ას-413-386-2010 5 ივლისი, 2010წ.
თბილისი

სამოქალაქო საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ლ. ლაზარაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ნ. კვანტალიანი, პ. ქათამაძე

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი განხილვის გარეშე


კასატორი _ 1. ზ. ა-ძე (მოსარჩელე);
2. მ. დ-ძე, წარმომადგენელი შ. ჯ-ძე (მოსარჩელე)

მოწინააღმდეგე მხარეები _ შ. ა-ძე, დ. ა-ძე

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2010 წლის 23 თებერვლის გადაწყვეტილება

დავის საგანი _ ზიანის ანაზღაურება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2009 წლის 21 აპრილს ბათუმის საქალაქო სასამართლოს სასარჩელო განცხადებით მიმართა მ. დ-ძემ მოპასუხეების _ შ. და დ. ა-ძეების მიმართ. მოსარჩელემ მოითხოვა მოპასუხეებისაგან ზიანის ანაზღაურება 54 224 აშშ დოლარის (მათ შორის, ავეჯის თანხა 14 574 აშშ დოლარი) ოდენობით (ტომი I, ს.ფ. 2-11).
2009 წლის 8 სექტემბერს იმავე სასამართლოში სარჩელი წარადგინა მესამე პირმა დამოუკიდებელი მოთხოვნით ზ. ა-ძემ. მან მოპასუხეებად ასევე შ. და დ. ა-ძეები დაასახელა და მოითხოვა დანაშაულით მიყენებული ზიანის ანაზღაურება 43 472 აშშ დოლარის ეკვივალენტი 73 032 ლარის ოდენობით (მათ შორის: ავეჯის საფასური _ 14 545 აშშ დოლარის ეკვივალენტი 24 480 ლარი; განაცდური სარგებელი _ 27 200 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი 45 696; სასამართლოსგარეშე ხარჯები _ 1 672 აშშ დოლარის ეკვივალენტი 2 808 ლარი (ტომი I, ს.ფ. 47-58).
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2009 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილებით მ. დ-ძის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, შ. და დ. ა-ძეებს სოლიდარულად დაეკისრათ მ. დ-ძის სასარგებლოდ 8 207 აშშ დოლარის გადახდა, ზ. ა-ძის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ მიუთითა საქმის მასალებით დადგენილ შემდეგ უდავო ფაქტობრივ გარემოებებზე:
მ. დ-ძეს 1998 წლიდან 2000 წლამდე პერიოდში საქველმოქმდო საზოგადოება “მამულიშვილისაგან”, რომლის ხელმძღვანელი იყო თ. კ-ძე, სამეწარმეო საქმიანობის განსახორციელებლად ქვეიჯარით ჰქონდა აღებული ბათუმში, ... გამზირის ¹63-ში მდებარე ფართი, რომელიც შემდგომში გამოათავისუფლა ფინანსური პრობლემების გამო. 2002 წლის ნოემბერში ისევ სამეწარმეო საქმიანობის მიზნით მან ყოველგვარი ხელშეკრულების გარეშე თ. კ-ძესა და შ. ა-ძესთან სიტყვიერი შეთანხმების საფუძველზე აიღო ქირით დასახელებული ობიექტი, რაშიც შეთანხმებისამებრ ყოველთვიურად უნდა გადაეხადა 500 აშშ დოლარი;
მ. დ-ძესა და თ. კ-ძეს შორის მოლაპარაკებაში შუამავალი იყო შ. ა-ძე;
ზემოაღნიშნულ ობიექტში მ. დ-ძე ეწეოდა სხვადასხვა დასახელების ავეჯის რეალიზაციას, რომლითაც თურქეთის რესპუბლიკიდან ძირითადად ამარაგებდა ზ. ა-ძე;
მ. დ-ძემ სავაჭრო ფართით სარგებლობის ორი თვის ქირა გადაუხადა შ. ა-ძეს თ. კ-ძეზე გადასაცემად, მაგრამ შემდგომში რამდენიმე თვის განმავლობაში ქირის ფულადი გადასახადით გადახდა ვერ შეძლო;
2003 წლის ზაფხულში გადასახდელი თანხის ამოღების მიზნით შ. ა-ძემ თავისი შვილის _ დ. ა-ძის დახმარებით მ. დ-ძის მაღაზიიდან 8 207 აშშ დოლარის ღირებულების ავეჯი გადაიტანა თ. კ-ძის საცხოვრებელ სახლში;
ზემომითითებული ავეჯი 2005 წელს დ. ა-ძემ გადაიტანა რეალიზაციისათვის უნივერმაღში და გასაყიდად ჩააბარა ნ. ვ-ძეს, ხოლო საძინებელი გარნიტური _ ლ. ჭ-ძეს. აღნიშნული ავეჯი ამ დრომდე რეალიზებული არ იყო და ინახებოდა ნ. ვ-ძესთან და ლ. ჭ-ძესთან;
2005 წლის 27 ივნისს აჭარის ა/რ-ის მთავარი სამმართველოს კრიმინალური პოლიციის სამმართველოში დაიწყო წინასწარი გამოძიება ¹17005077 სისხლის სამართლის საქმეზე ზ. ა-ძის კუთვნილი ქონების თაღლითური გზით მართლსაწინააღმდეგო მისაკუთრების მიზნით დაუფლების ფაქტეზე;
აჭარის ა/რ-ის პროკურატურის განყოფილების პროკურორის 2006 წლის 23 დეკემბრის სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის შესახებ დადგენილებით შეწყდა ¹17005077 სისხლის სამართლის საქმეზე წინასწარი გამოძიება სისხლის სამართლის კანონით გათვალისწინებული ქმედების არარსებობისა და შ. ა-ძის, თ. კ-ძის, თ. ჯ-სა და მ. ბ-შვილის მიმართ სისხლის სამართლებრივი დევნის ხანდაზმულობის ვადის გასვლის გამო.
საქალაქო სასამართლომ არ გაიზიარა მ. დ-ძისა და ზ. დ-ძის მტკიცება იმის თაობაზე, რომ მოპასუხეებმა სადავო მაღაზიიდან გაიტანეს 14 574 აშშ დოლარის ღირებულების საქონელი. აღნიშნულის დამადასტურებელი მტკიცებულებები მათ სასამართლოსათვის არ წარუდგენიათ, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის თანახმად კი დადგენილია, რომ თითოეულმა მხარემ უნდა დაამტკიცოს გარემოებები, რომლებზედაც იგი ამყარებს თავის მოთხოვნებსა და შესაგებელს. ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, საქმის გარემოებები, რომლებიც უნდა დადასტურდეს გარკვეული სახის მტკიცებულებებით, არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით. მოცემულ შემთხვევაში სასამართლომ საქმეში წარდგენილი სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის შესახებ 2006 წლის 23 დეკემბრის დადგენილებით დადგენილად მიიჩნია, რომ, მართალია, მოპასუხეებმა მართლაც გაიტანეს ავეჯი მ. დ-ძის მაღაზიიდან, მაგრამ ავეჯის ღირებულება შეადგენდა 8 207 აშშ დოლარს.
საქალაქო სასამართლომ უსაფუძვლოდ მიიჩნია მესამე პირ ზ. ა-ძის მოთხოვნა შ. და დ. ა-ძეებზე დელიქტით გამოწვეული ზიანისათვის თანხის დაკისრების შესახებ და განმარტა, რომ, როგორც სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის შესახებ დადგენილებით და ამავე სისხლის სამართლის საქმის მასალებით, აგრეთვე, თავად მხარეთა განმარტებით დგინდებოდა, 8 702 აშშ დოლარის ღირებულების ავეჯი წაიღეს მ. დ-ძის მაღაზიიდან, რომელიც ეწეოდა მის რეალიზაციას, იღებდა მოგებას და შესაბამისად, პასუხისმგებელი იყო ამ ქონების უსაფრთხოებაზე. აქედან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოპასუხეთა მართლსაწინააღმდეგო მოქმედებით, რომელიც დადგინდა 2006 წლის 23 დეკემბრის სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის შესახებ კანონიერ ძალაში შესული დადგენილებით, ზიანი მიადგა სწორედ მ. დ-ძეს. რაც შეეხებოდა მესამე პირ ზ. ა-ძეს, მას მოთხოვნის უფლება გააჩნდა მ. დ-ძის მიმართ, ვისთანაც იმყოფებოდა სახელშეკრულებო ურთიერთობაში.
საქალაქო სასამართლომ არ გაიზიარა მ. დ-ძის წარმომადგენლის მსჯელობა იმის თაობაზე, რომ შ. და დ. ა-ძეების მოქმედებით მიყენებული პირდაპირი ზიანი და ანაცდური სარგებელი შეადგენდა 54 224 აშშ დოლარს. აღნიშნულთან დაკავშირებით სასამართლომ განმარტა, რომ, მართალია, სამოქალაქო კანონმდებლობის თანახმად ზიანი ანაზღაურდება არა მხოლოდ ფაქტობრივად დამდგარი ქონებრივი დანაკლისისათვის, არამედ მიუღებელი შემოსავლისათვისაც, მაგრამ ამავე კანონით იმპერატიულადაა განსაზღვრული, რომ ანაზღაურებას მხოლოდ ის ზიანი ექვემდებარება, რომელიც მოვალისათვის წინასწარ იყო სავარაუდო და წარმოადგენს ზიანის გამომწვევი მოქმედების უშუალო შედეგს, რაც მოსარჩელემ ვერ დაასაბუთა სათანადო მტკიცებულებებით (ტომი I, ს.ფ. 316-323).
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2010 წლის 23 თებერვლის გადაწყვეტილებით, მ. დ-ძის, ზ. ა-ძის, დ. და შ. ა-ძეების სააპელაციო საჩივრების განხილვის შედეგად, გაუქმდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2009 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, ზ. ა-ძის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, შ. და დ. ა-ძეებს სოლიდარულად დაეკისრათ ზ. ა-ძის სასარგებლოდ 8 207 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის გადახდა, გადახდის დროისათვის არსებული კურსით, მ. დ-ძის სარჩელი ასევე ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, მოპასუხეებს მის სასარგელოდ დაეკისრათ 1 641.4 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის გადახდა, გადახდის დროისათვის არსებული კურსით.
სააპელაციო სასამართლომ საქმეზე დადგენილად მიიჩნია, რომ ქირით აღებულ ობიექტში მ. დ-ძე ზ. ა-ძის კუთვნილი სხვადასხვა დასახელების ავეჯის რეალიზაციას ეწეოდა, ავეჯს მას ზ. ა-ძე ფაქტობრივად თვითღირებულების ფასში აწვდიდა. ამ საქმიანობიდან მ. დ-ძის სარგებელი ნამეტ ფასებში ავეჯის გაყიდვა იყო, რაც დაახლოებით ავეჯის ღირებულების 20%-ს შეადგენდა;
სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოება იმის შესახებ, რომ ქირით აღებული მაღაზიიდან მოპასუხეებმა გაიტანეს სწორედ 8 207 აშშ დოლარის და არა 14 574 აშშ დოლარის ღირებულების საქონელი. დასახელებული ღირებულების საქონლის მაღაზიიდან გატანის შესახებ რაიმე სახის მტკიცებულება მოსარჩელეებს სასამართლო განხილვის დროს არ წარუდგენიათ.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, საქმეში არსებული, 2006 წლის სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის დადგენილებით დასტურდებოდა ის ფაქტობრივი გარემოება, რომ ავეჯის ღირებულება, რომლის გატანაც თვითნებურად მოახდინეს მოპასუხეებმა, სწორედ 8 207 აშშ დოლარს შეადგენდა.
სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, 8 207 აშშ დოლარის ოდენობის ზიანი მიიღო ავეჯის მესაკუთრე ზ. ა-ძემ, სწორედ იგია ცნობილი სისხლის სამართლის საქმეზე დაზარალებულად და სამოქალაქო მოსარჩელედ, ხოლო ზიანი, რომელიც მ. დ-ძემ მიიღო, შეადგენს სარეალიზაციო ავეჯის ღირებულების 20%-ს, ანუ თანხას, რასაც იგი მიიღებდა მოპასუხის თვითნებობის არარსებობის შემთხვევაში.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა სამოქალაქო კოდექსის 409-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, თუ ზიანის ანაზღაურება პირვანდელი მდგომარეობის აღდგენით შეუძლებელია ან ამისათვის საჭიროა არამართლზომიერად დიდი ხარჯები, მაშინ კრედიტორს შეიძლება მიეცეს ფულადი ანაზღაურება.
იმ ფაქტობრივი გარემოებიდან გამომდინარე, რომ ზ. ა-ძისათვის მიყენებული ზიანის ანაზღაურება პირვანდელი მდგომარეობის აღდგენით შეუძლებელი იყო (სააპელაციო სასამართლომ სარწმუნოდ მიიჩნია ზ. ა-ძის განმარტება იმასთან დაკავშირებით, რომ 2003 წელში სრულიად ახალი და მოპასუხეთა მიერ მაღაზიიდან თვითნებურად გატანილი ავეჯი, რომელიც რამდენჯერმე იქნა დაშლილი და აწყობილი ადგილმონაცვლეობის გამო, ვერანაირად ვერ იქნება პირვანდელ მდგომარეობა შენარჩუნებული) სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოპასუხეებს ზ. ა-ძის სასარგებლოდ უნდა დაკისრებოდათ 8 207 აშშ დოლარი.
რაც შეეხებოდა მ. დ-ძის სარჩელს, სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, იგი საფუძვლიანი იყო მიუღებელი შემოსავლის მიღების მოთხოვნის ნაწილში, რაც რაოდენობრივად უნდა განსაზღვრულიყო სარეალიზაციო ავეჯის ღირებულების 20%-ით. აღნიშნული დასკვნის გამოტანისას სააპელაციო სასამართლომ მხედველობაში მიიღო მ. დ-ძისა და ზ. ა-ძის განმარტება, რომლის თანახმად, მ. დ-ძის მოგება იყო ავეჯის ღირებულების 20%, რადგან იგი ღირებულებაზე 20%-ით მაღალ ფასში ყიდდა საქონელს. ამ ფაქტობრივი გარემოების საპირისპირო მტკიცებულება მოპასუხეებს სასამართლოში არ წარუდგენიათ.
მ. დ-ძისა და ზ. ა-ძის დანარჩენ სასარჩელო მოთხოვნები, როგორსაც წარმოადგენდა ანაცდური სარგებელი და ა.შ. სააპელაციო სასამარლომ დაუსაბუთებლად მიიჩნია სათანადო მტკიცებულებათა არარსებობის გამო და არ დააკმაყოფილა (ტომი II, ს.ფ. 84-95).
სააპელაციო სასამართლოს 2010 წლის 23 თებერვლის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა, როგორც ზ. ა-ძემ, ასევე მ. დ-ძემ (წარმომადგენელი შ. ჯ-ძე).
ზ. ა-ძე ითხოვს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმებას და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სარჩელის სრულად დაკმაყოფილებას.
კასატორის აღნიშნავს, რომ სამოქალაქო კოდექსის 411-ე მუხლის შესაბამისად, ზიანი უნდა ანაზღაურდეს არა მხოლოდ ფაქტობრივად დამდგარი ქონებრივი დანაკლისისათვის, არამედ მიუღებელი შემოსავლისთვისაც. მოწინააღმდეგე მხარემ თავისი მოქმედებით ჩააგდო მძიმე მდგომარეობაში, რის გამოც იძულებული გახდა გაეყიდა ბათუმში, ... ქ. ¹87-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლი და 900კვ.მ მიწის ნაკვეთი 20 000 ლარად. ავეჯის შემოტანის შედეგად წარმოშობილი ვალის გამო ზ. ა-ძემ სწრაფად მოახდინა ქონების რეალიზაცია, რომლის ფასი დღეისათვის 100 000 აშშ დოლარს აჭარბებს.
კასატორის მითითებით, უდავო ფაქტობრივი გარემოებაა ის, რომ იგი ეწეოდა კომერციულ საქმიანობას და ავეჯის იმპორტირებით ჰქონდა მოგება. შესაბამისად, ზ. ა-ძეზე მიყენებული ზიანი არ უნდა განსაზღვრულიყო მარტოოდენ სამოქალაქო კოდექსის 408-ე, 409-ე მუხლებით. სასამართლოს ასევე უნდა გამოეყენებინა სამოქალაქო კოდექსის 411-ე მუხლი და მოწინააღმდეგე მხარისათვის დაეკისრებინა ის სავარაუდო შემოსავალი, რომლის მიღებასაც ზ. ა-ძე შეძლებდა დ. და შ. ა-ძეების მართლსაწინააღმდეგო ქმედების არარსებობის შემთხვევაში (II, ს.ფ. 110-118).
მ. დ-ძის საკასაციო საჩივრის მოთხოვნაა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღება მიუღებელი შემოსავლის ნაწილში 14 574 აშშ დოლარის 20%-ის მიხედვით, რაც შეადგენს 2 914 აშშ დოლარს და 62 თვის 3% სარგებელს _ 5 420 აშშ დოლარს.
კასატორის აღნიშნული მოთხოვნის საფუძვლები შემდეგში მდგომარეობს:
სასამართლომ არასწორად შეაფასა ფაქტობრივი გარემოება იმის შესახებ, რომ შ. და დ. ა-ძეებმა მისი კომერციული მაღაზიიდან გაიტანეს 8 207 აშშ დოლარის ღირებულების ავეჯი. ეს გარემოება სინამდვილეს არ შეესაბამება. საქმეში მოიპოვება მტკიცებულებები, რომ შ. და დ. ა-ძეებმა გაიტანეს 14 574 აშშ დოლარის ღირებულების ავეჯი. აქედან 8 702 აშშ დოლარად ღირებული ავეჯი აღმოჩნდა თ. კ-ძის ოჯახში, რის შესახებაც შედგა აქტი. სასამართლომ სამართლებრივი თვალსაზრისით არასწორად შეაფასა მაღაზიიდან ავეჯის გატანის შესახებ ფაქტობრივი გარემოება, შემოიფარგლა მხოლოდ თ. კ-ძის სახლში აღმოჩენილ ავეჯზე შედგენილი აქტით და ზიანი ნაცვლად 14 574 აშშ დოლარისა, განსაზღვრა 8 207 აშშ დოლარით.
ამდენად, მ. დ-ძე მიიჩნევს, რომ მიყენებული ზიანი უნდა განისაზღვროს 14 574 აშშ დოლარით და მოწინააღმდეგე მხარეს ამის მიხედვით დაეკისროს მის სასარგებლოდ 20%-იანი სავარაუდო მოგება, აგრეთვე, 3%-იანი ანაცდური ყოველთვიური სარგებელი, რაც მთლიანობაში შეადგენს 8 334 აშშ დოლარს (ტომი II, ს.ფ. 120-128).
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2010 წლის 23 თებერვლის გადაწყვეტილება ასევე გაასაჩივრეს დ. და შ. ა-ძეებმა. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2010 წლის 30 ივნისის განჩინებით საკასაციო საჩივარი განუხილველად იქნა დატოვებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საკითხის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ მ. დ-ძისა და ზ. ა-ძის საკასაციო საჩივრები არ აკმაყოფილებს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების ამომწურავ პირობებს, როგორიცაა: ა. საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; დ. გასაჩივრებულია სააპელაციო სასამართლოს მეორე დაუსწრებელი გადაწყვეტილება ან განჩინება დაუსწრებელი გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვების თაობაზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემომითითებული საფუძვლით.
კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რამაც არსებითად იმოქმედა საქმის შედეგზე და განაპირობა არასწორი გადაწყვეტილების გამოტანა.
საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით.
ამასთან, საკასაციო საჩივრების განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის საფუძველზე, საკასაციო საჩივრები არ ექვემდებარება განსახილველად დაშვებას.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე, 401-ე მუხლებით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. მ. დ-ძისა (წარმომადგენელი შ. ჯ-ძე) და ზ. ა-ძის საკასაციო საჩივრები ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2010 წლის 23 თებერვლის გადაწყვეტილებაზე მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.