ბს-1060-1011(კ-06) 14 მარტი, 2007 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემადგენლობა:
მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ნინო ქადაგიძე (მომხსენებელი), ნუგზარ სხირტლაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა თ. ლ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 1 ნოემბრის გადაწყვეტილებაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2004 წლის 6 ოქტომბერს ლ. ლ-ის კანონიერმა წარმომადგენელმა თ. ლ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს მოპასუხის - ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობისა და მესამე პირების: ქ. თბილისის მერიის ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის საქალაქო სამსახურისა და დ. პ-ის მიმართ ადმინისტრაციული აქტის ბათილად ცნობის, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ქმედების განხორციელებისა და ადმინისტრაციული აქტის გამოცემის თაობაზე.
მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდა, რომ თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 ივნისის გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა მისი სასარჩელო განცხადება და მისი ბიძაშვილი, ლ. ლ-ი, აღიარებულ იქნა ქმედუუნარო პირად, ხოლო აღნიშნული გადაწყვეტილების საფუძველზე, 2004 წლის 16 ივლისს თბილისის მერიის ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის საქალაქო სამსახურის მიერ დაინიშნა ლ. ლ-ის მეურვედ.
მოსარჩელე მიუთითებდა, რომ ლ. ლ-ი თავდაპირველად ცხოვრობდა თავის ძმასთან _ აწ გარდაცვლილ რ. ლ-თან და ამ უკანასკნელის გარდაცვალების შემდგომაც აგრძელებდა ცხოვრებას ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე არაპრივატიზებულ სამოთახიან ბინაში. აღნიშნული ბინის ორი ოთახი მოქალაქე რ. ლ-ის გარდაცვალების შემდგომ მიჩნეულ იქნა გამოთავისუფლებულად და ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 2004 წლის 25 აგვისტოს ¹7.7.221 დადგენილებით დროებით სარგებლობაში გადაეცა დ. პ-ს. ამასთან, მიუხედავად ამავე გამგეობასთან არსებულ საბინაო საკითხთა კომისიის რეკომენდაციისა, მეორე ოთახი დაილუქა არსებული წესით.
აღნიშნული დადგენილება მოსარჩელის განმარტებით, უკანონოა და არ გამომდინარეობს კანონის მოთხოვნებიდან, ვინაიდან მითითებული დადგენილებით მას შეექმნა გარკვეული სიძნელეები სამეურვეო პირის მიმართ. მისი, როგორც მეურვის, მოვალეობის განხორციელებაში. გარდა ამისა, სადავო დადგენილებაში არ ფიქსირდება მისი, როგორც მეურვისა და მეურვეობისა და მზრუნველობის ორგანოს წინასწარი თანხმობა (სსკ-ის 1293, 1294 მუხლები) საკითხის ასეთ გადაწყვეტაზე, რაც კონკრეტულ შემთხვევაში სავალდებულო იყო, ვინაიდან აღნიშნულით შემცირდა სამეურვეო პირის _ ლ. ლ-ის არამატერიალური ქონებრივი სიკეთე _ მის მფლობელობაში არსებული საცხოვრებელი ფართით სარგებლობის უფლება, ხოლო ის ფაქტი, რომ ლ. ლ-ი ნამდვილად ფლობდა ზემოაღნიშნულ ბინას, არ არის სადავო, ვინაიდან იგი ფლობდა მას თავდაპირველად, ძმასთან ერთად და მისი გარდაცვალების შემდგომაც, რაც ასევე დადასტურებულია მოწმეთა ჩვენებებით და რასაც, მოსარჩელის განმარტებით, ირიბად ადასტურებს მოპასუხეც, რამეთუ ლ. ლ-ის გარდაცვალების შემდგომ მთელი ბინა არ იქნა მის მიერ მიჩნეული გამოთავისუფლებულად. იმავდროულად, თ. ლ-ის მითითებით, დარღვეულია ასევე სამეურვეო პირთან მისი ცხოვრების უფლება, ვინაიდან, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 153.2 მუხლით მეურვედ დანიშვნით ცნობილ იქნა მეურვე პირის მოთხოვნითი (და არა თხოვნით) ხასიათის შეზღუდული უფლება სამეურვეო პირთან ერთად ცხოვრებაზე ნებისმიერი კანონიერი საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით, მათ შორის, სამეურვეო პირის საცხოვრებელი ადგილის მიხედვითაც, რაც არაპრივატიზებული ბინის შემთხვევაში, თავისთავად იწვევს სამეურვეო პირის საცხოვრებელი ფართით სარგებლობის უფლების თანაზიარობის საფუძველზე გარკვეულ შეზღუდვას, რაც არანაირ დამატებით დასტურს აღარ საჭიროებს და მასზე ვერ გავრცელდება სსკ-ის 1294-ე მუხლით გათვალისწინებული შეზღუდვები. ამასთან, ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის მიერ სადავო დადგენილების გამოცემის დროს, მოსარჩელის განმარტებით, დარღვეულ იქნა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 52-ე, 53-ე და 98-ე მუხლების მოთხოვნები, ვინაიდან იგი არ შეიცავს სამოტივაციო ნაწილს ანუ დასაბუთებას, მასში არ არის მითითებული მისი გასაჩივრების წესი, პირობები, ვადები და ამასთან, მას როგორც ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილე პირს, არ მიეცა თავისი მოსაზრების გამოთქმის საშუალება. აღნიშნულიდან გამომდინარე, ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის სადავო დადგენილება არ შეესაბამება კანონმდელობის მოთხოვნებს და ლახავს მის უფლებებს, ამასთან, არის დაუსაბუთებელი, მოპასუხე აღნიშნულით ვერ ასაბუთებს, თუ რატომ და რის საფუძველზე მიაკუთვნა საცხოვრებელი ფართით სარგებლობის უფლება დ. პ-ს, რის საფუძველზე იქნა მიჩნეული სადავო ფართი გამოთავისუფლებულად და რომელი სამართლებრივი აქტებით ისარგებლა მოპასუხემ დადგენილების გამოცემის დროს.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 2004 წლის 25 აგვისტოს ¹7.7.221 დადგენილების ბათილად ცნობას და მოპასუხის მიერ ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემას, რითაც ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე ¹42 არაპრივატიზებული სამოთახიანი ბინა, სრული საცხოვრებელი ფართით, სარგებლობის უფლებით გადაეცემა ქმედუუნარო ლ. ლ-სა და მის მეურვეს - თ. ლ-ს. ამასთან, მოსარჩელემ მოითხოვა, რომ სასამართლოს ემსჯელა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის საჯარო მოსამსახურეთა ქმედებაში საქართველოს სსკ-ის 174-ე მუხლით გათვალისწინებული დანაშ.ის ნიშნების არსებობის შესახებ და აღნიშნულის დადასტურების შემთხვევაში, გამოეყენებინა ხსენებული მუხლით გათვალისწინებული სახდელი, ხოლო განზრახი დანაშ.ის ნიშნების არსებობის შემთხვევაში საქმე გადაგზავნა საგამოძიებო ორგანოებისათვის.
2005 წლის 11 თებერვალს დ. პ-მა შეპასუხებით მიმართა სასამართლოს, არ ცნო სარჩელი და განმარტა, რომ ოჯახთან ერთად წლების განმავლობაში ცხოვრობდა ქ. თბილისში, .... ¹6-ში. მას დაახლოებით 1995 წელს, მეგობარმა გააცნო ორი ძმა - მ. და რ. ლ-ები, რომლებიც შემდგომში გარდაიცვალნენ. დაახლოებით 2004 წლის აპრილში, მან გაიცნო ამ უკანასკნელთა და -ლ. ლ-ი, რომელიც ძმების გარდაცვალების შემდეგ, არსებული ანტისანიტარული მდგომარეობის გამო, სახლში ვერ შედიოდა. აღნიშნულის გამო, დ. პ-ის განმარტებით, მას თითქმის ყოველდღე მიჰყავდა ლ. ლ-ი ნაქირავებ ბინაში, სადაც თვითონ ცხოვროდა და უვლიდა. რამდენიმე ხნის შემდეგ მასთან მივიდნენ მისი ნათესავები, რომლებზედაც ლ. ლ-ი ნაწყენი იყო, მათ შორის იყო ბიძაშვილი თ. ლ-იც, რომელიც ლ.მ არ მიიღო, ხოლო შემდეგ, როგორც მისთვის ცნობილი გახდა, ლ. წაიყვანეს ფსიქიატრთან, რათა მოეთავსებინათ საავადმყოფოში, რაზეც ექიმისგან მიიღეს უარი.
მან განცხადეით მიმართა ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობას და ითხოვა ლ. ლ-ის ძმების გარდაცვალების შემდეგ გამოთავისუფლებულ ბინაში შესახლება, როგორც უბინაომ. ამასთან, აღნიშნულის შესახებ განცხადება მისი და ლ. ლ-ის გარდა, არავის წარუდგენია, რის გამოც გამგეობის გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა მისი მოთხოვნა და ლ. ლ-თან ერთად შესახლებულ იქნა ზემოხსენებულ ბინაში, სადაც, ის აღნიშნული დროის შემდეგ შვილთან ერთად ცხოვრობს და უვლის ლ. ლ-ს. მოგვიანებით მისთვის ცნობილი გახდა, რომ თ. ლ-ი თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილებით აღიარებულ იქნა ლ. ლ-ის მეურვედ. დ. პ-ის განმარტებით, მოსარჩელე - თ. ლ-ი სამეურვეო პირს არ უწევდა მეურვეობას და არ აქცევდა ყურადღებას, რასაც ადასტურებს მის მიერ წარმოდგენილი მტკიცებულებები.
აღნიშნულიდან გამოდინარე, დ. პ-ი ითხოვდა მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
მოპასუხე ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის წარმომადგენელმა სასარჩელო განცხადება არ ცნო და განმარტა, რომ სადავო 2004 წლის 25 აგვისტოს დადგენილება გამოცემული იყო კანონმდებლობის სრული დაცვით, ვინაიდან, გამგეობას გადაეცა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე გამოთავისუფლებული ბინა _ სამოთახიანი ბინის ორი ოთახი, განაწილების მიზნით, რაზედაც პრეტენზიას აცხადებდა მხოლოდ ორი პიროვნება _ დ. პ-ი და ლ. ლ-ი. მოპასუხის წარმომადგენლის განმარტებით, ადმინისტრაციული წარმოების დროს სხდომაზე მიწვეულ იქნა ორივე მხარე, დ. პ-ი და ლ. ლ-ის მეურვე თ. ლ-ი, რომელმაც ლ. ლ-ის მზრუნველობაზე უარი განაცხადა, რის შემდეგ მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება და სახლის ერთი ოთახი გადაეცა დ. პ-ს. გარდა აღნიშნულისა, სადავო დადგენილების გამოცემის დროს გათვალისწინებულ იქნა ის გარემოება, რომ დ. პ-ი იყო უბინაო და ჰყავდა ობოლი შვილიშვილი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოპასუხე ითხოვდა მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
მესამე პირი - ქ. თბილისის მერიის ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის საქალაქო სამსახურის წარმომადგენელი დაეთანხმა სასარჩელო მოთხოვნას და მოითხოვა სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 6 დეკემბრის გადაწყვეტილებით ლ. ლ-ის კანონიერი წარმომადგენლის - თ. ლ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 2004 წლის 25 აგვისტოს ¹7.7.221 დადგენილება ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში გამოთავისუფლებული ორი ოთახის განაწილების შესახებ; ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობას დაევალა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე არაპრივატიზებული ¹42 ოროთახიანი ბინის სრული საცხოვრებელი ფართით სარგებლობის უფლებით ქმედუუნარო სამეურნეო პირის _ ლ. ლ-ის და მისი მეურვის _ თ. ლ-ისათვის სარგებლობის უფლებით გადაცემის თაობაზე.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობამ.
აპელანტი სააპელაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ სასამართლომ არ გაითვალისწინა ის ფაქტი, რომ არაპრივატიზებული ბინის შემთხვევაში საჭირო იყო ორდერის, გადაწყვეტილების, დადგენილების ან რაიმე საბუთის არსებობა, რითაც დადასტურდებოდა ბინის მფლობელის ვინაობა. ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე ოროთახიანი ბინის თ. ლ-ზე გადაცემის არანაირი დამადასტურებელი საბუთი არ იძებნებოდა, რის გამოც ბინა ირიცხებოდა ჯერ ქალაქის კომუნალურ ფონდში, ხოლო შემდეგ, ვაკე-საუბრთალოს რაიონის გამგეობის ფონდში _ გასანაწილებლად.
თბილისის საკრებულოს 2003 წლის 9 სექტემბრის ¹12-7 გადაწყვეტილების მე-8 მუხლის თანახმად, თბილისის მთავრობის მიერ რაიონულ გამგეობებზე მიზნობრივად გადაცემული ფართობების განკარგვის საკითხს იხილავდა რაიონის გამგეობა, თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე გამოთავისუფლებული ¹42 ოროთახიანი ბინის განაწილება მხოლოდ გამგეობის მსჯელობის საგანი იყო. სასამართლოს არ უნდა მიეღო გადაწყვეტილება აღნიშნული ბინის სრული საცხოვრებელი ფართის სარგებლობის უფლებით ქმედუუნარო სამეურვეო პირის და მისი მეურვის თ. ლ-ისათვის გადაცემის თობაზე.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტი ითხოვდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 6 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით საქმის ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოში დაბრუნებას.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 6 დეკემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესითY გასაჩივრა საქმეში მესამე პირად ჩაბმულმა დ. პ-მაც, რომელმაც მოითხოვა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 6 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმება და მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2006 წლის 27 თებერვლის განჩინებით დ. პ-ის სააპელაციო საჩივარი განუხილველად იქნა დატოვებული, აპელანტის მიერ გადაწყვეტილების სააპელაციო საჩივრით გასაჩივრების კანონით დადგენილი ვადის გაშვების მოტივით.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 1 ნოემბრის გადაწყვეტილებით თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 6 დეკემბრის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით თ. ლ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, ბათილად იქნა ცნობილი თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 2005 წლის 25 აგვისტოს ¹7.7.221 დადგენილება ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში გამოთავისუფლებული ორი ოთახის განაწილების შესახებ და მოპასუხე _ თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობას დაევალა საქმის სრული და ყოველმხრივი გამოკვლევის შემდეგ გამოეცა ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, ერთი თვის ვადაში, წინამდებარე გადაწყვეტილების ჩაბარებიდან, რომლითაც გადაწყდებოდა თუ ვინ იქნებოდა (ან არ იქნებოდა) შესახლებული ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18-ში გამოთავისუფლებულ ორ ოთახში.
თბილისის სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ საქალაქო სასამართლომ ისე დაავალა ვაკე-საბურთალოს გამგეობას გადაეცა ლ. ლ-ისა და მისი მეურვე თ. ლ-ისათვის ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში გამოთავისუფლებული ოროთახიანი ბინა ¹42, რომ არ მიუთითა, რომელი კანონის შესაბამისად იყო ვალდებული ადმინისტრაციული ორგანო, ემოქმედა ამგვარად.
საქმის მასალებით დასტურდება, რომ თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე ოროთახიანი ბინა ირიცხებოდა ჯერ ქალაქის კომუნალურ ფონდში, ხოლო შემდეგ, ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის ფონდში _ გასანაწილებლად.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, თბილისის საკრებულოს 2003 წლის 9 სექტემბრის ¹12-7 გადაწყვეტილების მე-8 მუხლის თანახმად, თბილისის მთავრობის მიერ რაიონულ გამგეობებზე მიზნობრივად გადაცემული ფართობების განკარგვის საკითხს იხილავდა რაიონის გამგეობა, შესაბამისად ქ. თბილისში, ... ქ. ¹18ა-ში მდებარე გამოთავისუფლებული ¹42 ოროთახიანი ბინის განაწილება მხოლოდ გამგეობის კომპეტენციას წარმოადგენდა.
ამავე დროს, სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მოსაზრება, რომ გასაჩივრებული ადმინისტრაციული აქტის (თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 2004 წლის 25 აგვისტოს ¹7.7. 221 დადგენილება) გამოცემისას დაირღვა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53.1-ე მუხლის იმპერატიული მოთხოვნა, რომლის თანახმად, ყველა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი უნდა შეიცავდეს წერილობით დასაბუთებას, მოცემულ შემთხვევაში კი სადავო აქტი არ შეიცავდს დასაბუთებას იმის შესახებ, თუUრატომ არ იქნა გაზიარებული საბინაო კომისიის წინადადება ... ქ. ¹18-ში გამოთავისუფლებული ორი ოთახის თ. ლ-ისადმი, როგორც მეურვისადმი, სამეურვეო პირთან ერთად, სარგებლობის უფლებით გადაცემის შესახებ.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, ასევე, გაურკვეველია, თუ რომელი კანონით (ნორმატიული აქტით) ხელმძღვანელობდა ადმინისტრაციული ორგანო, როდესაც გამოთავისუფლებულ ბინაში დროებითი ორდერი გაიცა ლ. ლ-სა და დ. პ-ზე. აღნიშნული, სასამართლოს მითითებით, კიდევ ერთი დასტურია, იმისა, რომ ხსენებული დადგენილება დაუსაბუთებელია. უფრო მეტიც, გაურკვეველია თუ რა მოსაზრებებზე დაყრდნობით იქნა ქმედუუნარო პირთან ერთად შესახლებული დ. პ-ი, რომელიც იმ დროისათვის სამართლებრივ კავშირში არ იმყოფებოდა ლ. ლ-თან (მათ შორის იგი არც მეურვეს წარმოადგენდა).
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა თ. ლ-მა.
კასატორი საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ უდავოა ის გარემობა და არც მოწინააღმდგე მხარეს, თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ გამგეობას და არც პირველ და მეორე ინსტანციის სასამართლოებს, ეჭვქვეშ არ გაუხდით ის ფაქტი, რომ სადავო ფართი მთელი ცხოვრების მანძილზე დაკავებული ჰქონდათ სამეურვეო პირის – ლ. ლ-ის ძმებს და იყო მათზე რეგისტრირებული. აქვე წყვეტის გარეშე ცხოვრობდა და ახლაც ცხოვრობს თვით ლ. ლ-იც, ანუ გარდა იმისა, რომ იგი თავისი ძმების ერთადერთი კანონსმიერი მემკვიდრეა, ის მუდამ ცხოვრობდა მითითებულ ბინაში. მართალია, ის ცხოვრობდა და ახლაც ცხოვრობს რეგისტრაციის გარეშე, მაგრამ ეს გამოწვეულია მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობით, კერძოდ, ის არის ფსიქიკურად დაავადებული, რასაც ადასტურებს საქმეში არსებული შესაბამისი სამედიცინო ცნობა. ამასთან, მეურვე მოკლებულია გაუწიოს მას ქმედებითი დახმარება რეგისტრაციის საკითხში, ვინაიდან, აღნიშნულისათვის საჭირო დოკუმენტაცია მისთვის მიუწვდომელია და რეზედაც მრავალი თვეა წარმოებს ორი სისხლის სამართლის საქმე.
კასატორის მითითებით, კანონის უდავო მოთხოვნაა, რომ მეურვე და სამეურვეო პირი უნდა ცხოვრობდნენ ერთად ნებისმიერი კანონიერი საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით, რაც ვერცერთი კანონქვემდებარე სამართლებრივი აქტით სხავაგვარად ვერ უნდა იქნეს გადაწყვეტილი. აღსანიშანავია ის გარემოება, რომ გასაჩივრებული სასამართლო გადაწყვეტილების მიღების დროისათვისაც და ახლაც ადგილობრივი ორგანოები კანონით მოკლებულნი არიან სამართლებრივ შესაძლებლობას გადაწყვიტონ ეს საკითხი.
ამასთანავე, სააპელაციო სასამართლოში არ გამოცხადდა აპელანტი, რის გამოც, სასამართლოს თავისი ინიციატივით სსკ-ის 275-ე და 387-ე მუხლების საფუძველზე უნდა მიეღო განჩინება საჩივრის დაუკმაყოფილებლობის თაობაზე.
კასატორის მითითებით, ასევე პროცესუალურად გაუმართლებელია საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილების სრულად გაუქმება, მაშინ როდესაც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით სარჩელის ნაწილი რჩება დაკმაყოფილებული.
კასატორის მოსაზრებით შექმნილია პარადოქსული მდგომარეობა, რამეთუ ქმედუუნარო პირს მის საცხოვრებელ ბინაში დანაშ.ებრივად შეუსახლეს უცხო, ქუჩიდან მოყვანილი პირი, რომელსაც ის გამოკეტლი ჰყავს და არ აძლევს მეუღლესთან კონტაქტის უფლებას.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 1 ნოემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებას და მისი სასარჩელო განცხადების სრულად დაკმაყოფილებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 29 დეკემბრის განჩინებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული თ. ლ-ის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2006 წლის 29 დეკემბრის განჩინების ჩაბარებიდან 10 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად თ. ლ-ის საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით.
2007 წლის 5 იანვარს დ. პ-მა წარმოადგინა მოსაზრება თ. ლ-ის საკასაციო საჩივართან დაკავშირებით, რომლითაც მოითხოვა საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობა.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო გაეცნო გასაჩივრებულ განჩინებას, თ. ლ-ის საკასაციო საჩივარს, შეამოწმა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა მოცემულ საქმესთან მიმართებაში და მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემული საქმე არ არის მნიშვნელოვანი სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება არ განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან და სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა პროცესუალური დარღვევის გარეშე.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოყენებული საპროცესო და მატერიალური სამართლის ნორმების განმარტებისა და სამართლის განვითარების მიზნით საკასაციო სასამართლოს მიერ ზოგადი მნიშვნელობის მქონე (კონკრეტულთან ერთად) სახელმძღვანელოსა და სარეკომენდაციო გადაწყვეტილების გამოტანის ფაქტობრივი საჭიროება.
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს თ. ლ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც აღნიშნულ საკასაციო საჩივარს უარი უნდა ეთქვას განსახილველად დაშვებაზე.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. უარი ეთქვას თ. ლ-ის საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვებაზე;
2. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.