო სასამართლოს შეუძლია, საქმის ქვედა ინსტანციაში გადაგზავნის გარეშე თავად გადაწყვიტოს დავა (სსკ 385.2 მუხ.). სააპელაციო სასამართლოს მიერ დავა არსებითად არ გადაწყვეტილა, გასაჩივრებული განჩინება არ შეიცავს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას დავის არსებითად გადაწყვეტასთან დაკავშირებით, აღნიშნულის გამო საკასაციო სასამართლო მოკლებულია დავის არსებითად გადაწყვეტის შესაძლებლობას. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლების შემოწმება შეუძლებელია, რაც სსკ-ის 394-ე მუხლის „ე1“ ქვეპუნქტის თანახმად, საკასაციო საჩივრის აბსოლუტურ საფუძველს ქმნის. ზემოაღნიშნული, თავის მხრივ, გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებისა და სსკ-ის 412-ე მუხლის საფუძველზე ხელახალი განხილვისათვის იმავე სასამართლოსათვის დაბრუნების პირობაა. ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, უნდა გაუქმდეს სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება და საქმე უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს ხელახალი განხილვისთვის.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე, 399-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შპს „ჭ...-ის“ საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.04.2020წ. განჩინება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სასამართლო ხარჯები გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე: ნ. სხირტლაძე



მოსამართლეები: ქ. ცინცაძე



ბ. სტურუა