¹ბს-893-855(კ-07) 20 თებერვალი, 2008წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემადგენლობა:
ნუგზარ სხირტლაძე, (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მიხეილ ჩინჩალაძე, ნინო ქადაგიძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა თ. ფ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლები.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

თ. ფ-ემ 16.06.04წ. სასარჩელო განცხადებით მიმართა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს მოპასუხეების: ც. ც-ის, ნოტარიუს ე. მ-ის და მესამე პირების _ ვაკე-საბურთალოს რაიონის კეთილმოწყობისა და საბინაო კომუნალური მეურნეობის სამსახურის, ნ. ფ-ის და ო. შ-ის მიმართ და საბურთალოს რაიონის კეთილმოწყობისა და საბინაო საკითხთა გაერთიანების საბინაო განყოფილებასა და ც. ც-ეს შორის 04.09.2000წ. დადებული პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობა მოითხოვა.
მოსარჩელემ მიუთითა, რომ თ. ფ-ესა და მოპასუხე ც. ც-ეს შორის 19.04.88წ. შეწყდა ქორწინება. 26.02.87წ. სასამართლოს გადაწყვეტილებით ც. ც-ეს ქ. თბილისში, ...... ქ. ¹9, ბინა 16-ში გამოეყო 14,7კვ.მ ერთი ოთახი, სარგებლობის უფლებით, მაგრამ შემდეგ მოსარჩელის მამამ, გ. ფ-ემ, მას გადაუხადა 10000 მანეთი, რომლის სანაცვლოდ ც. ც-ეს პრეტენზია აღარ უნდა ჰქონოდა სასამართლოს მიერ მისთვის გამოყოფილ ბინაზე. 28.10.92წ. გ. ფ-ემ მოახდინა თავისი ბინის პრივატიზაცია. 31.01.03წ. მოსარჩელის მამა გ. ფ-ე გარდაიცვალა, რომლის 14.12.01წ. ანდერძით ზემოაღნიშნული ბინიდან ორი ოთახი 32 კვ.მ თ. ფ-ეს, ხოლო ერთი ოთახი 17,5 კვ.მ მოსარჩელის დას _ ნ. ფ-ეს უანდერძა. მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა, რომ მისმა ყოფილმა მეუღლემ, ც. ც-ემ, 04.09.2000წ. მოახდინა 14,7 კვ.მ ბინის პრივატიზაცია, როდესაც მას გ. ფ-ემ 10000 მანეთი გადაუხადა იმისათვის, რომ ბინაზე პრეტენზია აღარ ჰქონოდა. ამასთან, ე.წ. “ბინის პრივატიზაციის” ხელშეკრულებაზე გ. ფ-ის სახელით შესრულებული ხელმოწერა გაყალბებული იყო და მას არ ეკუთვნოდა, რის გამოც ხელშეკრულება, მოსარჩელის მოსაზრებით, უკანონო და ყალბი იყო.
ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 27.01.05წ. გადაწყვეტილებით სარჩელი დაკმაყოფილდა; საბურთალოს რაიონის კეთილმოწყობისა და საბინაო საკითხთა გაერთიანების საბინაო განყოფილებასა და ც. ც-ეს შორის 04.09.04წ. დადებული პრივატიზაციის ხელშეკრულება ...... ქ. ¹9, ბინა 16-ის ერთი ოთახის არაიზოლირებულ 14,7 მ2 ფართზე ცნობილ იქნა ბათილად.
ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 27.01.05წ. გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ც. ც-ემ, რომელმაც აღნიშნული გადაწყვეტილების გაუქმება და მოსარჩელისათვის სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 31.05.07წ. გადაწყვეტილებით ც. ც-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 27.01.05წ. გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; თ. ფ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო პალატა დაეთანხმა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, მაგრამ არ გაიზიარა მისი შეფასებები, ვინაიდან, მართალია, სადავო პრივატიზაციის ხელშეკრულება წარმოადგენდა ადმინისტრაციულ ხელშეკრულებას, რომლის მიმართ ზოგადი ადმინისტრაციული კიდექსის 65-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით გამოიყენება ამ კოდექსის ნორმები და საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით გათვალისწინებული დამატებითი მოთხოვნები ხელშეკრულებათა შესახებ და სამოქალაქო კოდექსის 54-ე მუხლით უცილოდ ბათილად ითვლება გარიგებები, რომლებიც არღვევს კანონით დადგენილ წესსა და აკრძალვებს, ეწინააღმდეგება საჯარო წესრიგს ან ზნეობის ნორმებს, მაგრამ მოსარჩელის მიერ ვერ იქნა დასაბუთებული ის გარემოება, რომ სადავო ხელშეკრულება არის კანონსაწინააღმდეგო. სააპელაციო პალატა არ დაეთანხმა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობას იმ საკითხთან დაკავშირებით, რომ, ვინაიდან ც. ც-ესა და მოსარჩელის მამას, გ. ფ-ეს შორის შედგა გარიგება, რომლის მიხედვითაც ც. ც-ეს გადაეცა 10000 მანეთი კოოპერატიული ბინათმშენებლობისათვის, რომლის აშენების შემდეგ მას არავითარი პრეტენზია გამოყოფილ ფართზე არ უნდა ჰქონოდა და კოოპერატიული ბინის აშენების შემდეგ გამოათავისუფლებდა მიკუთვნებულ ერთ ოთახს, დაირღვა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 368-ე მუხლით ნაკისრი ვალდებულება, რამდენადაც ც. ც-ემ ბინის პრივატიზება მოახდინა 04.09.2000წ. ისე, რომ არ არის გადაწყვეტილი ბინის აშენების საკითხი და ამასთან იგნორირება გაუკეთა გარიგებაში მონაწილე მესამე პირის უკვე შესრულებულ ვალდებულებას, ანუ ც. ც-ეს არ მოუხდენია აღებული თანხის კომპენსაცია, მაგრამ სააპელაციო პალატისათვის გაუგებარია პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობასთან აღნიშნული გარემოებები რა კავშირშია, ვინაიდან იგი წარმოადგენს სხვა დავის საგანს. ამასთან ერთად, სააპელაციო პალატა არ დაეთანხმება მოსარჩელე – თ. ფ-ის მოსაზრებას იმ საკითხთან დაკავშირებით, რომ პრივატიზაციის ხელშეკრულებაზე გაყალბებულია მისი მამის _ გ. ფ-ის ხელმოწერა, ვინაიდან, მართალია, საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის ¹107 დადგენილების მე-2 პუნქტი ითვალისწინებდა ბინის პრივატიზაციის დროს ბინაში მცხოვრებ ოჯახის სრულწლოვან წევრთა სანოტარო წესით დამოწმებული თანხმობის სავალდებულოობას, მაგრამ პრივატიზების განხორციელების დროისთვის მოქმედებდა საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის 05.08.94წ. ¹520 დადგენილება, რომლითაც ძალადაკარგულად გამოცხადდა მინისტრთა კაბინეტის ¹107 დადგენილების ის ნაწილი, რომელიც ითვალისწინებდა პრივატიზებისას ოჯახის სრულწლოვან წევრთა სანოტარო წესით დამოწმებული თანხმობების არსებობას. აქედან გამომდინარე, ჯერ ერთი, მოსარჩელის მამის, გ. ფ-ის, თანხმობა და შესაბამისად, მისი ხელმოწერაც არ იყო სავალდებულო პრივატიზაციის ხელშეკრულებაზე და ამასთან ერთად სასამართლოს მიერ დადგენილი იქნა, რომ პრივატიზაციის ხელშეკრულებაზე არის არა გ. ფ-ის ხელმოწერა, არამედ მას ხელს აწერს გ. ც-ი, როგორც ქ. თბილისის საბურთალოს რაიონის კეთილმოწყობისა და საბინაო საკითხთა გაერთიანების წარმომადგენელი და ც. ც-ე, ხოლო ხელშეკრულებაში დაფიქსირებული გ. ფ-ე წარმოადგენს ც. ც-ისა და მოსარჩელე თ. ფ-ის შვილს _ გ. ფ-ეს, რომელსაც საბურთალოს რაიონის აღმასკომის გადაწყვეტილებით, დედასთან ერთად ქირავნობის ხელშეკრულების საფუძველზე სარგებლობაში გადაეცა ზემოთ მითითებული ბინის ერთი ოთახი და ც. ც-ის სახელზე გაიხსნა ბინის პირადი ბარათი. სააპელაციო პალატამ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ ზემოაღნიშნული ბინის სადავო ¹3 ოთახი, ფართით 14,7მ2, 2000 წლამდე, ანუ პრივატიზაციის ხელშეკრულების გაფორმებამდე, წარმოადგენდა საბინაო ფონდს, ვინაიდან 27.10.92წ. ხელშეკრულებით პრივატიზებულ იქნა ...... ქ. ¹9(13), ბინა ¹16-ის ნაწილი, კერძოდ, სადავო ოთახის გამოკლებით, რასაც სადავოდ არ ხდიან მხარეები. აქედან გამომდინარე, თ. ფ-ეს არ ჰქონია დადგენილი წესით სარგებლობის უფლება მოპოვებული ც. ც-ის საკუთრებაში არსებულ ფართზე და შესაბამისად, დაუსაბუთებელია მის მიერ სარჩელის აღძვრის იურიდიული ინტერესი და ის თუ რა უფლება შეელახა მას მოპასუხეებს შორის პრივატიზაციის ხელშეკრულების არსებობით.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 31.05.07წ. გადაწყვეტილება 24.07.07წ. საკასაციო წესით გაასაჩივრა თ. ფ-ემ, რომელმაც აღნიშნული გადაწყვეტილების გაუქმება და მისი სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორმა მიუთითა, რომ სასარჩელო განცხადებაში და სასამართლო სხდომებზე ყოველმხრივ დაასაბუთა, რომ 04.09.2000წ. პრივატიზაციის ხელშეკრულება იყო უკანონო და ბათილად საცნობი. მართალია, ც. ც-ეს საბურთალოს რაიონის სასამართლომ 26.02.87წ. გადაწყვეტილებით, სამოთახიან ბინაში, რომლის ძირითადი დამქირავებელი თ. ფ-ის მამა _ გ. ფ-ე იყო, მას გამოუყო ერთი ოთახი 14,7 კვ.მ ფართით, მაგრამ 1990 წელს მხარეებს შორის დაიდო გარიგება, რომლის თანახმად, ც. ც-ემ მოსარჩელისგან მიიღო 10000 მანეთი და გაწევრიანდა ¹657 საბინაო-სამშენებლო კოოპერატივში ოროთახიანი ბინის აშენების უფლებით. მთლიანი სახარჯთაღრიცხვო ღირებულება გადახდილი იყო და იგი დაკავებულ ოთახში დარჩებოდა საბინაო-სამშენებლო კოოპერატივიდან ბინის მიღებამდე, რის შემდეგაც დაცლიდა აღნიშნულ ოთახს და რაიმე პრეტენზია არ ექნებოდა. გარანტირებული იყო, რომ ც. ც-ე ¹657 საბინაო-სამშენებლო კოოპერატივში შეტანილ თანხაში მიიღებდაA ბინას ან შესაბამის კომპენსაციას. მიუხედავად აღნიშნულისა ც. ც-ემ შეცდომაში შეიყვანა საბურთალოს რაიონის კეთილმოწყობისა და საბინაო საკითხთა გაერთიანების საბინაო განყოფილების უფროსი გ. ც-ი და 04.09.2000წ. განახორციელა დროებით დაკავებული ოთახის პრივატიზაცია. ამასთან, სასამართლომ არ გაითვალისწინა ის, რომ იმ დროისათვის საბინაო კომუნალური მეურნეობის სამსახურს უფლება არ ჰქონდა პრივატიზაციის ხელშეკრულება გაეფორმებინა, ბინის ორდერის წარდგენის გარეშე. ორდერი კი ც. ც-ეს არ წარუდგენია და ვერც წარადგენდა. ამ პრივატიზაციით ც. ც-ე ცდილობს ბინის ან კომპენსაციის მიღების შემდეგაც არ დაცალოს დაკავებული ოთახი და დაისაკუთროს იგი. კასატორმა ასევე აღნიშნა, რომ მისმა მამამ, რომელიც 2003 წელს გარდაიცვალა, 14.12.01წ. ანდერძით ბინა დაუტოვა თ. ფ-ეს და მის დას, მაგრამ დღემდე ვერ მოახერხეს საჯარო რეესტრში აღნიშნული ბინის რეგისტრირება, ვერ აიღეს ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან. იმ მიზეზით რომ ერთ ბინაზე ორი ამონაწერის გაცემა არ შეიძლებოდა და როცა გაერკვნენ არსებულ მდგომარეობაში უთხრეს, რომ აღნიშნულის თაობაზე საჯარო რეესტრისათვის ცნობილი რომ ყოფილიყო ც. ც-ეს ბინას არ დაურეგისტრირებდნენ. ამშეცდომის გამოსწორება კი შესაძლებელი იქნებოდა თუ ც. ც-ე სიყალბით აღებულ საჯარო რეესტრის ამონაწერს დააბრუნებდა, რაზეც ც. ც-ემ უარი განაცხადა. სააპელაციო პალატის გადაწყვეტილებაში აღნიშნულია, რომ თითქოს მოსარჩელე ითხოვდა ც. ც-გან ბინის ასაშენებლად მიცემული 10000 მანეთის კომპენსაციას, რასაც კასატორი არ დაეთანხმა და აღნიშნა, რომ ეს კავშირში არ არის პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის მოთხოვნასთან. მათ არასდროს მოუთხოვიათ და არც ამჟამად მოითხოვენ ც. ც-გან 10000 მანეთის კომპენსაციას. თ. ფ-ე ითხოვს, რომ ბათილად იქნას ცნობილი ც. ც-ის მიერ დროებით დაკავებული ოთახის პრივატიზაციის ხელშეკრულება და როცა მიიღებს ბინას ან მის კომპენსაციას, დაცალოს ეს ოთახი. პრივატიზაციის ხელშეკრულებაში გ. ფ-ის ხელმოწერა შესრულებულია ც. ც-ის მიერ, რაც თავად ც-მაც ვერ უარყო, თავი კი იმით იმართლა, რომ ამ ხელმოწერით ის გულისხმობდა შვილის ხელმოწერას. საჯარო რეესტრში კი აღნიშნული ხელმოწერა წარადგინა, როგორც მოსარჩელის მამის მიერ შესრულებული, ვინაიდან სხვა შემთხვევაში იგი ამონაწერს ვერ მიიღებდა. თ. ფ-ემ რამდენჯერმე სთხოვა სასამართლოს აღნიშნული საკითხი გამოერკვია, რაც არ გამოუკვლევიათ
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 27.09.07წ. განჩინებით, სასკ-ის 34.3 მუხლის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული თ. ფ-ის საკასაციო საჩივარი.
აღნიშნულ განჩინებაზე 11.10.07წ. მოსაზრება წარმოადგინა ც. ც-ემ, რომელმაც საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობა მოითხოვა იმ მოტივით, რომ იგი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ თ. ფ-ის საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად უნდა იქნეს ცნობილი შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა არსებითი პროცესუალური დარღვევების გარეშე და საქმეზე არსებითად სწორი გადაწყვეტილებაა მიღებული. მოცემული საქმე არ არის მნიშვნელოვანი სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის, ვინაიდან იმ დროს მოქმედი კანონმდებლობა, კერძოდ საქართველოს სსრ სამოქალაქო სამართლის საპროცესო კოდექსის 379-ე, 173-ე მუხლები ითვალისწინებდა გადამხდევინებლის და მოვალის მორიგების სასამართლო განჩინებით დამტკიცებას, სასამართლო აღმასრულებლის მიერ აღსრულებისათვის მიღებული ყველა ღონისძიების გაუქმებას. ამასთან, იმჟამად მოქმედი სსრკ იუსტიციის მინისტრის 15.11.85წ. ¹22 ბრძანებით დამტკიცებული “სააღსრულებო წარმოების შესახებ” ინსტრუქციის მე-20 პუნქტის მეორე აბზაცის შესაბამისად, აღსრულების პროცესში გადამხდევინებლისა და მოვალის მორიგებისას, ამის შესახებ სასამართლო აღმასრულებელს გადასცემდნენ წერილობითი ფორმით მორიგების ტექსტს, რომელსაც იგი სამი დღის ვადაში გადასცემდა სახალხო მოსამართლეს, სასამართლოს მიერ მისი დამტკიცების საკითხის გადასაწყვეტად. აღნიშნული ინსტრუქციის მე-40 პუნქტის მე-2 ქვეპუნქტი ითვალისწინებდა სააღსრულებო წარმოების შეწყვეტას თუ გადამხდევინებელი და მოვალე მორიგდებოდნენ და ამას დაამტკიცებდა სასამართლო. საქმეში წარმოდგენილი 18.07.1990წ. აღმასრულებლის მიერ შედგენილი აქტით არ დასტურდება სააღსრულებო მოქმედებათა შეწყვეტის ფაქტი, ვინაიდან ქ. თბილისის საბურთალოს რაიონის სახალხო სასამართლოს 26.02.87წ. გადაწყვეტილება აღსრულებულ იქნა და ქ. თბილისის საბურთალოს სახალხო დეპუტატთა რაიონის საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის 08.07.87წ. ¹15.41.431 გადაწყვეტილებით მიღებულ იქნა რაისაბჭოს აღმასკომის საბინაო საკითხთა კომისიის წინადადება _ თანახმად საბურთალოს რაიონის სახალხო სასამართლოს 26.02.87წ. ¹2/276 გადაწყვეტილებისა, მოქ. ც. ც-ეს მცირეწლოვან შვილთან ერთად გაუფორმდა ...... ქ. ¹13-ში მდებარე მოქ. გ. ფ-ის სახელზე რიცხული სამოთახიანი იზოლირებული ბინის (14,7 კვ.მ) ერთი ოთახი, დაიდო ქირავნობის ცალკე ხელშეკრულება და ც. ც-ის სახელზე გაიხსნა ბინის პირადი ბარათი. ამასთან, საქმის მასალებით დგინდება, რომ 28.10.92წ. გ. ფ-ის მიერ პრივატიზაცია განხორციელდა ქ. თბილისში, ....... ქუჩის ¹9, ბინა 16-ის 60 კვ.მ ორ ოთახზე, რაც არაერთგზის თავად კასატორმა დაადასტურა სააპელაციო სასამართლოში საქმის განხილვისას (ს.ფ. 277, 285). ც. ც-ის მიერ 04.09.2000წ. პრივატიზება განხორციელდა ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კუთვნილ ბინაზე, მდებარე ....... ქ. ¹9, მე-16 ბინის არაიზოლირებულ 14,7 კვ.მ ფართზე. ზემოაღნიშნული გარემოებებიდან გამომდინარე, ც. ც-ეს ჰქონდა მის მიერ დაკავებული ფართის პრივატიზაციის უფლება. საფუძველსმოკლებულია კასატორის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ პრივატიზაციის ხელშეკრულებაზე გაყალბებულია კასატორის მამის გ. ფ-ის ხელმოწერა, ვინაიდან პრივატიზაციის ხელშეკრულების დადების დროისათვის საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის 05.08.94წ. ¹520 დადგენილებით მინისტრთა კაბინეტის 01.02.92წ. ¹107 დადგენილებაში შეტანილი ცვლილებების შედეგად ბინის პრივატიზაცია აღარ საჭიროებდა ოჯახის სრულწლოვანი წევრის სანოტარო წესით დამოწმებულ თანხმობას, ამდენად კასატორის მამის ხელმოწერა პრივატიზების ხელშეკრულებაზე არ წარმოადგენდა მისი დადების სავალდებულო პირობას, ამასთანავე საქმეზე დადგენილია, რომ პრივატიზების ხელშეკრულებაზე არის არა გ. ფ-ის, არამედ მას ხელს აწერს ადმინისტრაციული ორგანოს წარმომადგენელი გ. ც-ი და ც. ც-ე, ხოლო ხელშეკრულებაში აღნიშნული გ. ფ-ე არის კასატორ თ. ფ-ის და ც. ც-ის შვილი _ გ. ფ-ე, რომელსაც დედასთან _ ც. ც-თან ერთად საბურთალოს რაიონის აღმასკომის 08.07.87წ. ¹15.41.431 გადაწყვეტილებით ქირავნობის ხელშეკრულების საფუძველზე სარგებლობაში გადაეცა ....... ქ. ¹13-ში მდებარე სამოთახიანი იზოლირებული ბინის 14.7 კვ.მ ფართობის ერთი ოთახი, ც. ც-თან დაიდო ცალკე ქირავნობის ხელშეკრულება და მის საფუძველზე გაიხსნა ბინის პირადი ბარათი. ამდენად, საკასაციო პალატა თვლის, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით კანონმდებლობის მოთხოვნების დარღვევას. თ. ფ-ის საკასაციო საჩივარი საერთოდ არ შეიცავს რაიმე მითითებას კანონმდებლობის ნორმებზე, კასატორი არ უთითებს თუ რომელი კანონი გამოიყენა სააპელაციო სასამართლომ, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, რომელი კანონი არ გამოიყენა, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, რომელი კანონი განმარტა არასწორად.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ამ შემთხვევაში არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოყენებული საპროცესო და მატერიალური სამართლის ნორმების განმარტებისა და სამართლის განვითარების მიზნით საკასაციო სასამართლოს მიერ ზოგადი მნიშვნელობის მქონე სახელმძღვანელო და სარეკომენდაციო გადაწყვეტილების გამოტანის ფაქტობრივი საჭიროება.
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, აღნიშნულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განსაზღვრული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც თ. ფ-ის საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. თ. ფ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.