ბს-1078-1040(კ-08) 24 თებერვალი, 2009 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ლევან მურუსიძე

სხდომის მდივანი – გ. ილინა

კასატორი (მოპასუხე) _ შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო ზემო-სვანეთის სამმართველო, წარმომადგენელი _ ზ. მ-ი

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) _ კ. ფ-ა, წარმომადგენელი _ ლ. ფ-ე, გ.გ-ე

დავის საგანი _ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმის ბათილად ცნობა

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 ივლისის განჩინება

საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალების გაცნობის შედეგად
გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა :

კ. ფ-ამ სარჩელი აღძრა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში მოპასუხე _ საქართველოს შს სამინისტროს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის იმერეთის მთავარი სამმართველოს მიმართ, რომლითაც მოითხოვა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ¹ბა 182281 ოქმის ბათილად ცნობა /იხ.ს.ფ. 1-2/.
საქმის გარემოებები:
2007 წლის 19 ნოემბერს მოსარჩელეს გადაეცა საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელოსა და ზემო სვანეთის სამმართველოს მე-2 სახაზო განყოფილების პატრულ-ინსპექტორის მიერ გაფორმებული ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ¹ბა 182281 ოქმი, რომლის თანახმად, 2007 წლის 18 ოქტომბერს თბილისი-სენაკი-ლესელიძის საავტომობილო გზაზე, სენაკის რაიონის სოფელ ... ტერიტორიაზე სასწორით საკონტროლო გადაწონვისას დადგინდა, რომ მისი მართვის ქვეშ მყოფი სატვირთო ავტომანქანის წამყვან ღერძებზე დატვირთვა 1200 კგ-ით აღემატებოდა დადგენილ ნორმას და მოსარჩელეს წინადადება მიეცა, ჩამოეცალა ზედმეტი ტვირთი.
სარჩელის ფაქტობრივი საფუძველი:
მოსარჩელის განმარტებით, მისი კუთვნილი ავტომანქანა «მერსედეს ბენცი ....», სარეგისტრაციო ¹.... , შესაძლებლობას იძლეოდა, გადაეზიდა 3500 კგ ტვირთი, რის დასტურადაც წარმოადგინა შესაბამისი ტექნიკური მოწმობის ასლი.
სარჩელის სამართლებრივი საფუძველი მითითებული არ არის.
საქალაქო სასამართლოს სხდომაზე მოსარჩელე კ. ფ-ას წარმომადგენელმა შუამდგომლობა აღძრა სასამართლოს წინაშე თანამოპასუხედ საქართველოს შს სამინისტროს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს ჩართვის შესახებ, ვინაიდან აღნიშნული ოქმი შედგენილი იყო ამავე სამმართველოს მე-2 სახაზო განყოფილების პატრულ-ინსპექტორის მიერ სენაკის რაიონის სოფელ ....-ში /იხ. სხდომის ოქმი/.
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2008 წლის 12 მარტის განჩინებით საქმე ქვემდებარეობით განსახილველად გადაეგზავნა ზუგდიდის რაიონულ სასამართლოს /იხ.ს.ფ. 19-20/.
რაიონული სასამართლოს სხდომაზე მოწინააღმდეგე მხარის საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს წარმომადგენელმა არ ცნო კ. ფ-ას სარჩელი და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა /იხ.ს.ფ. 42, სხდომის ოქმი/.
ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 2008 წლის 10 აპრილის გადაწყვეტილებით კ. ფ-ას სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი 2007 წლის 18 ოქტომბერს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს პატრულ-ინსპექტორის მიერ შედგენილი საჯარიმო ქვითარი _ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევის ¹ბა 182281 ოქმი, რაც რაიონულმა სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
რაიონულმა სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ¹ბა 182281 ოქმში არ იყო მითითებული და სასამართლო სხდომაზეც ვერ დადგინდა, წარუდგინა თუ არა მოსარჩელემ ოქმის შემდგენს ავტოსატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა. მითითებული ოქმის შინაარსიდან არ ირკვეოდა, რას დაეყრდნო ოქმის შემდგენი ტვირთამწეობის ნორმის დარღვევის დადგენისა და ჯარიმის გაანგარიშებისას. სასამართლო სხდომაზეც არ იყო წარმოდგენილი ქარხანა-დამამზადებლის მიერ ტრანსპორტზე გაკეთებული სპეციალური დამღის მონაცემები. მიუხედავად იმისა, რომ ოქმში აღნიშნული იყო, რომ წონა აღემატებოდა დაშვებულს 1200 კგ-ით, მაგრამ არ იყო მითითებული, რა იყო დასაშვები ნორმა და ფაქტობრივი ნორმა _ აწონვის შედეგი.
რაიონული სასამართლოს განმარტებით, აღნიშნული ოქმი შედგენილი იყო საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის ცალკეული მუხლებისა და «ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმის, საჯარიმო ქვითრისა და სატრანსპორტო საშუალების მართვის დროებითი ნებართვის ფორმების დამტკიცების, მათი შევსებისა და ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმის განსახილველ ორგანოში წარდგენის წესის შესახებ» საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2005 წლის 4 აგვისტოს ¹792 ბრძანების მოთხოვნათა დარღვევით, კერძოდ, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 2341-ე მუხლის შესაბამისად, ამ კოდექსით გათვალისწინებულ შემთხვევებში, საქმის განხილვა შესაძლებელი იყო სამართალდარღვევის ჩადენის ადგილზე, რაც გულისხმობდა საქმის გარემოებათა ყოველმხრივ და ობიექტურ გამორკვევას, დავის გადაწყვეტას საქართველოს კანონმდებლობასთან ზუსტი შესაბამისობით, ადგილზე ადმინისტრაციული სახდელის დადებას და საჯარიმო ქვითრის ჩაბარებას დამრღვევისათვის.
რაიონულმა სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხის მითითება იმის თაობაზე, რომ გადაკეთების მოწმობით ვერ განისაზღვრებოდა ტრანსპორტის ტვირთამწეობის დასაშვები წონები, ვინაიდან გადაკეთების სამუშაოების შესრულების ან შესაბამისი მოწმობის გაცემის კანონთან წინააღმდეგობის დამამტკიცებელი მასალები არ იყო წარმოდგენილი. ამდენად, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 236-ე მუხლის გათვალისწინებით, მოსარჩელე მხარის მიერ წარმოდგენილი ავტოსატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა ¹... , მოცემულ საქმეზე უნდა ჩაითვალოს მტკიცებულებად, რომელსაც არსებითი მნიშვნელობა ჰქონდა საქმის სწორად გადაწყვეტისთვის /იხ.ს.ფ. 45-47/.
რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველომ, რომელმაც მოითხოვა რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, შემდეგი მოტივით:
აპელანტის მოსაზრებით, გასაჩივრებული გადაწყვეტილება სამართლებრივი თვალსაზრისით დაუსაბუთებელი და არაკანონიერი იყო, რის გამოც იგი ექვემდებარებოდა გაუქმებას. ამასთან, სასამართლომ არ გაითვალისწინა მოპასუხის მიერ მოყვანილი გარემოებები და წარმოდგენილი მტკიცებულებები ტრანსპორტის დასაშვები წონის შესახებ, კერძოდ, ოქმის შემდგენმა საჯარიმო ქვითრის შევსებისას, ვინაიდან სატრანსპორტო საშუალების სარეგისტრაციო მოწმობაში არ იყო მითითებული მონაცემები სატრანსპორტო საშუალების ტვირთამწეობის შესახებ, იხელმძღვანელა სატრანსპორტო საშუალების საჭდისზე (ე.წ. «ბირკაზე») ამოტვიფრული მონაცემებით, სადაც მოცემული იყო ქარხანა-დამამზადებლის მიერ დადგენილი, სატრანსპორტო საშუალებისთვის გათვალისწინებული ტვირთამწეობის ზღვარი. საჯარიმო ქვითრის შემდგენმა არ გაითვალისწინა მძღოლის მიერ წარმოდგენილი სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა იმ მიზეზით, რომ «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების წესის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის თანახმად: 1. საქართველოს ტერიტორიაზე სატრანსპორტო საშუალება, მისაბმელი, ნომრიანი აგრეგატი ექვემდებარება სავალდებულო რეგისტრაციას; 2. ამ მუხლის პირველი პუნქტით გათვალისწინებულ სავალდებულო რეგისტრაციას ახორციელებს საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტრო; 3. ახლად დამზადებული თვითნაკეთი ან შეცვლილი შეთანწყობით, ან სხვა აგრეგატებითა და კვანძებით აწყობილი, დამატებითი მოწყობილობებით ახლად აღჭურვილი სატრანსპორტო საშუალების რეგისტრაცია, მისი მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებთან შესაბამისობის დამადასტურებელი დოკუმენტების გარეშე, აკრძალულია. ამდენად, მოსარჩელეს სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა სავალდებულო წესით უნდა გაეტარებინა რეგისტრაციაში შს ორგანოში, კერძოდ, შსს «სსიპ მომსახურების სააგენტოში», რაც კონკრეტულ შემთხვევაში, არ განხორციელებულა.
აპელანტის დასკვნით, სამართალდარღვევის ოქმი კ. ფ-ას მიმართ შედგენილი იყო საქართველოს სამართალდარღვევათა კოდექსის 240-ე მუხლის მოთხოვნათა დაცვით, კერძოდ, საჯარიმო ქვითრის შედგენისას მოხდა საქმის ყოველმხრივი, სრული და ობიექტური გამოკვლევა, გააანალიზებულ იქნა მძღოლის მიერ წარმოდგენილი ყველა დოკუმენტი, სარეგისტრაციო მოწმობა, მძღოლის მოწმობა, გადაკეთების მოწმობა, საკონტროლო აწონვის დამადასტურებელი ქვითარი, რის შემდეგაც მიღებულ იქნა შესაბამისი გადაწყვეტილება /იხ.ს.ფ. 52-59/.
სააპელაციო სასამართლოს სხდომაზე მოწინააღმდეგე მხარის კ. ფ-ას წარმომადგენელმა არ ცნო საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს სააპელაციო საჩივარი, მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა და რაიონული სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვება /იხ.ს.ფ. 42, სხდომის ოქმი/.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 ივლისის განჩინებით შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, შესაბამისად, უცვლელად იქნა დატოვებული რაიონული სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
2007 წლის 18 ოქტომბერს დამრღვევის _ კახა ფანცხავას მიმართ შედგენილ იქნა სამართალდარღვევის ოქმი ¹ბა 182281, საჯარიმო ქვითარი, რითაც ჯარიმის ოდენობა განისაზღვრა 1200 ლარით. ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ოქმი შედგენილ იქნა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლის საფუძველზე. ოქმს თან ერთოდა საკონტროლო გადაწონვის ქვითარი და დამრღვევის ახსნა-განმარტება. ტრანსპორტის სარეგისტრაციო მოწმობით დადგინდა, რომ ა/მანქანა «მერსედეს-ბენცის» .... , სახელმწიფო ¹... , მესაკუთრე იყო ა. მ-ი. საქმეს ერთოდა სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა ¹... , რომლის მფლობელი იყო ა. მ-ი. ასევე, დადგენილია და დავას არ იწვევდა ის გარემოება, რომ სატრანსპორტო საშუალების მთლიანი წონა შეადგენდა 5200 კგ-ს. მითითებული სატრანსპორტო საშუალების საჭდისზე ამოტვიფრული იყო ქარხნის დამამზადებლის მიერ დადგენილი, ღერძებზე დასაშვები ტვირთამწეობის ზღვარი: პირველ ღერძზე _ 1700 კგ, ხოლო მეორე ღერძზე _ 2300 კგ, შესაბამისად, სატრანსპორტო საშუალებას გადაჰქონდა 1200 კგ-ით მეტი ტვირთი.
სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების შესახებ» საქართველოს კანონის მე-9 მუხლი და განმარტა, რომ საქართველოს ტერიტორიაზე სატრანსპორტო საშუალება, მისაბმელი, ნომრიანი აგრეგატი ექვემდებარება სავალდებულო რეგისტრაციას, ხოლო ამ მუხლის 1-ლი პუნქტით გათვალისწინებულ სავალდებულო რეგისტრაციას ახორციელებს საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტრო. მითითებული ნორმის თანახმად, ა/მანქანის მფლობელს სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთების მოწმობა სავალდებულო წესით არ ჰქონდა შს ორგანოში რეგისტრირებული.
სააპელაციო სასამართლოს დასკვნით, საჯარიმო ქვითრის ბათილად ცნობის საფუძველს წარმოადგენდა ის, რომ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლის საფუძველზე, არასწორად მოხდა კახა ფანცხავას დაჯარიმება, ვინაიდან მძღოლი ოპერატორად არ უნდა ყოფილიყო მიჩნეული, კერძოდ, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მთელ რიგ ნორმებში, რომელთა დარღვევისთვისაც მძღოლის პასუხისმგებლობაა გათვალისწინებული, იყენებდა ტერმინს «მძღოლი» და არა «ოპერატორი». მოცემულ ნორმაში, 1291-ე მუხლში კი სუბიექტთა წრე დაკონკრეტებული იყო და მოიცავდა მხოლოდ სატრანსპორტო საშუალების მესაკუთრეს ან/და ოპერატორს. მძღოლის მიმართ ამ შემთხვევაში კანონმდებელი პასუხისმგებლობის ზომის გამოყენებას არ ითვალისწინებდა. აქედან გამომდინარე, სამართალდარღვევის ოქმის შემდგენი ვალდებული იყო, საჯარიმო ქვითარი გამოეწერა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლში გათვალისწინებული სუბიექტის, ა/მანქანის მესაკუთრის _ ა. მ-ის და არა მძღოლის _ კ. ფ-ას მიმართ. ამდენად, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან არასწორად მოხდა კ. ფ-ას მიმართ სამართალდარღვევის ოქმის შედგენა, რის გამოც მითითებული ოქმი ექვემდებარება ბათილად ცნობას. იმის გათვალისწინებით, რომ 1-ლი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებით ბათილად იქნა ცნობილი სადავო ადმინისტრაციული აქტი არა იმ სამართლებრივი საფუძვლით, რასაც სააპელაციო პალატა მიიჩნევდა, კერძოდ, სამართალდამრღვევი სუბიექტის მიმართ ოქმის შეუდგენლობა, აღნიშნული არ წარმოადგენდა მოცემულ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საფუძველს, რის გამოც პალატამ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება უნდა დარჩენილიყო უცვლელად /იხ.ს.ფ. 93-98/.
სააპელაციო სასამართლოს განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, შემდეგი მოტივით:
კასაციის მოტივი:
გასაჩივრებული განჩინება უკანონოა, არ არის იურიდიულად საკმაოდ დასაბუთებელი. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებული განჩინების მიღებისას არასწორად განმარტა კანონი, კერძოდ, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლი. ამასთან, «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების წესის შესახებ» საქართველოს კანონი, რომელიც განსაზღვრავს საქართველოს ტერიტორიაზე საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის სამართლებრივ საფუძველს, საქართველოს კონსტიტუციის შესაბამისად, არეგულირებს სატრანსპორტო საშუალებების ექსპლუატაციისას წარმოშობილ სამართლებრივ ურთიერთობებს და მათ მონაწილეებს განუსაზღვრავს ქცევის ზოგად წესს. დადგენილი წესები იმპლემენტირებულია საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის X თავში. ამავე კანონის 42-ე მუხლი დაწვრილებით იძლევა ინფორმაციას იმ პარამეტრებისა და წესების შესახებ, რომლითაც რეგულირდება გადაზიდვისას ტვირთის საერთო დასაშვები წონის, ავტომანქანის თითოეულ ღერძზე ტვირთის დაწოლის მასის ზღვრული ოდენობა, მისი გაბარიტების მოცულობა და სხვა. აღნიშნული მონაცემები ზუსტად არის მოცემული ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლში და მისი დარღვევისთვის დაწესებულია პასუხისმგებლობა.
ასევე მხედველობაშია მისაღები საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს ერთიანი სატრანსპორტო ადმინისტრაციის უფროსის 2008 წლის 21 აპრილის ბრძანება ¹49, რომლითაც დამტკიცებულია «ავტოსატრანსპორტო საშუალებებით ტვირთის წესის» ტექნიკური რეგლამენტი. აღნიშნული რეგლამენტის 6.2 მუხლი სატრანსპორტო საშუალების მძღოლს პირდაპირ ავალდებულებს, დაიცვას «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების შესახებ» საქართველოს კანონით გადაზიდვებთან დაკავშირებული სტანდარტებით, ტექნიკური რეგლამენტებითა და საერთაშორისო ნორმებით, აგრეთვე ავტოსატრანსპორტო საშუალების ტექნიკური ექსპლუატაციის, სერვისისა და აღნიშნული რეგლამენტით გათვალისწინებული მოთხოვნები.
კასატორის მოსაზრებით, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლში გამოყენებული ტერმინი «ავტოსატრანსპორტო საშუალების «ოპერატორი» სწორედ «მძღოლია», ამასთან გასათვალისწინებელია, რომ სასამართლომ გადაწყვეტილებაში ისე ჩამოაყალიბა მსჯელობა, რომ «ოპერატორი» არ წარმოადგენდა «მძღოლს» არ მიუთითებია, თუ ვისზე უნდა გავრცელდეს პასუხისმგებლობა ჩადენილ სამართალდარღვევაზე. ამასთან, «უცხოსიტყვათა ლექსიკონის» თანახმად «ოპეარტორი» ლათინური წარმოშობის სიტყვაა და პირდაპირი განმარტებით ნიშნავს მართვას, ხოლო შინაარსობრივად მექანიკური ან ავტოსატრანსპორტო მოწყობილობის ექსპლუატაციის განმახორციელებელ პირს /იხ.ს.ფ. 107-110/.
საკასაციო სასამართლოში წარმოდგენილ მოსაზრებაში მოწინააღმდეგე მხარის კ. ფ-ას წარმომადგენელმა ლ. ფ-ემ არ ცნო საკასაციო საჩივარი, მოითხოვა მისი დაუშვებლად ცნობა, შემდეგი მოტივით:
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას სწორად იქნა დადგენილი ფაქტები, ადგილი არ ჰქონია საპროცესო და მატერიალური კანონდებლობის დარღვევას. სასამართლომ სწორად იმსჯელა იმ გარემოებაზე, რომ სადავო სამართალდარღვევის ოქმი კ. ფ-ას დაჯარიმების თაობაზე იყო უკანონო, შესაბამისად, არ არსებობდა საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3. მუხლით გათვალისწინებული საფუძველი.
საკასაციო სასამართლოში წარმოდგენილ მოსაზრებაში კასატორმა მიუთითა, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლი, კერძოდ, სასამართლომ არასწოარდ განმარტა ოპერატორის ცნება. სასამართლომ ჩათვალა, რომ ოპერატორი არ იყო მძღოლი, ამასთან ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე, რის გამოც საკასაციო საჩივარი ექვემდებარებოდა დასაშვებად ცნობას.
საკასაციო სასამართლოს 2008 წლის 9 დეკემბრის განჩინებით ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3. მუხლის «ა» პუნქტის საფუძველზე შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო-ზემო სვანეთის სამმართველოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად /აბსოლუტური კასაცია/.
საკასაციო სასამართლოს სხდომაზე მოწინააღმდეგე მხარის _ კ. ფ-ას წარმომადგენელმა არ ცნო საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის საკასაციო საჩივარი, მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა და სააპელაციო სასამართლოს განჩინების უცვლელად დატოვება /იხ.ს.ფ. სხდომის ოქმი/.
ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაანალიზების, მხარეთა წარმომადგენლების განმარტებების მოსმენისა და საქმის სასამართლო განხილვის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო ზემო-სვანეთის სამმართველოს საკასაციო საჩივარი დასაბუთებულია და უნდა დაკმაყოფილდეს, გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას დაირღვა მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, კერძოდ, სსსკ-ის 393.2, 394 «ე» მუხლების მოთხოვნები. სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, არასწორად განმარტა კანონი, სწორი შეფასება არ მისცა საქმის მასალებს, განჩინება იურიდიული თვალსაზრისით დაუსაბუთებელია. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულ და გადაწყვეტილ იქნა საპროცესო ნორმებით დადგენილი მოთხოვნების უგულებელყოფით, სასამართლო აქტი არ შეიცავს დასაბუთებულ მსჯელობას სააპელაციო საჩივრის მოტივებზე, არ არის გაქარწყლებული აპელანტის მოსაზრებები, ისე არის მიჩნეული დაუსაბუთებლად და კანონშეუსაბამოდ.
საკასაციო სასამართლო ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლის საფუძველზე განმარტავს, რომ საერთო სარგებლობის საავტომობილო გზებზე ყველა სახის ავტოსატრანსპორტო საშუალებით მოძრაობა, რომელთა თითოეულ წამყვან ან არაწამყვან ღერძზე მაქსიმალური დატვირთვა აღემატება 10 ტონას (გარდა ერთწამყვანღერძიანი ავტოსატრანსპორტო საშუალებისა რომლის წამყვან ღერძზე მაქსიმალური დატვირთვა არ უნდა აღემატებოდეს 11,5 ტონას) ან/ და სრული მასა 44 ტონას ან/და გადასაზიდი ტვირთის მასა _ დამამზადებლის მიერ მოცემული ავტოსატრანსპორტო საშუალებიათვის დადგენილი ტვირთამწეობის ზღვარზე, _ გამოიწვევს ავტოსატრანსპორტო საშუალების ოპერატორის ან/და ავტოსატრანსპორტო საშუალების მესაკუთრის დაჯარიმებას თითოეულ ზედმეტ ტონაზე 500 ლარის ოდენობით არასრულ ტონაზე ჯარიმა გამოიანგარიშება პროპორციულად.
სააპელაციო სასამართლოს დასკვნით, საჯარიმო ქვითრის ბათილად ცნობის საფუძველს წარმოადგენდა ის გარემოება, რომ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1291-ე მუხლის საფუძველზე, არასწორად მოხდა კ. ფ-ას დაჯარიმება, ვინაიდან «მძღოლი» ოპერატორად არ უნდა ყოფილიყო მიჩნეული, კერძოდ, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მთელ რიგ ნორმებში, რომელთა დარღვევისთვისაც მძღოლის პასუხისმგებლობაა გათვალისწინებული, იყენებს კანონმდებელი ტერმინს «მძღოლი» და არა «ოპერატორი».
საკასაციო სასამართლოს სრულიად დაუსაბუთებლად მიაჩნია სააპელაციო სასამართლოს ზემოაღნიშნული დასკვნა, ვინაიდან იგი არ გამომდინარეობს სამართლის ნორმის სწორი განმარტება-გაგებიდან და იზიარებს კასატორის მსჯელობას აღნიშნულზე, რომ ტერმინი «ოპერატორი» ლათინური წარმოშობის სიტყვაა და პირდაპირი განმარტებით ნიშნავს მართვას, ხოლო შინაარსობრივად მექანიკური ან ავტოსატრანსპორტო მოწყობილობის ექსპლუატაციის განმახორციელებელ პირს. საკასაციო სასამართლოს მიჩნევით, აღნიშნული ნორმის ნამდვილი შინაარსი სასამართლოთა მხრიდან შეუძლებელია გაგებულ იქნას სხვაგვარად, ვინაიდან ტერმის «ოპერატორი» სამართლებრივი თვალსაზრისით არ გააჩნია სხვაგვარი დატვირთვა.
ამასთან, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მთელი რიგი ნორმები მკაფიოდ და ზუსტად განსაზღვრავს მძღოლის ვალდებულებას და ამ ვალდებულებათა დარღვევის შემთხვევაში, შესაბამის პასუხისმგებლობას, მაშინ, როცა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლში პასუხისმგებელ პირად მითითებულია ოპერატორი ან/და ავტოსატრანსპორტო საშუალების მესაკუთრე და არა მძღოლი.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპი უზრუნველყოფს სამართლებრივ ნდობას, რაც თავის მხრივ მოითხოვს კანონის ნორმების სიცხადეს. კანონმდებლობის «არაწინააღმდეგობრიობის» პრინციპი კი განაპირობებს კანონმდებლობას, როგორც ჰარმონიულ ურთიერთობას, რომელიც თავისუფალი იქნება შიდა წინააღმდეგობისაგან. სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპი აწესებს კანონის ნორმების ერთმანეთთან ისე შეხამების ვალდებულებას, რომ ესა თუ ის მოქალაქე არ აღმოჩნდეს დაუცველი ურთიერთსაწინააღმდეგო მოვალეობისაგან. კანონშემოქმედებითი საქმიანობის განხორციელებისას კანონმდებელი შეზღუდულია ნორმატიული, სოციალური, ლოგიკური, ენობრივი და სხვა ხასიათის შეზღუდვებით, კერძოდ, კანონმდებლის ნორმატიული შეზღუდვა კონსტიტუციიდან და სამართლებრივი სისტემის კონსტიტუციით დაცულ ნორმათა კომპლექსიდან გამომდინარეობს.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახალი განხილვისას უნდა დაადგინოს და შეაფასოს შემდეგი გარემოება: შეეძლო და ევალებოდა თუ არა ა/მანქანის მძღოლს _ კონკრეტულად, კ. ფ-ას ევარაუდა, რომ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლით გათვალისწინებულ დაჯარიმების სუბიექტს «ოპერატორს» სწორედ ა/მანქანის მძღოლი წარმოადგენდა, იმ პირობებში, როცა ზემოაღნიშნულ ნორმაში პასუხისმგებელ პირად ცხადად და მკაფიოდ არ არის მითითება სწორედ ა/მ «მძღოლი». სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას უნდა იმსჯელოს რამდენად იყო ცხადი და განჭვრეტადი სამართლის ნორმა, შესაბამისად, მოსალოდნელი სამართლებრივი პასუხისმგებლობა მოსარჩელე კ. ფ-თვის.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის მიხედვით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სამართალდარღვევა წარმოადგენს სამართალდარღვევის შედარებით მსუბუქ ფორმას და მისი ჩადენისას გათვალისწინებულია პასუხისმგებლობის ადეკვატურად ნაკლებად მკაცრი ზომები. ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის ეს სახე არ არის დაკავშირებული ადამიანის თავისუფლების მკაცრ შეზღუდვასთან, არ იწვევს ნასამართლობასა და სხვა იმგვარად მძიმე შედეგს, რომელიც დგება სისხლის სამართლის დანაშაულის ჩადენის შემთხვევაში და სასჯელის შეფარდების დროს.
ადმინისტრაციული სამართალდარღვევები საქართველოში მოწესრიგებულია საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით, რომელიც განსაზღვრავს, თუ რომელი მოქმედება ან უმოქმედობა წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას, რომელი ადმინისტრაციული სახდელი, რომელი ორგანოს (თანამდებობის პირის) მიერ და რა წესით შეიძლება დაედოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევის ჩამდენს.
ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-10 მუხლის მიხედვით ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევად ჩაითვლება სახელმწიფო ან საზოგადოებრივი წესრიგის, საკუთრების, მოქალაქეთა უფლებებისა და თავისუფლებების, მმართველობის დადგენილი წესის ხელმყოფი მართლსაწინააღმდეგო, ბრალეული (განზრახი ან გაუფრთხილებელი) მოქმედება ან უმოქმედობა, რომლისთვისაც კანონმდებლობით გათვალისწინებულია ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობა. ამავე კოდექსის მე-11 და მე-12 მუხლებში განსაზღვრულია თუ რა ჩაითვლება ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის განზრახ ან გაუფრთხილებლობით ჩადენა.
ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ბრალეული ჩადენა იწვევს კანონით გათვალისწინებულ შესაბამის სანქციას ანუ პასუხისმგებლობის ზომას, რაც საკასაციო სასამართლოს დასკვნით, სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპიდან ანუ კონკრეტულ შემთხვევაში, სამართლის ნორმის განსაზღვრულობის პრინციპიდან გამომდინარე უნდა იყოს მკაფიოდ და გასაგებად ჩამოყალიბებული და არ უნდა იწვევდეს ორაზროვნებას სავარაუდო ადრესატებისთვის. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სამართლებრივი გაგებით ბუნდოვანი ნორმის საფუძველზე პირის მიმართ პასუხისმგებლობის გავრცელება ნიშნავს ადამიანის ძირითადი უფლებების შელახვას, რამდენადაც სახეზე იქნება კანონით პირდაპირ გაუთვალისწინებელი პასუხისმგებლობის დაკისრება, რაც პრინციპულად ეწინააღმდეგება სამართლებრივი სახელმწიფოს განცდის, პირის კანონიერი ნდობის ინსტიტუტის, კანონის უზენაესობის დამკვიდრების სასიცოცხლოდ აუცილებელ ამოცანას სამართლებრივი სახელმწიფოს ჩამოყალიბების პერიოდში.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო არ იზიარებს რა სააპელაციო სასამართლოს კანონის ინტერპრეტაციის სისწორეს, ამავდროულად, სააპელაციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს, რამდენად შეეძლო კ. ფ-ას ევარაუდა და შესაბამისად გაეთვალისწინებინა ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I-ე მუხლში გათვალისწინებულ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევაზე პასუხისმგებელ პირად განსაზღვრული «ოპერატორი» გულისხმობს სწორედ ა/მანქანის მძღოლს.
აგრეთვე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დარღვეულია სსსკ-ის 105.2. მუხლის მოთხოვნები, რომლის მიხედვით სასამართლო აფასებს მტკიცებულებებს თავისი შინაგანი რწმენით, რომელიც უნდა ემყარებოდეს სასამართლო სხდომაზე მათ ყოველმხრივ, სრულ და ობიექტურ განხილვას, რის შედეგადაც მას გამოაქვს დასკვნა საქმისთვის მნიშვნელობის მქონე გარემოებების არსებობის ან არარსებობის შესახებ. მოცემული საქმის განხილვისას სასამართლოს სრულყოფილად არ გამოუკვლევია საქმის მასალები, დადგენილად მიჩნეული გარემოებები არ ჰპოვებს დადასტურებას შესაბამისი მტკიცებულებებით, საქმეზე შეკრებილ მტკიცებულებებს კი არ მიეცა ობიექტური შეფასება, შესაბამისად, სასამართლოს დასკვნები სრულიად დაუსაბუთებელია როგორც ფაქტობრივი, ისე სამართლებრივი თვალსაზრისით.
სააპელაციო სასამართლოს არ გამოუკვლევია საქმისათვის განმსაზღვრელი მნიშვნელობის მქონე მთელი რიგი გარემოებები, კერძოდ, არსებითი ხასიათის მნიშვნელობა აქვს კ. ფ-ა წარმოადგენდა თუ არა პროფესიონალ მძღოლს, რა შემთხვევაშიც იგი ვალდებული იყო გამოეჩინა პროფესიონალი მძღოლისთვის დამახასიათებელი უნარ-ჩვევები, გაეცნობიერებინა შესაბამისი უფლება-მოვალეობანი, ანუ რა შემთხვევებში მას შესაძლებელია დაკისრებოდა კანონით განსაზღვრული ვალდებულება და პასუხისმგებლობა. კონკრეტულად, აცნობიერებდა თუ არა ვალდებულებას, შეემოწმებინა ავტოსატრანსპორტო საშუალების ტვირთამწეობის გადაკეთების რეგისტრაციის ფაქტი ადმინისტრაციულ ორგანოში, ამავე დროს სააპელაციო სასამართლომ შეფასება არ მისცა იმ ფაქტს, რომ კ. ფ-ას დაჯარიმების დროს თან ჰქონდა ავტოსატრანსპორტო საშუალების გაზრდილი ტვირთამწეობის დამადასტურებელი დოკუმენტი, შესაბამისად სააპელაციო სასამართლომ დამატებით უნდა გამოიკვლიოს, კ. ფ-ას ევალებოდა თუ არა აღნიშნული დოკუმენტის რეგისტრაციის ფაქტის გადამოწმება (საქმის მასალებით ირკვევა მხოლოდ ის, რომ კ. ფ-ა ნათესაური კავშირის გამო თხოვნის საფუძველზე მართავდა ა/მანქანას).
სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიკვლია იმყოფებოდა თუ არა მოსარჩელე კ. ფ-ა შრომით-ურთიერთობაში ა/მანქანის მესაკუთრესთან, სააპელაციო სასამართლომ ისე გადაწყვიტა დავა, რომ არ გამოიკვლია სახეზე იყო თუ არა კ. ფ-ას ბრალეულობის საკითხი, რისი დადგენის გარეშე პირის მიმართ შეუძლებელია გავრცელდეს ადმინისტრაციული პასუხიმგებლობა. აღნიშნულის შეფასების შესაძლებლობა სააპელაციო სასამართლოს ექნებოდა მხოლოდ ზემომითითებული მთელი რიგი გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების საფუძველზე.
საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-6 მუხლით ადმინისტრაციულ გადაცდომად მიჩნეულია ქმედება, რომლისთვისაც კანონით გათვალისწინებულია ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობა. ამავე კოდექსის მე-19 მუხლით განსაზღვრულია თუ რომელი ადმინისტრაციული სახდელების სახეები შეიძლება დაეკისროთ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩამდენ ფიზიკურ ან იურიდიულ პირს.
საკასაციო სასამართლო «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების შესახებ» კანონის 9.1 მუხლის საფუძველზე განმარტავს, რომ საქართველოს ტერიტორიაზე სატრანსპორტო საშუალება, მისაბმელი, ნომრიანი აგრეგატი ექვემდებარება სავალდებულო რეგისტრაციას, ხოლო მითითებული ნორმის მეორე ნაწილის თანახმად, სავალდებულო რეგისტრაციას ახორციელებს შინაგან საქმეთა სამინისტრო. ამავე ნორმის მე-3 პუნქტის თანახმად, ახლად დამზადებული თვითნაკეთი ან შეცვლილი შეთანწყობით, ან სხვა აგრეგატებითა და კვანძებით აწყობილი, დამატებითი მოწყობილობებით ახლად აღჭურვილი სატრანსპორტო საშუალების რეგისტრაცია მისი მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებთან შესაბამისობის დამადასტურებელი დოკუმენტების გარეშე, აკრძალულია.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ავტომანქანის ტვირთამწეობის გაზრდის მიზნით ჩატარებული სამუშაოები, მხოლოდ სამართლებრივი რეგისტრაციის შედეგად იძენს ლეგიტიმურ ხასიათს, ანუ სწორედ რეგისტრაციის განხორციელების შემდეგ არის დასაშვები გადაკეთებული ავტოსატრანსპორტო საშუალებით გადაადგილება, თუმცა საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ აღნიშნული კანონით დადგენილი პირობის დაცვის ვალდებულება შესაძლებელია გააჩნდეს ა/მ პროფესიონალ მძღოლს, რომელიც, როგორც დაქირავებული მუშაკი, შრომით-ურთიერთობაში იმყოფება ა/მ მესაკუთრესთან, მაგრამ იმ პირობებში როცა საქმის განხილვისასა აღნიშნული გარემოებები არ იქნა გამოკვლეული, საკასაციო სასამართლო მოკლებულია შესაძლებლობას ჩამოაყალიბოს შესაბამისი სამართლებრივი დასკვნები.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციულ ორგანოში რეგისტრაცია წარმოადგენს სავალდებულო პროცედურას, რა დროსაც ადმინისტრაციული ორგანო კანონმდებლობის საფუძველზე ამოწმებს ა/მანქანის გადაკეთების შესაბამისობას და მის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება დადებით შემთხვევაში, განაპირობებს ამგვარი სატრანსპორტო საშუალებით გადაადგილების მართლზომიერებას. მეტიც, «საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების შესახებ» კანონის მე-20 მუხლი ადგენს მძღოლის ზოგად მოვალეობებს, რომლის 1-ლი პუნქტის «ბ» ქვეპუნქტის თანახმად, მექანიკური სატრანსპორტო საშუალების მძღოლი ვალდებულია თან ჰქონდეს სატრანსპორტო საშუალების სარეგისტრაციო დოკუმენტები.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ «ადმინისტრაციული სახდელისაგან გათავისუფლების შესახებ» 2008 წლის 23 ოქტომბრის კანონის 1-ლი მუხლით დადგენილია, რომ ამ კანონის მიზანია ერთჯერადი ხასიათის დროებითი და განსაკუთრებული ღონისძიებების სახით იმ ფიზიკური პირების ადმინისტრაციული სახდელებისაგან გათავისუფლება, რომელთაც საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სამართალდარღვევა ჩაიდინეს 2007 წლის 1 დეკემბრამდე და რომელთა მიმართაც ადმინისტრაციული სახდელის დადების შესახებ დადგენილება ამ კანონის ამოქმედებამდე არ აღსრულებულა. თუმცა, ამავე ნორმის მე-2 ნაწილით კანონმდებლის მიერ განისაზღვრა, რომ ამ მუხლის პირველი პუნქტით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სახდელისაგან გათავისუფლება არ ვრცელდებოდა საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის რიგ ნორმებზე, მათ შორის 129I მუხლზე, რომლითაც დაკვალიფიცირდა მოსარჩელის მიერ ჩადენილი ადმინისტრაციული სამართალდარღვევა. ამდენად, მოცემულ შემთხვევაში, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოსარჩელის მიმართ ვერ გავრცელდება «ადმინისტრაციული სახდელისაგან გათავისუფლების შესახებ» 2008 წლის 23 ოქტომბრის კანონის მოქმედება.
2008 წლის 11 მარტის საკანონმდებლო ცვლილებით ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I მუხლით განსაზღვრული სანქცია: «თითოეულ ზედმეტ ტონაზე 1000 ლარის ოდენობით (არასრულ ტონაზე ჯარიმა გამოიანგარიშება პროპორციულად)», შემცირდა და დადგინდა ახალი სანქცია «თითოეულ ზედმეტ ტონაზე 500 ლარის ოდენობით (არასრულ ტონაზე ჯარიმა გამოიანგარიშება პროპორციულად).»
საკასაციო სასამართლოს, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის საფუძველზე /რომელიც ადგენს ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის შესახებ კანონმდებლობის მოქმედებას/ მიაჩნია, რომ, ვინაიდან 2008 წლის 11 მარტის საკანონმდებლო ცვლილებით ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I მუხლით განსაზღვრული სანქცია შემცირდა, ხოლო ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის პასუხისმგებლობის შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს აქვთ უკუქცევითი ძალა, ანუ ვრცელდება ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზეც, სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახალი განხილვისას სარჩელის საფუძვლიანობაზე უნდა იმსჯელოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსში 2008 წლის 11 მარტს შეტანილი საკანონმდებლო ცვლილების ფარგლებში, ანუ სააპელაციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს შესაძლებელია თუ არა მოსარჩელეს შეუმცირდეს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 129I მუხლით განსაზღვრული სანქცია 2008 წლის 11 მარტის საკანონმდებლო ცვლილების ფარგლებში.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სასამართლოს მიერ ერთობლიობაში არ მიეცა შეფასება საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს, შესაბამისად, გამოტანილ იქნა ურთიერთსაწინააღმდეგო დასკვნები, რითაც დარღვეულია სსსკ-ის 249.4. მუხლის იმპერატიული მოთხოვნა _ გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილში სასამართლოს მიერ დადგენილი გარემოებების, მტკიცებულებების, რომლებსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნები, მოსაზრებების, რომლებითაც სასამართლო უარყოფს ამა თუ იმ მტკიცებულებას, მითითების სავალდებულობა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სსსკ-ის 412.2 მუხლის შესაბამისად, სახეზეა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების პროცესუალური და სამართლებრივი საფუძვლები, რის გამოც, სსსკ-ის 411-ე მუხლის თანახმად, საკასაციო სასამართლოს მიერ ახალი გადაწყვეტილების მიღება შეუძლებელია. ამდენად, სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლებით მინიჭებული უფლებამოსილების გამოყენებით კანონიერი და ობიექტური გადაწყვეტილების დადგენის მიზნით, სრულყოფილად უნდა გამოიკვლიოს ზემომითითებული გარემოებები და დავა გადაწყვიტოს მოქმედი საპროცესო და მატერიალური სამართლის კანონმდებლობის შესაბამისად.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53.4. მუხლის შესაბამისად, სასამართლო ხარჯები უნდა გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53-ე, 257-ე, 372-ე, 390-ე, 399-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შსს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტის სამეგრელო ზემო-სვანეთის სამმართველოს საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სასამართლო ხარჯები გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.