¹ას-205-899-03 5 იანვარი, 2004 წ., ქ. თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო, სამეწარმეო და გაკოტრების საქმეთა პალატა
შემადგენლობა: მ. ახალაძე (თავმჯდომარე),
ნ. კვანტალიანი,
მ. სულხანიშვილი

სარჩელის საგანი: სამკვიდრო მოწმობის გაუქმება, მემკვიდრედ ცნობა.

აღწერილობითი ნაწილი:
1997წ. 16 იანვარს ლანჩხუთის ნოტარიუსის, ლ. ჭ-ის, მიერ დამოწმებული ანდერძით გ. ჯ-ის მამის ბიძამ _ გი. ჯ-მა თავის სახელზე რიცხული ქონება, მდებარე ქ. ბათუმში ..... და ლანჩხუთის რაიონის სოფ. .......-ში, უანდერძა გ. ჯ-ს. მოანდერძე გარდაიცვალა 1998წ. 8 თებერვალს და განცხადება სამკვიდრო ქონების მოწმობის მიღებაზე ქ. ბათუმის ნოტარიუსს _ ო. ჭ-ს წარუდგინა მოსარჩელის დედამ _ ე. წ-მა, ვინაიდან მოსარჩელე იმ დროისათვის არასრულწლოვანი იყო. ნოტარიუსმა განცხადება გაატარა რეგისტრაციაში, რის შემდეგაც გ. ჯ-ს ანდერძისმიერი მემკვიდრეობის ცნობის მიღება აღარ მოუთხოვია, ვინაიდან სამკვიდროს განაწილებაზე იგი შეუთანხმდა გი. ჯ-ის შვილიშვილს _ ხ. ჯ-ს. 2000წ. 17 ნოემბერს ხ. ჯ-მა სახლთმფლობელობა გადაიფორმა, რის შესახებაც გაფრთხილებული არ იყო მოსარჩელე გ. ჯ-ი. მოსარჩელე მიუთითებს, რომ ნოტარიუსი ო. ჭ-ი ვალდებული იყო, ეცნობებინა ნოტარიუს მ.მ-ისათვის ხ. ჯ-ის სახელზე ..... მდებარე ბინაზე საკუთრების მოწმობის გაცემის შესახებ. ნოტარიუსმა ო. ჭ-მა განმარტა, რომ მოსარჩელის განცხადება გაატარა სამუშაო წიგნაკში და არა ალფავიტურ წიგნში. გ. ჯ-ის აზრით, ზემოთქმულ გარემოებების გამო 6 თვიანი ხანდაზმულობის ვადის გაშვება მას საპატიოდ უნდა ჩაეთვალოს. მან მოითხოვა ქ. ბათუმის ნოტარიუსის, მ. მ-ის, 2002წ. 3 იანვრის დადგენილების 2000წ. 17 ნოემბრის ხ. ჯ-ზე გაცემული სამკვიდრო მოწმობის გაუქმება და სხვა დანაშთ ქონებასთან ერთად სახლთმფლობელობის მოსარჩელის სახელზე აღრიცხვა.
მოპასუხე ხ. ჯ-მა სარჩელი არ ცნო. მან მიიჩნია, რომ მოსარჩელის დედის, ე. წ-ის, მიერ შეტანილ განცხადებას სამკვიდროს მიღების თაობაზე თან არ ერთვის მამკვიდრებლის გარდაცვალების მოწმობა, სამკვიდროს გახსნის ადგილის დამდგენი საბუთები და მემკვიდრის სათანადო წესით გაფორმებული განცხადება სამკვიდროს მიღების შესახებ.
ქ. ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2002წ. 21 მაისის გადაწყვეტილებით გ. ჯ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა: გაუქმდა ქ. ბათუმის ნოტარიუსის, მ. მ-ის, 2002წ. 8 იანვრის დადგენილება გ. ჯ-ზე სამკვიდრო მოწმობის გაცემაზე უარის თქმის შესახებ და 2000წ. 17 ნოემბერს ხ. ჯ-ის სახელზე გაცემული სამკვიდრო მოწმობა.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ხ. ჯ-მა.
აჭარის ა/რ უმაღლესი სასამართლოს 2003წ. 14 აპრილის გადაწყვეტილებით ხ. ჯ-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა: გაუქმდა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით გ. ჯ-ს უარი ეთქვა სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უსაფუძვლობისა და ხანდაზმულობის გამო.
სასამართლომ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ, მართალია, მოსარჩელემ გამოხატა ნება და განზრახვა სამკვიდრო ქონების მიღებისათვის, მაგრამ სამართლებრივი შედეგის მიღწევის გარეგნული გამოხატვა სამართლებრივი გაგებით ნების გამოხატვის მიჩნევისათვის საკმარისი არ არის. გ. ჯ-ის დედის მიერ წარდგენილი განცხადება არ შეიძლება ჩაითვალოს ნოტარიუსისათვის სამართლებრივად ვარგისიანად, ვინაიდან განმცხადებელს არ წარმოუდგენია ყველა ის დოკუმენტი, რასაც ითვალისწინებს «ნოტარიუსის შესახებ” საქართველოს კანონის 46-ე მუხლი.
«სანოტარო მოქმედებათა შესრულების შესახებ» ინსტრუქციის 92-ე, 93-ე, 97-ე, 105-ე მუხლები ითვალისწინებს სხვადასხვა დოკუმენტების წარდგენას, რის შემდეგაც განცხადება აღირიცხება მემკვიდრეობის საქმეთა სააღრიცხვო დავთარში. პალატამ მიიჩნია, რომ მხოლოდ განცხადების საფუძველზე არ შეიძლებოდა მემკვიდრეობის საქმეთა სააღრიცხვო დავთარში გ. ჯ-ის განცხადების აღრიცხვა, ვინაიდან ნოტარიუსის, ო. ჭ-ის, მოქმედება გამომდინარეობს «ნოტარიუსის შესახებ” საქართველოს კანონისა და სანოტარო მოქმედებათა შესრულების წესის შესახებ ინსტრუქციის მოთხოვნებიდან. ამასთანავე, კანონის მოთხოვნებიდან გამომდინარეობს ნოტარიუს მ. მ-ის მიერ შესრულებული სანოტარო მოქმედებაც, რადგანაც პალატამ გ. ჯ-ის განცხადების ნოტარიუსთან წარდგენა არ ჩათვალა სკ-ს 1421-ე მუხლით გათვალისწინებულ განცხადების შეტანად სანოტარო ბიუროში, ვინაიდან ამ აქტს არ მოჰყოლია და არც შეიძლება მოჰყოლოდა იურიდიულ სამართლებრივი თანმდევი შედეგები. კანონის მოთხოვნათა გათვალისწინებით, ნოტარიუსმა ო. ჭ-მა სწორად არ გაატარა განცხადება მემკვიდრეობის საქმეთა სააღრიცხვო დავთარში, რის გამოც ნოტარიუს მ. მ-ის მიერ შესრულებული მოქმედებები (დადგენილება მ. ჯ-ისათვის სამკვიდრო მოწმობის გაცემაზე უარის თქმის შესახებ და ხ. ჯ-ზე სამკვიდრო მოწმობის გაცემა) კანონიერია, რადგანაც მ. მ-ემ ეს მოქმედებები შეასრულა მას შემდეგ, რაც მან ნოტარიუს ო. ჭ-ისაგან მიიღო პასუხი გარდაცვლილი გ. ჯ-ის სახელზე სამკვიდრო საქმის არარსებობის შესახებ. ხ. ჯ-ზე სამკვიდრო მოწმობა გაიცა სკ-ს 250-ე მუხლის მოთხოვნათა დაცვით და მათი გაუქმების იურიდიული საფუძველი არ არსებობდა. პალატამ, ასევე გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება, რომ გ. ჯ-ის მოთხოვნა ხანდაზმულია, რადგან ამავე კოდექსის 1450-ე მუხლით განსაზღვრულია, რომ სამკვიდროს მიღება შეიძლება სადავო გახდეს ორი თვის განმავლობაში, იმ დროიდან, როცა დაინტერესებულმა პირმა შეიტყო სათანადო საფუძვლების არსებობის თაობაზე. საქმის მასალებით დგინდება, რომ ხ. ჯ-ი იყო გ. ჯ-ის თანმყოფი მემკვიდრე, გარდა ამისა, 2000წ. 17 ნოემბერს გაცემულ იქნა მასზე სამკვიდროს მიღების მოწმობა, ხოლო გ. ჯ-ისთვის იმთავითვე ცნობილი იყო, როგორც ხ. ჯ-ის მიერ გ. ჯ-ის სამკვიდრო ქონების ფაქტობრივი მიღება, ასევე სამკვიდროს მოწმობის მიღებაც, რაც დასტურდება სასარჩელო განცხადებაში მითითებული გარემოებებით, კერძოდ, სასარჩელო განცხადებაში მითითებულია, რომ ხ. ჯ-ი იყო თანმყოფი მემკვიდრე და მან გაიფორმა მემკვიდრეობა, რაც მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა 2001წ. იანვარს, სასამართლოში სარჩელის აღძვრამდე ერთი წლით ადრე.
აღნიშნული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა გ. ჯ-ის წარმომადგენელმა გ. წ-ემ.
კასატორს მიაჩნია, რომ სასამართლომ არასწორად განმარტა კანონი, კერძოდ, სკ-ს 1421-ე მუხლის მე-2 ნაწილი. სააპელაციო სასამართლომ დაადგინა შემდეგი ფაქტობრივი გარემოება _ განცხადების ნოტარიუსთან წარდგენით გ. ჯ-მა გამოხატა სამკვიდროს მიღების ნება და განზრახვა, რის საფუძველზეც სააპელაციო სასამართლომ არასწორად დაასკვნა, რომ აღნიშნული ვერ გამოდგება სამკვიდროს მოწმობის გაცემის საფუძვლად. სამკვიდროს გახსნის დღიდან ზემოხსენებული კოდექსის 1433-ე მუხლის შესაბამისად, მემკვიდრე ითვლება სამკვიდრო ქონების მესაკუთრედ და შეუძლია იგი მიიღოს ნებისმიერ დროს. კასატორი აღნიშნავს, რომ «ნოტარიუსის შესახებ” საქართველოს კანონის 46-ე მუხლისა და სანოტარო მოქმედების შესრულების შესახებ ინსტრუქციის 92-ე, 93-ე, 97-ე, 105-ე მუხლების გამოყენებით სააპელაციო სასამართლომ დაასკვნა მის მიერვე დადგენილად ცნობილი ფაქტების საწინააღმდეგოდ. საკასაციო საჩივრის ავტორი მიიჩნევს, რომ 1421-ე მუხლის მე-2 ნაწილით სამკვიდროს მისაღებად დადგენილი მოვალეობა მის მიერ შესრულებულია.
სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა შემდეგი ფრაზა _ «ხოლო გ. ჯ-ისათვის, იმთავითვე, ცნობილი იყო, როგორც ხ. ჯ-ის მიერ გ. ჯ-ის სამკვიდრო ქონების ფაქტობრივი მიღება, ასევე სამკვიდრო მოწმობის მიღებაც”, ანუ სასამართლომ ერთმანეთისაგან განასხვავა რა სამკვიდროს მიღება და სამკვიდრო მოწმობის მიღება, არასწორად განმარტა სკ-ს 1450-ე მუხლი, რომელსაც არავითარი კავშირი არ აქვს დავის საგანთან _ ანდერძისმიერი სამემკვიდრო მოწმობის გაუქმებასთან. სკ-ს 1433-ე მუხლის მიხედვით, სამკვიდრო ითვლება მემკვიდრის საკუთრებად. ეს საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებული ერთ-ერთი იშვიათი შემთხვევაა, როდესაც საკუთრების არსებობის ფორმა გახლავთ დე-ფაქტო, ხოლო სამემკვიდრო უფლების მოწმობის საჯარო რეესტრში რეგისტრაციის შემდეგ საკუთრება იძენს დე-იურე ფორმას. აქედან გამომდინარე, თუკი სამკვიდროს მიღების ფაქტი შესაძლოა დაინტერესებულმა პირმა სადავოდ გახადოს სკ-ს 1450-ე მუხლით დადგენილ ორთვიან ვადაში, სამემკვიდრო მოწმობის გაუქმების მოთხოვნაზე ვრცელდება სკ-ს 128-ე მუხლით დადგენილი 10 წლიანი საერთო ხანდაზმულობის ვადა.
დადგენილია ფაქტობრივი გარემოება გი. ჯ-ის მიერ დატოვებული ორი ანდერძის არსებობის თაობაზე: 1994 წელს ხ. ჯ-ის სასარგებლოდ და 1997 წელს გ. ჯ-ის სასარგებლოდ. სასამართლომ თავი აარიდა სკ-ს 244-ე მუხლისა და 249-ე მუხლის მე-4 ნაწილით განსაზღვრულ მის ვალდებულებას დადგენილი ფაქტების სათანადო სამართლებრივი კვალიფიკაციის შეფარდების შესახებ. კასატორი აღნიშნავს, სკ-ს 1398-ე მუხლის «ა” პუნქტით და 1400-ე მუხლით დადგენილია, რომ თუკი შემდგომი ანდერძი ეწინააღმდეგება პირველ ანდერძს ან ცვლის მას, წინა ანდერძი კარგავს ძალას. აქედან გამომდინარე, გი. ჯ-ის 1994წ. 31 იანვარს შედგენილი ანდერძი ძალადაკარგულია. სასამართლომ კი ზემოხსენებული კოდექსის 1398-ე და 1400-ე მუხლები არ გამოიყენა. სააპელაციო სასამართლომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება დაუსაბუთებლად ჩათვალა ხ. ჯ-ის სავალდებულო წილზე მსჯელობის არარსებობის გამო და ეს მიიჩნია სააპელაციო საჩივრის აბსოლუტურ საფუძვლად. საკასაციო საჩივრის ავტორი არ ეთანხმება საქმისადმი ასეთ მიდგომას, რადგანაც სსკ-ს 248-ე მუხლით განსაზღვრულია სასამართლო გადაწყვეტილების ფარგლები და დადგენილია, რომ სასამართლოს უფლება არ აქვს მიაკუთვნოს მხარეს ის, რაც მას არ მოუთხოვია ან იმაზე მეტი ვიდრე მან მოითხოვა, არც სკ-ს 1371-1382-ე მუხლებშია სადმე მითითებული სასამართლოს მოვალეობის შესახებ, თავისი ინიციატივით წამოჭრას და გადაწყვიტოს რომელიმე მხარისათვის სავალდებულო წილის მიკუთვნების საკითხი. ხ. ჯ-ს არც სარჩელის მიმართ წარმოდგენილ შესაგებელში დაუყენებია საკითხი სავალდებულო წილის შესახებ, არც შეგებებულ სარჩელში აღუძრავს ასეთი მოთხოვნა და არც სასამართლო სხოდმაზე გაუხდია განსჯის საგნად ეს საკითხი.
კასატორის აზრით, სააპელაციო სასამართლომ დაუშვა პროცესუალური შეცდომა, რომელსაც შედეგად მოჰყვა არასწორი გადაწყვეტილების მიღება –გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება. ამასთან აღნიშნავს, რომ ეს ისეთი პროცესუალური შეცდომაა, რომელიც არ იწვევს საქმეში არსებული მტკიცებულებების ხელახალი გამოკვლევის აუცილებლობას. კასატორის მოთხოვნაა, სსკ-ს 409-ე, 411-ე მუხლების შესაბამისად, შეიცვალოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება ახალი გადაწყვეტილებით, რომლითაც დაკმაყოფილდება მისი სარჩელი.
სამოტივაციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების სამართლებრივი დასაბუთების შემოწმების შედეგად თვლის, რომ საკასაციო საჩივარი ნაწილობრივ, გადაწყვეტილების გაუქმების ნაწილში, უნდა დაკმაყოფილდეს და საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად ცნო შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები:
1998წ. 8 თებერვალს გარდაიცვალა მამკვიდრებელი გი. ჯ-ი, რომელმაც მთელი თავისი ქონება 1994 წელს უანდერძა პირველი რიგის მემკვიდრეს _ ხ. ჯ-ს, ხოლო 1997წ. ანდერძით – ძმისშვილს გ. ჯ-ს. 1998წ. 30 ივლისს სამკვიდროს გახსნიდან ექვსთვიანი ვადის გასვლამდე გ. ჯ-ის დედამ ე. წ-მა ქ. ბათუმში, სამკვიდროს გახსნის ადგილას, ნოტარიუს ო. ჭ-თან მიიტანა გ. ჯ-ის მიერ ხელმოწერილი განცხადება გი. ჯ-ის დანაშთ ქონებაზე მემკვიდრეობის მოწმობის მიღების შესახებ. ნოტარიუსმა ე. წ-ს აუხსნა განცხადების ხარვეზები და განცხადებას დაუსვა ნოტარიუსის შტამპი ისე, რომ არ მოუხდენია მისი რეგისტრაცია შესაბამის სარეგისტრაციო ჟურნალში, განცხადება თვითონ დაიტოვა. ე. წ-ი ო. ჭ-ს შეუთანხმდა, რომ თავად გ. ჯ-ი გამოცხადდებოდა ნოტარიუსთან. ე. წ-მა რამოდენიმე დღის შემდეგ ნოტარიუს ო. ჭ-ს წარუდგინა გ. ჯ-ის გარდაცვალების მოწმობა, რის შემდეგაც მათგან არავის არ მიუკითხავს ნოტარიუსისათვის. 2001წ. ნოემბერში გ. ჯ-მა განმეორებით მიმართა ნოტარიუსს სამკვიდრო მოწმობის გაცემის მოთხოვნით.
საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით არასწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა კანონი, კერძოდ:
სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა სკ-ს 1421-ე მუხლის მეორე ნაწილი. ამ ნორმის შესაბამისად, მემკვიდრის მიერ სამკვიდრო მიღებულად ითვლება, როდესაც იგი სამკვიდროს გახსნის ადგილის სანოტარო ორგანოში შეიტანს განცხადებას სამკვიდროს მიღების შესახებ ან ფაქტობრივად შეუდგება სამკვიდროს ფლობას ან მართვას, რაც უდავოდ მოწმობს, რომ მან სამკვიდრო მიიღო.
აღნიშნული ნორმით კანონი ადგენს სამკვიდროს მიღების ორ წესს, რომელთაგან ერთ-ერთი სანოტარო ორგანოში განცხადების წერილობითი შეტანაა. ამ მოქმედების განხორციელების შედეგად მემკვიდრის მიერ სამკვიდრო მიღებულად ითვლება, ანუ ეს იმას ნიშნავს, რომ მემკვიდრემ სამკვიდრო უკვე შეიძინა, იგი არის მისი მესაკუთრე. მითითებულ დანაწესში კანონმდებელი უპირატეს მნიშვნელობას ანიჭებს მემკვიდრის ნების დადგენას – სურს თუ არა მას სამკვიდროს მიღება, რაც უნდა დადგინდეს სანოტარო ორგანოში შეტანილი განცხადებით. მოცემულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია ფაქტობრივი გარემოება, რომ გ. ჯ-მა სამკვიდროს გახსნის ადგილას სანოტარო ორგანოში შეიტანა განცხადება სამკვიდროს მიღების შესახებ, ხოლო რამოდენიმე დღის შემდეგ დამატებით წარადგინა მამკვიდრებლის გარდაცვალების მოწმობა. აღნიშნული ცხადყოფს, რომ გ. ჯ-ს ნამდვილად სურდა მემკვიდრეობის მიღება და მისი ნება აისახა განცხადებაში, რაც კანონით საკმარისია სამკვიდროს მისაღებად.
საკასაციო პალატა აღნიშნულთან დაკავშირებით ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას, რომ გ. ჯ-ის დედის მიერ განცხადების წარდგენა ნოტარიუსისათვის არ შეიძლება ჩაითვალოს სამართლებრივად ვარგისად, რადგანაც განმცხადებელს სანოტარო მოქმედების ჩასატარებლად საჭირო ყველა დოკუმენტი არ წარუდგენია, რის გამოც გ. ჯ-ის განცხადება მემკვიდრეობის საქმეთა სააღრიცხვო დავთარში არ აღრიცხულა და, შესაბამისად, სამკვიდრო მოწმობაც არ გაცემულა. «ნოტარიუსის მიერ სანოტარო მოქმედებათა შესრულების შესახებ” ინსტრუქციის 92-93-ე პუნქტებით მემკვიდრის მიერ სამკვიდროს გახსნის ადგილის მიხედვით სანოტარო ორგანოში განცხადების შეტანა საკმარისია იმისათვის, რომ ნოტარიუსმა განცხადება მიიღოს. რაც შეეხება მემკვიდრის სამკვიდროზე უფლებამოსილების დამადასტურებელ დოკუმენტებს, იმავე ინსტრუქციის 97-ე პუნქტით მისი შემოწმება ნოტარიუსს ევალება ანდერძით მემკვიდრეობისას სამკვიდრო მოწმობის გაცემის დროს. ზემოაღნიშნულით ცხადია, რომ ნოტარიუსს მემკვიდრის განცხადების მიღებისას არ აბრკოლებს საჭირო დოკუმენტაციის წარმოუდგენლობა, ეს მტკიცებულებები ნოტარიუსმა უნდა გამოითხოვოს და შეამოწმოს სამკვიდრო მოწმობის გაცემისას.
ამდენად, სკ-ს 1421-ე მუხლის მეორე ნაწილით სათანადო სანოტარო ორგანოში განცხადების შეტანა დასტურია იმის, რომ მემკვიდრემ სამკვიდრო მიიღო, რაზეც გავლენას ვერ მოახდენს ნოტარიუსის მიერ სანოტარო მოქმედებათა შესასრულებლად საჭირო პროცედურების დარღვევა.
საკასაციო პალატა იზიარებს კასატორის მოსაზრებას, რომ სასამართლომ არასწორად გამოიყენა კანონი, როდესაც სკ-ს 1450-ე მუხლით სამკვიდროს მოწმობის გაუქმებაზე მოთხოვნა ხანდაზმულად მიიჩნია. აღნიშნული ნორმით დადგენილია, რომ სამკვიდროს მიღება ან მიღებაზე უარის თქმა შეიძლება სადავო გახდეს ორი თვის განმავლობაში იმ დღიდან, როცა დაინტერესებულმა პირმა შეიტყო, რომ ამისათვის არსებობს სათანადო საფუძველი. სამკვიდროს მიღება ან მასზე უარის თქმა ცალმხრივი გარიგებაა, რომლითაც გამოხატულია მემკვიდრის ნება სამკვიდროს მიღებასთან დაკავშირებით. სამკვიდროს მიღებისა და მიღებაზე უარის თქმის წესი დადგენილია სკ-ს 1421-1451-ე მუხლებით. თუკი სამკვიდროს მიღების შემდეგ მემკვიდრე არ მიიღებს ზომებს უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტის – სამკვიდრო მოწმობის მისაღებად, ეს არანაირ გავლენას არ მოახდენს სამკვიდროს მიღებაზე. სამკვიდრო მოწმობა ადასტურებს მასში მითითებული პირის მიერ სამკვიდროს მიღების ფაქტს. ამდენად, სამკვიდროს მიღება ყოველთვის წინ უსწრებს სამკვიდრო მოწმობის გაცემას. შესაბამისად, სკ-ს 1450-ე მუხლი ადგენს კონკრეტულად სამკვიდროს მიღების ან მიღებაზე უარის თქმასთან დაკავშირებულ ხანდაზმულობის ვადას და არა სამემკვიდრეო მოწმობის გასაჩივრების ვადას. ამდენად, პალატა თვლის, რომ სასამართლომ არასწორად განმარტა სკ-ს 1450-ე მუხლი.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა სსკ-ს 394-ე მუხლის «ე” პუნქტის შესაბამისად, თვლის, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ გადაწყვეტილების სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია. აღნიშნულის გამო, ამავე კოდექსის 412-ე მუხლის თანახმად, გადაწყვეტილება უნდა გაუქმდეს და საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს.

სარეზოლუციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა სსკ-ის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

გ. ჯ-ის წარმომადგენლის, გ. წ-ის, საკასაციო საჩივარი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდეს.
გაუქმდეს აჭარის ა/რ უმაღლესი სასამართლოს სამოქალაქო, სამეწარმეო და გაკოტრების საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 14 აპრილის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს.
საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.