ბს-174-135-კ-05წ. 19 მაისი, 2005 წ.,
ქ.თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა შემადგენლობა: ნ. წკეპლაძე (თავმჯდომარე),
ი. ლეგაშვილი,
ჯ. გახოკიძე


საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალების გაცნობის შედეგად

გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა:

2003წ. 30 აპრილს კრწანისი-მთაწმინდის რაიონულ სასამართლოს სასარჩელო განცხადებით მიმართეს მოსარჩელეებმა _ მ. და გ. ფ-ებმა, მოპასუხე _ ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიმართ და მოითხოვეს ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიერ 2003წ. 21 იანვარს განმეორებით ჩატარებული საჯარო აუქციონის შედეგების რომლის შედეგად მოსარჩელე ფ-ის სახელზე რიცხული, ქ. თბილისში, ... გამზირი, მე-2 კვარტალი, ¹20 კორპუსი, ბინა ¹43-ის მესაკუთრე გახდა თ. ლ-ე და ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიერ 2003წ. 24 იანვარს მიღებული განკარგულების გაუქმება, შემდეგი საფუძვლით: გ. ფ-ს ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოში სარჩელი ჰქონდა აღძრული მოპასუხე მ. ფ-ის მიმართ მის სახელზე რიცხული ბინიდან წილის გამოყოფის თაობაზე მითითებული სარჩელის უზრუნველყოფის მიზნით გ. ფ-ის შუამდგომლობის საფუძველზე სადავო ბინას ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 23 იანვრის განჩინებით დაედო ყადაღა. მიუხედავად აღნიშნულისა, 2003წ. 24 იანვარს სასამართლოს აღმასრულებლის მიერ შედგა ოქმი და 24 იანვარს განმეორებით ჩატარებული საჯარო აუქციონის წესით დაყადაღებული ბინა გასხვისდა სხვა პირზე (თ. ლ-ეზე), სასამართლო აღმასრულებელმა, რომელმაც იცოდა სადავო ბინაზე ყადაღის დადების ფაქტის თაობაზე, დაარღვია “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 63 მუხლი, სსკ-ის მე-10 მუხლი და კონსტიტუციის 82.2 მუხლის მოთხოვნები.
მთაწმინდა- კრწანისის რაიონული სასამართლოს 2003წ. 19 ივნისის განჩინებით საქმეში ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის შესაბამისად, მესამე პირად ჩაბმული იქნა თ. ლ-ე.
კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2003წ. 03 სექტემბრის განჩინებით წინამდებარე ადმინისტრაციული საქმე განსჯადობით უფლებამოსილ სასამართლოს _ ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს გადაეცა განსახილველად.
ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26.3 მუხლის შესაბამისად, განსჯადობის შესახებ დავის გადაწყვეტის მიზნით, წინამდებარე საქმე ქ. თბილისის საოლქო სასამართლოს გადაეგზავნა.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 2 ოქტომბრის განჩინებით მ. და გ. ფ-ების სასარჩელო მოთხოვნა განსჯადობით განსახილველად დაექვემდებარა თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონულ სასამართლოს.
2003წ. 10 დეკემბერს მთაწმინდა-კრწანისის რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილებით სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:L სადავო ბინაზე ყადაღის დადების თაობაზე 2003წ. 23 იანვარს გაცემული სააღსრულებო ფურცელი აუქციონის განმეორებით ჩატარების დროისთვის, 2003წ. 24 იანვრისათვის, არავის არ ეწერა, ამდენად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ აღმასრულებელი უფლებამოსილი იყო, ჩაეტარებინა განმეორებითი აუქციონი, მით უფრო, რომ განმეორებითი საჯარო აუქციონი ჩატარდა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2002წ. 7 ოქტომბრის ¹2/1323 სააღსრულებო ფურცლის საფუძველზე, რომლის თანახმად, მ. ფ-ს თ. ლ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა 93 000 ა.შ.შ დოლარისა და 260 ლარის გადახდა.
რაიონული სასამართლოს აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს მ. და გ. ფ-ებმა, რომლითაც მოითხოვეს გაუქმება, შემდეგი მოტივით: როგორც მათი, ისე მოპასუხეების და მესამე პირის ორჯერ არასაპატიო მიზეზით გამოუცხადებლობა რაიონული სასამართლოს სხდომაზე არ მომხდარა, მიუხედავად ამისა, გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მიღებული იქნა მოსარჩელეების დასწრების გარეშე. აპელანტები ასევე, სადაოდ ხდიან იმ ფაქტს, რომ აღმასრულებელს სააღსრულებო ფურცელი დაეწერა მაშინ, როცა მას უკვე ხელმეორე აუქციონი დანიშნული ჰქონდა, როცა სააღსრულებო ბიუროს წარმოებაში ერთი დღით ადრე შესული განჩინება, შიდა დებულებისთვის და რატომ უნდა გადაეწეროს საქმე, რომალსაც განჩინების აღსრულებასთან საერთო არაფერი არ გააჩნია.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 24 ნოემბრის გადაწყვეტილებით, მ. და გ. ფ-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა, გაუქმდა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელი დაკმაყოფილდა, ბათილად იქნა ცნობილი თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2003წ. 21.01. განმეორებით ჩატარებული აუქციონის შედეგები, ბათილად იქნა ცნობილი თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2003წ. 24.01 ¹01/14-37 განკარგულება, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება იურიდიულად არ არის საკმაოდ დასაბუთებული, რაიონულმა სასამართლომ არ გამოიყენა “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 631 მუხლი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 23 იანვრის განჩინების /თბილისში ... მე-2 კვ. XX კორპუსის ¹43 ბინაზე ყადაღის დადების თაობაზე/ საფუძველზე ამავე თარიღით გაცემული სააღსრულებო ფურცელი ¹04/03-12-4061 2003წ. 23 იანვარს წარდგენილ იქნა სააღსრულებო ბიუროში და 24.011.03. რეზოლუციით დაეწერა აღმასრულებელ ზ. თაფლაძეს; 2004წ. 24.01. 1100 საათზე აღმასრულებელ ზ. თ-ის მიერ გამართული აუქციონის შედეგების ოქმის მიხედვით, აუქციონზე გამარჯვებულად გამოცხადდა თ. ლ-ე, ხოლო ¹01/14-37 განკარგულებით იგი შეძენილი ბინის მესაკუთრედ გამოცხადდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ დავის საგანი - სააღსრულებო ბიუროს აუქციონის ოქმი და განკარგულება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ გარიგებას, რომელიც დადებულ იქნა ადმინისტრაციული ორგანოსა და ფიზიკურ პირს შორის უძრავი ნივთის ნასყიდობის თაობაზე და ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 70-ე მუხლიდან გამომდინარე, სამოქალაქო კოდექსის 54-ე მუხლის საფუძველზე სადავო გარიგებები მიიჩნია ბათილ გარიგებად, რომელც არღვევს კანონით დადგენილ წესსა და აკრძალვებს, ეწინააღმდეგება საჯარო წესრიგს ან ზნეობის ნორმებს, სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 631 მუხლთან წინააღმდეგობაში ყოფნის გამო; რომ მითითებული ნორმის მიხედვით უძრავ ქონებაზე ყადაღის დადება ნიშნავს ქონების აღწერას და მისი განკარგვის, ნებისმიერი ფორმით გასხვისების აკრძალვას, რამდენადაც ამავე მუხლის მე-2 ნაწილით ბათილია ყადაღადადებულ უძრავ ქონებაზე ყადაღის დადების შემდეგ ამ მუხლის I პუნქტით გათვალისწინებული ყველა გარიგება.
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს თ. ლ-ემ და თბილისის სააღსრულებო ბიურომ, რომლითაც მოითხოვეს მისი გაუქმება, როგორც საპროცესო და სამართლის ნორმების დარღვევით მიღებული, შემდეგი მოტივით:
სააპელაციო სასამართლოს შეფასება სააღსრულებო ბიუროს აუქციონის შედეგების ოქმისა და განკარგულების ადმინისტრაციულ გარიგებად მიჩნევის თაობაზე, არასწორია, ვინაიდან მოქმედი კანონმდებლობით ადმინისტრაციული ორგანო, ისეთ სამოქალაქო_სამართლებრივ გარიგებაში როგორიცაა ადმინისტრაციული გარიგება, შეიძლება შევიდეს მხოლოდ საკუთარი ქონებით და საკუთარი ნებით, როგორც გარიგების სუბიექტი და როგორც კერძო სამართლის იურიდიული პირი, იძულებითი აუქციონის ჩატარების დროს კი სააღსრულებო ბიურო წარმოადგენს არა გარიგების სუბიექტს და კერძო სამართლის პირს, არამედ, სასამართლო აქტების აღმასრულებელ ორგანოს, რომელიც სახელმწიფოს სახელით, საჯარო აუქციონის წესით, კანონით მინიჭებულ უფლებამოსილებისა და ვალდებულების ძალით ახორციელებს აღსრულებას და ყიდის არა საკუთარ, არამედ მოვალის ქონებას იძულებითი წესით, მოვალის ნებისგან დამოუკიდებლად და იმ მიზნით, რომ აღსრულდეს კანონი და დაკმაყოფილდეს კრედიტორის კანონიერი მოთხოვნები; კასატორები ითვლიან, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4 “დ” მუხლის განმარტების თანახმად ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მოქმედება, მათ შორის, ადმინისტრაციული გარიგების მომწესრიგებელი ნორმები არ ვრცელდება ორგანოთა იმ საქმიანობაზე, რომელიც დაკავშირებულია სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებასთან, რის გამოც კასატორები თვლიან, რომ იძულებითი აუქციონი წარმოადგენს არა ადმინისტრაციულ გარიგებას, არამედ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 63-ე მუხლის საფუძველზე მხოლოდ აღსრულების ღონისძიებას, რომლის წესსა და პირობებს ადგენს ეს საჯარო კანონი და არა სამოქალაქო და ადმინისტრაციული კოდექსები.
კასატორები არ იზიარებენ სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ ბინაზე დადებული ყადაღა გარიგების ბათილად გამოცხადების პირობას წარმოადგენს, მაშინ, როცა გარიგებაში მონაწილე მხარეებისათვის ბინაზე ყადაღა დადებულად ითვლება მას შემდეგ, რაც ყადაღის დადების აქტის ასლს მიიღებს საჯარო რეესტრი და მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეიძლება მოჰყვეს გარიგებას სუბიექტებისთვის რაიმე სამართლებრივი შედეგი, აუქციონის ჩატარების ოქმზე მითითებით კასატორი თვლის, რომ განჩინება ყადაღის დადების შესახებ აღსრულებული არ იყო, რაც გამორიცხავდა ზემომითითებული კანონის 63I მუხლის შეფარდების შესაძლებლობას.
კასატორები უთითებენ, რომ იძულებითი აუქციონი შეიძლება ბათილად გამოცხადდეს იმ შემთხვევაში, თუ დარღვეულია “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონით დადგენილი მისი ჩატარების წესი და პირობები, კასატორები სსკ-ის III თავისა და 198-ე მუხლის საფუძველზე განმარტავენ რა ყადაღის ინსტიტუტს, თვლიან, რომ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 63I მუხლში ჩამოყალიბებული აკრძალვები ეხება მხოლოდ მოპასუხეს და არა სააღსრულებო ბიუროს და შესაბამისად, მოპასუხის დაყადაღებული ქონების გასხვისება ეკრძალება არა აღმასრულებელს, არამედ. მხოლოდ მოპასუხეს, რომელიც სააღსრულებო საბუთით წარმოადგენს მოვალეს, ასვე კასატორები თვლიან, რომ სამოქალაქო სარჩელთან დაკავშირებულ საქმეზე გამოტანილი ყადაღის განჩინება ვერ შეაჩერებდა და ხელს ვერ შეუშლიდა სხვა საქმესთან დაკავშირებით მიღებულ კანონიერ ძალაში შესული 2002წ. 9 ივლისის განჩინების აღსრულებას, ხოლო “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 36-ე და 70-ე მუხლები ადგენს რა აღსრულების შეჩერებისა და იძულებითი აუქციონის შეჩერების ან გაუქმების საფუძვლებს მოვალის ბინაზე დადებული ყადაღა არ ითვლება ასეთ საფუძვლად, ამავე კანონის 33-ე მუხლის საფუძველზე სასამართლოს მიერ მიღებული არ ყოფილა განჩინება აღსრულების შეჩერების თაობაზე, აღმასრულებელი არა თუ უფლებამოსილი, არამედ ვალდებულიც იყო, გაეგრძელებინა აღსრულება. კასატორის მიჩნევით სამოქალაქო კოდექსის 286-ე მუხლის და “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 82I და 83I მუხლების თანახმად იპოთეკით უზრუნველყოფილი მოთხოვნა არის I რიგის მოთხოვნა და ნებისმიერ სხვა კრედიტორს, მათ შორის გ. ფ-საც, უფლება _ დაეკმაყოფილებინა თავისი მოთხოვნები, იპოთეკით დატვირთულ უძრავი ქონებიდან წარმოიქმნებოდა მას შემდეგ, რაც სრულად დაკმაყოფილდებოდა I რიგის, ანუ იპოთეკით უზრუნველყოფილი მოთხოვნები, ხოლო რამდენადაც აუქციონის გამართვამდე დაეკმაყოფილებინა თავის მოთხოვნები იპოთეკით დატვირთული ბინიდან, გ. ფ-ს არ გააჩნდა და ეს უფლებები არ წარმოშობილა, რადგან ბინაში გადახდილი თანხა საკმარისი აღმოჩნდა მხოლოდ I რიგის, ანუ კასატორ ლომიძის მოთხოვნების დასაკმაყოფილებლად, მ. ფ-ს, როგორც მოვალეს, აუქციონის გამართვის დროს არანაირი მოთხოვნები, შესაბამისად უფლებები არ გააჩნდა, გარდა ზემომითითებილი კანონის 70.2 მუხლში გათვალისწინებულისა, - გადაეხადა ვალი და დაეკმაყოფილებინა კრედიტორი, აღნიშნულის გამო კასატორები თვლიან, რომ არარსებული და არწარმოშობილი უფლებები ვერც შეიზღუდება და ვერც დაზიანდება, რის გამოც არ არსებობდა, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22.2 მუხლის თანახმად, ფ-ების სარჩელის დასაშვებობის პირობა.
კასატორი ლ-ე საპროცესო სამართლის ნორმების დარღვევად მიიჩნევს, რომ სასამართლომ კანონით დადგენილი წესით არ გაუგზავნა უწყება იმ მისამართზე, სადაც იგი რეგისტრირებულია და ცხოვრობს, მაშინ, როცა მისი მისამართი დაფიქსირებული იყო სააღსრულებო წარმოების მასალებში, სასამართლომ კანონშეუსაბამოდ გამოაცხადა მისი ადგილსამყოფელი ფაქტობრივად დაუდგენლად, სსკ-ის 74 მუხლის გამოყენების წინაპირობების არარსებობის გამო.
თბილისის სააღსრულებო ბიუროს საკასაციო საჩივრის ერთ-ერთ მოტივს წარმოადგენს ის გარემოება, რომ ბინაზე ყადაღის დადების, და იძულებითი აუქციონის ჩატარების დროსაც სახელმწიფო არ აღასრულებს მართლმსაჯულებას სააღსრულებო ბიუროს მეშვეობით, გამოდის, რომ ყადაღის დადების აქტით სახელმწიფო თავის თავს უკრძალავს მართლმსაჯულების აღსრულებას, რაც სრულიად აბსურდულად მიაჩნია, სსკ-ის მე-10 მუხლის საფუძველზე, რადგან ერთი განჩინების აღსრულება ვერ შეაჩერებს და ვერ გამორიცხავს მეორე განჩინების აღსრულებას, თუ განჩინებაში პირდაპირ არ არის მითითებული ამის შესახებ, კასატორი თვლის, რომ კანონის ნორმა უნდა განიმარტოს იმდაგვარად, რომ წინააღმდეგობაში არ მოდიოდეს ამავე კანონის, ასევე უფრო მარალი ან ამავე დონის კანონის მუხლებთან და კონსტიტუციასთან, კერძოდ, თუ გ. ფ-ის უფლება _ მოახდინოს ამ სარჩელის უზრუნველყოფა, რომელშიც აღძრული მოთხოვნები სასამართლოს გზით ჯერ კიდევ დადასტურებული არ არის და რომელიც აღძრულია არა აუქციონის განმახორციელებელი კრედიტორის წინააღმდეგ, ზღუდავს ან ზიანს აყენებს აუქციონის განმახორციელებელ კრედიტორისა და იპოთეკის კანონიერ უფლებას, მოითხოვოს ამ კანონიერი უფლებების დროული აღსრულება, კანონის ამგვარი განმარტება ეწინააღმდეგება კონსტიტუციის 44.2 მუხლს, კანონის ნორმის ამგვარი განმარტება, წინააღმდეგობაში მოდის ამავე კანონის მე-17, 33-ე, 36-ე, 70-ე, 50-ე, 71-ე მუხლებთან, სსკ-ის მე-10 და კონსტიტუციის 84-ე და 44-ე მუხლებთან, აგრეთვე, მიაჩნია, რომ გ. ფ-ი სამოქალაქო სარჩელით ითხოვდა წილს მ. ფ-ის ბინიდან, რომელიც თ. ლ-ის მიერ იპოთეკით იყო დატვირთული, დადასტურებული სასამართლოსთვის წარდგენილი საჯარო რეესტრის ამონაწერით, ხოლო იპოთეკით დატვირთული ბინიდან წილის მოთხოვნა წარმოადგენს უკანონო მოთხოვნას, რომლის უზრუნველყოფა ასევე არის უკანონო. ამასთან, ყადაღის დადების შესახებ განჩინება გაუქმებულ იქნა 11 თებერვლის განჩინებით, მანამ, სანამ ბინის შემძენი მოითხოვდა ყადაღის დადების განჩინების გაუქმებას.
მოწინააღმდეგე მხარეებს წერილობითი შესაგებელი არ წარმოუდგენიათ, სასამართლო სხდომაზე მათმა წარმომადგენელმა არ ცნო საკასაციო საჩივრები და მოითხოვა მათ დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.

სამოტივაციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრების მოტივების დასაბუთებულობა-საფუძვლიანობის, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერების შემოწმების და საკასაციო საჩივრების სასამართლო განხილვის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ თ. ლომიძის და თბილისის სააღსრულებო ბიუროს საკასაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს, უნდა გაუქმდეს თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 24 ნოემბრის გადაწყვეტილება და საკასაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, გ. და მ. ფ-ების სარჩელი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას დარღვეულია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, კერძოდ, სსკ-ის 393.2 და 394 “ე” მუხლების მოთხოვნები. სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არ გამოიყენა კანონი რომელიც უნდა გამოეყენებინა, სასამართლომ არასწორად განმარტა კანონი, გადაწყვეტილება იურიდიულად არ არის დასაბუთებული.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს კასატორ თ. ლ-ის მოტივაციას სააპელაციო სასამართლოს მიერ საპროცესო ნორმების დარღვევის თაობაზე, კერძოდ, სსკ-ის 394 “ბ” მუხლის მოთხოვნათა უგულვებელყოფით, სასამართლომ საქმე განიხილა მესამე პირის თ. ლ-ის დაუსწრებლად, რომელსაც არ მიუღია შეტყობინება კანონით დადგენილი წესით, რაც საკასაციო საჩივრის აბსოლუტურ საფუძველს წარმოადგენს, კერძოდ სააპელაციო სასამართლოს მიერ მესამე პირს უწყება გაეგზავნა აუქციონით გასხვისებულ ბინის მისამართზე _ თბილისში, ... II კვ. კ. ¹2, ბ.¹43, რომელიც რეგისტრირებულია თ. ლ-ის სახელზე, რამდენადაც იგი მესამე პირად საქმეში ჩაბმულ იქნა რაიონული სასამართლოს ინიციატივით ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის საფუძველზე, როგორც რაიონული, ისე სააპელაციო სასამართლოები ვალდებული იყვნენ, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლების საფუძველზე გამოეთხოვათ სააღსრულებო წარმოების მასალები, მათ შორის, თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს მიერ გაცემული 2002 წ. 7 ოქტომბრის ¹2/1323 სააღსრულებო ფურცელი, რომლის საფუძველზეც განხორციელდა სააღსრულებო წარმოება და რომლის მიხედვით კრედიტორს თ. ლ-ე წარმოადგენდა, რომლის მისამართიც, როგორც კრედიტორის სავალდებულო რეკვიზიტი მითითებული იქნებოდა. ნაცვლად აღნიშნულისა, სასამართლომ მესამე პირის ფაქტობრივი ადგილსამყოფელი დაუდგენლად მიიჩნია და უწყება ადგილობრივი მმართველობის ორგანოს რაიონულ გამგეობას გაუგზავნა, სააპელაციო სასამართლოს სსკ-ის 78-ე მუხლის გამოყენება შეეძლო მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე4 და მე-19 მუხლებით მინიჭებული უფლებამოსილების გამოყენების შედეგად სახეზე იქნებოდა მესამე პირის ფაქტობრივი ადგილსამყოფლის დაუდგენლობა.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ დავის გადაწყვეტისას გამოიყენა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ნორმები, რომლებიც არ უნდა გამოეყენებინა, სასამართლომ არასწორი შეფასება მისცა დავის საგანს _ მიიჩნია რა, რომ სააღსრულებო ბიუროს აუქციონის ოქმი და განკარგულება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ გარიგებას, შესაბამისად, სადავო სამართალურთიერთობას არასწორად შეუფარდა მატერიალური სამართლის ნორმა, კერძოდ, სამოქალაქო კოდექსის სამოქალაქო გარიგების ბათილად ცნობის მომწესრიგებელი ნორმები.
კონსტიტუციის 82.2 მუხლის მიხედვით, სასამართლოს აქტები სავალდებულოა ყველა სახელმწიფო ორგანოსა და პირისათვის ქვეყნის მთელ ტერიტორიაზე.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საერთო სასამართლოების მიერ მიღებული აქტების აღსრულების წესსა და პირობებს აწესრიგებს რა 1999წ. 16 აპრილის “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ’’ კანონი, რომლის 5.3. მუხლის თანახმად, თავის საქმიანობაში სააღსრულებო დაწესებულება – სააღსრულებო ბიურო ხელმძღვანელობს ამ კანონით, ნორმატიული აქტებით და სააღსრულებო ბიუროს დებულებით, ხოლო, 17.3. მუხლის თანახმად სასამართლო აღმასრულებელი თავის საქმიანობაში ხელმძღვანელობს ამ კანონით, იუსტიციის მინისტრის მიერ დამტკიცებული “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ’’ ინსტრუქციითა და სხვა ნორმატიული აქტებით.
მითითებული ნორმატიული აქტით დადგენილია სპეციალური პროცედურა, სააღსრულებო წარმოების სპეციფიურობიდან გამომდინარე, რომლის საფუძველზეც ხორციელდება სააღსრულებო მოქმედებები.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ კანონმდებლის მიერ სავსებით ლოგიკურად დადგინდა რა ადმინისტრაციული წარმოების სპეციალური სახე, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4. მუხლის მიხედვით აღმასრულებელი ხელისუფლების ორგანოთა იმ საგამონაკლისო საქმიანობათა ჩამონათვალში, მითითებულია სასამართლოს მიერ გამოტანილი და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებასთან დაკავშირებული საქმიანობაც (პუნქტი “გ”), რაც გულისხმობს, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის დებულებით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეები არ გამოიყენება სააღსრულებო მოქმედებათა განხორციელების სტადიებზე შესაბამის ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტების გამოცემისას, რაც არცერთ შემთხვევაში გაგებულ არ შეიძლება იქნეს იმგვარად, რომ სააღსრულებო დაწესებულებების მიმართ საერთოდ არ ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ნორმების მოქმედება, რამდენადაც, კოდექსის 3.1. მუხლის იმპერატიული შინაარსის დებულების თანახმად, ამ კოდექსის მოქმედება ვრცელდება ყველა ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობაზე, შესაბამისად, იგი ვრცელდება სააღსრულებო დაწესებულებათა, როგორც სახელმწიფო ორგანოს საქმიანობაზეც, მათ შორის, ადმინისტრაციულ ორგანოს საქმიანობის ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის დადგენილი პრინციპები, რამდენადაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2 “ა’’ მუხლით ტერმინი “ადმინისტრაციული წარმოება” განმარტებულია როგორც ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობა ადმინისტრაციული სამართლებრივი აქტის მომზადების, გამოცემისა და აღსრულების, აგრეთვე, ადმინისტრაციულ საჩივრის გადაწყვეტის მიზნით, შესაბამისად, ამ კოდექსით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეები ვერ გავრცელდება სასამართლო აქტების აღსრულებასთან დაკავშირებულ საქმიანობაზე, რადგან აღმასრულებლის მიერ სააღსრულებო წარმოების საფუძველზე სააღსრულებო მოქმედებების ჩატარება ემსახურება არა ადმინისტრაციულ – სამართლებრივი აქტის გამოცემას, არამედ სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულების მიზანს.
სასამართლო ახორციელებს რა სახელმწიფო ხელისუფლების განსაკუთრებული ფუნქციას – მართლმსაჯულებას, სახელმწიფოს სახელით დადგენილი გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლა გულისხმობს მის უპირობო და სავალდებულო შესრულებას. მოქმედი კანონმდებლობით სასამართლო აქტების აღსრულების კომპეტენცია არ არის სასამართლო სისტემის იურისდიქცია, იგი განეკუთვნება აღმასრულებელი ხელისუფლების უფლებამოსილებას სპეციალურ კანონში სავსებით სწორად გამოყენებული ტერმინის “სააღსრულებო მოქმედებათა” განხორციელების მექანიზმით, კერძოდ, კანონის 26-ე მუხლის თანახმად, სასამართლო აღმასრულებელი სააღსრულებო მოქმედებას იწყებს იძულებითი აღსრულების შესახებ კრედიტორის წერილობით განცხადებისა და სააღსრულებო ფურცლის საფუძველზე, ასევე, 29.1. მუხლის მიხედვით, სასამართლო აღმასრულებელმა ყოველ სააღსრულებო მოქმედების შესახებ უნდა შეადგინოს ოქმი, რომლის ერთ-ერთ რეკვიზიტს წარმოადგენს სააღსრულებო მოქმედების შესრულების საგნის მითითება (პუნქტი “ე”).
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მითითებული ცხადყოფს, რომ სააღსრულებო ბიუროს მიერ ჩატარებული იძულებითი აუქციონი წარმოადგენს არა ხელშეკრულებას, არამედ, სააღსრულებო მოქმედების ერთ-ერთ სახეს, შესაბამისად, მის მიმართ სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულების მაკვალიფიცირებული, მათ შორის, მისი ბათილად ცნობის, ნორმების გამოყენება სრულიად კანონსაწინააღმდეგოა, სამართალურთიერთობასთან შეუსაბამობის გამო. აღნიშნულზე, საკასაციო სასამართლო სრულად იზიარებს კასატორთა მოსაზრებას, რომ ადმინისტრაციულ გარიგებაში ადმინისტრაციული ორგანო შეიძლება შევიდეს მხოლოდ საკუთარი ქონებით და საკუთარი ნებით, როგორც გარიგების სუბიექტი და კერძო სამართლის იურიდიული პირი, რაც მოცემულ შემთხვევაში ვერ იარსებებს იმ ელემენტარული მიზეზის გამო, რომ იძულებითი აუქციონის ჩატარების მომენტში სააღსრულებო ბიურო არ შეიძლება განხილულ იქნას, როგორც გარიგების სუბიექტი, რომელიც სახელმწიფოს სახელით მართლმსაჯულების აქტების აღსრულების ანუ კანონის აღსრულების მიზნის მისაღწევად ყიდის არა საკუთარ, არამედ მოვალის ქონებას იძულების წესით, მოვალის ნების საწინააღმდეგოდ, კრედიტორის კანონიერი მოთხოვნის დასაკმაყოფილებლად, მაშინ, როცა სამოქალაქო კოდექსის 50-ე მუხლში მოცემული დეფინიციის მიხედვით გარიგება არის ცალმხრივი, ორმხრივი ან მრავალმხრივი ნების გამოვლენა, რომელიც მიმართულია სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ნების გამოვლენა გარიგების განსაზღვრის ფუნდამენტია, ამასთან, სამოქალაქო სამართალი იმ თვალსაზრისს ემყარება, რომ პირებმა ურთიერთობა ერთმანეთს შორის თავად უნდა მოაწესრიგონ. ამ პრინციპს კერძო ავტონომია ეწოდება, რომლის განხორციელების ყველაზე თვალსაჩინო და გავრცელებულ საშუალებას სამოქალაქო სამართალში წარმოადგენს გარიგება. გარიგებად მიიჩნევა მხოლოდ ისეთი ნების გამოვლენა, რომელიც მიმართულია სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ, ამასთან, ნების არა ყოველგვარი გამოვლენა წარმოადგენს გარიგებას.
აღნიშნული განსაკუთრებით თვალსაჩინოა, როცა სამართალურთიერთობის ერთ-ერთ სუბიექტს ადმინისტრაციული ორგანო წარმოადგენს, რომელსაც საქმიანობის ფორმების სპეციფიკიდან გამომდინარე, მმართველობითი ღონისძიების განორციელების შემდეგი სახეები გააჩნია: ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, რეალაქტი და ადმინისტრაციული ხელშეკრულება.
მოცემულ შემთხვევაში, არ მომხდარა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 65-ე მუხლის მიხედვით ადმინისტრაციული ორგანოს უფლებამოსილების /დადოს ადმინისტრაციული გარიგება/ გამოყენება, რამდენადაც აუქციონის ჩატარებისას აღმასრულებლის ნების გამოვლენა გამომდინარეობს არა გარიგების დადების სურვილიდან, არამედ გამომდინარეობს კანონისმიერი ვალდებულებიდან _ აღასრულოს სასამართლოს კანონისმიერ ძალაში შესული აქტები და ამ მმართველობითი ფუნქციის შესრულებისას იგი ნების გამოვლენას ახორციელებს არა ხელშეკრულების ფორმით, არამედ, ადმინისტრაციული აქტის მიღებით, რომელიც სავალდებულოა შესასრულებლად. ადმინისტრაციული ორგანოს ღონისძიების შეფასებისას ყურადღება უნდა მიექცეს არა მის სამართლებრივ ბუნებას, არამედ, მისი საქმიანობის ადმინისტრაციულ ფორმას და სამართლის იმ ნორმის ხასიათს, რომელიც ადმინისტრაციულ ორგანოს ქმედების უფლებამოსილებით აღჭურავს და არა იმას, სამართლის რომელ სფეროში იჩენს თავს სამართლებრივი შედეგი, ანუ გადამწყვეტია საიდან მოდის ღონისძიება და არა ის, თუ საითკენაა იგი მიმართული; საკასაციო სასამართლო დასკვნის სახით განმარტავს, რომ ადმინისტრაციულ სამართალში ცალმხრივი ნების გამოვლენის ფორმაა ადმინისტრაციული აქტის გამოცემა.
მოცემულ პროცედურაში არათუ სამოქალაქო გარიგების ნამდვილობის ელემენტი _ კლასიკური ნების გამოვლენა არ არის სახეზე, არამედ, ფორმალური თვალსაზრისითაც სააღსრულებო ბიუროსა და აუქციონზე ქონების შემძენს შორის არ იდება წერილობითი ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულება, არამედ, აღმასრულებელი გამოსცემს განკარგულებას, რომელშიც ფიქსირდება შეძენილი ქონება, აუქციონზე ქონების შემძენი, შემოთავაზებული ფასი და აუქციონის პირობები. “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 75-ე მუხლით მოწესრიგებულია აუქციონზე შეძენილ ქონებაზე უფლების მიღება, კანონმდებელი სწორედ განკარგულების გამოცხადებას და შემძენის მიერ ფასის სრულად გადახდას უკავშირებს შემძენის უფლებას, შეძენილი ქონების მიმართ გამოიყენოს თავისი კანონიერი უფლება. მითითებული პროცედურით სრულიად ლოგიკურად გათვალისწინებული არ არის სააღსრულებო ბიუროსა და შემძენს შორის ხელშეკრულების გაფორმება.
განსახილველ დავაშიც ზემომითითებული კანონის 71-ე – 77-ე მუხლების საფუძველზე გამოცემულია განკარგულება, რომელიც როგორც ფორმალური, ასევე, მატერიალური თვალსაზრისით წარმოადგენს ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომელიც ასახავს კონკრეტული სააღსრულებო მოქმედების _ იძულებითი აუქციონის ჩატარების ფაქტს.
საგულისხმოა, რომ მოცემულ საქმეშიც წარმოდგენილი საჯარო რეესტრის ამონაწერის თანახმად, სადავო ბინის თ. ლ-ეზე საკუთრების უფლებით დარეგისტრირების საფუძველს წარმოადგენს სწორედ თბილისის სააღსრულებო ბიუროს აღმასრულებლის ზ. თ-ის 2003წ. 24.01 განკარგულება ¹01/14-37, რაც ნიშნავს იმას, რომ საჯარო რეესტრში მესაკუთრედ დარეგისტრირებისათვის, განსხვავებით სამოქალაქო ხელშეკრულებისაგან, ნასყიდობის ხელშეკრულება საჭირო არ არის და საკმარისია აღმასრულებლის განკარგულება.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 18.1 მუხლით განსაზღვრულია რა კრედიტორის და მოვალის უფლებები, მათ შორის სასამართლო აღმასრულებლის მოქმედების სასამართლოში გასაჩივრების უფლება, დადგენილია გასაჩივრების სპეციალური ვადა, კერძოდ, სააღსრულებო მოქმედების განხორციელებიდან ერთი თვის ვადაში, რომლის ათვლა იწყება იმ მემენტიდან, როდესაც მხარისათვის ცნობილი გახდა ან უნდა გამხდარიყო მისი უფლების დარღვევის შესახებ.
ხანდაზმულობის სპეციალური ვადის, ამასთან, მხოლოდ ერთი თვის დადგენა ამ სპეციფიური წარმოების დამახასიათებელ კიდევ ერთ ელემენტს შეიცავს, სააპელაციო სასამართლოს განვითარებული მსჯელობის თანახმად სახეზე გვექნება ნასყიდობის ხელშეკრულება, რომლის გასაჩივრების ვადა ერთი თვეა, რაც სრულიად შეუსაბამობაშია სამოქალაქო კოდექსით სამოქალაქო _ სამართლებრივი ხელშეკრულების გასაჩივრების ხანდაზმულობის ვადებთან.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სააღსრულებო ბიუროს სააღსრულებო მოქმედების ამსახველი ოქმი და აუქციონის შედეგების ამსახველი განკარგულება წარმოადგენს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2. “დ” მუხლით დეფინირებულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს, რომლებიც ამავე დროს კონკრეტული პროცედურული მოქმედების შესრულების მტკიცებულებას წარმოადგენს, როგორც ადმინისტრაციული ორგანოს _ სააღსრულებო ბიუროს მიერ ადმინისტრაციული კანონმდებლობის _ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის საფუძველზე გამოცემული ინდივიდუალური _ სამართლებრივი აქტი, რომელიც წყვეტს მოვალის საკუთრების უფლებას გაყიდულ ქონებაზე, აწესებს შემძენის მოვალეობას _ თანხის სრულად გადახდის თაობაზე და ადასტურებს პირის (შემძენის) უფლებას შეძენილ ქონებაზე.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობის ფორმის სწორი კვალიფიკაციის საპროცესო-სამართლებრივი მნიშვნელობა ვლინდება იმაში, რომ იგი წარმოადგენს აუცილებელ წინაპირობას სარჩელის სწორი ფორმის განსაზღვრისათვის. ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლით განსაზღვრული სარჩელი დამოკიდებულია ადმინისტრაციული აქტის არსებობასთან. განსახილველ შემთხვევაში არსებობს არა სარჩელი ადმინისტრაციული გარიგების, არამედ - ადმინისტრაციული აქტების კანონიერების თაობაზე.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას სადავო აუქციონის ოქმის და განკარგულების “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 631 მუხლთან წინააღმდეგობის თაობაზე, შემდეგ გარემოებათა გამო: მითითებული კანონის XI თავის “აღსრულება უძრავ ქონებაზე” 61-ე – 63-ე მუხლები წარმოადგენს აღმასრულებლის სახელმძღვანელო ნორმებს, რომელთა საფუძველზე იგი განახორციელებს აღსრულებას უძრავ ქონებაზე, მათ შორის, 63-ე მუხლით გათვალისწინებული საღსრულებო მოქმედების ერთ-ერთი სახე უძრავ ქონებაზე ყადაღის დადება წარმოადგენს აღმასრულებლის კომპეტენციას, როგორც აღსრულების საგნის უზრუნველყოფას. განსახილველ საქმეში აუქციონზე გატანილ მოვალე მ. ფ-ის სახელზე რიცხულ უძრავ ქონებას _ მდ. თბილისში, ... გამზირის მე-2 კვარტლის ¹20 კორპუსის, ბინა ¹43-ს, აღმასრულებლის მიერ სწორედ მითითებული ნორმის საფუძველზე დაედო ყადაღა, რომლის გამოყენების შემდეგ ბათილია ყადაღადადებულ უძრავ ქონებაზე ყადაღის დადების შემდეგ 631. 1 მუხლით გათვალისწინებული ყველა გარიგება, რაც ეხება სწორედ მესაკუთრეს, რომელსაც ქონებაზე ყადაღის დადების შემდეგ ეკრძალება მისი განკარგვა, ნებისმიერი ფორმით გასხვისება. ამდენად, მითითებული ნორმის სუბიექტს ყადაღის დადების ინიციატორი სააღსრულებო ბიურო წარმოადგენს და არცერთ შემთხვევაში, არ შეიძლება გაგებულ იქნას იმგვარად, რომ ამ ნორმით აღმასრულებელს ეკრძალება დაყადაღებული ქონების აუქციონზე გატანა.
სარჩელის მოთხოვნის ანუ სადავო ოქმის და განკარგულების უკანონოდ ცნობის საფუძველს წარმოადგენს თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 23.01 განჩინებით დადებული ყადაღა, რომელიც “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 631.1 მუხლით დადგენილისაგან /აღმასრულებლის მიერ დადებულ ყადაღა რეგისტრირებული უნდა იქნას საჯარო რეესტრში/ განსხვავებით სასამართლოს განჩინებით დადებული ყადაღა არ არის და ვერც იქნებოდა რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში, არ წარმოადგენს სადავო ოქმის და განკარგულების ბათილად ცნობის სამართლებრივ საფუძველს, რის გამოც სასარჩელო მოთხოვნა უსაფუძვლოა და არ ექვემდებარება დაკმაყოფილებას. დადგენილია, რომ აღსრულების სტადიაზე არც მოვალე მ. ფ-ს და არც მის მეუღლეს გ. ფ-ს არ მიუმართავთ სასამართლოსთვის სააღსრულებო მოქმედების _ აუქციონის შეჩერების მოთხოვნით, შესაბამისად, სასამართლოს განჩინება სააღსრულებო მოქმედების შეჩერების თაობაზე მიღებული არ ყოფილა, სწორედ ამგვარი მოთხოვნებით შეეძლოთ მათ მიეღწიათ სასურველი შედეგის _ კრედიტორის სასარგებლოდ უძრავი ქონების აუქციონზე გაყიდვისაგან გადარჩენისათვის, ასეთის შემთხვევაში, აღმასრულებელი მოვალე იქნებოდა შეეჩერებინა სააღსრულებო მოქმედების განხორციელება.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ იმ ვითარებაში, როცა სააღსრულებო ბიუროში წარდგენილ იქნა არა აუქციონის შეჩერების თაობაზე განჩინება, არამედ, უკვე ყადაღადადებულ უძრავ ქონებაზე ყადაღის დადების შესახებ განჩინება, არცერთ შემთხვევაში არ წარმოადგენდა აუქციონის შეჩერების სამართლებრივ საფუძველს, შესაბამისად, აღმასრულებელი ვალდებული იყო ჩაეტარებინა აუქციონი, კანონის შესაბამისად.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის ნორმების არასწორი ინტერპრეტაცია და სააღსრულებო მოქმედებათა სრულებით სხვა სამართალურთიერთობის ფორმის _ ხელშეკრულებად კვალიფიცირება, უსაგნოს ხდის სააღსრულებო წარმოებას, რასაც შედეგად მოსდევს სახელმწიფოებრივი თვალსაზრისით კატასტროფული შედეგი _ მართლმსაჯულების აღუსრულებლობა, მაშინ როცა, ჯეროვანი და ეფექტური მართლმსაჯულება მიიღწევა არა ოდენ სასამართლოს მიერ კონკრეტული კონფლიქტების გადაწყვეტის, არამედ, კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო აქტების კანონშესაბამისი, დროული აღსრულების უზრუნველყოფით, რაც “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის 17.5. მუხლის მიხედვით, აღმასრულებლის პირდაპირ მოვალეობას წარმოადგენს, კერძოდ, “აღმასრულებელი ვალდებულია მიიღოს ყველა კანონიერი ზომა გადაწყვეტილების სწრაფად და რეალურად აღსრულებისათვის”, განუმარტოს მხარეებს, მათი უფლებები და მოვალეობები, დაეხმაროს მათ უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების დაცვაში.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მოცემული სარჩელის საფუძველი არ წარმოადგენს მოთხოვნის დაკმაყოფილების სადავო აუქციონის ოქმისა და განკარგულების ბათილად ცნობის წინაპირობას, იურიდიული დაუსაბუთებლობის გამო. აღმასრულებლის მიერ სააღსრულებო მოქმედებათა ჩატარების სხვა პროცედურულ დარღვევებზე მოსარჩელეებს სსკ-ის მე-3 და მე-4 მუხლებით უზრუნველყოფილი უფლების გამოყენების მეშვეობით პრეტენზია არ განუცხადებიათ.
საკასაციო სასამართლო თვლის, სსკ-ის 53.1. მუხლის შესაბამისად გ. და მ. ფ-ებს სახელმწიფო ბაჟის სახით უნდა დაეკისროთ 100 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ.

სარეზოლუციო ნაწილი:
საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა რა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის I, სსკ-ის 257-ე, 372-ე, 389-ე, 399-ე, მუხლებით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა:

1. თ. ლ-ის და თბილისის სააღსრულებო ბიუროს საკასაციო საჩივრები დაკმაყოფილდეს.
2. გაუქმდეს თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 21 ნოემბრის გადაწყვეტილება და საკასაციო სასამართლოს მიერ მიღებული იქნას ახალი გადაწყვეტილება
3. გ. და მ. ფ-ების სარჩელი არ დაკმაყოფილდეს, უსაფუძვლობის გამო.
4. გ. და მ. ფ-ებს დაეკისროთ 100 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ.
5. საკასაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.