ბს-772-359(2კ-05) 22 მარტი, 2007წ.
თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის
საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ლალი ლაზარაშვილი (მომხსენებელი), ნუგზარ სხირტლაძე


საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი _ შ. ჟ-ი, ლ. გ-ი, წარმომადგენელი კ. კ-ი, ჩ. გ-ე (მოსარჩელე)

მოწინააღმდეგე მხარე _ ქ. ქუთაისის მთავრობა, ქ. ქუთაისის საკრებულო (მოპასუხეები)

მოსარჩელეები _ დ. ხ-ე, ც. მ-ი, დ. ფ-ე, ნ. ლ-ი, ე. ბ-ი, ლ. გ-ი, ნ. ჯ-ე, ლ. გ-ე

მესამე პირი _ ქუთაისის ისტორიული უბნების ასოციაცია “ბ...ი”

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა პალატის 2005 წლის 29 მარტის განჩინება

დავის საგანი ¬_ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2004 წლის 8 სექტემბერს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს სასარჩელო განცხადებით მიმართეს დ. ხ-მ, ც. მ-მა, დ. ფ-ემ, შ. ჟ-მა, ჩ. გ-ემ, ნ. ლ-მა, ე. ბ-მა, ლ. გ-მა, ნ. ჯ-ემ, ლ. გ-ემ მოპასუხეების _ ქ. ქუთაისის საკრებულოსა და ქ. ქუთაისის მთავრობის მიმართ. მოსარჩელეებმა მოითხოვეს “საქალაქთაშორისო და საგუბერნიო რეგულარულ მარშრუტებზე მგზავრთა კულტურული მომსახურეობის მიზნით გაწეული მუშაობისა და სრულყოფის ღონისძიებათა შესახებ” ქალაქ ქუთაისის მთავრობის 2003 წლის 10 სექტემბრის ¹3 გადაწყვეტილებაში ცვლილებების შეტანის თაობაზე” ქ. ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 და საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობა.
მოსარჩელეთა მოთხოვნის საფუძვლები მდგომარეობდა შემდეგში:
მოპასუხეთა სადავო გადაწყვეტილებები მიღებულია საჯარო ადმინისტრაციული წარმოებისათვის დადგენილი ნორმების უგულებელყოფით, კერძოდ, დარღვეულია ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 116-118-ე, 210-ე, 213-ე და 216-ე მუხლების მოთხოვნები. აღნიშნული აქტების მიღებისას მოპასუხეებმა არ გაითვალისწინეს სოფლის მოსახლეობისა და ქუთაისში მცხოვრებ მეწარმეთა ინტერესები, რომელთაც უშუალოდ შეეხო სადავო აქტები, რადგან სამარშრუტო რეისების “ჯაჭვის ხიდის” ტერიტორიიდან რკინიგზის სადგურისა და ...ის ბაზრის მიმდებარე ტერიტორიაზე გადატანა მოსახლეობისათვის მოუხერხებელია. ასევე დაირღვა ადმინისტრაციული წარმოების სახე, რაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.2 მუხლის თანახმად ქუთაისის მთავრობისა და საკრებულოს ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის საფუძველია.
მოსარჩელეთა მითითებით, სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები გამოცემულია არაუფლებამოსილი ორგანოს მიერ, რადგან მათში საფუძვლად “საქართველოს საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესის” 3.2 მუხლია მითითებული. აღნიშნული ნორმით კი საგუბერნიო და საქალაქთაშორისო მარშრუტებს ნიშნავს, აუქმებს და მათზე მოძრაობის განრიგს ამტკიცებს საავტომობილო ტრანსპორტის დეპარტამენტი ადგილობრივ მმართველობის ორგანოებთან შეთანხმებით. ე.ი თავად სადავო აქტში მითითებული კანონქვემდებარე აქტით, რომლის საფუძველზეც გამოიცა მთავრობის ¹1 და საკრებულოს ¹69 გადაწყვეტილებები, მოპასუხეებს არ ჰქონდათ სადავო აქტების გამოცემის უფლებამოსილება, ისინი მხოლოდ ითანხმებდნენ საავტომობილო დეპარტამენტის მიერ აღნიშნულ საკითხზე მიღებულ გადაწყვეტილებას, ამიტომ არსებობდა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.1 მუხლის “ა” პუნქტის თანახმად გასაჩივრებული გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის საფუძველი.
მოსარჩელეთა მოსაზრებით, გასაჩივრებული აქტები ეწინააღმდეგებოდა “საქართველოში საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესის” მე-4 მუხლს, რომლის თანახმად, რეგულარულ საავტომობილო მარშრუტების მომსახურებისათვის გადამყვანების შერჩევა ხორციელდება კონკურსის წესით, ხოლო კონკურსის პირობები განისაზღვრება რეგულარული საავტომობილო მარშრუტების მომსახურეობისათვის გადამყვანებისა და ავტოსადგურების შერჩევის წესების მიხედვით. მაშასადამე, ამა თუ იმ მარშრუტზე ავტოსადგურის შერჩევა საჭიროებდა კონკურსის ჩატარებას, ქუთაისის მთავრობამ და საკრებულომ კი ადმინისტრაციული წარმოებით მოახდინეს ავტოსადგურების შერჩევა, რითაც დაარღვიეს “საავტომობილო ტრანსპორტის შესახებ” საქართველოს კანონი და მის საფუძველზე დამტკიცებული “საქართველოში საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესი”. აღნიშნული, თავის მხრივ, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.1 მუხლის “დ” ქვეპუნქტის თანახმად გასაჩივრებული აქტების ბათილად ცნობის საფუძველი იყო.
მოსარჩელეთა მითითებით, გასაჩივრებული აქტები უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებდა მათ ინტერესებს და უკანონოდ ზღუდავდა მათ უფლებებს, რადგან საკოლმეურნეო ბაზრთან მისასვლელად ყოველდღიური დამატებითი ხარჯების გაწევა ზარალს აყენებდა მათ ისედაც მწირ ბიუჯეტს (ს.ფ. 1-5).
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა კოლეგიის 2004 წლის 9 სექტემბრის განჩინებით საქმე განსჯადობით განსახილველად გადაეცა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს (ს.ფ. 48-53).
2004 წლის 23 სექტემბერს მოსარჩელეებმა შეამცირეს სასარჩელო მოთხოვნა და გასაჩივრებული აქტების ბათილად ცნობა მოითხოვეს მხოლოდ იმ ნაწილში, რომელიც შეეხებოდა შპს “ი....ის” ¹3 ავტოსადგურიდან (“ჯაჭვის ხიდი”) _ ტყიბულისა და თერჯოლის მიმართულების შპს “ი...ის” ¹... ავტოსადგურზე (...სადგური), ხოლო იმავე შპს “ი...ის ¹... ავტოსადგურიდან (“... ხიდი”) წყალტუბოს მიმართულებით (მ-ი-ფ-ი) შპს “ი...ის” ¹2 ავტოსადგურზე (... ქუჩა) გადატანას (ს.ფ. 56).
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2004 წლის 15 ნოემბრის განჩინებით საქმეში მესამე პირად ჩაბმულ იქნა ქუთაისის ისტორიული უბნების ასოციაცია “ბ...ი” (ს.ფ. 75-76).
მოპასუხეებმა სარჩელი არ ცნეს და მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს. მათი განმარტებით, სადავო აქტები გამოცემული იყო უფლებამოსილი ორგანოების მიერ, ვინაიდან მათი მეშვეობით მოხდა არა საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო მარშრუტების დანიშვნა, გაუქმება ან მოძრაობის განრიგის დამტკიცება, არამედ საქალაქთაშორისო მარშრუტების საწყისი და ბოლო პუნქტების შეცვლა, რაც არა საავტომობილო ტრანსპორტის ადმინისტრაციის, არამედ ქუთაისის მთავრობისა და საკრებულოს კომპეტენციას წარმოადგენდა. მოპასუხეებმა სასამართლოს წარუდგინეს ქუთაისის საკრებულოს 2004 წლის 3 ნოემბრის ¹86 გადაწყვეტილება, რომლითაც ქუთაისის საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილების მოქმედება შეჩერებულ იქნა საქართველოს საავტომობილო ტრანსპორტის ადმინისტრაციის მიერ საქალაქთაშორისო და საგარეუბნო მარშრუტებზე ახალი კონკურსის ჩატარებამდე, რაც, მათი აზრით, მოსარჩელეთა არგუმენტს იმის შესახებ, რომ გადამყვანების შერჩევა მოხდა კონკურსის გარეშე, უსაფუძვლოს ხდიდა. რაც შეხებოდა მოსარჩელეთა მითითებას მათი ინტერესების შელახვის თაობაზე, მოპასუხეებმა აღნიშნული დაუსაბუთებლად მიიჩნიეს იმ მოსაზრებით, რომ მათი არგუმენტები კერძო ინტერესებიდან გამომდინარეობდა, რაც ეწინააღმდეგებოდა საჯარო ინტერესს და მოსარჩელეებმა ვერ მიუთითეს რომელიმე კანონზე, რომელიც ლახავდა მათ უფლებებს (ს.ფ 119, 134-135).
მესამე პირის _ ქუთაისის ისტორიული უბნების ასოციაცია “ბ...ის” წარმომადგენელმა სარჩელს ასევე მხარი არ დაუჭირა და მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა იმ მოტივით, რომ ქალაქის ცენტრალური უბნის იერსახისა და კეთილმოწყობის საკითხი, რაც ქალაქის მოსახლეობის ინტერესს წარმოადგენდა, უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე მოსარჩელეთა მიერ ... ბაზარში სავაჭროდ მისასვლელად ყოველდღიურად ერთ ლარამდე ხარჯის დამატებით გაღება (ს.ფ. 136).
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2004 წლის 1 დეკემბრის გადაწყვეტილებით სარჩელი არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის გამო.
პირველი ინსტანციის საამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 გადაწყვეტილებით ქალაქის ცენტრალური ნაწილის საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო ავტობუსებით გადატვირთვის გამო, რაც მოსახლეობის გულისწყრომას იწვევდა, შეტანილ იქნა ცვლილება “საქალაქთაშორისო და საგარეუბნო რეგულარულ მარშრუტებზე მგზავრთა კულტურული მომსახურების მიზნით გაწეული მუშაობისა და სრულყოფის ღონისძიებათა შესახებ” ქუთაისის მთავრობის 2003 წლის 10 სექტემბრის ¹3 გადაწყვეტილების მე-3 მუხლის დანართში, რომლის შესაბამისად ტყიბულის, თერჯოლის და წყალტუბოს მიმართულებით მოძრავი ავტობუსების დისლოკაცია შეიცვალა და შპს “ი...ის” ¹... ავტოსადგურიდან (“... ხიდი”) გადატანილი იქნა შპს ი...ის” ¹... (... სადგური) და ¹2 (... ბაზარი) ავტოსადგურებზე.
საქალაქო სასამართლოს მითითებით, სადავო აქტებით არ მომხდარა საქალაქთაშორისო მარშრუტების არც დანიშვნა, არც გაუქმება და არც მოძრაობის განრიგის დამტკიცება, რადგან განრიგში იგულისხმებოდა მარშრუტზე მოძრაობის დროის განსაზღვრა და არა გარკვეულ მარშრუტზე მოძრავი ტრანსპორტის გასვლისათვის საწყისი პუნქტის შერჩევა. საქალაქთაშორისო მარშრუტების დანიშვნა, გაუქმება და მოძრაობის განრიგის დადგენა “მგზავრთა გადაყვანის წესის” 3.2 მუხლის მიხედვით საავტომობილო ტრანსპორტის დეპარტამენტის უფლებამოსილებას განეკუთვნებოდა, მაგრამ უკვე დანიშნული და განსაზღვრული განრიგით მოძრავი ავტობუსების გასვლისა და საბოლოო პუნქტების შერჩევა “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის 13.2 მუხლის “ა” ქვეპუნქტის შესაბამისად მოპასუხეთა კომპეტენციაში შედიოდა. აღნიშნულს ისიც ადასტურებდა, რომ, როგორც ქუთაისის მთავრობის 2003 წლის 10 სექტემბრის გადაწყვეტილებაში იყო მითითებული, საქალაქთაშორისო მარშრუტზე მომუშავე გადამზიდველები არ ემორჩილებოდნენ “ქუთაისში მოსახლეობის ტრანსპორტით მომსახურეობის ორგანიზაციის წესის” მოთხოვნებს, რომელიც მიღებული იყო ქუთაისის საკრებულოს მიერ. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლომ არ გაიზიარა მოსარჩელეთა მსჯელობა სადავო აქტების არაუფლებამოსილი ორგანოს მიერ გამოცემის თაობაზე.
საქალაქო სასამართლო ასევე არ დაეთანხმა მოსარჩელეთა მიერ სადავო აქტების ბათილობის საფუძვლად მათი “მგზავრთა გადაყვანის წესის” მე-4 მუხლის მოთხოვნებთან წინააღმდეგობაზე მითითებას, რომელიც ადგილობრივი მმართველობის ორგანოებს რეგულარული საავტობუსო მარშრუტების მომსახურებისათვის ავტოსადგურების კონკურსის წესით შერჩევას ავალდებულებდა, ვინაიდან, სასამართლოს განმარტებით, ხსენებული მუხლით დადგენილი იყო კონკურსის წესით მხოლოდ გადამზიდავების და არა ავტოსადგურების შერჩევა.
სასამართლო ასევე არ დაეთანხმა კანონიერი უფლებების შელახვის მოტივს, რადგან მოქმედი კანონმდებლობა არ კრძალავდა ავტოსადგურების შერჩევას ქალაქში მდებარე ამა თუ იმ ობიექტთან სიახლოვის გათვალისწინებით, ამასთან, გასაჩივრებული აქტით ზიანი მიადგა არა მოსარჩელეთა კანონით გათვალისწინებულ უფლებებს, არამედ მათ კერძო ინტერესებს, რაც არ გამოირიცხებოდა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული აქტის მიღებისას, რადგან ადმინისტრაციული აქტით განსაზღვრული საჯარო ინტერესი წარმოადგენდა ცალკეული კერძო ინტერესების დაბალანსებულ და ურთიერთშეთანასწორებულ კრებით გამოხატულებას. იმის გამო, რომ მოსახლეობის სატრანსპორტო საშუალებებით მომსახურეობის წესების უფლებამოსილებას “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” ორგანული კანონი მოპასუხეებს ანიჭებდა, სასამართლოს აზრით, აღნიშნული მოპასუხეთა დისკრეციულ უფლებამოსილებას წარმოადგენდა, რომელიც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2.1 მუხლის “ლ” ქვეპუნქტის შესაბამისად ადმინისტრაციულ ორგანოს ავალდებულებდა, კანონმდებლობის შესაბამისი რამდენიმე გადაწყვეტილებიდან ყველაზე მისაღების შერჩევისას დაეცვა საჯარო და კერძო ინტერესები. საჯარო და კერძო ინტერესების პროპორციულობის პრინციპს პირდაპირ განამტკიცებდა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-7 მუხლი, რომლის მიხედვითაც დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებისას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა დაუშვებელი იყო მხოლოდ ორ შემთხვევაში: თუ პირის კანონით დაცული უფლებებისა და ინტერესებისათვის მიყენებული ზიანი არსებითად აღემატებოდა იმ სიკეთეს, რომლის მისაღებადაც იგი გამოიცა და თუ გამოცემული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით გათვალისწინებული ზომები იწვევდა პირის კანონიერი უფლებებისა და ინტერესების დაუსაბუთებელ შეზღუდვას. მოსარჩელეთა კერძო ინტერესების დარღვევასთან დაკავშირებით სასამართლომ მიუთითა, რომ მოპასუხეთა მიერ გამოცემული აქტებით მოსარჩელეთა ხარჯის ყოველდღიურად ერთ ლარამდე გაზრდით მიყენებული ზიანი არსებითად არ აღემატებოდა იმ სიკეთეს, რასაც წარმოადგენდა ქალაქის ცენტრალური ნაწილის განტვირთვა და კეთილმოწყობა და რადგან სწორედ აღნიშნული მოტივით იყო დასაბუთებული გასაჩივრებული აქტი, ეს, სასამართლოს მოსაზრებით, იმას ადასტურებდა, რომ მოსარჩელეთა კერძო ინტერესების შეზღუდვა დაუსაბუთებლად არ მომხდარა (ს.ფ. 145-146).
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2004 წლის 1 დეკემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შ. ჟ-ის და ლ. გ-ის წარმომადგენელმა კ. კ-მა და მისი გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
აპელანტის მითითებით, სასამართლომ არასწორად განმარტა “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” ორგანული კანონის 13.2 მუხლის “ა” პუნქტი და “მგზავრთა გადაყვანის წესის” 3.2 მუხლი, როდესაც აღნიშნა, რომ უკვე დანიშნული და განსაზღვრული განრიგით მოძრავი საქალაქთაშორისო მარშრუტების ავტობუსების გასვლისა და ბოლო პუნქტის შერჩევა ქალაქის ტერიტორიაზე “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” ორგანული კანონის 13.2 მუხლის “ა” ქვეპუნქტის შესაბამისად შედიოდა ქ. ქუთაისის მთავრობისა და საკრებულოს კომპეტენციაში. “მგზავრთა გადაყვანის” წესის 3.2 მუხლით საქალაქთაშორისო მარშრუტების დანიშვნა, გაუქმება და მოძრაობის განრიგის დადგენა წარმოადგენდა საავტომობილო ტრანსპორტის დეპარტამენტის უფლებამოსილებას, საქალაქთაშორისო ავტობუსების გასვლისა და ბოლო გაჩერების შერჩევა კი სწორედ მარშრუტის დანიშვნა იყო და იგი საავტომობილო დეპარტამენტის უფლებამოსილებაში შედიოდა. მაშასადამე, გასაჩივრებული ადმინისტრაციული აქტი არაუფლებამოსილი ორგანოს მიერ იყო მიღებული, რის გამოც იგი ბათილად ცნობას ექვემდებარებოდა.
აპელანტმა აღნიშნა, რომ გასაჩივრებული აქტების საფუძვლად მითითებული იყო “საქართველოში საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესის” 3.2 მუხლი, რომლითაც საქალაქთაშორისო მარშრუტებს ნიშნავს და აუქმებს საავტომობილო ტრანსპორტის დეპარტამენტი, მაშასადამე, გასაჩივრებულ ადმინისტრაციულ აქტებს იურიდიული საფუძველი არ ჰქონდა, ვინაიდან ზემოაღნიშნული ნორმატიული აქტით მარშრუტების დანიშვნა და გაუქმება არ შედიოდა ადგილობრივი თვითმმართველობის კომპეტენციაში. აპელანტმა ასევე მიუთითა, რომ გასაჩივრებული იყო ნორმატიული აქტები, რის გამოც პირველ ინსტანციაში საქმე არაკანონიერმა შემადგენლობამ განიხილა (ს.ფ. 160).
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 29 მარტის განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა და უცვლელად დარჩა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2004 წლის 1 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მითითება განსჯადობასა და სასამართლოს უკანონო შემადგელობაზე იმ მოტივით, რომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლის თანახმად, სასამართლომ განსჯადობის წესების დაცვით თავის წარმოებაში მიღებული საქმე უნდა განიხილოს და არსებითად გადაწყვიტოს, თუნდაც ეს საქმე შემდგომში სხვა სასამართლოს განსჯადი გახდეს. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 377-ე მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად პირველი ინსტანციის სასამართლოს განსჯადობას სააპელაციო სასამართლო ამოწმებდა მხოლოდ მოპასუხის მოთხოვნით. ასეთი მოთხოვნა დასაშვები იყო, თუ იგი საქმის პირველ ინსტანციაში განხილვისას იყო წამოყენებული მოპასუხის მიერ ან თუ არსებობდა საპატიო მიზეზი, რის გამოც ასეთი მოთხოვნა ვერ იქნა წინა ინსტანციაში წამოყენებული. მოპასუხეებს არც პირველ და არც სააპელაციო სასამართლოში განსჯადობა სადავოდ არ გაუხდიათ, რის გამოც სააპელაციო სასამართლოს მიერ პირველი ინსტანციის სასამართლოს განსჯადობის შემოწმების კანონით გათვალისწინებული საფუძველი არ არსებობდა.
სააპელაციო სასამართლო პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებას მთლიანად დაეთანხმა და აღნიშნა, რომ, როგორც აპელანტის განმარტებით დასტურდებოდა, სადავო ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობას ისინი ითხოვდნენ იმ საფუძვლებით, რომ აქტები არ იყო გამოცემული უფლებამოსილი ორგანოს მიერ, კერძოდ, საქალაქთაშორისო მარშრუტის დანიშვნის უფლება ჰქონდა ტრანსპორტის დეპარტამენტს და რომ “... ხიდის” სადგურიდან ... სადგურისა და ... ბაზრის ტერიტორიაზე ავტოსადგურის გადატანა ეკონომიურად მძიმე მდგომარეობაში აყენებდა მათ.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, “სამგზავრო სამარშრუტო გადაზიდვების ორგანიზაციისა და მართვის ერთიანი წესის” მე-2 მუხლის მე-11_მე-12 პუნქტების თანახმად, რეგულარული მარშრუტი არის მარშრუტი, რომელზეც სამგზავრო ავტოსატრანსპორტო საშუალებათა მიმოსვლა წარმოებს მოძრაობის განრიგის შესაბამისად. საქართველოს ტრანსპორტის მინისტრის 1998 წლის 10 ივლისის ბრძანებით დამტკიცებული “საქართველოში საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესის” 1.4 მუხლის თანახმად, “მარშრუტი” პუნქტებს შორის სამგზავრო ავტოსატრანსპორტო მიმოსვლისთვის დადგენილი გზასავალია, “მოძრაობის განრიგი” _ მარშრუტზე სამგზავრო ავტოსატრანსპორტო საშუალებათა მიმოსვლის დროისა და პერიოდულობის განმსაზღვრელი ცხრილი. “წესის” 3.2 მუხლის თანახმად, საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო მარშრუტებს ნიშნავს, აუქმებს და მათზე მოძრაობის განრიგს ამტკიცებს საავტომობილო ტრანსპორტის დეპარტამენტი გადამზიდავის მიერ წარმოდგენილი განრიგის პროექტის გათვალისწინებით, ადგილობრივ მმართველობის ორგანოებთან შეთანხმებით.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, გასაჩივრებული ადმინისტრაციული აქტით არ მომხდარა საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო მარშრუტების დანიშვნა, გაუქმება ან მათზე მოძრაობის განრიგის დამტკიცება. შესაბამისად, ამ აქტების გამოცემით “წესის” 3.2 მუხლის მოთხოვნა არ დარღვეულა. ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 და საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილებებით მოხდა უკვე დანიშნული საქალაქთაშორისო მარშრუტების დისლოკაციის ადგილის შეცვლა (ქალაქის ერთი ავტოსადგურიდან გადატანილი იქნა სხვა ავტოსადგურში), ხოლო “ადგილობრივი თვითმართველობისა და მმართველობის შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის 13.2 მუხლის “ა” ქვეპუნქტის თანახმად, იმ ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, საკრებულოს უფლებამოსილებას აგრეთვე განეკუთვნება მოსახლეობის სატრანსპორტო საშუალებებით მომსახურების წესების დამტკიცება. საქართველოს ტრანსპორტის მინისტრის 1999 წლის 21 სექტემბრის ბრძანებით დამტკიცებული საავტომობილო ტრანსპორტის სახელმძღვანელო დოკუმენტის _ “სამგზავრო სამარშრუტო გადაზიდვების ორგანიზაციის და მართვის ერთიანი წესის” 3.14 მუხლის თანახმად, წესის დებულებათა მოთხოვნების კონკრეტულ პირობებთან მისადაგების მიზნით ადგილობრივი მმართველობის ორგანოები ადგენენ ადგილობრივი თვითმმართველობის დაწესებულებისა და მოსახლეობის ტრანსპორტით მომსახურების ორგანიზების ადგილობრივ წესებს.
სააპელაციო სასამართლო დაეთანხმა პირველი ინსტანციის სასამართლოს არგუმენტს “მგზავრთა გადაყვანის წესის” შესაბამისად მხოლოდ გადამზიდავთა საკონკურსო წესით შერჩევის შესახებ და აღნიშნა, რომ კანონი არ ითვალისწინებდა ავტოსადგურების შერჩევას კონკურსის წესით.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე გაიზიარა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მოტივაცია იმის შესახებ, რომ საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო მარშრუტების დისლოკაციის ადგილის განსაზღვრა ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის ორგანოთა დისკრეციულ უფლებამოსილებას განეკუთვნება, რომელიც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2.1 მუხლის “ლ” ქვეპუნქტით ამ ორგანოს ანიჭებს თავისუფლებას, საჯარო და კერძო ინტერესების დაცვის საფუძველზე კანონმდებლობის შესაბამისი რამდენიმე გადაწყვეტილებიდან ყველაზე მისაღები გადაწყვეტილება შეარჩიოს. მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოები წარმოადგენდნენ ქუთაისის ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის ორგანოებს, რომელთაც ორგანული კანონი ანიჭებდა ადგილობრივი მნიშვნელობის საკითხების დამოუკიდებლად გადაწყვეტის უფლებას. აღნიშნულში მოიაზრებოდა ადგილობრივი მოსახლეობის მომსახურებითი უფლებამოსილების განხორციელებაც, რაც, სასამართლოს აზრით, გულისხმობდა ადგილობრივი მოსახლეობის პრობლემების შეფასებისას სათანადო ზომების მიღებას და ღონისძიებების განხორციელებას, მომსახურების ობიექტების ფუნქციონირების, მომსახურების მიწოდებისა და უზრუნველყოფის დაგეგმვას, დაფინანსებასა და განხორციელებას, აგრეთვე, დამატებითი მომსახურების გაწევის უფლებამოსილებას.
სააპელაციო სასამართლო არ დაეთანხმა აპელანტების განმარტებას, რომ გასაჩივრებული აქტებით ილახება მათი კანონიერი უფლებები, მარშრუტების დისლოკაციის ადგილის შეცვლით მათ ადგებათ ფინანსური ზიანი, რადგან სასოფლო-სამეურნეო პროდუქტების ვაჭრობის მიზნით რაიონიდან ჩამოსული პირების ავტოსადგურიდან ბაზრამდე გადაადგილება ხარჯებთანაა დაკავშირებული, მარშრუტების წინანდელი დისლოკაციის ადგილი _ “... ხიდი” კი განთავსებულია ბაზართან ახლოს და ზედმეტი ხარჯის გაწევა არ უწევთ. სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ მარშრუტების დისლოკაციის ადგილის შეცვლით მოქალაქეთა კანონიერი უფლებები არ დარღვეულა, რადგან ამა თუ იმ ობიექტთან სიახლოვის გათვალისწინებით ავტოსადგურის მდებარეობის განსაზღვრას და მარშრუტების დისლოკაციის ადგილის შერჩევას კანონი არ ითვალისწინებდა. ამდენად, სააპელაციო სასამართლოს დასკვნით, საუბარი მოსარჩელეთა კანონიერი უფლებების დარღვევაზე უსაფუძვლო იყო. რაც შეეხებოდა მოსარჩელეთა არგუმენტს, რომ მათ ძვირი უჯდებოდათ გადაადგილება ავტოსადგურიდან ბაზრის ტერიტორიამდე და ეს მოპასუხე ორგანოებს გადაწყვეტილების მიღებისას უნდა გაეთვალისწინებინათ, სააპელაციო სასამართლოს აზრით, კერძო და საჯარო ინტერესთა პროპორციულობის პრინციპი მთავრობისა და საკრებულოს მიერ სადავო ადმინისტრაციული აქტების მიღებისას არ დარღვეულა, რადგან ამ აქტების გამოცემით დაცული სიკეთე _ მგზავრთა კონკრეტული მომსახურების პირობების გაუმჯობესება, ქალაქის ცენტრალური ნაწილის განტვირთვა საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო სატრანსპორტო საშუალებებისაგან _ თავისი მნიშვნელობით აღემატებოდა შიდა საქალაქო ტრანსპორტით ცალკეული მოქალაქის მიერ გაწეულ მგზავრობის ხარჯს. ამასთან, კერძო და საჯარო ინტერესთა პროპორციულობა გასაჩივრებული აქტებით არ იყო დარღვეული, რადგან ეს აქტები, თავისთავად, არ არღვევდა მოსარჩელეთა კანონით დაცულ რაიმე უფლებას (ს.ფ. 236-248).
სააპელაციო სასამართლოს განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს შ. ჟ-ისა და ლ. გ-ის წარმომადგენელმა კ. კ-მა და ჩ. გ-ემ, რომელთაც განჩინების გაუქმება და საქმის განსჯადობით პირველი ინსტანციით განსახილველად ქუთაისის საოლქო სასამართლოსათვის გადაცემა მოითხოვეს.
კასატორთა მითითებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26.1 მუხლი იმპერატიულად განსაზღვრავდა, რომ სარჩელი უნდა წარედგინოს იმ სასამართლოს, რომელიც უფლებამოსილია, განიხილოს და გადაწყვიტოს ადმინისტრაციული საქმე. მოსარჩელეები ითხოვდნენ ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 და ქუთაისის საკრებულოს 2004 წლის 28 ივნისის ¹69 გადაწყვეტილებების ბათილობას. აღნიშნული გადაწყვეტილებები წარმოადგენდა ნორმატიული ხასიათის ადმინისტრაციულ აქტებს, ამიტომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-6 მუხლის “გ” ქვეპუნქტით პირველი ინსტანციით მისი განხილვის უფლებამოსილება ჰქონდა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს, სადაც სარჩელი წარდგენილ იქნა კიდეც, მაგრამ ქუთაისის საოლქო სასამართლომ 2004 წლის 9 სექტემბრის განჩინებით გასაჩივრებული აქტები ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ აქტებად მიიჩნია და ისინი საქალაქო სასამართლოს გადაუგზავნა.
კასატორებმა მოითხოვეს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 404-ე მუხლის მე-2 ნაწილით აღნიშნული განჩინების გაუქმება, რადგან გასაჩივრებული ადმინისტრაციული აქტები შეიცავდა ქცევის ზოგად წესებს, რომლებიც ვრცელდებოდა განუსაზღვრელი რაოდენობის პირებზე და ისინი წარმოადგენდა არა ინდივიდუალურ აქტებს, როგორც ეს საოლქო სასამართლომ დაადგინა, არამედ ნორმატიულ აქტებს. ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-6 მუხლის “გ” პუნქტის მოთხოვნებიდან გამომდინარე, პირველი ინსტანციის წესით სარჩელი უნდა განეხილა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს.
კასატორებმა არასწორად მიიჩნიეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 29 მარტის განჩინების დასკვნა, რომ პალატის მიერ პირველი ინსტანციის სასამართლოს განსჯადობის შემოწმების კანონით გათვალისწინებული საფუძვლები არ არსებობდა, რადგან კასატორთა აზრით, მოცემულ შემთხვევაში სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 22-ე და 377-ე მუხლებით გათვალისწინებული ნორმების განზოგადება ადმინისტრაციული პროცესის მიმართ მიზანშეუწონელი იყო. ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26-ე მუხლის 1-ლი ნაწილი იმპერატიულად განსაზღვრავდა: “სარჩელი უნდა წარედგინოს იმ სასამართლოს, რომელიც უფლებამოსილია განიხილოს და გადაწყვიტოს ადმინისტრაციული საქმე.” სარჩელი პირველი ინსტანციით ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-6 მუხლის “გ” ქვეპუნქტის იმპერატიული მოთხოვნიდან გამომდინარე, უნდა განეხილა საოლქო სასამართლოს, ამიტომ სასამართლოს უნდა ემსჯელა განსჯადობის თაობაზე და საქმე პირველი ინსტანციით განსახილველად გადაეცა საოლქო სასამართლოსათვის.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორთა აზრით, ქუთაისის საოლქო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა რაც სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლით საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 29 მარტის განჩინების გაუქმების საფუძველი იყო.
კასატორთა მითითებით, სადავო აქტები გამოცემული იყო ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით დადგენილი წესების უხეში დარღვევით, კერძოდ, დარღვეული იყო ადმინისტრაციული წარმოების სახე (ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 116-118 და 213-216 მუხლები), რაც ამავე კოდექსის 60.2 მუხლის შესაბამისად გასაჩივრებული აქტების ბათილობის საფუძველს წარმოადგენდა (ს.ფ. 270, 275).
ლ. გ-მა საკასაციო სასამართლოს წარუდგინა დაზუსტებული საკასაციო საჩივარი, რომლითაც ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 29 მარტის განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორმა აღნიშნა, რომ ქუთაისის მთავრობამ 2004 წლის 23 ივლისს მიიღო ¹1 გადაწყვეტილება “საქალაქთაშორისო და საგუბერნიო რეგულარულ მარშრუტებზე მგზავრთა კულტურული მომსახურების მიზნით გაწეული მუშაობისა და სრულყოფის ღონისძიებათა შესახებ” ქ. ქუთაისის მთავრობის 2003 წლის 10 სექტემბრის ¹3 გადაწყვეტილებაში ცვლილებების შეტანის თაობაზე, რაც დამტკიცდა საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილებით. ქუთაისის საოლქო სასამართლომ არ იმსჯელა აღნიშნულ აქტებზე, როგორც ნორმატიული ხასიათის აქტებზე და არ დააკმაყოფილა მათი მოთხოვნა. სასარჩელო მოთხოვნის ერთ-ერთი ძირითადი საფუძველი იყო ის გარემოება, რომ გასაჩივრებული აქტების, როგორც ნორმატიული ხასიათის აქტების, მომზადებისა და გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნები დარღვეული იყო, კერძოდ, ისინი მიღებული იყო კანონით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული წარმოების სახის დარღვევით. ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 210.1 მუხლის თანახმად, ნორმატიული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას (მიღებისას) გამოიყენებოდა საჯარო ადმინისტრაციული წარმოებისათვის დადგენილი წესები. ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 გადაწყვეტილება მიღებული იყო მთლიანად კანონის ზემოაღნიშნული იმპერატიული მოთხოვნის უგულებელყოფით, როგორც მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1, ისე საკრებულოს 2004 წლის 28 ივნისის გადაწყვეტილებები საჯარო ადმინისტრაციული წარმოებისათვის დადგენილი წესით არ იყო მიღებული, რითაც დაირღვა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 116-118-ე, 210-ე, 213-ე, 216-ე მუხლები. სადავო ადმინისტრაციული ნორმატიული აქტების პროექტები და ცნობა ადმინისტრაციულ წარმოებაზე არ გამოქვეყნებულა, რითაც დაირღვა ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 116-ე და 213-ე მუხლები. იმის გამო, რომ ქუთაისის მთავრობამ და საკრებულომ უგულებელყვეს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის საჯარო ადმინისტრაციული წარმოების თავის ერთ-ერთი უმთავრესი მოთხოვნა, კერძოდ, რომ ყველას აქვს უფლება, წარადგინოს თავისი წერილობითი მოსაზრება 20 დღის განმავლობაში ადმინისტრაციული აქტის გაუქმების შესახებ განცხადების ან ადმინისტრაციული აქტის პროექტის საჯარო გაცნობისათვის წარდგენის დღიდან (ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 118-ე მუხლი), საზოგადოების აზრი არ იქნა გათვალისწინებული ადმინისტრაციული ორგანოების (მთავრობა, საკრებულო) მიერ, რითაც შეილახა მოსარჩელეთა უფლებები, უფრო მეტიც, ამან გამოიწვია მოსახლეობის დიდი უკმაყოფილება, რომელთა ინტერესებს უშუალოდ შეეხო სადავო აქტები. მაშასადამე, დარღვეული იყო კანონით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული წარმოების სახე, რაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 60.2 მუხლის შესაბამისად, მთავრობისა და საკრებულოს გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის საფუძველს წარმოადგენდა (ს.ფ. 291).
საკასაციო სასამართლოში საქმის განხილვისას შ. ჟ-ის საპროცესო უფლებამონაცვლედ ცნობილ იქნა ზ. ჟ-ი.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ზ. ჟ-ის, ლ. გ-ისა და ჩ. გ-ის საკასაციო საჩივარი ნაწილობრივ უნდა დაკმაყოფილდეს, გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 29 მარტის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად გადაეცეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატას, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებულ განჩინებაში სადავო აქტები განხილულია როგორც ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები და შემოწმებულია მათი, როგორც ინდივიდუალური ხასიათის ადმინისტრაციული აქტების კანონიერება. სააპელაციო სასამართლოს არ გამოურკვევია, რეგისტრირებული იყო თუ არა აღნიშნული აქტები საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს ნორმატიული აქტების სახელმწიფო რეესტრში და მინიჭებული ჰქონდა თუ არა ნორმატიული აქტების სახელმწიფო სარეგისტრაციო კოდი, ასევე გამოქვეყნებული იყო თუ არა ისინი “ნორმატიული აქტების შესახებ” კანონით დადგენილი წესით.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ სადავო აქტებით დადგენილია ქცევის ზოგადი წესი _ ქ. ქუთაისის ტერიტორიაზე საქალაქთაშორისო და საგარეუბნო მარშრუტების დისლოკაცია, რომელიც მიმართულია განუსაზღვრელი ოდენობის პირთა მიმართ. ამასთანავე, “ქ. ქუთაისის საქალაქთაშორისო და საგუბერნიო რეგულარულ მარშრუტებზე მგზავრთა კულტურული მომსახურეობის მიზნით გაწეული მუშაობისა და სრულყოფის ღონისძიებათა შესახებ” ქ. ქუთაისის მთავრობის 2003 წლის 10 სექტემბრის ¹3 გადაწყვეტილება რეგისტრირებულია ნორმატიული აქტების სახელმწიფო რეესტრში 2003 წლის 29 სექტემბერს და მინიჭებული აქვს ნორმატიული აქტის სახელმწიფო სარეგისტრაციო კოდი; აღნიშნულ გადაწყვეტილებაში ცვლილებების შეტანის თაობაზე ქ. ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 გადაწყვეტილება რეგისტრირებულია ნორმატიული აქტების სახელმწიფო რეესტრში 2004 წლის 27 ივლისს და მინიჭებული აქვს ნორმატიული აქტის სახელმწიფო სარეგისტრაციო კოდი; ქ. ქუთაისის საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილება ასევე რეგისტრირებულია ნორმატიული აქტების სახელმწიფო რეესტრში 2004 წლის 4 აგვისტოს და მინიჭებული აქვს ნორმატიული აქტის სახელმწიფო სარეგისტრაციო კოდი; ქ. ქუთაისის მთავრობის 2004 წლის 23 ივლისის ¹1 გადაწყვეტილება და ქ. ქუთაისის საკრებულოს 2004 წლის 28 ივლისის ¹69 გადაწყვეტილება გამოქვეყნებულია ქუთაისის თვითმმართველობის გაზეთში “...” (04.08.2004წ. ¹25(42), 11.08.2004წ. ¹26(43)).
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო ეთანხმება კასატორს, რომ გასაჩივრებული აქტები წარმოადგენს ნორმატიულ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს და მათი მომზადებისა და გამოცემის კანონიერების შემოწმება უნდა მომხდარიყო “ნორმატიული აქტების შესახებ” კანონის, “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” ორგანული კანონისა და ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ნორმების საფუძველზე. “ნორმატიული აქტების შესახებ” კანონი და “ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ” ორგანული კანონი განსაზღვრავს ადგილობრივი თვითმართველობის (მმართველობის) ორგანოთა ნორმატიული აქტების მომზადების მიღების, გამოქვეყნების, მოქმედების, აღრიცხვისა და სისტემატიზაციის ზოგად წესებს, ნორმატიული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემასთან დაკავშირებული ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის დებულებანი ავსებს აღნიშნული კანონების მოთხოვნებს და ამდენად, მისი დაცვა მითითებული ნორმატიული აქტების გამოცემის შემთხვევაში სავალდებულოა.
იმავდროულად, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას, რომ გასაჩივრებული აქტებით არ მომხდარა საგარეუბნო და საქალაქთაშორისო მარშრუტების დანიშვნა, გაუქმება, მათზე მოძრაობის განრიგის დამტკიცება ან გადამზიდავის შერჩევა. ამ შემთხვევაში მხოლოდ განისაზღვრა ქალაქის ტერიტორიაზე ავტოსადგურების განლაგება, შესაბამისად, ამ აქტების გამოცემით საქართველოს ტრანსპორტის მინისტრის 1998 წლის 10 ივლისის ¹42 ბრძანებით დამტკიცებული “საქართველოში საავტომობილო ტრანსპორტით მგზავრთა გადაყვანისა და ბარგის გადაზიდვის წესის” მე-4 მუხლის მოთხოვნა კონკურსის შედეგად საკითხის გადაწყვეტის აუცილებლობის შესახებ არ დარღვეულა.
საქმის ხელახალი განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ უნდა შეამოწმოს გასაჩივრებული აქტების, როგორც ნორმატიული აქტების გამოცემის კანონიერება და ამ მიზნით დაადგინოს შესაბამისი ფაქტობრივი გარემოებები, გამოარკვიოს, დაცულია თუ არა მათი გამოცემისას მოქმედი კანონმდებლობით დადგენილი წესი, ხოლო თუკი მათი გამოცემისას ადგილი აქვს კანონის დარღვევას, წარმოადგენს თუ არა აღნიშნული არსებით დარღვევას, რაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის შესაბამისად ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის საფუძველია.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. შ. ჟ-ის, ლ. გ-ისა და ჩ. გ-ის საკასაციო საჩივრები ნაწილობრივ დაკმაყოფილდეს;
2. გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა პალატის 2005 წლის 29 მარტის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად გადაეცეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატას;
3. სასამართლო ხარჯების საკითხი გადაწყდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.