Facebook Twitter
ბს-324-257-კ-04 29 ივნისი, 2005 წ., ქ. თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა: მ. ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ნ. ქადაგიძე (მომხსენებელი),
ბ. კობერიძე

დავის საგანი: პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობა.

აღწერილობითი ნაწილი:
2001წ. 27 აგვისტოს ი. და დ. ზ-ებმა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე მ. შ-ის მიმართ, ბინაში ჩაწერისა დ ბინის პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის თაობაზე.
მოსარჩელეები სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდნენ, რომ ქ. თბილისში, ... მდებარე სამოთახიან ბინაში ცხოვრობდა ორი ოჯახი. ი. ზ-ს მშობლებთან და ძმასთან ერთად ეკავა ერთი ოთახი, ხოლო დანარჩენ ორ ოთახში ცხოვრობდა ა. ს-ის ოთხ სულიანი ოჯახი. 1973 წელს ა. ს-მა ბინაში ჩაწერა შვილიშვილი _ მ. შ-ი, რაც მოსარჩელეთათვის ცნობილი გახდა 1993 წელს, ხოლო 1994 წელს ამ უკანასკნელმა მოახდინა პაპის ბინის პრივატიზაცია.
მოსარჩელეებს მიაჩნდათ, რომ ზემოაღნიშნულ ბინაში მ. შ-ის ჩაწერა და ბინის პრივატიზაცია მოხდა უკანონოდ, ვინაიდან აღნიშნულ ბინაში ცხოვრობდა ორი ოჯახი და მათი თანხმობის გარეშე არ შეიძლებოდა მ. შ-ის ჩაწერა და ბინის პრივატიზაცია.
მოპასუხე მ. შ-მა სარჩელი არ ცნო მოითხოვა მოსარჩელეებისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა ხანდაზმულობის მოტივით. მისი განმარტებით, იგი გარდაცვლილი პაპის _ ა. ს-ის ბინაში ჩაწერილი იყო 1973 წლიდან და 1994წ. 22 ნოემბერს კანონის სრული დაცვით მოახდინა ბინის პრივატიზაცია.
თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილებით ი. და დ. ზ-ების სარჩელი, ხანდაზმულობის ვადის გასვლის გამო, არ დაკმაყოფილდა.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ი. და დ. ზ-ებმა.
აპელანტები სააპელაციო საჩივარში უთითებდნენ, რომ რაიონულმა სასამართლომ სარჩელის დაკმაყოფილებაზე ხანდაზმულობის ვადის გასვლის გამო არასწორად უთხრა უარი, ვინაიდან 1973 წელს მ. შ-ის ბინაში ჩაწერის შესახებ მათთვის ცნობილი გახდა 1993 წელს, ხოლო პრივატიზაციის ხელშეკრულება პირველად იხილეს 2000წ. 23 იანვარს. აქედან გამომდინარე, სკ-ის 129-ე და 130-ე მუხლების თანახმად, ხანდაზმულობის ვადის ათვლის მომენტად უნდა ჩაითვალოს 2000წ. 23 იანვარი და ამავე კოდექსის 128-ე და 1507-ე მუხლების შესაბამისად, დავა პრივატიზაციის თაობაზე უნდა გადაწყდეს 1997წ. 25 ნოემბრიდან მოქმედი სკ-ის ნორმების შესაბამისად.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტები ითხოვდნენ თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მათი სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებას.
თბილისის საოლქო სასამართლოს 2002წ. 1 ივლისის განჩინებით ი. და დ. ზ-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ: გაუქმდა თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
არ დაეთანხმა რა მითითებულ განჩინებას იგი საკასაციო წესით გაასაჩივრა მ. შ-ის წარმომადგენელმა.
საკასაციო საჩივრით კასატორი ითხოვდა სააპელაციო პალატის მიერ 2002წ. 1 ივლისს მიღებული განჩინების გაუქმებასა და კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2001წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილების ძალაში დატოვებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2003წ. 19 თებერვლის განჩინებით მ. შ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ: გაუქმდა თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2002წ. 1 ივლისის განჩინება და საქმე არსებითად განსახილველად დაუბრუნდა იმავე პალატას.
თბილისის საოლქო სასამართლოს 2003წ. 24 დეკემბრის გადაწყვეტილებით ი. და დ. ზ-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა ქ. თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილბით ი. და დ. ზ-ების სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ, კერძოდ:
ა) ბათილად იქნა ცნობილი 1994წ. 22 ნოემბრის პრივატიზაციის ხელშეკრულება დადებული ¹51 საბინაო-საექსპლუატაციო უბანსა და მ. შ-ს შორის ქ. თბილისში, ... მდებარე საცხოვრებელ ბინაზე;
ბ) სარჩელი მ. შ-ის ქ. თბილისში, ... მდებარე საცხოვრებელ ბინაში ჩაწერის ბათილად ცნობის თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ იზიარებდა აპელანტის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ სადავო პრივატიზაციის ხელშეკრულების არსებობა მათთვის ცნობილი გახდა 2000წ. 23 იანვარს. ი. და დ. ზ-ებმა სარჩელი პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის შესახებ კრწანისი-მთაწმინდის რაიონულ სასამართლოში წარადგინეს 2001წ. 27 აგვისტოს, ამდენად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ სარჩელი სასამართლოში წარდგენილი იყო სკ-ის 129.1 მუხლით გათვალისწინებული სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადის დაცვით.
ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ქ. თბილისში, ... მდებარე სამოთახიანი ბინის ორი ოთახისა და ერთი ოთახის დამქირავებლებს 1937-1938 წლებიდან წარმოადგენდნენ ს-ი და ზ-ი, რომ მხარეებს საერთო სარგებლობაში Hჰქონდათ 8 კვ.მ სამზარეულო და 5,2 კვ.მ კორიდორი. “საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზაციის შესახებ” საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილების მეორე მუხლის თანახმად, ბინა, რომელიც სარგებლობის უფლებით გადაცემული აქვს რამდენიმე დამქირავებელს, საკუთრებაში გადაეცემათ ყველა დამქირავებლის თანხმობით. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საცხოვრებელ ბინაზე პრივატიზაციის ხელშეკრულება დადებული იყო პრივატიზაციის შესახებ მოქმედი კანონმდებლობის დარღვევით, რადგან სადავო ხელშეკრულების დადებისას წარმოდგენილი არ იყო მეორე დამქირავებლების _ ი. და დ. ზ-ების თანხმობა.
რაც შეეხება ი. და დ. ზ-ების სარჩელს, მ. შ-ის ჩაწერის ბათილად ცნობის თაობაზე, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია დაუსაბუთებლად, ვინაიდან საქმეში არ მოიპოვებოდა და მხარის მიერ სააპელაციო სასამართლოში წარმოდგენილ არ იქნა რაიმე მტკიცებულება, რომლიც დაადასტურებდა მ. შ-ის ჩაწერის პროცესში კანონმდებლობის დარღვევის ფაქტს.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 24 დეკემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს როგორც მ. შ-მა, ასევე _ ი. და დ. ზ-ებმა.
მ. შ-ი საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ მისი პაპა, ა. სარბეგოვი, იყო 2 იზოლირებული ოთახის დამქირავებელი, ხოლო ზ-ები _ 1 ოთახის. ისინი ერთმანეთისაგან დიდი კორიდორით იზოლირებული ცალ-ცალკე ბინების დამქირავებლები იყვნენ, რაც ასახულია მათზე გაცემულ ორდერებში, საცხოვრებელი სახლის მიღება-ჩაბარების აქტებსა და ქირავნობის ხელშეკრულებაში. აღნიშნული გარემოებიდან გამომდინარე, ა. სარიბეგოვი და ზ-ები არ შეიძლება ჩაითვალოს ერთი ბინის ორ დამქირავებლად, მოცემულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლოს უნდა დაედგინა, რომ ბინა იყო იზოლირებული და ეხელმძღვანელა საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზაციის (უსასყიდლოდ გადაცემის) შესახებ საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილების მე-2 მუხლის იმ ნაწილით, სადაც ნათქვამია, რომ “მოქალაქეს მის მიერ დაკავებული სახლი (ბინა) საკუთრებაში გადაეცემა მხოლოდ ოჯახის ყველა სრულწლოვანი წევრის თანხმობით. ოჯახში მცხოვრებ წევრთა თანხმობა დამოწმებული უნდა იყოს სანოტარო წესით”.
სააპელაციო სასამართლომ უგულებელყო უმთავრესი გარემოება, რომ ი. და დ. ზ-ებმა მ. შ-ის ბინის პრივატიზაციის ხელშეკრულების გაუქმების მოთხოვნით კრწანისის რაიონის სასამართლოს მიმართეს 1996 წელს. მაშასადამე, ზ-ებმა მ. შ-ის მიერ ბინის პრივატიზების შესახებ იცოდნენ 1996 წელს, თუ უფრო ადრე არა და სააპელაციო სასამართლომ უსაფუძვლოდ გაიზიარა ზ-ების განმარტება, თითქოს მათთვის სადავო პრივატიზაციის ხელშეკრულების არსებობა ცნობილი გახდა მხოლოდ 2000წ. 23 აპრილს.ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა სააპელაციო სასამართლოს 2003წ. 24 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებას პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის ნაწილში და ი. და დ. ზ-ების სარჩელზე უარის თქმას ხანდაზმულობის მოტივით.
იური და დ. ზ-ები საკასაციო საჩივარში მიუთითებდნენ, რომ ისინი არ ეთანხმებიან თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 24 დეკემბრის გადაწყვეტილების მე-2 ნაწილს, რომლითაც უარი ეთქვა მათ სარჩელს მ. შ-ის ქ. თბილისში, ... მდებარე საცხოვრებელ ბინაში ჩაწერის ბათილად ცნობის შესახებ, ვინაიდან მათ სხვადასხვა ინსტანციაში წარდგენილ საჩივრებსა და ახსნა-განმარტებებში აღნიშნული აქვთ შ. შ-ის ჩაწერის პროცესში დაშვებული იმ კანონდარღვევებისა და კანონსაწინააღმდეგო ქმედებების შესახებ, რასაც ადგილი ჰქონდა ჩაწერის პროცესში.
კასატორებს მიაჩნდათ, რომ მ. შ-ის ბინაში ჩაწერა მოხდა “ჩაწერის წესების” დარღვევით, მოქმედი კანონმდებლობის გვერდის ავლით, იმ დროისათვის არსებული კორუფციისა და მექრთამეობის გზით, რამაც განაპირობა აღნიშნული დანაშაულებრივი ფაქტის მალვა ამდენი ხნის განმავლობაში. მ. შ-ს, როგორც მუდმივ მცხოვრებელს, აღნიშნულ ბინაში არ უცხოვრია, არც ფიქტიურ ჩაწერამდე, არც ჩაწერის შემდეგ და არც ამჟამად ცხოვრობს, რაც დასტურდება მეზობლების განცხადებით.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორები ითხოვდნენ საოლქო სასამართლოს გადაწყვეტილების მე-2 ნაწილის გაუქმებას და მ. შ-ის ჩაწერის ბათილად ცნობის ნაწილში საქმის ხელახალი განხილვის მიზნით იმავე სასამართლოში დაბრუნებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2004წ. 9 ივლისის განჩინებით ი. და დ. ზ-ების საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; ხოლო მ. შ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ, გაუქმდა თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 24 ნოემბრის გადაწყვეტილება ¹51 საბინაო საექსპლუატაციო უბანსა და მ. შ-ს შორის 1994წ. 22 ნოემბრის პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის ნაწილში და მითითებულ ნაწილში საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს, დანარჩენ ნაწილში გადაწყვეტილება დარჩა უცვლელად;
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 22 დეკემბრის გადაწყვეტილბით ი. და დ. ზ-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის კრწანისი-მთაწმინდის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 15 იანვრის გადაწყვეტილება ქ. თბილისში, ... მდებარე ოროთახიანი საცხოვრებელი ბინის 1994წ. 22 ნოემბრის პრივატიზაციის ნაწილში და ახალი გადაწყვეტილებით ი. და დ. ზ-ების სარჩელი ¹51 საბინაო საექსპლუატაციო უბანსა და მ. შ-ს შორის 1994წ. 22 ნოემბერს დადებული პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ როგორც საქმის მასალებით დადგენილია, რომ სსსრ თბილისის მუშათა და წითელარმიელთა დეპუტატების საბჭოს საბინაო მეურნეობის სამმართველოს მიერ 1937წ. 11 სექტემბერს ა. ს-ის სახელზე გაცემულ იქნა ორდერი 51 კვ.მ-ის ოროთახიან საცხივრებელ ბინაზე, შესაბამისად რაისაბჭოს აღმასკომის საბინაო სამმართველოსა და ა. სარიბეგობვს შორის გაფორმდა საცხოვრებელ სადგომზე ქირავნობის ხელშეკრულება. დადგენილია, რომ სსსრ თბილისის მუშათა და წითელარმიელთა დეპუტატების საბჭოს საბინაო მეურნეობის სამმართველოს მიერ 1937წ. 27 მაისს მ. ზ-ის სახელზე გაცემული იქნა ¹44 ორდერი ქ. თბილისი, ... მდებარე 25 კვ.მ-ის ერთოთახიანი საცხოვრებელ ბინაზე.
ზემოაღნიშნულიდან გმომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, საქართველოს სსრ საბინაო კოდექსის 57-ე მუხლის მე-2 აბზაცის შესაბამისად, ორდერი გაიცემა მხოლოდ თავისუფალ იზოლირებულ საცხოვრებელ სადგომზე, აპელანტები _ ი., დ. ზ-ები და მოწინააღმდეგე მხარე _ მ. შ-ი წარმოადგენენ დამოუკიდებელი იზოლირებული ფართის დამქივარებლებს. ამასთან, საყურადღებოა, რომ მხარეთა მითითებით, ორივე ოთახის საცხოვრებელი ფართი იზოლირებულია ერთმანეთისაგან და არ შედგება ურთიერთგამავალი ოთახებისგან.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, იგი ვერ გაიზიარებს აპელანტის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ სადავო პრივატიზებისას დაირღვა “საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზების შესახებ” საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილების მეორე მუხლის მე-4 აბზაცი, ვინაიდან, მითითებული ნორმით დადგენილია ყველა დამქირავებლის თანხმობა მაშინ, როდესაც ბინა სარგებლობის უფლებით გადაცემული აქვთ რამდენიმე დამქირავებელს. მოცემულ შემთხვევაში კი სადავო პრივატზიაცია განხორციელდა ქ. თბილისში, ..... მდებარე დამოუკიდებელი იზოლირებულ ოროთახიან საცხოვრებელ ბინაზე, რომლის ერთადერთ დამქირავებელს იმ მომენტისათვის წარმოადგენდა მ. შ-ი. სააპელაციო სასამართლო ასევე ვერ გაიზიარებს აპელანტების მოსაზრებას იმის შესახებაც, რომ მათთვის ¹51 საბინაო საექსპლუატაციო უბანსა და მ. შვარცეს შორის ქ. თბილისი, ..... მდებარე საცხოვრებელ ბინაზე 1994წ. 22 ნოემბერს დდებული პრივატიზაციის ხელშეკრულების შესახებ ცნობილი გახდა 2000წ. 23 იანვარს და სარჩელი მათ მიერ წარდგენილია სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადის დაცვით, ვინაიდან დადგენილია და არც მხარეები უარყოფენ, რომ დ. ზ-იმ 1996წ. 12 ივნისს მიმართა კრწანისი-მთაწმინდის რაიონულ სასამართლოს სასარცელო განცხადებით მოპასუხეების ა. ს-ის და მ. შ-ის მიმართ და მოითხოვა ა. ს-ის მიერ ქ. თბილისში, ..... მდებარე ოროთახიანი საცხიოვრებელ ბინაზე 1994 წელს უკანონოდ განხორციელებული პრივატიზაციიოს ხელშეკრულების ბათილად ცნობა. ამდენად, პრივატიზაციის თაობაზე ცნობილი იყო ჯერ კიდევ 1996 წელს.
არ დაეთანხმა რა მითითებულ გადაწყვეტილბას იგი საკასაციო წესით გაასაჩივეს ი. და დ. ზ-ებმა.
კასატორები საკასაციო საჩივარში მიუთითებდნენ, რომ 1997 წლის სამოქალაქო კოდექსის 2507-ე მე-3 ნაწილისა და 129-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, უძრავ ნივთებთან (ქონებაზე) მიმართებაში სააპელაციო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა სახელშეკრულებო ხანდაზმულობის 6 წლიანი ვადა, სააპელაციო სასამართლომ კი არასწორედ გამოიყენა 1964 წლის კოდექსი და არ გამოიყენა ზემოთ მითითებული კოდექსი.
ამასთან, კასატორების მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად დაადგინა და შეაფასა ფაქტობრივი გარემოებები, არასწორად გამოიყენა და განმარტა კანონის ნორმები, რის საფუძელზეც კასატორები ითხოვდნენ თბილისის საოქლო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004 წლის 22 დეკემბრის გადაწყვეტილებების გაუქმების ცნობას და მათი თავდაპირველი სასარჩელო განცხადების სრულად დაკმაყოფილებას.

სამოტივაციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ი. და დ. ზ-ების საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დკმაყოფილდეს.
კასატორების საკასაციო პრეტენზია ძირითადად ეფუძნება სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან ფაქტობრივი გარემოებების არასწორად დადგენა-შეფასებას, კერძოდ, კასატორები მიიჩნევენ, რომ მოწინააღმდეგე მხარის პაპას _ ა. ს-ს ორი ოთახი მიეცა დროებით სარგებლობაში, რის გამოც მასზე ორდერი გაცემული არ ყოფილა. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ აღნიშნული პრეტენზია უსაფუძვლოა და არ ემყარება საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს.
კერძოდ, საქმეში ¹2/269-02 საქმეში წარმოადგენილია ა. ს-ის სახელზე გაცემული ორდერი, რომლის გაცემის საფუძვლადაც მითითებულია სსსრ ც-კის 27/VII-1933 წლისა და თბილისის საბჭოს პრეზიდიუმის 1933წ. 23 ივლისის დადგენილებები.
ზემოაღნისნული ორდერის სიყალბე დადასტურებული არ არის კანონმდებლობით დადგენილი წესით.
სსკ-ის 102.3 მუხლის შესაბამისად, საქმის გარემოებები, რომლებიც კანონის თანახმად უნდა დადასტურდეს გარკვეული სახის მტკიცებულებებით არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით.
შესაბამისად, უსაფუძვლოა კასატორის მსჯელობა საპელაციო სასამართლოს მხრიდან ორდერის, როგორც მტკიცებულებების მიღების დაუშვებლობის თაობაზე.
კასატორებს ა. ს-ის სიცოცხლეში და არც მას შემდეგ ეჭვქვეშ არ დაუყენებიათ ის გარემოება, რომ ს-ი წარმოადგენდა დაკავებული ფართის დამქირავებელს. უფრო მეტიც, თავად საკასაციო საჩივარში მხარეები ადასტურებენ, რომ ა. ს-ის სადავო ოთახებში შესახლება მოხდა სამოქალაქო სამართლის კოდექსის (საუბარი 1964 წლამდე მოქმედ სამოქალაქო სამართლის კოდექსზე) 156-ე მუხლის საფუძველზე დამქირავებელის სტატუსით.
“საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზციის (უსასყიდლოდ გადაცემის) შესახებ” საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილების მე-5 მუხლის შესაბამისად, საცხოვრებელი სახლი (ბინა) უსასყიდლოდ გადაცემად საქართველოს რესპუბლიკის მოქალაქეებს, რომლებიც ამ საცხოვრებელი სახლის (ბინის) დამქირავებლები ან დამქირავებლის ოჯახის წევრები არიან.
მითითებულ მუხლზე დაყრდნობით საკასაციო სასამართლო უდაოდ დადგენილად მიიჩნევს, რომ ა. ს-ი, როგორც ბინის დამქირავებელი უფლებამოსილი იყო მოეხდინა ბინის პრივატიზაცია.
რაც შეეხება კასატორთა პრეტენზიას იმის თაობაზე, რომ პრივატიზაციის პროცესში იმავე დადგენილების მე-3 მუხლის საფუძველზე სავალდებულო იყო მათი თანხმობა, საკასაციო სასამართლოს მხრიდან გაზიარებული ვერ იქნება. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორთა მოსაზრება ემყარება ნორმის არასწორი ინტერპრეტაციას და არ გამომდინარეობს საქმის ფაქტობრივი გარემოებებიდან.
კერძოდ, დადგენილია, რომ ორივე სადგომზე გაცემულია ცალ-ცალკე ორდერი, სადგომები იზოლირებულია, ქირავნობის ხელშეკრულება რომელიც დადებულია ა. ს-თან არ მოიცავს კასატორთა მიერ დაკავებულ ფართს და პირიქით მხარეთა მხრიდან კომუნალური და სხვა გადასახადების გადახდა ხდებოდა დამოუკიდებლად, რაც უდავო დასტურია იმისა, რომ ფაღავას ყოფილმა ბინამ, ნაციონალიზაციის შემდეგ, დაკარგა ერთიანი ბინის სტატუსი და შეიქმნა ორი დამოუკიდებელი სტატუსის მქონე სადგომი.
“საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზაციის” (უსასყიდლოდ გადაცემის) შემდეგ მინისტრთა კაბინეტის ¹107 დადგენილების მე-3 პუნქტის შესაბამისად ბინა, რომელიც სარგებლობის უფლებით გადაცემული აქვს რამდენიმე დამქირავებელს, მათ საკუთრებაში გადაეცემათ ყველა დამქირავებლის თანხმობით.
მითითებული მუხლის შინაარსიდან გამომდინარე, თანხმობის სავალდებულობა გათვალისწინებულია იმ შემთხვევაში, თუ სახეზეა ერთი და იგივე სადგომზე გაცემული ორი ქირავნობის ხელშეკრულება. რასაც განსახილველ შემთხვევაში ადგილი არა აქვს და რის გამოც კასატორთა თანხმობის არარსებობა ვერ ჩაითვლება პრივატიზაციის ხელშეკრულების გაუქმების საფუძველად და რაც იმთავითვე წარმოადგენს მათი სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის საფუძველს.
რაც შეეხება მ. შ-ის ბინაში ჩაწერის კანონიერებას, საკასაციო სასამართლო ადასტურებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობის მართებულობას და განმარტავს, გამომდინარე იქიდან რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2004წ. 9 ივლისის განჩინებით მითითებულ ნაწილში უცვლელად იქნა დატოვებული თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 24 ნოემბრის გადაწყვეტილება, რომელიც დღეისათვის შესულია კანონიერ ძალაში, სასამართლო მოკლებულია მისი ხელახლა განხილვის პროცესუალურ შესაძლებლობას.

სარეზოლუციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სსკ-ის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, 410-ე, მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ი. და დ. ზ-ების საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 22 დეკემბრის გადაწყვეტილება;
3. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.