¹ბს-626-596(კ-07) 25 დეკემბერი, 2007 წელი
თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ნინო ქადაგიძე

გ. ილინას მდივნობით

კასატორი (მოსარჩელე)- ზ. ნ.-ი;
მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე)- თბილისის საპატრულო პოლიცია, წარმომადგენლები _ ზ. მ.-ი, ა. ა.-ა
გასაჩივრებული განჩინება – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 აპრილის განჩინება;
დავის საგანი – ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის აქტის ბათილად ცნობა

საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალების გაცნობის შედეგად
გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა:

ზ. ნ.-მ სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოში მოპასუხის _ თბილისის საპატრულო პოლიციის მიმართ, რომლითაც მოითხოვა სამართალდარღვევის აქტის ბათილად ცნობა და ადმინისტრაციული აქტის მოქმედების შეჩერება /იხ.ს.ფ. 1/.
საქმის გარემოებები:
მოსარჩელე 2006 წლის 16 იანვარს, დილის 9 საათსა და 50 წუთზე საკუთარი ავტომანქანით მოძრაობდა რა ...-ის მასივში, ...-ზე, ...-ის ხიდთან საპატრულო პოლიციამ გააჩერა. ავტომანქანის ტექპასპორტისა და მართვის მოწმობის წარდგენის შემდეგ პატრულ-ინსპექტორმა ლ. გ.-მ განუცხადა მოსარჩელეს, რომ დაარღვია მოძრაობის წესები, კერძოდ, გაიარა წითელ, ამკრძალავ შუქზე და აღნიშნულის გამო, დაიწყო ოქმის შედგენა. მოპასუხემ შეადგინა ადმინისტრაციულ-სამართალდარღვევათა ოქმი (¹101554), რის საფუძველზეც მოსარჩელეს დაეკისრა ჯარიმა 20 ლარის ოდენობით.
სარჩელის ფაქტობრივი საფუძვლები:
სამართალდარღვევის ოქმის ხელმოწერაზე მოსარჩელემ განაცხადა უარი, ამასთან სამართალდარღვევის ფაქტს არ დასწრებია არც ერთი პირი, შესაბამისად ოქმზე არ არსებობს არც მოსარჩელის და არც სხვა პირის ხელმოწერა, რაც მის უკანონობაზე მიუთითებს.
სარჩელის სამართლებრივი საფუძველი:
მოსარჩელემ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე და 23-ე მუხლების საფუძველზე მოითხოვა სამართალდარღვევის აქტის ბათილად ცნობა, ხოლო ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 30-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის საფუძველზე, ადმინისტრაციული აქტის მოქმედების შეჩერება, აქტის კანონიერების თაობაზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე.
საქალაქო სასამართლოს 2006 წლის 3 თებერვლის განჩინებით თბილისის საპატრულო პოლიციის მიერ გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედება შეჩერდა საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე /იხ.ს.ფ. 3-4/.
საქალაქო სასამართლოს სხდომაზე მოპასუხე თბილისის საპატრულო პოლიციის წარმომადგენელმა არ ცნო ზ. ნ.-ის სარჩელი და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა /იხ.ს.ფ. 24, სხდომის ოქმი/.
საქალაქო სასამართლოს 2006 წლის 5 მაისის გადაწყვეტილებით ზ. ნ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
2006 წლის 16 იანვარს პატრულ-ინსპექტორის, ლ. გ.-ის მიერ შედგენილ იქნა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმი ¹101554 სამართალდამრღვევ ზ. ნ.-ის მიმართ და საჯარიმო ქვითრის საფუძველზე ადმინისტრაციული სახდელის სახედ განსაზღვრულ იქნა ჯარიმა 20 ლარის ოდენობით.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ საჯარიმო ქვითარი, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის ,,დ" ქვეპუნქტის თანახმად, წარმოადგენს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომელიც აწესებს მოსარჩელის მოვალეობებს და იწვევს სამართლებრივ შედეგს მოსარჩელის დაჯარიმების სახით. შესაბამისად, მოცემულ შემთხვევაში პატრულ-ინსპექტორის შედგენილი საჯარიმო ქვითარი წარმოადგენდა ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს.
საქალაქო სასამართლოს მოსაზრებით, მოცემულ შემთხვევაში უნდა შემოწმებულიყო გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ფორმალური და მატერიალური კანონიერება, ხოლო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერების წინაპირობას წარმოადგენდა, ამ აქტის გამომცემი ადმინისტრაციული ორგანო იყოს უფლებამოსილი, კონკრეტული სამართლებრივი ურთიერთობა მოაწესრიგოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის გზით. ამასთან, საქმიანობის სწორი სამართლებრივი ფორმის არჩევასთან ერთად აქტის გამოცემისათვის მნიშვნელოვანი იყო აქტი კანონით გათვალისწინებული ფორმის დაცვით ყოფილიყო გამოცემული.
საქალაქო სასამართლომ გამოიყენა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 239-ე მუხლი და განმარტა, რომ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევისას შედგება ოქმი, საამისოდ უფლებამოსილი თანამდებობის პირის ან საზოგადოებრივი ორგანიზაციისა თუ საზოგადოებრივი თვითმოქმედების ორგანოს წარმომადგენლის მიერ. კოდექსის 125-ე მუხლით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ ოქმს ადგენენ შინაგან საქმეთა ორგანოები. ამდენად, მოცემულ შემთხვევაში ოქმი შედგენილი იყო უფლებამოსილი პირის- შსს საპატრულო პოლიციის პატრულ-ინსპექტორის მიერ. ამასთან, საქალაქო სასამართლომ გამოიყენა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 51-ე მუხლი და განმარტა, რომ საჯარიმო ქვითრის თანახმად, მოსარჩელე არ დაემორჩილა შუქნიშნის ამკრძალავ ნიშანს, იმოძრავა წითელ ფერზე, რის გამოც მისი ქმედება შეფასდა, როგორც ადმინისტრაციული სამართალდარღვევა და შეფარდებულ იქნა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 125-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სახდელი 20 ლარის ოდენობით.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინსტრაციულ-სამართლებრივ აქტში ასახული კონკრეტული ურთიერთობის მოწესრიგება შეესაბამებოდა მისი გამოცემის სამართლებრივ საფუძვლებს და არ ეწინააღმდეგებოდა სადავო სამართალურთიერთობის მომწესრიგებელ სამართლებრივ ნორმებს, შესაბამისად სარჩელი არ ექვემდებარებოდა დაკმაყოფილებას /იხ.ს.ფ. 27-29/.
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ზ. ნ.-მ, რომლითაც მოითხოვა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილება, შემდეგი მოტივით:
აპლენატი 2006 წლის 16 იანვარს, დილის 9 საათსა და 50 წუთზე საკუთარი ავტომანქანით მოძრაობდა ...-ის მასივში, ...-ზე, ...-ის ხიდთან საპატრულო პოლიციამ მოსთხოვა მანქანის გაჩერება. ავტომანქანის ტექპასპორტისა და მართვის მოწმობის წარდგენის შემდეგ პატრულ-ინსპექტორმა ლ. გ.-მ განუცხადა მოსარჩელეს, რომ დაარღვია მოძრაობის წესები, კერძოდ, გაიარა წითელ, ამკრძალავ შუქზე და აღნიშნულის გამო, დაიწყო ოქმის შედგენა. მოპასუხემ შეადგინა ადმინისტრაციულ-სამართალდარღვევათა ოქმი (¹101554), რის საფუძველზეც მოსარჩელეს დაეკისრა 20 ლარის ჯარიმა. სამართალდარღვევის ოქმის ხელმოწერაზე აპელანტმა განაცხადა უარი. ამასთან, სამართალდარღვევის ფაქტს არ დასწრებია არც ერთი პირი, შესაბამისად ოქმზე არ არსებობს არც მოსარჩელის და არც სხვა პირის ხელისმოწერა, რაც მის უკანონობაზე მიუთითებს.
აპელანტის მითითებით, მას მოძრაობის წესები არ დაურღვევია და შესაბამისად ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის შედგენის საფუძველი არ არსებობდა. ამასთან, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის წარდგენის შემთხვევაში, მტკიცების ტვირთი ეკისრება მოპასუხეს, ხოლო სასამართლომ, მიუხედავად იმ გარემოებისა, რომ მოპასუხის წარმომადგენელმა თავად აღიარა, რომ არ გააჩნდა სამართალდარღვევის ფაქტის დამადასტურებელი მტკიცებულება, რაც დაადასტურებდა ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის საფუძვლიანობას, სარჩელი არ დააკმაყოფილა, რაც კანონსაწინააღმდეგოა /იხ.ს.ფ. 33-34/.
სააპელაციო სასამართლოს სხდომაზე არ გამოცხადდა მოწინააღმდეგე მხარის თბილისის საპატრულო პოლიციის წარმომადგენელი და მის მიერ არც წერილობითი შეპასუხება იქნა წარდგენილი სააპელაციო სასამართლოში ზ. ნ.-ის სააპელაციო საჩივართან დაკავშირებით, შესაბამისად, მისი პოზიცია უცნობია.
სააპელაციო სასამართლოს 2007 წლის 17 აპრილის განჩინებით ზ. ნ.-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, შესაბამისად უცვლელად დარჩა საქალაქო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 377.1. მუხლი და განმარტა, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში ზ. ნ.-ის სააპელაციო საჩივარში მითითებული გარემოებები არ ქმნიდა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლებით გათვალისწინებულ შემადგენლობას და შესაბამისად, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების პროცესუალურ-სამართლებრივი საფუძვლები არ არსებობდა.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2005 წლის 4 აგვისტოს ¹792 ბრძანებით დამტკიცებული ,,ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმის საჯარიმო ქვითრისა და სატრანსპორტო საშუალების მართვის დროებითი ნებართვის ფორმების დამტკიცების, მათი შევსებისა და ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა საქმის განმხილველ ორგანოში წარდგენის წესის შესახებ" მე-5 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ვ" ქვეპუნქტის თანახმად, თუ საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით დადგენილი საფუძვლებითა და წესით, დამრღვევს სურს საჯარიმო ქვითრის I ნაწილის დაურთოს ახსნა-განმარტება და შენიშვნები, კეთდება სათანადო ჩანაწერი. ამასთან, ახსნა-განმარტება და შენიშვნები ივსება სპეციალური ფორმის მიხედვით. ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 240-ე მუხლის მე-2 აბზაცით, იმ შემთხვევაში თუ სამართალდარღვევის ჩამდენი უარს იტყვის ოქმის ხელმოწერაზე, ოქმში კეთდება სათანადო ჩანაწერი. სამართალდარღვევის ჩამდენს უფლება აქვს, წარმოადგინოს ოქმისათვის დასართავი ახსნა-განმარტება და შენიშვნები ოქმის შინაარსის გამო, აგრეთვე ჩამოაყალიბოს მის ხელმოწერაზე უარის თქმის მოტივები.
მოცემულ შემთხვევაში ზ. ნ.-ს განემარტა 254-ე მუხლით გათვალისწინებული მისი უფლებები და მოვალეობები, ამ უკანასკნელს კი ზემოაღნიშნული ნორმებით დადგენილი უფლების რეალიზაცია არ მოუხდენია. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მითითება, რომ სამართალდარღვევა მას არ ჩაუდენია /იხ.ს.ფ. 54-56/.
სააპელაციო სასამართლოს განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ზ. ნ.-მ, რომლითაც მოითხოვა სააპელაციო სასამართლოს განჩინების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილება /იხ.ს.ფ. 64-65/.
კასაციის მოტივი:
ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 პუნქტი იმპერატიულად მიუთითებს, რომ ,,ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის შემთხვევაში მტკიცების ტვირთი ეკისრება ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა ეს აქტი". მიუხედავად იმ გარემოებისა, რომ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში მითითებული სამართალდარღვევა არ მომხდარა, ასევე მოპასუხე საპატრულო პოლიციის წარმომადგენელმა და სასამართლო სხდომაზე მოწმის სახით მოწვეულმა პატრულ-ინსპექტორმაც ვერ დაადასტურა აღნიშნული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის საფუძვლიანობა, სააპელაციო სასამართლომ სააპელაციო საჩივარი არ დააკმაყოფილა.
კასატორს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლოს მიერ დარღვეული იყო ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4 და 17.2 მუხლების მოთხოვნები, რამდენადაც სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვეტილება დააფუძნა იმ გარემოებაზე, რომ ადმინისტრაციულ-სამართლდარღვევის ოქმი შედგენილი იყო სწორად, საამისოდ უფლებამოსილი პირის მიერ.
კასატორის მითითებით, ის არ უარყოფს, რომ ადმინისტრაციულ-სამართალდარღვევათა ოქმი შედგენილი იყო უფლებამოსილი პირის (პატრულ-ინსპექტორის) მიერ, არამედ ის სადავოდ ხდის იმ გარემოებას, რომ ოქმში დაჯარიმების საფუძვლად მოყვანილი ფაქტი მას არ ჩაუდენია. სააპელაციო სასამართლოს განჩინების მოტივაციის თანახმად, პატრულ-ინსპექტორს შეუძლია ,,სწორად შეავსოს" ადმინისტრაციულ-სამართალდარღვევათა ოქმი, ჩაწეროს მასში დამრღვევ პირად ნებისმიერი გამვლელი ავტომანქანის ნომერი და მეპატრონე, მიაწეროს რომ პირი უარს აცხადებს ხელის მოწერაზე და არ ეთანხმება ოქმში მოყვანილ გარემოებებს. აღნიშნულის საფუძველზე საპატრულო პოლიცია გამოსცემს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და დააჯარიმებს მოქალაქეს ისე, რომ ასეთ გარემოებას ადგილი არც ექნება მისი მხრიდან და შესაძლოა, მან ეს მხოლოდ აღნიშნული ჯარიმის ქვითრის მიღების შემდეგ შეიტყოს.
ამასთან, კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ აპელანტი არ გამოცხადდა სასამართლო სხდომაზე, რაც არასწორია, რამდენადაც აპელანტი სასამართლო სხდომაზე დაბარებული იყო 2007 წლის 13 აპრილს, რის შესახებაც მიიღო სასამართლო უწყება, დაესწრო სასამართლო სხდომას 13 აპრილს, გამოთქვა მოსაზრებები, რომელიც სასამართლოს მიერ არ არის შეტანილი სხდომის ოქმში.
საკასაციო სასამართლოში წარმოდგენილ შეპასუხებაში მოწინააღმდეგე მხარემ შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტი არ დაეთანხმა ზ. ნ.-ის საკასაციო საჩივარს და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, შემდეგი მოტივით:
კასატორის მითითება სასამართლოს მიერ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 პუნქტის მოთხოვნის დარღვევაზე უსაფუძვლოა, რამდენადაც სასამართლომ მხარეებს თანაბრად მისცა შესაძლებლობა წარედგინათ თავიანთი მოსაზრებები და სათანადო მტკიცებულებები, თუმცა ამავე მუხლის მეორე ნაწილის შესაბამისად თავდაპირველი მტკიცების ტვირთი სწორედ ადმინისტრაციულ ორგანოს დააკისრა. ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ წარდგენილ იქნა ახსნა-განმარტება და ადმინისტრაციული სამართალწარმოების ამსახველი მტკიცებულებები, რომლებიც ადასტურებდა წარდგენილი სასარჩელო განცხადებისა და შემდგომში სააპელაციო საჩივრის უსაფუძვლობას, აგრეთვე ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის არსებობის ფაქტს.
ასევე, უსაფუძვლოა კასატორის მითითება ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 პუნქტზე, რამდენადაც მითითებული ნორმის თანახმად, თუ სასამართლო მიიჩნევს, რომ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოცემულია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის გარემოების გამოკვლევისა და შეფასების გარეშე, იგი უფლებამოსილია, სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, ბათილად ცნოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი და დაავალოს ადმინისტრაციულ ორგანოს, ამ გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შემდგომ გამოსცეს ახალი, ხოლო საპროცესო ნორმაში ჩამოყალიბებულ გარემოებას ადგილი არ ჰქონია.
სააპელაციო სასამართლომ საქმეში არსებული მტკიცებულებების საფუძველზე დადასტურებულად მიიჩნია კასატორის ამკრძალავ ნიშანზე გავლისა და შესაბამისად, მის მიერ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩადენა, ხოლო სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407.2. მუხლის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია. მოცემულ შემთხვევაში საკასაციო საჩივარი დაუსაბუთებელია და შესაბამისი სამართლებრივი წანამძღვრები მითითებული არ არის, კასატორს არ აქვს საჩივარში მითითებული კასაციის დაკმაყოფილების საფუძვლები, კერძოდ, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-394-ე მუხლებით გათვალისწინებული გარემოებიდან კონკრეტულად, რომელი ნორმა დაირღვა სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას /იხ.ს.ფ./.
საკასაციო სასამართლოს 2007 წლის 9 ოქტომბრის განჩინებით ზ. ნ.-ის საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3. მუხლის «ა» და «გ» პუნქტების საფუძველზე მიჩნეულ იქნა დასაშვებად /პროცესუალური და აბსოლუტური კასაცია/.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საკასაციო საჩივრის მოტივების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების, საქმის მასალების გაანალიზების, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენისა და საქმის სასამართლო განხილვის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ზ. ნ.-ის საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შესაბამისად უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლოს საკასაციო საჩივრის ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3 «გ» პუნქტით გათვალისწინებული საფუძვლების გადამოწმების შედეგად მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დავის განხილვა-გადაწყვეტისას არ არის დაშვებული იმგვარი საპროცესო-სამართლებრივი დარღვევა, რომელსაც შესაძლოა გამოეწვია საქმეზე უკანონო გადაწყვეტილების დადგენა, სასამართლომ სწორად შეუფარდა ნორმა სადავო სამართალურთიერთობას და არსებითად სწორად გადაწყვიტა დავა.
პროცესუალური კასაციის წარმოდგენილი მოტივები არ ქმნის გასაჩივრებული განჩინების საპროცესო დარღვევებით გამოტანილად მიჩნევის საპროცესო კანონით (სსსკ-ის 393.2. მუხლი) განსაზღვრულ შემთხვევას. საკასაციო საჩივარი არ შეიცავს დასაბუთებულ სამართლებრივ არგუმენტაციას გადაწყვეტილების კანონთან შეუსაბამობის თაობაზე, კერძოდ, კასატორის არგუმენტი, რომ სასამართლოებმა იმსჯელეს სადავო ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ოქმის უფლებამოსილ თანამდებობის პირის მიერ შედგენის თაობაზე, რაც მის მიერ სადავოდ არ გამხდარა, არ წარმოადგენს პროცესუალურ დარღვევას, რამდენადაც სააპელაციო სასამართლომ დავის საგნის _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერება შეამოწმა, როგორც სარჩელის ფაქტობრივ და სამართლებრივი საფუძვლების ფარგლებში, ასევე მიუთითა, რომ სადავო გადაწყვეტილების გამოცემისას საქმეზე არ არის ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.1. «ა» მუხლით გათვალისწინებული შემთხვევა. ასევე, კასაციის მოტივი, რომ განჩინებაში დაფიქსირებული «აპელანტი არ გამოცხადდა სასამართლო სხდომაზე» არ შეეფერება სინამდვილეს, რადგან იგი ესწრებოდა სასამართლოს სხდომას, საკასაციო სასამართლოს მიერ გადამოწმების შედეგად, საქმის მასალების მიხედვით ირკვევა, რომ 2007 წლის 13 აპრილს აპელანტი ზ. ნ.-ი ესწრებოდა სასამართლო სხდომას /იხ. სხდომის ოქმი, ს.ფ. 49-51/; ოქმის თანახმად, სხდომაზე გამოცხადდა შესვენება და გადაწყვეტილების გამოცხადება გადაიდო 2007 წლის 17 აპრილისათვის სსსკ-ის 257.1. მუხლის საფუძველზე, რაც განხორციელდა მითითებულ დღეს, სადაც სხდომის ოქმის მიხედვით აპელანტი არ გამოცხადებულა /იხ.ს.ფ. 52/. სხდომის ოქმზე ზ. ნ.-ის მიერ საპროცესო კანონით დადგენილი წესით შენიშვნები წარდგენილი არ ყოფილა, ამდენად, ოქმში დაფიქსირებული ფაქტების ნამდვილობა სადავო არ გამხდარა. შესაბამისად, განჩინების შესავალ ნაწილში დაფიქსირებული _ აპელანტის გამოუცხადებლობის თაობაზე აღნიშნავს მის გამოუცხადებლობას სასამართლო სხდომაზე, რომელზეც გამოცხადდა მიღებული განჩინების სარეზოლუციო ნაწილი /ხ.ს.ფ 53/. ამდენად, კასაციის მოტივში მითითებული გარემოება ვერ ჰპოვებს დადასტურებას საქმის მასალების მიხედვით. შესაბამისად, იგი ვერ იქნება გაზიარებული, როგორც დაუსაბუთებელი და უსაფუძვლო.
საკასაციო საჩივრის მოტივი _ განსახილველ დავაში ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლით განსაზღვრულ მტკიცების ტვირთის გადანაწილების თაობაზე, რამაც საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით შექმნა აბსოლუტური კასაციის წანამძღვრები არის საგულისხმო და განსაკუთრებული, რამაც მოცემულ საქმეს მიანიჭა სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის მნიშვნელოვანი საქმის სტატუსი, კერძოდ, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსით განსაზღვრული საპროცესო ნორმების გავრცელების სამართლებრივი შესაძლებლობის დაშვება სადავო ადმინისტრაციულ სამართალურთიერთობასთან.
სადავო სამართალურთიერთობა წარმოიშვა საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა სფეროში, საპატრულო პოლიციის _ ინსპექტორსა და მძღოლს (კასატორ ზ. ნ.-ს) შორის.
საქმის მასალების მიხედვით, ფაქტობრივი გარემოებებით დადგენილია, რომ 2006 წლის 16 იანვრის დილის 10 00 საათზე ...-ზე ავტომანქანით მოძრაობისას კასატორი ზ. ნ.-ი გააჩერა საპატრულო პოლიციამ, რომლის მიჩნევით მძღოლი ...-ზე არ დაემორჩილა შუქნიშნის ამკრძალავ წითელ ფერს, რაც კანონის მიხედვით წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას, რომლის თაობაზე პატრულის მიერ შედგენილ იქნა ოქმი ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის თაობაზე აა¹@101554 /იხ.ს.ფ. 2/, ოქმის მიხედვით ზ. ნ.-მ უარი განაცხადა ოქმის ხელმოწერაზე.
ზ. ნ.-მ სადავოდ გახადა სამართალდარღვევის საერთოდ ჩადენის ფაქტი, მიიჩნია რა, რომ მას არ გაუვლია ამკრძალავ წითელ ფერზე. ამასთან, სადავო გახადა მხარეთა შორის მტკიცების ტვირთის განაწილების მართებულობა და მოითხოვა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლის გამოყენება.
ადმინისტრაციული სამართალდარღვევები საქართველოში მოწესრიგებულია საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით, რომელიც განსაზღვრავს, თუ რომელი მოქმედება ან უმოქმედობა წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას, რომელი ადმინისტრაციული სახდელი, რომელი ორგანოს (თანამდებობის პირის) მიერ და რა წესით შეიძლება დაედოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევის ჩამდენს.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსი თავისი იურიდიული ბუნებით რეპრესიული ტიპის საკანონმდებლო აქტია, აღნიშნულისაგან პრინციპულად განსხვავებული ანუ ადმინისტრაციასთან მიმართებაში მოქალაქეთა უფლებებზე დაფუძნებულ კანონმდებლობას წარმოადგენს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი, რომლის მიზანია უზრუნველყოს ადმინისტრაციული ორგანოების მიერ ადამიანის უფლებების და თავისუფლებების, საჯარო ინტერესებისა და კანონის უზენაესობის დაცვა. ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი ადგენს განსაზღვრულ ფორმალურ წესს ადმინისტრაციული ორგანოსათვის, რომელიც დაცული უნდა იქნეს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას.
ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა თაობაზე ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტების გამოცემისას მათი სამართლებრივი სპეციფიკიდან გამომდინარე, გამოიყენება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით განსაზღვრული პროცედურა.
საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის საფუძველზე გამოცემულ კანონქვემდებარე ნორმატიულ-ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის საქართველოს შს მინისტრის 2005 წლის 4 აგვისტოს ¹792 ბრძანებით დამტკიცებულ ,,ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმის, საჯარიმო ქვითრისა და სატრანსპორტო საშუალების მისთვის დროებითი ნებართვის ფორმირების დამტკიცების, მათ შევსებასა და ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა საქმის განმხილველ ორგანოში წარდგენის წესის შესახებ» მე-3 მუხლი განსაზღვრავს საჯარიმო ქვითრის შევსების შესაძლებლობას და წესს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებულ იმ შემთხვევებში, როცა კოდექსის შესაბამისი მუხლით ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობა ითვალისწინებს ჯარიმას, სამართალდარღვევა არ საჭიროებს ადმინისტრაციულ გამოკვლევას, ხოლო საამისოდ უფლებამოსილი პირი ადგილზე განიხილავს სამართალდარღვევათა საქმეს და დამრღვევს ადგილზე შეუფარდებს სახდელს, მიუხედავად იმისა, დამრღვევი ეთანხმება თუ არა მის მიმართ გამოყენებულ პასუხისმგებლობის ზომას. ამავე ბრძანების მე-5 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,კ» ქვეპუნქტით გათვალისწინებულია სამართალდარღვევის უფლება, სურვილის შემთხვევაში საჯარიმო ქვითრის I ნაწილს დაურთოს ახსნა-განმარტება და შენიშვნები, სადაც კეთდება სათანადო ჩანაწერი.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის გამოვლენა და მის თაობაზე გადაწყვეტილების მიღება სპეციფიკურ მმართველობის საქმიანობას წარმოადგენს. სამართალდარღვევის გამოვლენა იურიდიული ფაქტის დადგენა-დაფიქსირებას ნიშნავს, რაც შესაბამის იურიდიულ შედეგს იწვევს. ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის თაობაზე მიღებული გადაწყვეტილება არსებითად განსხვავდება სხვა მმართველობით სფეროებში მიღებული გადაწყვეტილებისაგან. უპირველესად, მისი მომზადების და გამოცემის პროცედურის თვალსაზრისით.
ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის IV თავის მიხედვით გამოცემული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი უნდა პასუხობდეს ამავე კოდექსით განსაზღვრულ ადმინისტრაციული წარმოებისათვის (შესაბამისი სახით) დადგენილ წესს. კოდექსით გათვალისწინებულია ადმინისტრაციული წარმოების პროცედურა, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსი შეიცავს ადმინისტრაციული წარმოების განსაკუთრებულ სახეს ადმინისტრაციული სანქციების დადებასთან დაკავშირებით. ამდენად, მატერიალურ-სამართლებრივი თვალსაზრისით კანონმდებელი ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა და ზოგად ადმინისტრაციულ კოდექსებში ადმინისტრაციული წარმოების განსხვავებულ სახეს, განსხვავებულ პროცედურას ამკვიდრებს, მმართველობითი ფუნქციის სპეციფიკიდან გამომდინარე.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ დოქტრინის მიხედვით ყოველი პროცესუალური კანონმდებლობა აირეკლავს და ითვალისწინებს შესაბამისი დარგის მატერიალური კანონმდებლობის ინსტიტუტებს, პრინციპებს, მიზანს. ადმინისტრაციულ მართლმსაჯულების მეშვეობით პირი ახდენს თავის სუბიექტური უფლების_სასამართლოსადმი მიმართვის შესაძლებლობის რეალიზაციას, ხოლო სასამართლო ამოწმებს ადმინისტრაციის მოქმედების კანონიერებას.
ყოველი კონკრეტული საქმის გადაწყვეტა სასამართლოში დაკავშირებულია გარკვეული ფაქტების დადგენასთან. ფაქტების დადგენის აუცილებლობა განპირობებულია იმით, რომ სასამართლო იხილავს და წყვეტს მხარეთა შორის წარმოქმნილ დავებს, რომლებიც სამართლით რეგულირებულ ურთიერთობებიდან წარმოიშობიან. სამართლებრივი ურთიერთობა კი შეიძლება აღმოცენდეს, განვითარდეს ან შეწყდეს მხოლოდ იურიდიული ფაქტების საფუძველზე. ე.ი. ისეთი ფაქტების საფუძველზე, რომლებსაც სამართლის ნორმა უკავშირებს გარკვეულ იურიდიულ შედეგს. სსსკ-ის 102-ე მუხლის მიხედვით თითოეულმა მხარემ უნდა დაამტკიცოს გარემოებანი, რომლებზეც იგი ამყარებს თავის მოთხოვნებსა და შესაგებელს. კანონის ტექსტიდან გამომდინარე, ნორმა განსაზღვრავს თუ რომელმა მხარემ რომელი ფაქტობრივი გარემოებები უნდა დაამტკიცოს. კანონი განსაზღვრავს აგრეთვე, თუ რომელ მხარეს ეკისრება მტკიცებულებათა წარდგენა სასამართლოში, რომელი ფაქტები არ საჭიროებენ დამტკიცებას, როგორ და რა წესით ხდება მტკიცებულებათა შეგროვება, შემოწმება, შეფასება და ა.შ.
მხარეთა შორის მტკიცების ტვირთის განაწილების ინსტიტუტს აქვს არა მარტო საპროცესო სამართლებრივი, არამედ მატერიალურ სამართლებრივი მნიშვნელობაც, რაც მდგომარეობს იმაში, რომ ფაქტის დაუმტკიცებლობის არახელსაყრელი შედეგები უნდა დაეკისროს იმ მხარეს, რომელსაც ამ ფაქტის დამტკიცება ევალებოდა.
სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი აგებულია შეჯიბრებითობის პრინციპზე, რაც ოფიციალობის პრინციპის გათვალისწინებით სრულად გამოიყენება ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში. მითითებული პრინციპის შესაბამისად, მხარეები თავად განსაზღვრავენ, თუ რომელი ფაქტები უნდა დაედოს საფუძვლად მათ მოთხოვნებს ან რომელი მტკიცებულებებით უნდა იქნეს დადასტურებული ეს ფაქტები (ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის და სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-4 მუხლები).
ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის I პუნქტის მიხედვით, მოსარჩელე ვალდებულია დაასაბუთოს თავისი სარჩელი, წარადგინოს თავისი შესაგებელი და შესაბამისი მტკიცებულებები. მითითებული დებულება ადგენს მხარეთა საპროცესო მოვალეობებს ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში, რაც უზრუნველყოფს მხარეთა შეჯიბრებითობის პრინციპის სრულყოფილ რეალიზაციას. აქვე, კანონი ადგენს საგამონაკლისო შემთხვევას, კერძოდ, როცა დავის საგანს წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მართლზომიერების შემოწმება, მტკიცების ტვირთი გადადის აქტის გამომცემ ადმინისტრაციულ ორგანოზე – მოპასუხე სუბიექტზე. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ დამტკიცების ტვირთის ამგვარი გადანაწილება აქტთან დაკავშირებულ სარჩელის წარდგენისას არც ერთ შემთხვევაში არ გულისხმობს, რომ მოსარჩელე საერთოდ თავისუფლდება სარჩელის დასაბუთების ვალდებულებისაგან, ანუ იმ გარემოებების შესაბამისი მტკიცებულებებით დადასტურების მოვალეობისგან, რითაც მისი მოთხოვნა ფაქტობრივად და იურიდიულად გამართლებული აღმოჩნდება.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სამართალდარღვევის ფაქტის დაფიქსირებისას, ვინაიდან კანონმდებელი არ ადგენს მოწმეთა აუცილებელ დასწრებას, ივარაუდება, რომ სამართალდარღვევის გამომვლენ პოლიციის მოხელეს გააჩნია შესაბამისი პროფესიული უნარ-ჩვევები, ადეკვატურად და ობიექტურად შეაფასოს კონკრეტული ფაქტი, ქმედება. აღნიშნული, რასაკვირველია არ გამორიცხავს სამართალდარღვევის გამომვლენის მიერ უზუსტობას, მიკერძოებას ან არაობიექტურ შეფასების კონკრეტული შემთხვევის დასაშვებობას (შესაძლებლობას).
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ თავად ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის ნორმებით არ არის განსაზღვრული სამართალდარღვევის თაობაზე მიღებული გადაწყვეტილების გასაჩივრებისას სამართალწარმოებაში მტკიცების ტვირთის ადმინისტრაციულ ორგანოზე გადანაწილება.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სადავო საკითხთან მიმართებაში ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლით გათვალისწინებული მტკიცების ტვირთის გადატანა ადმინისტრაციულ ორგანოზე, არ უნდა იქნა გამოყენებული, რამდენადაც მოცემულ შემთხვევაში სადავოა და დამტკიცებას ექვემდებარება არა დავის საგნის სამართლებრივი მხარე /სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის კანონიერება, კერძოდ, ადმინისტრაციული ორგანოს ან თანამდებობის პირის კომპეტენცია, სამართალშეფარდების შესაბამისობა, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი პრინციპების დაცვა ადმინისტრაციულ წარმოებაში და ა.შ/ არამედ, სამართალდარღვევის ფაქტის არსებობა-არარსებობა, რა დროსაც მოდავე მხარეებზე მტკიცების ტვირთი აუცილებლად პროპორციულად უნდა იქნას გადანაწილებული.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლით დადგენილი პირობა სწორედ ამგვარად უნდა იქნას გაგებული, რამდენადაც სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერების შემოწმებისას აქტის გამომცემმა ადმინისტრაციულმა ორგანომ უნდა უზრუნველყოს მიღებული გადაწყვეტილების მართლზომიერების დამტკიცება სასამართლოს წინაშე, ვინაიდან ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 5.1. მუხლის მიხედვით ადმინისტრაციული ორგანოს უფლება არა აქვს კანონმდებლობის მოთხოვნების საწინააღმდეგოდ განახორციელოს რაიმე ქმედება, რაც გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს (თანამდებობის პირის) ვალდებულებას და სამართლებრივ პასუხისმგებლობას აქტის კანონიერებასთან დაკავშირებით, შესაბამისად ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2 მუხლით სადავო აქტის კანონიერების მტკიცების ტვირთისგან ათავისუფლებს მოსარჩელეს და ავალდებულებს მოპასუხე ადმინისტრაციულ ორგანოს დაამტკიცოს, რომ მან უზრუნველყო მის მიერ გამოცემული გადაწყვეტილების კანონის საფუძველზე და მის შესაბამისად მომზადება, მიღება, გამოცემა.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლით ადმინისტრაციულ ორგანოს ევალება დაამტკიცოს სწორედ სადავო აქტის სამართლებრივი მხარე, რადგან მატერიალურ-სამართლებრივი კანონმდებლობის მიხედვით მას აქვს საჯარო-სამართლებრივი ვალდებულება თავისი გადაწყვეტილება, ყოველგვარი გასაჩივრების პრეზუმფციის გარეშეც, მიიღოს მხოლოდ კანონის შესაბამისად, ამდენად სავსებით ლოგიკურია მტკიცების ტვირთის ადმინისტრაციულ ორგანოზე დაკისრება.
განსახილველ შემთხვევაში სადავო აქტის კანონიერება მოწმდება არა სამართლებრივი საფუძვლებით (სარჩელის ფაქტობრივი საფუძველი) არამედ, ფაქტის არასწორად დადგენისა და შეფასების შედეგად არასწორად ნორმის შეფარდების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ იმ პირობებში, როცა სადავო აქტის კანონიერების განსაზღვრა დამოკიდებულია აქტით აღწერილ და გამოვლენილ იურიდიული ფაქტის ნამდვილობის დადგენაზე, ლოგიკურია, რომ გამოყენებულ უნდა იქნას ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.1. მუხლით გათვალისწინებული საერთო წესი მტკიცების ტვირთის პროპორციულობის და მტკიცებულებების წარდგენის ვალდებულებების შესახებ, რაც დაცულ იქნა სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოსარჩელემ ვერ უზრუნველყო სასამართლოს წინაშე იმ ფაქტობრივი გარემოების დამტკიცება, რომ მის მიერ სამართალდარღვევის ჩადენას ადგილი არ ჰქონია, მისი განმარტებით სადავო მომენტში მას ეჩქარებოდა სამსახურში, რის გამოც მან ვერ შეძლო პატრულ-ინსპექტორი დაერწმუნებინა თავის სიმართლეში, ანუ სხვა ინტერესის სასარგებლოდ გააკეთა არჩევანი და შესაბამისი ახსნა-განმარტება არ მოუხდენია ადგილზე.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის მსჯელობას, შემდეგზე, რომ «სააპელაციო სასამართლოს განჩინების მოტივაციის თანახმად, პატრულ-ინსპექტორს შეუძლია ,,სწორად შეავსოს" ადმინისტრაციულ-სამართალდარღვევათა ოქმი, ჩაწეროს მასში დამრღვევ პირად ნებისმიერი გამვლელი ავტომანქანის ნომერი და მეპატრონე, მიაწეროს რომ პირი უარს აცხადებს ხელის მოწერაზე და არ ეთანხმება ოქმში მოყვანილ გარემოებებს. აღნიშნულის საფუძველზე საპატრულო პოლიცია გამოსცემს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და დააჯარიმებს მოქალაქეს ისე, რომ ასეთ გარემოებას ადგილი არც ექნება მისი მხრიდან და შესაძლოა, მან ეს მხოლოდ აღნიშნული ჯარიმის ქვითრის მიღების შემდეგ შეიტყოს», შემდეგ გარემოებათა გამო:
კასატორის ამ მოსაზრებაში იხატება არაკეთილსინდისიერი პატრულ-ინპექტორის მორალური სახე, რაც არ შეესაბამება ადმინისტრაციული ორგანოს მიმართ კანონიერი ნდობის პრინციპს. საქმის მასალებით დადგენილია და ამას თავად მოსარჩელეც არ უარყოფს, რომ მან მითითებულ ტერიტორიაზე გაიარა სწორედ ამ დროის მონაკვეთში და ამდენად, სამართალდარღვევის ამგვარი «გამოვლენა,» ე.ი. ფიქტიური სამართალდარღვევა არ არის სადავო, ეს მხოლოდ მოსარჩელის ჰიპოთეტური ვერსიაა და მას კონკრეტულ შემთხვევასთან საერთო არა აქვს.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სამართალდარღვევის ჩადენისას გაცილებით მარტივია ფაქტის გამორკვევა სამართალდარღვევის ჩადენის ადგილზე, ვიდრე სასამართლოში, რამდენადაც სადავო გარემოების უშუალო მტკიცებულება (ვიდეოთვალი ან სხვ.) ან ნეიტრალური მოწმე არ არსებობს, თუმცა, სავსებით შესაძლებელია სადავოობის შემთხვევაში ამგვარი ან მსგავსი მტკიცებულებების წარმოდგენის ალბათობა, მაგ. მტკიცებულება, რომ იმ მომენტში საერთოდ არ მუშაობდა შუქნიშანი, პატრულ-ინსპექტორის დისციპლინური დასჯის არსებობა მიუკერძოებლობის და არაობიექტურობის გამო, თვითმხილველთა ჩვენებები, ანუ მტკიცების შესაძლებლობა არ არის შეზღუდული. შესაბამისად, მოსარჩელიეს უნდა უზრუნველეყო ფაქტის დამტკიცება, რაც მან ვერ მოახდინა. ამ ვითარებაში, საკასაციო სასამართლო ასკვნის, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად შეაფასა საქმის გარემოებები, ადგილი არ ჰქონია მნიშვნელოვან საპროცესო დარღვევას და ობიექტურად კანონიერად იქნა გადაწყვეტილი დავა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ შეიცავს დასაბუთებულ არგუმენტაციას გასაჩივრებული განჩინების კანონშეუსაბამობის თაობაზე, შესაბამისად, სსსკ-ის 410-ე მუხლის თანახმად, არ არსებობს საკასაციო საჩივრების დაკმაყოფილებისა და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების ფაქტობრივი და სამართლებრივი საფუძვლები.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 257-ე, 372-ე, 390-ე, 399-ე, 410-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ზ. ნ.-ის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 აპრილის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.