¹ბს-1042-996(კ-07) 27 მარტი, 2008 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:


თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ლევან მურუსიძე
მარიამ ცისკაძე


საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა შ. ფ.-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 13 სექტემბრის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2006 წლის 20 ივლისს შ. ფ.-მ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე _ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის მიმართ.
სარჩელში აღნიშნული იყო, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა მოსარჩელის თხოვნა სოფელ ...-ის ტერიტორიაზე მდებარე ...-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივი მრავალბინიანი მშენებარე საცხოვრებელი სახლის პირველ სართულზე სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობის თაობაზე. აღნიშნულის საფუძველზე, ხელვაჩაურის რაიონის მთავარ არქიტექტორთან შეთანხმებით შედგა საჭირო საპროექტო დოკუმენტაცია და ზემოაღნიშნულ შენობაში კანონის მოთხოვნათა სრული დაცვით მოსარჩელემ მოაწყო სააფთიაქო მაღაზია.
მოსარჩელის განმარტებით, ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებით, ძალადაკარგულად გამოცხადდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება, ხოლო იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილებით გამოტანილ იქნა იმ ობიექტის დემონტაჟის თაობაზე გადაწყვეტილება, სადაც განთავსებული იყო მოსარჩელის სააფთიაქო მაღაზია. მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2006 წლის 20 ივლისს გადაცემული ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებით და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილებით მისთვის ცნობილი გახდა, მოპასუხის მიერ სააფთიაქო მაღაზიის გახსნის შესახებ გაცემული ნებართვას გაუქმებისა და იმ შენობის დემონტაჟის თაობაზე მიღებული გადაწყვეტილების შესახებ, რომელშიც განთავსებული იყო მისი სააფთიაქო მაღაზია.
მოსარჩელემ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილება და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილება უკანონოდ მიიჩნია და განმარტა, რომ ხსენებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას დარღვეული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-13, 34-ე მუხლები, 52-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, 53-ე მუხლის მე-5 ნაწილი, 61-ე, 95-ე და 103-ე მუხლები, ვინაიდან აღნიშნული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები გამოცემული იყო კოლეგიური დაწესებულების მიერ ადმინისტრაციული წარმოების დაცვის გარეშე, რის გამოც მოსარჩელეს არ მიეცა საშუალება წარედგინა მოსაზრებები და მტკიცებულებები აღნიშნულის თაობაზე, ასევე კოლეგიური საჯარო დაწესებულების სხდომის ჩატარებისა და სხდომის დღის წესრიგის შესახებ არავითარი ინფორმაცია არ ყოფილა გამოქვეყნებული ბეჭდვით ორგანოში. ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება კი, რომელიც ძალადაკარგულად იქნა ცნობილი, აღმჭურველ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს წარმოადგენდა, რომლის საფუძველზეც მოსარჩელემ განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის მოქმედებები, რის გამოც მისი ძალადაკარგულად გამოცხადება დაუშვებელი იყო. ამასთან, სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებში არ იყო მითითებული მათი გასაჩივრების ვადებსა და ორგანოზე.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის თანახმად, ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებისა და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილების ბათილად ცნობა ან საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-4 და მე-5 ნაწილებისა და მე-601 მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად, ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობისათვის აღმჭურველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ძალადაკარგულად გამოცხადებით მისთვის მიყენებული ზიანის ანაზღაურება მოითხოვა. ამასთან, მოსარჩელემ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის საფუძველზე მოცემულ საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებისა და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილების მოქმედების შეჩერება მოითხოვა.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 21 ივლისის განჩინებით დაკმაყოფილდა შ. ფ.-ის შუამდგომლობა და მოცემულ საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე შეჩერდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებისა და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილების მოქმედება.
2006 წლის 28 ივლისს შ. ფ.-მ დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს, რომლითაც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის თანახმად, ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებისა და იმავე გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილების ბათილად ცნობა ან საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-4 და მე-5 ნაწილებისა და მე-601 მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად, ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობისათვის აღმჭურველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ძალადაკარგულად გამოცხადებით მისთვის მიყენებული ზიანის _ 18646 ლარის ანაზღაურების დაკისრება მოითხოვა.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 16 აგვისტოს საოქმო განჩინებით მოცემულ საქმეში საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებულ მესამე პირად შპს “გ” ჩაება.
2006 წლის 3 აგვისტოს შ. ფ.-მ დამოუკიდებელი სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის მიმართ.
სარჩელში აღნიშნული იყო, რომ ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილებით, ხსენებულ ინსპექციას დაევალა ...-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივ მრავალბინიან მშენებარე იმ საცხოვრებელი სახლის დაუყოვნებლივი დემონტაჟი, რომელშიც მოსარჩელეს კანონმდებლობის სრული დაცვით მოწყობილი ჰქონდა სააფთიაქო მაღაზია.
მოსარჩელემ ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილება უკანონოდ მიიჩნია და განმარტა, რომ აღნიშნულ მშენებარე სახლში მის მიერ სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობა მოხდა კანონმდებლობის სრული დაცვით, გამგეობის ნებართვისა და პროექტის საფუძველზე, რის გამოც ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო სამსახურს უფლება არ ჰქონდა ისე მიეღო სადავო დადგენილება, რომ არ გაეუქმებინა აღნიშნული ნებართვები.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის თანახმად, ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილების ბათილად ცნობა და საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის საფუძველზე, მოცემულ საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე, ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილების მოქმედების შეჩერება და მოპასუხისათვის ხსენებული შენობის დემონტაჟის აკრძალვა მოითხოვა.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 3 აგვისტოს განჩინებით მოცემულ საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე შეჩერდა ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილების მოქმედება და ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციას აეკრძალა ხსენებული შენობის დემონტაჟის განხორციელება.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 5 სექტემბრის განჩინებით ადმინისტრაციული საქმეები შ. ფ.-ის სარჩელის გამო, მოპასუხეების _ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობისა და ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის მიმართ ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობისა და ზიანის ანაზღაურების თაობაზე ერთ სასარჩელო წარმოებად გაერთიანდა.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 18 იანვრის განჩინებით მოცემულ საქმეში ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობისა და ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის უფლებამონაცვლედ მიჩნეულ იქნა ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტი.
2007 წლის 27 თებერვალს შ. ფ.-მ დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს, რომელშიც აღნიშნა, რომ ხელვაჩაურის რაიონულმა სასამართლომ შესაბამისი განჩინებით შეაჩერა და აკრძალა სადავო შენობის დემონტაჟი დავის საბოლოო გადაწყვეტამდე. ამასთან, იმის მიუხედავად, რომ “არქიტექტურულ-სამშენებლო საქმიანობაზე ზედამხედველობის შესახებ" საქართველოს კანონით მიმდინარე დავაზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებული იყო შეეჩერებინა და თავი შეეკავებინა ყოველნაირი ქმედებისაგან, მოცემულ შემთხვევაში _ შენობის დემონტაჟისაგან, ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციამ 2007 წლის 19 თებერვალს უნებართვოდ და თვითნებურად მოახდინა აღნიშნული შენობის დემონტაჟი, რითაც დაარღვია ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს შესაბამისი განჩინება. მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ ხსენებული ქმედებით მის კანონიერ უფლებებსა და ინტერესს ზიანი მიადგა. ამასთან, ძირითადი მოთხოვნის საფუძველი, კერძოდ, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობის საფუძველი აღარ არსებობდა.
მოსარჩელემ მიუთითა, რომ მას სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მიმართ გააჩნდა კანონიერი ნდობა, რის საფუძველზეც განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის მოქმედება და გასწია ხარჯები სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობისათვის, ხოლო აღნიშნული შენობის დემონტაჟით მიადგა ზიანი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ დააზუსტა სარჩელი და ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ...-ის ტერიტორიაზე მდებარე გ.-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივი მრავალბინიანი მშენებარე საცხოვრებელი სახლის პირველი სართულის ექსპლუატაციის, აგებისა და მოწყობისათვის დახარჯული _ 18646 ლარის მოპასუხისთვის დაკისრება მოითხოვა.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 20 მარტის გადაწყვეტილებით შ. ფ.-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობას შ. ფ.-ის სასარგებლოდ 18646 ლარის გადახდა დაეკისრა.
რაიონულმა სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა შ. ფ.-ის თხოვნა სოფელ ...-ის ტერიტორიაზე მდებარე გ.-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივი მრავალბინიანი მშენებარე საცხოვრებელი სახლის პირველ სართულზე დროებითი სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობის თაობაზე. აღნიშნულის საფუძველზე რაიონის მთავარ არქიტექტორთან შეთანხმებით შედგენილ იქნა საჭირო საპროექტო დოკუმენტაცია და ზემოაღნიშნულ შენობაში მოსარჩელემ მოაწყო სააფთიაქო მაღაზია.
რაიონულმა სასამართლომ საქმეში არსებული იჯარის ხელშეკრულების საფუძველზე დადგენილად მიიჩნა, რომ 2000 წლის 12 აპრილს შ. ფ.-მ იჯარით აიღო გ.-ს ჩაის ფაბრიკისაგან ჩაის ფაბრიკის მშენებარე საცხოვრებელი სახლის ორი ოთახის ოთხი კედელი. ხსენებული ხელშეკრულებით შ. ფ.-მ აღნიშნული ოთახების სრული კონსტრუქციის დაცვით მოწყობის ვალდებულება აიღო. სახლის სრულად აშენების შემთხვევაში კი, ხსენებული ოთახები აღირიცხებოდა ბინის განაწილების სიაში და საჭიროების შემთხვევაში შ. ფ.-ე არსებული წესის მიხედვით ან დაცლიდა ან შეისყიდდა მათ.
რაიონულმა სასამართლომ აღნიშნა, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებით ძალადაკარგულად გამოცხადდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ხსენებული მაღაზიის შენობის დემონტაჟის თაობაზე გადაწყვეტილება. 2006 წლის 7 ივლისს კი ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობამ მიიღო ¹63 დადგენილება სოფელ ...-ში გ.-ს ჩაის ფაბრიკის მშენებარე მრავალბინიანი საუწყებო საცხოვრებელი სახლის დემონტაჟის თაობაზე. იმავე დადგენილების მე-2 პუნქტით აჭარის ა/რ ფინანსთა და ეკონომიკის სამინისტროს საუწყებო მშენებარე მრავალბინიანი საცხოვრებელი სახლის დემონტაჟზე თანხმობა ეთხოვა.
რაიონულმა სასამართლომ აღნიშნა, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობამ სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების გარეშე მიიღო. ამასთან, მოცემული სარჩელის წარმოებაში მიღების განჩინებით შეჩერებულ იქნა გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მოქმედება მოცემულ საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე, თუმცა, აღნიშნულის მიუხედავად, მოპასუხემ 2007 წლის 19 თებერვალს მოახდინა ხსენებული აფთიაქის დემონტაჟი.
რაიონულმა სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილება მიღებული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-2 ნაწილის “ა” და “ე” ქვეპუნქტების საფუძველზე. ხსენებული დადგენილება კი გახდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილების მიღების საფუძველი, რომლითაც ძალადაკარგულად გამოცხადდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება. რაიონულმა სასამართლომ მიუთითა, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილების ძალადაკარგულად გამოცხადებით ხელყოფილ იქნა მოსარჩელის კანონიერი ნდობის უფლება, რაც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, მოსარჩელისათვის ზიანის ანაზღაურების საფუძველს წარმოადგენდა. რაიონულმა სასამართლომ საქმეში არსებული აუდიტორული დასკვნის საფუძველზე დადგენილად მიიჩნია, რომ შ. ფ.-მ სადავო ობიექტის მოწყობისათვის გაიღო 18646 ლარი. ამასთან, მართალია, მოპასუხეებმა აღნიშნული დასკვნა უკანონოდ მიიჩნიეს, თუმცა ამის დამადასტურებელი მტკიცებულება სასამართლოსთვის არ წარუდგენიათ, რის გამოც რაიონულმა სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხეთა მოსაზრება აუდიტორული დასკვნის უკანონობის თაობაზე და აღნიშნული აუდიტორული დასკვნის გათვალისწინებით მიიჩნია, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობას შ. ფ.-ის სასარგებლოდ უნდა დაკისრებოდა მიყენებული ზიანის _ 18646 ლარის ანაზღაურება.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 20 მარტის გადაწყვეტილება ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობამ და იმავე გამგეობის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციამ სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს. აპელანტებმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 13 სექტემბრის გადაწყვეტილებით ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობისა და იმავე გამგეობის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 20 მარტის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც შ. ფ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქმეში არსებული 2000 წლის 12 აპრილის იჯარის ხელშეკრულებით გ.-ს ჩაის ფაბრიკის დირექტორ ნ. ფ.-სა და შ. ფ.-ს შორის დაიდო გარიგება, რომლითაც შ. ფ.-ს იჯარით გადაეცა ჩაის ფაბრიკის მშენებარე საცხოვრებელი სახლის ორი ოთახის ოთხი კედელი. შ. ფ.-ე ამტკიცებდა, რომ მან ხსენებული ხელშეკრულების საფუძველზე კეთილმოაწყო აღნიშნული ორი ოთახი და იჯარის ქირასაც იხდიდა. ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობამ 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილებით დააკმაყოფილა შ. ფ.-ის თხოვნა და გ.-ს ჩაის ფაბრიკის დირექტორთან გაფორმებული იჯარის ხელშეკრულების პირობების დაცვით სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობის ნება დართო, ამასთან, დაავალა საპროექტო დოკუმენტაციის მთავარ არქიტექტორთან შეთანხმება.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ შ. ფ.-ე არ უარყოფდა, რომ მას მშენებლობის პროექტი და ნებართვა არ მოუპოვებია, მაგრამ მის მიერ ნაწარმოები მშენებლობა (შენობა) 2001 წელს მიღებული იყო ექსპლუატაციაში, შესაბამისად ითვლებოდა, რომ იგი კანონიერად იყო აშენებული. ამასთან, შპს ,,ე.-ის” 2006 წლის 24 ივლისის დასკვნა ქონების შეფასებაზე გაცემული იყო შ. ფ.-ის მიერ წარდგენილი ლოკალური ხარჯთაღრიცხვის საფუძველზე და დადგენილი იყო, რომ ჩაის ფაბრიკის მუშათა მშენებარე საუწყებო სახლის პირველი სართულის მარჯვენა ფართზე სავაჭრო ობიექტის მოწყობაზე 2000 წელს შესრულებული სამშენებლო-სარემონტო და კეთილმოწყობის სამუშაოების ღირებულება, 2000 წელს მოქმედი ფასებიდან გამომდინარე, 18646 ლარს შეადგენდა.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹13 გადაწყვეტილებით ძალადაკარგულად გამოცხადდა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება შ. ფ.-თვის სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობაზე ნებართვის გაცემის თაობაზე. ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილებით, კომისიური დასკვნის მხედველობაში მიღებით, მიზანშეწონილად ჩაითვალა გ.-ს საკრებულოს სოფელ ...-ში მდებარე გ.-ს ჩაის ფაბრიკის მშენებარე მრავალბინიანი საუწყებო საცხოვრებელი სახლის დემონტაჟი. ხელვაჩაურის რაიონის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის 2006 წლის 2 აგვისტოს ¹16 დადგენილებით კი, განისაზღვრა გ.-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივ მრავალბინიანი მშენებარე საცხოვრებელი სახლის დემონტაჟი “არქიტექტურულ-სამშენებლო საქმიანობაზე სახელმწიფო ზედამხედველობის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-4 მუხლის მე-7 პუნქტის ,,ვ” და ,,ვ-გ” ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული მოთხოვნების შესაბამისად.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ მოცემულ შემთხვევაში დავის საგანს წარმოადგენდა შენობის უკანონო დემონტაჟით მიყენებული ზიანის _ 18646 ლარის ანაზღაურება. ხსენებული თანხის ანაზღურებას მოსარჩელე ითხოვდა ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობისა და იმავე გამგეობის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციისაგან.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება იურიდიულად დაუსაბუთებელი იყო. რაიონულმა სასამართლომ სრულყოფილად არ გამოიკვლია საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და არ მისცა მათ სწორი იურიდიული შეფასება, რაც საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის საფუძველზე გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს წარმოადგენდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ რაიონულმა სასამართლომ სარჩელის დაკმაყოფილების საფუძვლად მიუთითა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, რომლის თანახმადაც, ამ მუხლის მე-2 ნაწილის ,,დ” და ,,ე” ქვეპუნქტებით გათვალისწინებულ შემთხვევებში დაინტერესებულ მხარეს, რომელსაც მიადგა ზიანი, მისი მოთხოვნის საფუძველზე მიეცემოდა ანაზღაურება, თუ მას გააჩნდა კანონიერი ნდობის საფუძველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების მიმართ. სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით არასწორად განიმარტა ზემოხსენებული ნორმა, ვინაიდან ხსენებული მუხლით რეგულირდებოდა ზიანის ანაზღაურების საკითხი იმ შემთხვევაში, როცა ადმინისტრაციული ორგანო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,დ” და ,,ე” ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული შემთხვევების გამო ძალადაკარგულად ცნობდა აღმჭურველ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართოლებრივ აქტს. მოსარჩელე კი ხსენებულ შემთხვევაზე არ მიუთითებდა და აღნიშნული არც ფაქტობრივი გარემოებებით დასტურდებოდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ რაიონულმა სასამართლომ არ გამოიკვლია საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ფაქტობრივი გარემოებები მშენებლობის კანონიერების თაობაზე, რაც რაიონულ სასამართლოს სწორ სამართლებრივ შედეგამდე მიიყვანდა და საქმეზე დასაბუთებული გადაწყვეტილების მიღებას შეუწყობდა ხელს.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია და არც შ. ფ.-ე უარყოფდა, რომ მას არ გააჩნდა ხსენებული მშენებლობის პროექტი და ნებართვა. ამდენად, ხსენებული დოკუმენტაციის მოუპოვებლობით მოსარჩელემ დაარღვია ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილებით დათქმული პირობა.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 61-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,გ” ქვეპუნქტით ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ იყო, ძალადაკარგულად გამოეცხადებინა კანონის შესაბამისად გამოცემული აღმჭურველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, გარდა იმ შემთხვევისა, თუ დაინტერესებული მხარე არ შეასრულებდა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით დადგენილ ვალდებულებას, რომლის შეუსრულებლობაც კანონმდებლობის შესაბამისად შეიძლება გამხდარიყო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ძალადაკარგულად გამოცხადების საფუძველი. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობა უფლებამოსილი იყო, ძალადაკარგულად გამოეცხადებინა 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ რაიონულმა სასამართლომ ისე დააკმაყოფილა მოსარჩელის მოთხოვნა ზიანის ანაზღაურების თაობაზე, რომ არ გაარკვია, არსებობდა თუ არა აღნიშნულის საფუძველი.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე მუხლის თანახმად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ იყო დადგენილი, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიყენებული ზიანის ანაზღაურებისას გამოიყენებოდა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესი. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 992-ე მუხლის თანახმად კი, პირი, რომელიც სხვა პირს მართლსაწინააღმდეგო, განზრახი ან გაუფრთხილებელი მოქმედებით მიაყენებდა ზიანს, ვალდებული იყო, აენაზღაურებინა მისთვის ეს ზიანი.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ კანონმდებლობა იცნობდა ზიანის ანაზღაურების ორ ძირითად ფორმას – ვალდებულებითი ურთიერთობებიდან გამომდინარე და დელიქტის საფუძველზე წარმოშობილ ზიანს. ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობის მიმართ ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა წარმოადგენდა დელიქტის (ნაგებობის უკანონო დემონტაჟი) საფუძველზე წარმოშობილ ზიანს. ზიანის ანაზღაურების ვალდებულების დაკისრება შესაძლებელი იყო, თუ სახეზე იყო ქმედების მართლწინააღმდეგობა. საქმის მასალებით დასტურდებოდა, რომ შენობა აშენდა პროექტისა და ნებართვის გარეშე, რაც წარმოადგენდა მისი დემონტაჟის საფუძველს. ზიანის ანაზღაურების ვალდებულებისას კი სახეზე უნდა ყოფილიყო ზიანის მიმყენებლის ბრალი.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე მიუთითა, რომ სადავო შენობის დემონტაჟზე პრეტენზიას არ აცხადებდა შენობის ფორმალური მესაკუთრე და საქმეში მესამე პირად ჩართული _ შპს ,,გ”. ამდენად, უსაფუძვლოდ მიიჩნია შ. ფ.-ის მოთხოვნა ზიანის ანაზღაურებაზე. ამასთან, ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობისათვის ზიანის ანაზღაურების მიზნით თანხის დაკისრება სავალდებულო წესით მოითხოვდა საქმეში დაცულ საპროექტო დოკუმენტაციას. სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ მართალია, კანონით დასაშვები იყო როგორც ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის, ისე ადმინისტრაციული ორგანოს ქმედების (რეალიქტი) შედეგად მიყენებული ზიანის ანაზღაურების შესაძლებლობა, მაგრამ საერთო საფუძვლები, რაც კანონით დადგენილი იყო ზიანის ანაზღაურების ვალდებულების წარმოშობისათვის, მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობდა.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 13 სექტემბრის გადაწყვეტილება შ. ფ.-მ საკასაციო წესით გაასაჩივრა. კასატორმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორი განმარტავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არ გაითვალისწინა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული წარმოებისას დაშვებული დარღვევები, როგორიც იყო საჯაროობა, დაინტერესებული მხარის მოწვევა, საქმის გარემოებების გამოკვლევა, მტკიცებულებათა გამოკვლევა, დაინტერესებული მხარის მიერ საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლება, ასევე რაიონული სასამართლოს მსჯელობა, რომ ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციამ 2007 წლის 19 თებერვალს უგულებელყო ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს შესაბამისი განჩინება გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მოქმედების შეჩერების თაობაზე და მოახდინა შენობის არათუ დემონტაჟი, არამედ დაშლა-დანგრევა. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ მხედველობაში არ მიიღო ის გარემოება, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილება წარმოადგენდა აღმჭურველ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომლის მიმართაც კასატორს გააჩნდა კანონიერი ნდობა და აღნიშნული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის საფუძველზე მან განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის მოქმედება.
კასატორი უსაფუძვლოდ მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას იმის თაობაზეც, რომ რაიონულმა სასამართლომ არ გამოიკვლია საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ფაქტობრივი გარემოებები მშენებლობის კანონიერების თაობაზე. კასატორი აღნიშნავს, რომ ხსენებული მშენებლობის კანონიერების საკითხი არ წარმოადგენდა არც დავის საგანს და არც ხსენებული შენობის დემონტაჟის საფუძველს, რის გამოც აღნიშნულზე მითითება უკანონო იყო. ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილებაში მითითებული იყო, რომ გ.-ს ჩაის ფაბრიკის საუწყებო საცხოვრებელი სახლი საჭიროებდა დემონტაჟს, ვინაიდან აღნიშნული შენობა ავარიულ მდგომარეობაში იყო. ამდენად, კასატორი მიუთითებს, რომ შენობის დემონტაჟი განხორციელდა არა უკანონო მშენებლობის, არამედ შენობის ავარიული მდგომარეობის გამო.
კასატორი ასევე მიუთითებს, რომ მას არ დაურღვევია იჯარის ხელშეკრულებით ნაკისრი ვალდებულებები და აღნიშნული არც იჯარის ხელშეკრულების მეორე მხარეს გაუხდია სადავოდ. ამასთან, კასატორს არ ჩაჰბარებია იჯარის ხელშეკრულების შეწყვეტის თაობაზე ბრძანება.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ დაარღვია საქართველოს საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,გ” ქვეპუნქტი, როდესაც მიუთითა, რომ კანონმდებლობა იცნობდა ზიანის ანაზღაურების ორ ძირითად ფორმას – ვალდებულებითი ურთიერთობიდან გამომდინარე და დელიქტის საფუძველზე წარმოშობილ ზიანს. ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობის მიმართ ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა წარმოადგენდა დელიქტის (ნაგებობის უკანონო დემონტაჟი) საფუძველზე წამოშობილ ზიანს. ზიანის ანაზღაურების ვალდებულების დაკისრება შესაძლებელი იყო, თუ სახეზე იყო ქმედების მართლწინააღმდეგობა. კასატორი მიუთითებს, რომ ხელვაჩაურის რაიონის ...-ის ტერიტორიაზე მდებარე გ.-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივი მრავალბინიანი საცხოვრებელი სახლის პირველ სართულზე მოწყობილი სააფთიაქო მაღაზიის დემონტაჟის საფუძველი იყო შენობის ავარიული მდგომარეობა და არა უკანონო მშენებლობა, რაც მითითებული იყო ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობის 2006 წლის 7 ივლისის ¹63 დადგენილებაში. ამდენად, ზიანის მიყენება მოხდა ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობის ზედამხედველობის სამსახურის არქიტექტურულ-სამშენებლო ინსპექციის ბრალეული ქმედებით. ამასთან, შენობის დემონტაჟი მოხდა მაშინ, როდესაც ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს შესაბამისი განჩინებით შეჩერებული იყო იმ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მოქმედება, რომლის საფუძველზეც უნდა განხორციელებულიყო შენობის დემონტაჟი. ამდენად, მოცემულ შემთხვევაში სახეზე იყო დელიქტის საფუძველზე წარმოშობილი ზიანი.
კასატორი მიუთითებს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 61-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,გ” ქვეპუნქტი და მიუთითა, რომ ხსენებული ნორმის საფუძველზე ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ იყო, ძალადაკარგულად გამოეცხადებინა კანონის შესაბამისად გამოცემული აღმჭურველი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, გარდა იმ შემთხვევისა, თუ დაინტერესებული მხარე არ შეასრულებდა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით დადგენილ ვალდებულებას, რომლის შეუსრულებლობაც კანონმდებლობის შესაბამისად შეიძლებოდა გამხდარიყო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ძალადაკარგულად გამოცხადების საფუძველი. კასატორი განმარტავს, რომ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 2000 წლის 26 აპრილის ¹42 გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა მოსარჩელის თხოვნა გ.-ს ჩაის ფაბრიკის უწყებრივი მრავალბინიანი მშენებარე საცხოვრებელი სახლის პირველ სართულზე სააფთიაქო მაღაზიის მოწყობის თაობაზე და მას საპროექტო დოკუმენტაციის მთავარ არქიტექტორთან შეთანხმება დაევალა, რაც კასატორმა შეასრულა, თუმცა აღნიშნულზე სააპელაციო სასამართლომ არ იმსჯელა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 3 დეკემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შ. ფ.-ის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2007 წლის 3 დეკემბრის განჩინების ჩაბარებიდან 10 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შ. ფ.-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, როგორიცაა: ა. საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით და არსებობს ვარაუდი, რომ მას შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
ამასთან, საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ამ შემთხვევაში არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 39-ე მუხლის პირველი ნაწილის “თ” ქვეპუნქტის თანახმად, სახელმწიფო ბაჟის ოდენობა საკასაციო საჩივრისათვის შეადგენს დავის საგნის ღირებულების 5 პროცენტს, მაგრამ არანაკლებ 300 ლარისა, ხოლო იმავე კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის მიხედვით, თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი. ამდენად, თუ კასატორს წინასწარ არა აქვს გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი საკასაციო საჩივარზე და იგი მოქმედი კანონმდებლობით გათავისუფლებული არ არის სახელმწიფო ბაჟის გადახდისაგან, მისი საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად მიჩნევის შემთხვევაში, მას დაეკისრება გადასახდელი სახელმწიფო ბაჟის 30 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ, ვინაიდან კასატორს მოცემულ დავასთან დაკავშირებულ საკასაციო საჩივარზე არ აქვს გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი _ დავის საგნის ღირებულების 5 პროცენტი, რაც მოცემულ შემთხვევაში 932,3 ლარს შეადგენს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, მას უნდა დაეკისროს აღნიშნული თანხის 30 პროცენტის _ 279,69 ლარის გადახდა.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. შ. ფ.-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 13 სექტემბრის გადაწყვეტილება;
3. შ. ფ.-ს დაეკისროს სახელმწიფო ბაჟის _ 279,69 ლარის გადახდა;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.