¹ბს-840-802(კ-07) 11 დეკემბერი, 2007 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მაია ვაჩაძე, ნინო ქადაგიძე

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი (მოსარჩელე) – ო. კ.-ე

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) _ საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალი (ამჟამად სსიპ «სოციალური სუბსიდიების სააგენტოს» ქუთაისის საქალაქო განყოფილება)

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება – ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 ივლისის გადაწყვეტილება

სარჩელის საგანი – მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურება


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 26 იანვარს ო. კ.-მ სარჩელი აღძრა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალის მიმართ და მოითხოვა მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურება.
მოსარჩელის განმარტებით, იგი წარმოადგენდა სამამულო ომის 1-ლი ჯგუფის ინვალიდს, რომელსაც «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-60 მუხლის შესაბამისად, დაენიშნა მეორე სახეობის (მოხუცებულობის) პენსია 42 ლარის ოდენობით 2003 წლის 1 სექტემბრიდან. იმავე კანონის 50-ე მუხლის თანახმად კი, როგორც სამამულო ომის ინვალიდს, ინვალიდობის პენსიას დამატებული მოხუცებულობის პენსია _ 42 ლარი უნდა მიეღო გასული პერიოდის 12 თვისათვის 504 ლარის ოდენობით.
მოსარჩელის მტკიცებით, 2006 წლის 20 სექტემბერს ზემოაღნიშნულის თაობაზე მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს, რომლისგანაც მიიღო უარყოფითი პასუხი იმ მოტივით, რომ ო. კ.-ის მოთხოვნა იყო უსაფუძვლო, ამასთან, ზემოხსენებული კანონის მოქმედება შეჩერებული იყო 2003 წლის 31 დეკემბრიდან 2006 წლის 1 იანვრამდე, მაშინ, როდესაც მოსარჩელის განმარტებით, პენსიის დანამატის თაობაზე დასახელებულ ფონდს მიმართა აღნიშნული კანონის მოქმედების შეჩერებამდე _ 2003 წლის 1 სექტემბერს და შესაბამისად, გაეზარდა პენსიაც.
2007 წლის 30 მარტს ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში შესაგებელი წარადგინა მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალმა, რომელმაც არ ცნო ო. კ.-ის სარჩელი და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
შესაგებლის ავტორის განმარტებით, თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით მოსარჩელეს დაენიშნა სამამულო ომის ინვალიდობასთან ერთად, მოხუცებულობის პენსია ორი მინიმალური პენსიის ოდენობის დანამატით, ხოლო აღნიშნულ გადაწყვეტილებაში არ იყო მითითებული გასული პერიოდის 12 თვის პენსიის მიღებაზე. ამასთან, 2006 წლის 1 იანვრიდან «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონში 2005 წლის 23 დეკემბერს შესული ცვლილებით აღარ იყო გათვალისწინებული 12 თვის უკან დახევით პენსიის მიღების უფლება, ვინაიდან საერთოდ იქნა ამოღებული ამ კანონის მე-7 თავი, რომელშიც შედიოდა მე-60 მუხლი, აგრეთვე, იმავე კანონის 50-ე მუხლიც, რომელიც ითვალისწინებდა მიუღებელი პენსიის 12 თვის უკან დახევით გაცემას.
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 30 მარტის გადაწყვეტილებით ო. კ.-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალს დაეკისრა მოსარჩელის სასარგებლოდ 504 ლარის გადახდა.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა მოხუცებულობის პენსიის დანიშვნა 14 ლარის ოდენობით, მასზე ორი მინიმალური პენსიის _ 28 ლარის დამატებით, ყოველთვიურად, 2003 წლის 1 სექტემბრიდან.
საქალაქო სასამართლომ მიუთითა, რომ «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის 50-ე მუხლის თანახმად, ამ კანონის პირველი მუხლის «ა» პუნქტში გათვალისწინებულ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა პენსიების ოდენობაში ცვლილებების შეტანის ვითარების წარმოქმნისას გადაანგარიშება წარმოებდა მომდევნო თვის პირველი რიცხვიდან. თუ პენსიონერი მიიღებდა პენსიის მომატების უფლებას და დროულად არ მიმართავდა სათანადო ორგანოებს პენსიის მისაღებად, მაშინ მისთვის ახალ და ადრინდელ პენსიებს შორის სხვაობა შეიძლებოდა გადაეხადათ წარსული დროისათვის, მაგრამ არა უმეტეს 12 თვისა, რომელიც წინ უძღოდა პენსიის გადასაანგარიშებლად მიმართვის დღეს.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელეს უნდა მისცემოდა საპენსიო დანამატის დაკისრების დღიდან, ანუ 2003 წლის 1 სექტემბრიდან, გასული წლის, 12 თვის დანამატი 504 ლარის ოდენობით.
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 30 მარტის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალმა, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
აპელანტის განმარტებით, თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილების საფუძველზე ო. კ.-ს 2003 წლის 1 სექტემბრიდან სამამულო ომის ინვალიდობის პენსიასთან ერთად, დაენიშნა მოხუცებულობის პენსია ორი მინიმალური პენსიის ოდენობის დანამატით. აღნიშნულ გადაწყვეტილებაში არ იყო მითითებული გასული პერიოდის 12 თვის უკან დახევით პენსიის მიღებაზე, რის აღსრულებაც მაშინდელი კანონმდებლობით შესრულებადი იყო. საქალაქო სასამართლომ არ გაითვალისწინა «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონში 2005 წლის 23 დეკემბერს შეტანილი ცვლილებები (¹2459), რომლის საფუძველზეც ამ კანონიდან ამოღებულ იქნა მე-7 თავი და შესაბამისად, მე-60 მუხლი, რითაც გაუქმდა მეორე სახის პენსიის დანიშვნა, აგრეთვე, იმავე კანონის 50-ე მუხლიც, რის საფუძველზეც გაუქმდა გასული პერიოდის უკან დახევით პენსიის გაცემაც. აღნიშნული ცვლილებები ძალაში შევიდა 2006 წლის 1 იანვრიდან.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 ივლისის გადაწყვეტილებით საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 30 მარტის გადაწყვეტილება და სააპელაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ო. კ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ მოსარჩელეს თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის (საქმის მასალების მიხედვით _ 2003 წლის) 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით დაენიშნა პენსია _ 14 ლარი, დამატებით ორი მინიმალური პენსია 28 ლარის ოდენობით. მოსარჩელემ სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს პენსიის ოდენობის ერთი წლის სხვაობის ანაზღაურების შესახებ მიმართა 2006 წელს (საქმის მასალების მიხედვით ასევე _ 2003 წელს), როცა უკვე აღარ მოქმედებდა «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის 50-ე მუხლი.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ 2005 წლის 23 დეკემბრის კანონით «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონიდან ამოღებულ იქნა ამ კანონის მე-7 თავი, მათ შორის _ იმავე კანონის 48-ე, 50-ე და მე-60 მუხლები. აღნიშნული ცვლილებები ამოქმედდა 2006 წლის 1 იანვრიდან. ამდენად, იმჟამად აღარ მოქმედებდა ორი სახეობის პენსიისა და პენსიაზე დანამატის უფლების შესახებ ნორმები, სარჩელი კი შეტანილი იყო 2007 წლის 26 იანვარს.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა «სახელმწიფო პენსიის შესახებ» საქართველოს კანონის 22-ე მუხლის პირველ პუნქტზე, რომლის თანახმად, ამ კანონის ამოქმედებამდე გაცემული პენსიები პენსიის დანამატებთან ერთად, რომლებიც დანიშნული იყო ამავე კანონის მე-5 მუხლით გათვალისწინებული საფუძვლითა და ამ მუხლის მე-2 პუნქტით გათვალისწინებული ნორმატიული აქტებით, მოცემული კანონის ამოქმედების დღიდან განიხილებოდა, როგორც ამ კანონის თანახმად დანიშნული და გაცემული პენსიები და მათი გაცემა გაგრძელდებოდა მხოლოდ ამ კანონის შესაბამისად.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 ივლისის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ო. კ.-მ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
კასატორის განმარტებით, არასწორია «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონში საქართველოს 2005 წლის 23 დეკემბრის ¹2459 კანონით შეტანილ ცვლილებებზე დაყრდნობით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, რამდენადაც 2003 წლის 31 დეკემბერს აღნიშნულ კანონში შეტანილი ცვლილებების შესაბამისად, ამ კანონის 48-ე მუხლის მე-4 პუნქტის მოქმედება შეჩერდა 2006 წლის იანვრამდე, მაგრამ მოსარჩელემ საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს მიმართა 2003 წლის 14 აგვისტოს (საკასაციო საჩივარს დართული აქვს აღნიშნული განცხადება). ამდენად, ო. კ.-მ 2003 წლის 31 დეკემბრამდე მოითხოვა საპენსიო დანამატი _ მაშინ, როცა აღნიშნული კანონის 48-ე და 50-ე მუხლები ჯერ კიდევ მოქმედებდა.
კასატორი აღნიშნავს, რომ «ნორმატიული აქტების შესახებ» საქართველოს კანონის 47-ე მუხლის მიხედვით, კანონებსა და კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტებს არა აქვთ უკუქცევითი ძალა, გარდა იმ შემთხვევებისა, როცა ეს პირდაპირ კანონით არის გათვალისწინებული, ასევე, კანონს არ შეიძლება მიეცეს უკუქცევითი ძალა, თუ იგი ზიანის მომტანია ან აუარესებს პირის მდგომარეობას. ამდენად, 2003 წლის 31 დეკემბრის ზემოაღნიშნული ცვლილებები, კასატორის მოსაზრებით, მის მოთხოვნაზე არ ვრცელდება.
კასატორის მტკიცებით, პენსიის მომატების უფლება მიიღო თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით, რომელიც კანონიერ ძალაშია შესული. შესაბამისად, უდავოდ დადასტურებულია ის ფაქტი, რომ «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის 50-ე მუხლი ძალაში იყო, როდესაც მოსარჩელემ მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის ქუთაისის ფილიალს, ანუ 2003 წლის 1 სექტემბერს. ამდენად, მასზე უნდა გავრცელებულიყო ადრინდელ, კერძოდ, ინვალიდობის პენსიასა და მოხუცებულობის პენსიას შორის არსებული სხვაობის გაცემის წესი წარსული დროისათვის, მაგრამ არა უმეტეს 12 თვისა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 19 სექტემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ო. კ.-ის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს საპროცესო ვადა განესაზღვრათ 15 დღით საკასაციო საჩივრის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებულ დასაშვებობის წინაპირობებთან დაკავშირებით, მოსაზრებების წარმოსადგენად.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 13 ნოემბრის განჩინებით ო. კ.-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის «გ» ქვეპუნქტით.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:L

საკასაციო სასამართლოს კოლეგიური შემადგენლობის უმრავლესობა საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობისა და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ო. კ.-ის საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს მოცემული საქმის მასალებში ასახულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე: 2003 წლის 14 აგვისტოს ო. კ.-მ განცხადებით მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს და მოითხოვა მეორე სახეობის პენსიის _ 56 ლარის დანიშვნა და ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების _ 672 ლარის ანაზღაურება (ტ. 2, ს.ფ. 22-23). თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს ო. კ.-ის სასარგებლოდ დაეკისრა მოხუცებულობის პენსიის დანიშვნა 14 ლარის ოდენობით ორი მინიმალური პენსიის ოდენობის დანამატით 2003 წლის 1 სექტემბრიდან (ტ. 1, ს.ფ. 4). ო. კ.-ე დაბადებულია 1923 წლის 6 მარტს (ტ. 1, ს.ფ. 5). 2006 წლის 20 სექტემბერს ო. კ.-მ განცხადებით მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს და მოითხოვა ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების _ 504 ლარის ანაზღაურება (ტ. 2, ს.ფ. 29).
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის 50-ე მუხლის თანახმად, ამ კანონის პირველი მუხლის «ა» პუნქტში ჩამოთვლილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა პენსიების ოდენობაში ცვლილებების შეტანის ვითარების წარმოქმნისას გადაანგარიშება წარმოებდა მომდევნო თვის პირველი რიცხვიდან, ხოლო თუ პენსიონერი მიიღებდა პენსიის მომატების უფლებას და დროულად არ მიმართავდა სათანადო ორგანოებს პენსიის მისაღებად, მაშინ მისთვის ახალ და ადრინდელ პენსიებს შორის სხვაობა შეიძლებოდა გადაეხადათ წარსული დროისათვის, მაგრამ არა უმეტეს 12 თვისა, რომელიც წინ უძღოდა პენსიის გადასაანგარიშებლად მიმართვის დღეს.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ «სამხედრო, შინაგან საქმეთა ორგანოების და სახელმწიფო დაცვის სპეციალური სამსახურიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონში ცვლილებების შეტანის თაობაზე საქართველოს 2005 წლის 23 დეკემბრის ¹2459-რს კანონით «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონიდან ამოღებულ იქნა ამ კანონის მე-7 თავი, მათ შორის _ იმავე კანონის 48-ე, 50-ე და მე-60 მუხლები, ხოლო აღნიშნული ცვლილებები ამოქმედდა 2006 წლის 1 იანვრიდან.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 ნაწილზე, რომლის თანახმად, ხანდაზმულობის ვადა იმ მოთხოვნებისა, რომლებიც წარმოიშობა პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულებებიდან, სამი წელია.
საკასაციო სასამართლო ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ, მართალია, ო. კ.-მ 2003 წლის 14 აგვისტოს მიმართა განცხადებით საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს და მოითხოვა მეორე სახეობის პენსიის დანიშვნა და ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურება, მაგრამ მან აღნიშნულის შემდეგ თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონულ სასამართლოში სარჩელი აღძრა მხოლოდ მეორე სახეობის პენსიის დანიშვნის მოთხოვნით და არ მოუთხოვია ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურება, რომლის მოთხოვნით სასამართლოში სარჩელი აღძრა 2007 წლის 26 იანვარს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოსარჩელის მიერ ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურების მოთხოვნა ხანდაზმულია, რადგან ო. კ.-ს ხსენებული დავალიანების ანაზღაურების უფლების რეალიზება სასამართლოში სარჩელის აღძვრის გზით არ მოუხდენია საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლის მე-2 ნაწილით დადგენილ სასარჩელო ხანდაზმულობის სამწლიან ვადაში, ასევე «სამხედრო და შინაგან საქმეთა ორგანოების სამსახურებიდან თადარიგში დათხოვნილ პირთა და მათი ოჯახის წევრთა საპენსიო უზრუნველყოფის შესახებ» საქართველოს კანონის 50-ე მუხლის მოქმედების პერიოდში, რომელიც ითვალისწინებდა პენსიის სხვაობის ანაზღაურებას 12 თვის უკან დახევით, მოსარჩელის მიერ აღნიშნული მოთხოვნით სასამართლოსთვის მიმართვის დროისთვის კი _ 2007 წლის 26 იანვრისთვის ხსენებული მუხლი აღარ მოქმედებდა.
შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ მან ერთი წლის მიუღებელი საპენსიო დავალიანების ანაზღაურებაზე უფლების რეალიზება მოახდინა 2003 წლის 31 დეკემბრამდე, როდესაც მან 2003 წლის 14 აგვისტოს განცხადებით მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს პენსიის სხვაობის ანაზღაურების მოთხოვნით, ვინაიდან საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ აღნიშნული განცხადებით მან მიმართა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს და არა სასამართლოს, ხოლო სასარჩელო განცხადება სასამართლოში წარადგინა მხოლოდ 2007 წლის 26 იანვარს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ამ საქმის განხილვისა და გადაწყვეტისას სააპელაციო სასამართლოს არ დაურღვევია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, სწორი სამართლებრივი შეფასება მიეცა საქმის მასალებს და მოცემული დავა არსებითად სწორად გადაწყვიტა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს კოლეგიური შემადგენლობის უმრავლესობას მიაჩნია, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ შეიცავს დასაბუთებულ არგუმენტაციას გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონშეუსაბამობის თაობაზე. შესაბამისად, არ არსებობს ო. კ.-ის საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილებისა და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების ფაქტობრივი ან სამართლებრივი საფუძველი, რის გამოც აღნიშნული გადაწყვეტილება უნდა დარჩეს უცვლელად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლოს კოლეგიური შემადგენლობის უმრავლესობამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 მაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 27-ე მუხლის პირველი ნაწილით, 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ო. კ.-ის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 ივლისის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.