ბს-603-577(კ-08) 20 ნოემბერი, 2008 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემადგენლობა:

ნინო ქადაგიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

სხდომის მდივანი – ქ. მაღრაძე

კასატორი _ შსს ქ. თბილისის მთავარი სამმართველო, წარმომადგენელი – გ. მ-ი

მოწინააღმდეგე მხარე – ბ. ტ-ი, წარმომადგენელი – ჯ. მ-ი

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილება

დავის საგანი – სახელფასო დავალიანების ანაზღაურება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 8 ოქტომბერს ბ. ტ-მა სასარჩელო განცახდებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს თბილისის მთავარი სამმართველოს მიმართ, სახელფასო დავალიანების ანაზღაურების თაობაზე.
მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდა, რომ 1979 წლიდან 2004 წლის აპრილამდე მუშაობდა შს ორგანოებში.
მოსარჩელის განმარტებით, მიუღებელი დარჩა სახელფასო დავალიანება 919,74 ლარის ოდენობით.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა მოპასუხე ქ. თბილისის შინაგან საქმეთა მთავარ სამმართველოს მის სასარგებლოდ დაკისრებოდა სახელფასო დავალიანების – 919,74 ლარის ანაზღაურება.
მოპასუხე ქ. თბილისის შინაგან საქმეთა მთავარი სამმართველოს წარმომადგენელმა სასარჩელო განცხადება არ ცნო და მოითხოვა მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 9 ნოემბრის გადაწყვეტილებით ბ. ტ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; მოპასუხე საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს თბილისის მთავარ სამმართველოს მოსარჩელე ბ. ტ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა სახელფასო დავალიანების _ 336.65 ლარის, წოდების _ 99.87 ლარის და წელთა ნამსახურობისათვის _ 111.37 ლარის ანაზღაურება, ხოლო ულუფის კომპენსაციის ანაზღაურების თაობაზე ეთქვა უარი ხანდაზმულობის მოტივით.
საქალაქო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ “საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 37-ე მუხლის თანახმად, მოსამსახურეს უფლება აქვს, სამსახურში მიღების დღიდან სამსახურიდან გათავისუფლების დღემდე მიიღოს შრომითი გასამრჯელო, თანამდებობრივი სარგო საჯარო სამსახურში წელთა ნამსახურობისათვის დაწესებული და საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებული დანამატი. ამავე კანონის მე-4 ნაწილის შესაბამისად, მოსამსახურეთა შრომითი გასამრჯელოს (ხელფასის) ფონდის ფორმირების წყაროა შესაბამისი ბიუჯეტი. საბიუჯეტო ასიგნებათა შემცირება არ შეიძლება იყოს მოსამსახურეთა შრომითი გასამრჯელოს (ხელფასის) და ამ კანონით გათვალისწინებული სხვა გარანტიების დაფინანსების შემცირების საფუძველი.
სასამართლოს მითითებით, “ბიუჯეტის შესახებ” საქართველოს კანონის თანახმად, ფინანსთა სამინისტრო ახდენს კანონით გათვალისწინებული თანხების გამოყოფას და შესაბამისად საბიუჯეტო ორგანიზაციების სახელფასო დავალიანების გასტუმრებას.
“საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის გარდამავალი ნორმის შემცველი 1341-ე მუხლის თანახმად, 2005 წლის 1 იანვრამდე სამსახურიდან გათავისუფლებულ საჯარო მოსამსახურეებზე კუთვნილი თანხის გაცემა უნდა განხორციელდეს წინა წლებში წარმოქმნილი საბიუჯეტო დავალიანების დაფარვის წესის შესაბამისად.
სასამართლოს განმარტებით, ,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლის მე-3 პუნქტის “ა” ქვეპუნქტის თანახმად, პოლიციის თანამშრომელი პოლიციაში სამსახურისათვის იღებს ხელფასს, რომელიც შეიცავს თანამდებობრივი და სპეციალური წოდებისათვის დადგენილ განაკვეთს. რაც შეეხება მოსარჩელის მოთხოვნას ულუფის თანხის ანაზღაურების ნაწილში, ,,საქართველოს შს ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ” დებულების 55-ე მუხლი ითვალისწინებს სასურსათო ულუფის ღირებულების გაცემას პოლიციის თანამშრომლისათვის (თუ იგი ნატურით არ ეძლევათ), ხოლო “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლის თანახმად, ხელფასის ცნებაში არ შედის კვების ულუფის კომპენსაცია და სხვა დანამატები. სასამართლოს მოსაზრებით, რადგან, სასურსათო ულუფის ღირებულების გაცემას ითვალისწინებს მხოლოდ დებულება და არა “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონი, მის ანაზღაურებაზე მოსარჩელეს უარი ეთქვა. ასევე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, აღნიშნული მოთხოვნა სასამართლოს მიერ ხანდაზმულად იქნა მიჩნეული.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ბ. ტ-მა.
აპელანტი სააპელაციო საჩივრით ითხოვდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 9 ნოემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სასარჩელო განცხადების სრულად დაკმაყოფილებას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილებით ბ. ტ-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 9 ნოემბრის გადაწყვეტილება იმ ნაწილში, რომლითაც ბ. ტ-ს უარი ეთქვა სარჩელის დაკმაყოფილებაზე ულუფის კომპენსაციის ანაზღაურების თაობაზე და ამ ნაწილში მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ბ. ტ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა სასურსათო ულუფის კომპენსაციის ანაზღაურების ნაწილში. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქ. თბილისის მთავარ სამმართველოს ბ. ტ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა 1998-2003 წლების სასურსათო ულუფის ანაზღაურება 371,85 ლარის ოდენობით.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ მოპასუხეს მოსარჩელის სასარგებლოდ დააკისრა არა ხელზე გასაცემი სახელფასო დავალიანება, არამედ დარიცხული, რამაც ულუფის გამოკლებით შეადგინა 547.89 ლარი (ულუფასთან ერთად დარიცხული სახელფასო დავალიანება შეადგენდა 1078,89 ლარს).
სააპელაციო პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ სასარჩელო მოთხოვნა შეადგენდა 919,74 ლარს (ხელზე გასაცემი ხელფასი). საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 248-ე მუხლის თანახმად, სასამართლოს უფლება არა აქვს, თავისი გადაწყვეტილებით მიაკუთვნოს მხარეს ის, რაც მას არ უთხოვია, ან იმაზე მეტი, ვიდრე ის მოითხოვდა.
იმ გარემოების გათვალისწინებით, რომ მოსარჩელის სასარგებლოდ მოპასუხეს დაეკისრა დარიცხული სახელფასო დავალიანება, რაც ხელზე გასაცემ დავალიანებას აღემატება, სასურსათო ულუფის 2007 წლის 9 ნოემბრის ცნობის გათვალისწინებით, 531 ლარის დაკისრების შემთხვევაში სასამართლო გასცდება დავის საგანს, რაც ზემოხსენებული საპროცესო ნორმის დარღვევას გამოიწვევს. აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ბ. ტ-ის სააპელაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს სასარჩელო მოთხოვნის ფარგლებში და საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქ. თბილისის მთავარ სამმართველოს ბ. ტ-ის სასარგებლოდ დაეკისროს სასურსათო ულუფის სასკომპენსაციო თანხა 371.85 ლარის ოდენობით (919,72_547,89+371,85).
სააპელაციო პალატამ არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობა ულუფის კომპენსაციის ანაზღაურების ნაწილში სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ და მიუთითა, რომ ,,საქართველოს შინაგან საქმეთა ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ” დებულების დამტკიცების თაობაზე, 1997 წლის 17 მარტის ¹139 ბრძანებულების 55-ე მუხლის თანახმად, პოლიციაში სამსახურისათვის თანამშრომელი იღებს ხელფასს, რომელიც შეიცავს თანამდებობრივი და სპეციალური წოდებისათვის დადგენილ განაკვეთს, ნამსახურობის დანამატს, სასურსათო ულუფის ღირებულებას (თუ იგი ნატურით არ ეძლევათ).
აღნიშნული ნორმის შესაბამისად, ცალსახაა, რომ ულუფის ღირებულება იგულისხმება ხელფასის ცნებაში, იგი არ წარმოადგენს პერიოდულად შესასრულებელ ვალდებულებას, შესაბამისად, მასთან მიმართებაში დაუშვებელია საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 ნაწილით დადგენილი ხანდაზმულობის სამწლიანი ვადის გავრცელება.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობა იმის თაობაზე, რომ სასურსათო ულუფის ღირებულების გაცემას პოლიციის თანამშრომლისათვის (თუ იგი ნატურით არ ეძლევათ) ითვალისწინებს მხოლოდ “საქართველოს შს ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ” დებულების 55-ე მუხლი, რაც გათვალისწინებული არ არის “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლით, შესაბამისად, ხელფასის ცნებაში არ შედის კვების ულუფის კომპენსაცია და სხვა დანამატები.
სააპელაციო პალატის მითითებით, ,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონი მიღებულ იქნა 1993 წლის 27 ივნისს. საქართველოს პრეზიდენტის 1997 წლის 17 მარტის ¹139 ბრძანებულებით დამტკიცებულ იქნა “საქართველოს შინაგან საქმეთა ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ დებულება”, რომლის მე-3 მუხლით განისაზღვრა საქართველოს შს ორგანოებში სამსახურის გავლის სამართლებრივი საფუძვლები: საქართველოს კონსტიტუცია, “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონი და სხვა სამართლებრივი აქტები.
,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 2005 წლის 11 ნოემბრის ცვლილებებამდე არსებული რედაქციით, ცალსახად იყო განსაზღვრული, რომ პოლიციის თანამშრომელი პოლიციაში სამსახურისათვის იღებს ყოველთვიურ ხელფასს, რომელიც შეიცავს თანამდებობრივი და სპეციალური წოდებისათვის დადგენილ განაკვეთს, წელთა ნამსახურობის დანამატს, დანამატს დასვენებისა და უქმე დღეებში მუშაობისათვის, ღამის საათებში და ზეგანაკვეთური მუშაობისათვის და სხვა გასამრჯელოს, კანონმდებლობით გათვალისწინებულ სხვა დანამატებს და კომპენსაციებს.
კანონის აღნიშნულ ნორმას კი აკონკრეტებს საქართველოს პრეზიდენტის 1997 წლის 17 მარტის ¹139 ბრძანებულებით დამტკიდებული “საქართველოს შინაგან საქმეთა ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ დებულება”, რომლის 55-ე მუხლით განისაზღვრა შს ორგანოს თანამშრომლის ფულადი ანაზღაურება.
ამასთან, სააპელაციო პალატის მითითებით, “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლმა 2005 წლის 23 დეკემბრის ¹2493 კანონით განიცადა ცვლილება, რომლის მე-4 მუხლის დეფინიციის თანახმად, პოლიციის ხელფასი (ფულადი სარგო) შედგება თანამდებობრივი და წოდებისათვის დადგენილი სარგოებისაგან.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაცო სასამართლოს მოსაზრებით, ქ. თბილისის მთავარ სამმართველოს ბ. ტ-ის მიმართ ერიცხება 1998, 1999, 2003 წლების სახელფასო დავალიანება და მათ შორის გათვალისწინებულია სასურსათო ულუფის კომპენსაციაც.
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შსს თბილისის მთავარმა სამმართველომ.
კასატორი საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ სააპელაციო საჩივარში მითითებული სამართლებრივი საფუძვლები არ შეიძლება გახდეს აპელანტის მოთხოვნის დაკმაყოფილების საფუძველი. ვინაიდან ,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლის თანახმად, ხელფასი შედგება თანამდებობრივი სარგოსა და წოდების დანამატისაგან. კვების ულუფა და წელთა ნამსახურობის დანამატი კი წარმოადგენს დამატებით კომპონენტებს ხელფასზე, ისევე, როგორც შესაძლებელია არსებობდეს სხვა სახის დანამატიც. რაც, ამავდროულად, წარმოადგენს პერიოდულად შესასრულებელ ვალდებულებას, ვინაიდან საჯარო სამსახურში მათი გაცემა ხდება გარკვეული პერიოდულობით, როგორც წესი, თვის ბოლოს. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, ხანდაზმულობის ვადა იმ მოთხოვნებისა, რომლებიც წარმოიშობა პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულებებიდან, სამი წელია. შესაბამისად, დავის საგნის მიმართ უნდა გავრცელდეს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 ნაწილით დადგენილი ხანდაზმულობის სამწლიანი ვადა. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 130-ე მუხლის თანახმად, ხანდაზმულობა იწყება მოთხოვნის წარმოშობის მომენტიდან. მოთხოვნის წარმოშობის მომენტად ჩაითვლება დრო, როცა პირმა შეიტყო ან უნდა შეეტყო უფლების დარღვევის შესახებ. მოცემული დავის შემთხვევაში, მოთხოვნის უფლება პირს წარმოეშობა იმ მომენტიდან, როდესაც მას უნდა მიეღო, მაგრამ მისგან დამოუკიდებელი მიზეზის გამო, არ მიიღო, ე.ი. მოთხოვნის ხანდაზმულობის ვადის ათვლა იწყება თვის ბოლო რიცხვიდან. აქედან გამომდინარე, კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ დავის გადაწყვეტისას არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა. სასამართლომ არ გაითვალისწინა კვების ულუფის ნაწილში სარჩელის ხანდაზმულობა, რის შედეგადაც მოხდა სარჩელის დაკმაყოფილება.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს შსს თბილისის მთავარი სამმართველოს საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო გარკვეულწილად ადასტურებს კასატორის – საქართველოს შსს თბილისის მთავარი სამმართველოს პოზიციის მართებულებას საქმის სამართლებრივი შეფასების ნაწილში და აღნიშნავს შემდეგს:
,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის 31-ე მუხლის მე-3 პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტის თანახმად, პოლიციის თანამშრომელი პოლიციაში სამსახურისათვის იღებს ხელფასს, რომელიც შეიცავს თანამდებობრივი და სპეციალური წოდებისათვის დადგენილ განაკვეთს. ამდენად, მითითებული კანონის ნორმებიდან გამომდინარე, ხელფასი ფაქტობრივად შედგება ორი კომპონენტისაგან: თანამდებობრივი და სპეციალური წოდებისათვის დადგენილი დანამატისაგან. მიუხედავად იმისა, რომ ,,საქართველოს შს ორგანოებში სამსახურის გავლის წესის შესახებ” დებულების 55-ე მუხლი ითვალისწინებს სასურსათო ულუფის ღირებულების გაცემას პოლიციის თანამშრომლისათვის, ,,პოლიციის შესახებ” საქართველოს კაონის 31-ე მუხლი ხელფასის ცნებაში არ მოიაზრებს კვების ულუფის კომპეტენციასა და სხვა დანამატებს.
,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის გარდამავალი ნორმის შემცველი 134-ე მუხლის (ანგარიშსწორების წესი სამსახურიდან გათავისუფლებისას) თანახმად, 2005 წლის 1 იანვრამდე სამსახურიდან გათავისუფლებულ საჯარო მოსამსახურეებზე კუთვნილი თანხის (გარდა ამ კანონით გათვალისწინებული კომპეტენციისა) გაცემა უნდა განხორციელდეს წინა წლებში წარმოქმნილი საბიუჯეტო დავალიანების დაფარვის წესის შესაბამისად. აღნიშნული მუხლით რეგლამენტირებულია საჯარო მოსამსახურეზე წინა წლებში წარმოშობილი დავალიანების ანაზღაურება, თუმცა მითითებული მუხლი არ ეხება საჯარო მოსამსახურისათვის კომპენსაციის ანაზღაურებას ამავე მუხლით დადგენილი წესით.
სასურსათო ულუფა წარმოადგენს შსს თანამშრომლების უზრუნველყოფის სახეს და იმავროულად მიეკუთვნება პერიოდულად შესასრულებელ ვალდებულებას. ამასთან, ხელფასი განსხვავდება უზრუნველყოფის სახისაგან – სასურსათო ულუფისაგან, რაც, როგორც აღინიშნა, განსხვავებულადაა მოწესრიგებული ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 1341-ე მუხლით.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, ვინაიდან სასურსათო ულუფა წარმოადგენს სამხედრო მოსამსახურის მიერ მისაღები კომპენსაციის სახეს, ზემოაღნიშნული გარდამავალი ნორმა კომპენსაციაზე ვერ გავრცელდება, რის გამოც კვების ულუფის დავალიანების მიმართ ზოგადად გამოყენებული უნდა იყოს მოთხოვნის ხანდაზმულობის კანონით გათვალისწინებული ვადები.
მიუხედავად ყოველივე ზემოაღიშნულისა საკასაციო სასამართლო კასატორის ყურადღებას მიაქცევს საქმეში ს.ფ. 3-ზე წარმოდგენილ ცნობას, რომელიც გაცემულია საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქ. თბილისის მთავარი სამმართველოს საკადრო და ორგანიზაციული უზრუნველყოფის სამმართველოს საფინანსო განყოფილების მიერ, რომლის საფუძველზეც აღიარებულია ბ. ტ-ის მიმართ სახელფასო დავალიანების 919.74 ლარის არსებობის ფაქტი.
სამოქალაქო კოდექსის 137-ე მუხლის შესაბამისად, ხანდაზმულობის ვადის დენა წყდება, თუ ვადებული პირი უფლებამოსილი პირის წინაშე ავანსის, პროცენტის გადახდით, გარანტიის მიცემით ან სხვაგვარად აღიარებს მოთხოვნის არსებობას.
მიუხედავად იმისა, რომ კასატორი სადავოდ ხდის შესაბამისი კომპონენტების პროცესუალური მოწინააღმდეგისათვის ანაზღაუროების საკითხს, უდავოა, რომ მისი მხრიდან ბ. ტ-ის მიმართ სრულადაა აღიარებული დავალიანების არსებობის ფაქტი, რაც ზემოაღნიშნული მუხლის საფუძველზე, იწვევს ხანდაზმულობის ვადის დენის შეწყვეტას.
ამდენად, არსებული ფაქტობრივი მდგომარეობა (მოთხოვნის აღიარება), არ იძლევა ბ. ტ-ის მოთხოვნის მიმართ ხანდაზმულობის ვადის გავრცელების შესაძლებლობას, რის გამოც მისი მოთხოვნა ექვემდებარება დაკმაყოფილებას სრული მოცულობით.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნვს, რომ სააპელაციო სასამართლომ ბ. ტ-ის მოთხოვნა არსებითად სწორად დააკმაყოფილა, რის გამოც არ არსებოს მისი გაუქმებისა და საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების პროცესუალური აუცილებლობა.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის I მუხლის II ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქ. თბილისის მთავარი სამმართველოს საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.