¹ბს-335-319(კ-06) 1 ნოემბერი, 2006 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:
მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ნინო ქადაგიძე (მომხსენებელი), ნათია წკეპლაძე


სხდომის მდივანი – გ. ილინა

კასატორი – დ. ხ-ი, ადვოკატი – მ. ჩ-ი

მოწინააღმდეგე მხარე – საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტო; წარმომადგენელი – ი. უ-ე

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 17 მარტის გადაწყვეტილება

დავის საგანი – ზიანის ანაზღაურება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2004 წლის 24 სექტემბერს დ. ხ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა დუშეთის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის დუშეთის სამმართველოს მიმართ ზიანის ანაზღაურების თაობაზე.
მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდა, რომ 2004 წლის 25 მაისს მიწის ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების საფუძველზე მისმა მარწმუნებელმა, ე. ს-ამ, ი. ვ-აგან შეიძინა მიწის ნაკვეთი, თვითონ კი წავიდა სამუშაოდ საბერძნეთში. ვინაიდან, ე. ს-ას მისი ვალი ჰქონდა და გამგზავრებისათვის ესაჭიროებოდა გარკვეული თანხა, მან მინდობილობით საკუთრებაში (სრული განკარგვის უფლებით) გადასცა მიწის ნაკვეთი სახლით (ნაგებობით). მოსარჩელის განმარტებით, მან 2003 წლის გაზაფხულ-ზაფხულში ჩაატარა სახლის სარემონტო სამუშაოები და 2004 წელს მიმართა დუშეთის რაიონის მიწის მართვის სამმართველოს, რომელმაც სათანადო სარეგისტრაციო გადასახადის გადახდის შემდგომ, ქონება რეგისტრაციაში მის სახელზე გაატარა და მიიღო საკუთრების საჯარო რეესტრის ამონაწერი საკადასტრო რუკით და საკუთრების სარეგისტრაციო მოწმობით ¹.... 03.02.04წ. ამის შემდგომ, როდესაც მივიდა აღნიშნულ სახლში, იქ დახვდა სხვა მოქალაქე - ს. ლ-ა, რომელსაც იმავე მიწის ნაკვეთი სხვა ნუმერაციით შეუძენია ვ. რ-დე არსებული მესაკუთრის, თ. გ-ის რწმუნებულის – ს. მ-გან (მიწის ნაკვეთის რეგისტრაციის ¹0-35/13/028), მაშინ, როდესაც იგივე ნაკვეთი ნაგებობით მის საკუთრებად ისევე იყო რეგისტრირებული (¹77/31028), როგორც - ვ-აზე.
მოსარჩელის მითითებით, ზემოაღნიშნულ ფაქტზე მიწის მართვის დუშეთის სამმართველომ პასუხი არ გასცა და ბოლოს, მისი მარწმუნებლის დაჟინებული მოთხოვნის შემდეგ, დუშეთის მიწის მართვის სამმართველომ აცნობა, რომ მისი საკუთრების რეგისტრაცია არასწორად იყო წარმოებული, იგი გაუქმებას ექვემდებარებოდა და ეს პასუხი მიღებული უნდა ყოფილიყო ცნობის სახით. ამ დროს კი მიწის ნაკვეთსა და სახლში გადაიხადა 6000 აშშ დოლარი, სახლს ჩაუტარა სარემონტო სამუშაოები და მთელი წლის განმავლობაში ცდილობდა აღნიშნული საკითხის გარკვევას.
მოსარჩელის განმარტებით, მიწის მართვის დუშეთის სამმართველოს უფროსის პასუხი არ შეესაბამება საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის არც ერთი მუხლის მოთხოვნებს. სამმართველოში არსებულმა დარღვევებმა, არასწორმა ნუმერაციამ, საჯარო მონაცემების საფუძველზე მიღებულმა არასწორმა ინფორმაციამ მიაყენა მატერიალური და მორალური ზიანი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა მიწის მართვის დეპარტამენტის დუშეთის სამმართველოს მიერ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გაუქმებით მიღებული ზარალის - 8500 აშშ დოლარის მის სასარგებლოდ ანაზღაურებას.
დუშეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 9 ნოემბრის განჩინებით მოპასუხე მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის დუშეთის სამმართველო შეიცვალა საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოთი.
დუშეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 23 დეკემბრის გადაწყვეტილებით დ. ხ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; მოპასუხე - საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა 8500 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის ანაზღაურება.
რაიონული სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად, მიწასა და სხვა უძრავ ქონებაზე გაიცემა მხოლოდ ერთი სარეგისტრაციო მოწმობა. ამავე კანონის 36-ე მუხლის თანახმად, რეგისტრატორს არასრულყოფილი მონაცემების არსებობისას მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეუძლია შეასწოროს დოკუმენტი თუ მატერიალურ ზეგავლენას არ ახდენს მესაკუთრის ინტერესებზე. სასამართლოს განმარტებით, დ. ხ-ს ისე გაუუქმეს საკუთრების უფლების რეგისტრაცია, რომ მისთვის არც უცნობებიათ. აღნიშნულის თაობაზე მოსარჩელისათვის მას შემდეგ გახდა ცნობილი, როცა მას უკვე ჩატარებული ჰქონდა სარემონტო სამუშაოები, რის შემდეგაც მან მიიღო მატერიალური ზარალი.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ.
აპელანტი სააპელაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ სასამართლო გადაწყვეტილებაში არ უთითებს იმ მტკიცებულებასა და გარემოებაზე, აგრეთვე იმ ნორმატიულ აქტზე, თუ საიდან მოხდა დაკისრებული თანხის, 8500 ლარის, გამოთვლა და სააგენტოსთვის დაკისრება, მაშინ, როცა სსკ-ის 249-ე მუხლის მე-4 პუნქტის შესაბამისად, გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილში უნდა აღინიშნოს სასამართლოს მიერ დადგენილი გარემოებანი, მტკიცებულებები, რომლებსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნები. მოსაზრებანი, რომლებითაც უარყოფს ამა თუ იმ მტკიცებულებებს და კანონებს, რომლითაც სასამართლო ხელმძღვანელობდა.
აპელანტის განმარტებით, რაიონული სასამართლო თავის გადაწყვეტილებას თანხის დაკისრების თაობაზე საფუძვლად უდებს იმ ფაქტს, რომ, თითქოს რეგისტრაცია დ. ხ-ზე გაუქმდა და მას აღნიშნულით მატერიალური ზიანი მიადგა, რაც სინამდვილეს არ შეესაბამება, ვინაიდან საკუთრების უფლების რეგისტრაცია არ განხორციელებულა. აღნიშნულთან დაკავშირებით, დუშეთის სარეგისტრაციო სამსახურში სააღრიცხვო ბარათი არ გახსნილა. ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამისად, ყოველ რეგისტრატურაში ინახება მიწის და სხვა უძრავი ქონების სააღრიცხვო (სარეგისტრაციო) ბარათები და სარეგისტრაციო რუკები. სააღრიცხვო ბარათზე მოცემული ჩანაწერები არის აღნიშნულ ქონებასთან დაკავშირებით სამართლებრივი მდგომარეობის განსაზღვრის ძირითადი იურიდიული საფუძველი. ამდენად, აპელანტის მითითებით, მოსარჩელეს საკუთრების უფლება არ წარმოშობია და, შესაბამისად, მისი გაუქმებაც უსაფუძვლოა. ამასთან, გადაწყვეტილებიდან არ ჩანს, რა მატერიალური ზარალი განიცადა მხარემ და არც საქმეში მოიპოვება შესაბამისი მტკიცებულებები.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტი ითხოვდა დუშეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 23 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 17 მარტის გადაწყვეტილებით საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა დუშეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 23 დეკემბრის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით დ. ხ-ის სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 158-ე მუხლის შესაბამისად, ივარაუდება, რომ ნივთის მფლობელი არის მისი მესაკუთრე, ეს წესი არ მოქმედებს იმ შემთხვევაში, როცა ნივთზე საკუთრებითი ურთიერთობის ხასიათი ვლინდება საჯარო რეესტრიდან. ამავე კოდექსის 183-ე მუხლის თანახმად კი უძრავი ნივთის შესაძენად აუცილებელია სანოტარო წესით დამოწმებული საბუთი და შემძენის რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში. ე. ს-ზე საჯარო რეესტრში სადავო ქონება რეგისტრირებული არ ყოფილა, აქედან გამომდინარე, იგი არ წარმოადგენდა სადავო მიწის ნაკვეთისა და შენობა-ნაგებობების მესაკუთრეს.
პალატის განმარტებით, სარჩელს ახლავს 2003 წლის 28 ნოემბრის მინდობილობის დაუმოწმებელი ქსეროასლი, სადაც აღნიშნულია, რომ ე. ს-ა უფლებამოსილებას ანიჭებს დ. ხ-ს, დაბადებულს 1953 წელს ქ. ბათუმში, მცხოვრებს ბათუმში, .... ქ. ¹11-ში. აღნიშნული მინდობილობის საფუძველზე მის განკარგულებაშია მისი უძრავი საკუთრება, რომელიც შედგება მიწის ნაკვეთისა და შენობისაგან და მდებარეობს რეგისტრირებულ ზონაში - დუშეთის რაიონში, კოდი-...., სექტორი-ჭოპორტის საკრებულო, კოდი -..., მეოთხედი ¹..., მიწის ნაკვეთი - ¹..., ფართობი - 594 კვ.მ, მისამართი - ბულაჩაური, უფლება-საკუთრება, ძირითადი ფუნქცია - სასოფლო-სამეურნეო და, რომ ზემოაღნიშნულ პიროვნებას უფლება აქვს, საკუთრება მისი შეხედულებისამებრ გაყიდოს, გააჩუქოს, გააქირავოს, საკუთარი სარგებლობისათვის გამოიყენოს. მინდობილობაში მითითებული არ არის, რომ დ. ხ-ს უფლება აქვს, იგი თავის საკუთრებად აქციოს.
,,საქართველოს საკონსულო დაწესებულებათა შესახებ" კანონის 55-ე მუხლის მოთხოვნათა შესაბამისად, ე. ს-ას მიერ გაცემული მინდობილობა ლეგალიზებული არ არის საკონსულო დაწესებულების მიერ, რის გამოც საქართველოს დაწესებულებაში იგი არ მიიღება და საქართველოს ტერიტორიაზე მოქმედ დოკუმენტად ვერ განიხილება.
ის გარემოება, რომ დ. ხ-ი მესაკუთრედ იქნა რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში, სააპელაციო პალატამ არ გაიზიარა, ვინაიდან, ჯერ ერთი, მის მიერ წარმოდგენილი საჯარო რეესტრის ამონაწერის თანახმად, იგი (ამონაწერი) თავად წარმოადგენს ქსეროასლს, რომელზედაც, მართალია, დასმულია მრგვალი ბეჭედი, მაგრამ არ აქვს რეგისტრატორის ხელმოწერა და აღნიშნული აუცილებელი რეკვიზიტის გარეშე კი იგი არ წარმოადგენს დასრულებულ საბუთს. მეორეც, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს წარმომადგენლის განმარტების თანახმად, დ. ხ-ის სახელზე სააღრიცხვო ბარათი არ არსებობს, მასალების მიხედვით იგი რეგისტრირებული არ ყოფილა, სააღრიცხვო ბარათი არ არსებობს არც გაუქმებული სახით. აქედან გამომდინარე, ის გარემოება, რომ დ. ხ-ის სახელზე განხორციელდა საკუთრების რეგისტრაცია და გაიხსნა სააღრიცხვო ბარათი, არ დასტურდება, მით უფრო, რომ საქმის მასალების თანახმად, ასეთი რეგისტრაციის განხორციელების არანაირი სამართლებრივი საფუძველი არ არსებობდა.
აქედან გამომდინარე, დ. ხ-ს მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოსაგან მატერიალური ზიანი ვერ მიადგებოდა. ამასთან, დ. ხ-ს ზიანის არსებობის რაიმე დამადასტურებელი საბუთი სასამართლოსათვის არ წარუდგენია.
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა დ. ხ-მა.
კასატორი საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ აპელანტის მიერ გაშვებული იყო აპელაციის შეტანის ერთთვიანი ვადა, რასაც ადასტურებს დუშეთის რაიონული სასამართლოს გზავნილთა რეესტრი, რომლითაც დასტურდება, რომ აპელანტს გადაწყვეტილება გაეგზავნა 2004 წლის 28 დეკემბერს, ხოლო აპელაცია წარადგინა 2005 წლის 4 აპრილს, რითაც დაირღვა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლის მოთხოვნები.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო პალატამ გადაწყვეტილების გამოტანის დროს მთლიანად გაიზიარა აპელანტის მიერ წარმოდგენილი არგუმენტი იმის თაობაზე, რომ დ. ხ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაცია არ განხორციელებულა, რადგან დუშეთის სარეგისტრაციო სამსახურში სააღრიცხვო ბარათი არ არის გახსნილი. კასატორის მოსაზრებით, ეს არგუმენტი სინამდვილეს არ შეესაბამება, ვინაიდან მის მიერ წარდგენილ სარჩელს საფუძვლად უდევს მაშინდელი მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის დუშეთის სამმართველოს მიერ გაცემული მიწის სარეგისტრაციო მოწმობა და ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან, რომლის არსებობა - გაუქმებას ადასტურებს სამმართველოს მაშინდელი ხელმძღვანელის - ნ. კ-ის წერილი, ხოლო, რაც შეეხება სააღრიცხვო ბარათს, ის უნდა შეევსო დუშეთის რაიონული სამმართველოს ხელმძღვანელს და არა მოსარჩელეს.
კასატორის მითითებით, საქმეში არის მტკიცებულება სხდომის ოქმის სახით, რომ სასამართლოს სხდომა რვაჯერ გადაიდო მოპასუხე - აპელანტის გამოუცხადებლობის გამო, არ წარმოადგინა შეპასუხება, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი პირადად აბარებდნენ სასამართლო უწყებას. აპელანტმა მხოლოდ სააპელაციო სასამართლოში წარმოადგინა ის მტკიცებულება, რომელიც რაიონული სასამართლოსთვის არ იყო ცნობილი.
ამასთან, მოსარჩელეს ჰქონდა რა კანონიერი ნდობა ადმინისტრაციული ორგანოსადმი, მიმართა მას საკუთრებაში არსებული უძრავი ქონების რეგისტრაციის შესახებ და თუ მოსარჩელეს არ გააჩნდა საამისოდ კანონით გათვალისწინებული დოკუმენტები, დუშეთის სარეგისტრაციო სამსახურს უარი უნდა ეთქვა რეგისტრაციაზე და განემარტა კანონის მოთხოვნები, მოპასუხეს არ უნდა გამოეყენებინა მისი ნდობა ბოროტად; მოსარჩელეს ეჭვი არ შეჰპარვია სარეგისტრაციო მოწმობის სისწორეში, ვინაიდან იგი გაცემული იყო სახელმწიფო მოხელის მიერ და არ იყო ვალდებული, შეემოწმებინა, ვინაიდან ადმინისტრაციული წარმოება უნდა შეესრულებინა სახელმწიფო მოსამსახურეს და არა მოქალაქეს, გამომდინარე აქედან, სააპელაციო პალატას უნდა გამოეყენებინა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 1005-ე მუხლი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 17 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობასა და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებას.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ დ. ხ-ის საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:
კასატორ დ. ხ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ძირითად საფუძვლად საკასაციო სასამართლოს მიერ მიჩნეულ იქნა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3 მუხლის ,,გ” პუნქტი, კერძოდ, კასატორი მიუთითებდა, რომ საქმე განხილული იყო მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რამაც არსებითად იმოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე. კასატორი თვლიდა, რომ აპელანტის _ საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მხრიდან გაშვებული იყო გადაწყვეტილების გასაჩივრების კანონით განსაზღვრული ვადა.
კასატორის პრეტენზიის საფუძველზე საკასაციო სასამართლომ შეამოწმა ზემოაღნიშნული დარღვევის არსებობის ფაქტი, რის შედეგადაც საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ კასატორის პრეტენზია უსაფუძვლოა და არ ექვემდებარება გაზიარებას.
საქმეში (ს.ფ. 87-ზე) წარმოდგენილია რეესტრის ამონაწერი, რომელშიც მოწინააღმდეგე მხარისათვის დუშეთის რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილების ჩაბარების თარიღად მითითებულია 2005 წლის 10 იანვარი, საგულისხმოა, რომ დუშეთის რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ სააპელაციო საჩივრით გაასაჩივრა 2005 წლის 11 აპრილს. საკასაციო სასამართლო სარეგისტრაციო ჟურნალის შემოწმების შედეგად, სრულად იზიარებს მოწინააღმდეგე მხარის განმარტებას და თვლის, რომ სარეგისტრაციო ჟურნალში ჩანაწერი განხორციელდა აშკარა შეცდომის საფუძველზე, კერძოდ, დ. ხ-ის გადაწყვეტილების ჩაბარების თაობაზე გაკეთებულ ჩანაწერამდე და მას შემდეგ წარმოებული ყველა მასალა თარიღდება 2005 წლის თებერვლით, რაც, სარეგისტრაციო ჟურნალის უწყვეტი ნუმერაციის მხედველობაში მიღებით, გამორიცხავს იანვარში შემოსული კორესპონდენციის მითითებული ნომრით რეგისტრაციის შესაძლებლობას. აქვე საკასაციო სასამართლო ყურადღებას მიაქცევს საფოსტო გზავნილის არარსებობის ფაქტს, რაც საკასაციო სასამართლოს ართმევს დამატებითი მტკიცებულების გაანალიზების შესაძლებლობას.
რაც შეეხება გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერებას, საკასაციო სასამართლო ასევე უსაფუძვლოდ მიიჩნევს კასატორის პრეტენზიას და თვლის, რომ არ არსებობს მისი გაზიარების მატერიალურ-პროცესუალური საფუძველი.
როგორც საქმის მასალებით დასტურდება, დ. ხ-ის მოთხოვნას წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის გაუქმების საფუძველზე მისთვის ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან მიყენებული ზიანის ანაზღაურება.
საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე მუხლის შესაბამისად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიყენებული ზიანის ანაზღაურებისას გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესი.
საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 1005.2 მუხლის შესაბამისად, ზიანის ანაზღაურების ვალდებულება არ წარმოიშობა, თუ დაზარალებული განზრახ ან უხეში გაუფრთხილებლობით არ შეეცადა სამართლებრივი გზებით თავიდან აეცილებინა ზიანი.
კასატორი საჯარო რეესტრში მიწის ნაკვეთის რეგისტრაციის საფუძვლად მიუთითებს ირმა ვანეციან-რუდინასა და ე. სუ-ას შორის გაფორმებულ მიწის ნასყიდობის ხელშეკრულებასა და ვალის სანაცვლოდ ე. ს-აგან მისთვის, კასატორისათვის, ქონების მინდობილობის საფუძველზე საკუთრებაში გადაცემის ფაქტს.
საკასაციო სასამართლო სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407-ე მუხლის საფუძველზე დადგენილად მიიჩნევს, რომ ი. ვ-ასა და ე. ს-ას შორის დადებული მიწის ნასყიდობის ხელშეკრულება, საჯარო რეესტრში კანონით დადგენილი წესით რეგისტრირებული არ ყოფილა, შესაბამისად, მიწის ნაკვეთიც არ აღრიცხულა ე. ს-ას სახელზე.
მითითებული ფაქტობრივი გარემოება საკასაციო სასამართლოს აძლევს საფუძველს დაადასტუროს სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან სამოქალაქო კოდექსის 158-ე, 183-ე მუხლების გამოყენების მართებულობა და თვლის, რომ კასატორისათვის იმთავითვე უნდა ყოფილიყო ცნობილი, რომ ე. ს-ა არ წარმოადგენდა მიწის ნაკვეთისა და შენობა-ნაგებობების მესაკუთრეს.
იმ შემთხვევაშიც კი, თუ სასამართლო დადგენილად მიიჩნევდა ქონებაზე ე. ს-ას საკუთრების უფლებას, აღნიშნული ვერ იქცეოდა მითითებული ქონების დ. ხ-ის სახელზე რეგისტრაციის საფუძვლად. რა თვალსაზრისითაც საკასაციო სასამართლო სრულად იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას მინდობილობის იურიდიული ძალის არქონის თაობაზე და აქვე ყურადღებას მიაქცევს სამოქალაქო კოდექსის 114-ე მუხლს, რომლის შესაბამისადაც, თუ თანხმობით სხვა რამ არ არის გათვალისწინებული, წარმომადგენელს არ შეუძლია წარმოდგენილი პირის სახელით საკუთარ თავთან თავისი სახელით ან, როგორც მე-3 პირის წარმომადგენელმა, დადოს გარიგება, გარდა იმ შემთხვევისა, როცა გარიგება უკვე არსებობს რაიმე ვალდებულების შესასრულებლად. მითითებული მუხლის დებულებები იმთავითვე გამორიცხავდა შესაძლებლობას, კასატორს ქონება დაერეგისტრირებინა საკუთარ სახელზე.
ყოველივე აღნიშნული საკასაციო სასამართლოს აძლევს საფუძველს უდავოდ მიიჩნიოს, რომ ზიანის არსებობის შემთხვევაშიც კი (საყურადღებოა, რომ მხარე ვერ ადასტურებს ზიანის ფაქტს), მითითებული ზიანი ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან არ დაექვემდებარებოდა ანაზღაურებას, ვინაიდან ზიანის გამოწვევა განპირობებული იქნებოდა თავად კასატორის კანონშეუსაბამო ქმედებებით.
რაც შეეხება კასატორის მსჯელობას მიწის რეგისტრაციის გაუქმების საკითხთან მიმართებაში, საკასაციო სასამართლო ამ ნაწილშიც ადასტურებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობის მართებულობას და აღნიშნავს, რომ საქმეში წარმოდგენილი საკუთრების დამადასტურებელი დოკუმენტი არ შეიცავს კანონით ამ დოკუმენტისათვის დადგენილ რეკვიზიტებს, შესაბამისად, ეს დოკუმენტი მხარისათვის არ წარმოშობდა არანაირ სამართლებრივ შედეგს, ამასთან, იმის გათვალისწინებით, რომ კასატორის მიერ საქმის განხილვის არც ერთ ეტაპზე წარმოდგენილი არ არის თავად რეგისტრაციის სამართლებრივი საფუძველი, აღნიშნული საეჭვოს ხდის თავად საკუთრების დამადასტურებელი დოკუმენტის არსებობის ფაქტს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. დ. ხ-ის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 17 მარტის გადაწყვეტილება;
3. დ. ხ-ს გადახდეს სახელმწიფო ბაჟი 800 ლარის ოდენობით;
4. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.